NAPALUNOK ako dahil diretso na niya iyong tinanong sa akin.
It took a seconds before I finally move on, “I still can’t make a decision right now,” napaisip ako sa posibleng mangyari kapag kukupkupin ko siya.
I’m in the middle of our journey. We might encounter some obstacles on it that has no certainty for us to survive. It’ll be better if I won’t take him with me, “I don’t want you to be involved in our journey, Haru,” tumingin ako ng seryoso sa nalulungkot niyang mga mata, “You are still a child. Maybe you can find someone else that is better to be with than me.”
“But—” kita ko ang dahan-dahang pagdausdos ng butil ng mga luha galing sa kanyang mga mata.
“Its okay,” tuluyan ko na siyang pinakawalan mula sa pagkahawak ng aking kapangyarihan sa kanya. I patted his head. Binigyan ko siya ng malumanay na ngiti, “If I’m not in the middle of our journey I’ll be able to bring you with me,” humihikbi na ito ngayon na mas nakapagbigay ng lungkot sa aking ginawa. I embraced him for a while before I completely turned my back.
Nang makatalikod na ako sa kanya ay ramdam ko ang kirot ng aking dibdib. I felt sorry for him. I closed my eyes and took a deep breath. Rinig ko parin ang mahina niyang iyak sa aking likuran, “Take care of yourself, Haru,” when I took a several steps, his shout echoed through my ears that made me paused from making steps.
“Te voi urma dacă nu-mi pot lua singurătatea, nu mai pot,” hindi ko naintindihan ang kanyang sinigaw. Gusto ko pa sana siyang lingunin sa huling pagkakataon pero ‘di na ako nag-atubli pa. Mas malulungkot lang ako sa aking ginawa.
Tuluyan na akong lumayo sa kanya pero narinig kong mas nilakasan pa nito ang kanyang iyak na umalingawngaw sa pusod ng kagubatan.
Nang nasa may kalayuan na ako ay ‘diko na narinig ang kanyang pag-iyak. Nakokonsensya ako sa aking ginawa sa kanya but I still have this feeling na magkikita pa kaming dalawa, not now but soon. The scream he made that I didn’t able to know the meaning of those words is like a promise that he will keep until he fulfill it.
I am still walking with my barefoot inside this forest and all of a sudden, I was surprised when someone grabbed my arm. My reflexes suddenly became active that I didn’t able to catch up what am I doing.
Nakita ko lamang ang aking sarili na may hawak ng kristal na patalim na nakatutok sa leeg ni Christopher. Napalunok siya sa aking ginawa at napansin ko pang nagningas na pala ‘yung mga mata ko.
He took a deep breath when I set him free from my hands and the crystalloid dagger that I am holding earlier vanished from my palm.
And I noticed that he’s after his breath, “What’s happening to you!?” I asked him with my suspicious look. Something bad happened, that was my intuition saying.
Napahawak siya sa kanyang dibdib na hinahabol parin niya ang kanyang hininga. I let him took his time to recover from his state until he able to answer me directly. “I saw a group of creatures loitering from a far. Seems like they’re ambushing something…” sagot niya na medyo hinahabol parin ang kanyang paghinga.
Hindi ako makapaniwala sa aking narinig. This is what I am talking about to Haru.
“Where’s Zeref?” I asked him when Zeref’s image suddenly popped inside my head. His eyes widened for what I have said.
“What are you talking about!?” There’s a bit surprise in his eyes and worry about his brother.
“They went inside this forest to go after you!” I exclaimed when I realized what is happening.
“Will find him,” determinado niyang sabi.
“How can we find him?” I asked him with my almost met brows.
Napahilamos na lamang siya sa inis at bigla na lamang niyang sinuntok ang malapit sa aming malaking puno. Kita ko pa ang pagdurugo ng kamao niya sa kanyang ginawa.
Napatakip narin ako sa aking mukha dahil bigla na lamang akong nainis dahil siguro ‘to sa mga bagay-bagay na bigla na lamang sumusurpresa sa akin. I must think some best way so we can find him and his comrades in an easy way.
Napatingala ako saglit sa itaas ng puno. Malalim na ang gabi pero wala parin akong nakikitang buwan. The moon hasn’t rise yet. Inilibot ko ang aking mga mata sa madilim na kalangitan.
That’s it! My snow can be my senses.
Tiningnan ko si Christopher na nakatungo na ngayon. Halatang nag-iisip rin sa pwede naming gawin, “Don’t make some noise,” napaangat siya ng tingin sa akin.
“Why?”
“Just do what I have said,” sumeryoso ako at pinakiramdaman ang kapaligiran. I slowly closed my eyes and made my arms sideward.
I can feel the power inside me that is trying to unleash from my body. The cold breeze started to travel in every part of my body. The temperature is getting lower, and I felt my body slowly rising from the ground.
“What are you doing?” I heard him.
“Just shut your mouth please…”
“Puterea de gheață, te sun să mă ajuți. Ajută-mă să văd ce am vrut să văd,” tuluyan kong naramdaman ang pag-angat ng aking katawan mula sa lupa.
Nagsimula nang umihip ang sobrang lamig na hangin. Senyales na uulan na… Ang aking nyebe.
Nang imulat ko ang aking mga mata ay nagningas ang orihinal nitong kulay at tuluyang nagsipatakan na ang mga nyebe.
Naka angat parin ako sa kawalan at nang makita ko ang hitsura ni Christopher ay napaawang ang mga labi nito sa nasaksihan.
“I haven’t seen someone who can summon the rain of snow before,” he said amazedly.
“But now you do,” he just made a nod as a response.
Muli kong ibinaling ang aking atensyon sa mga nyebe. I closed my eyes in a nth time, searching for the presence of my comrades through the grain of snow.
Ginawa kong blangko ang aking isipan. At sunod kong napansin ay ang biglang paglawak ng aking pandama. Tila hawak ng buo kong pandama ang lugar kung saan umuulan ang mga nyebe.
Nakikita ko ang lahat ng anggulo ng kagubatan, even those creature whom Christopher referring to. They’re wearing black cloaks and as what I can see, they are planning to ambush some creature who will have a chance to go on this particular way where they are waiting. Sa tingin ko ay nasa dalawampu ang total ng kanilang bilang. Ang iba ay nagtatago sa mga sanga ng puno, ang iba ay nasa madilim na parte ng gubat.
Bigla pang napatingala ang mga ito nang mapansing umuulan na ng nyebe, “Kakaibang nyebe!” biglang sambit ng babae, “Hindi ito ang nyebe ng sumpa!” Ang nyebe ba ni Hiro ang tinutukoy nito?
“Isa lang ang ibig sabihin nito,” napunta ang aking atensyon sa kasama nitong lalaki. Napansin kong may tattoo ito sa likuran ng kanyang palad. It’s a black rose shape.
Ganun rin ang likuran ng palad ng babaeng nagsalita kanina. Pero ‘di dun naka pokus ang aking atensyon kundi sa karugtong na sinabi nito, “May gumagalaw na sa apat na itinakda na nabanggit sa propesiya,” now, they knew!
“Pero paano ‘yun nangyari?” tanong ng babae niyang kasama. Nanatili parin silang lahat na nakatingala sa mga nyebeng pumapatak, “Hindi ito ang itinakdang oras para mapunta sa mundong ito ang apat na babaeng itinakda?” may pagtataka sa boses ng babae.
“Someone helped her from our world. ‘Yun lang ang bagay na pwedeng mangyari, dahil ‘di pa nadiskubre ng ilang makapangyarihang mangkukulam kung paano magkaroon ng lagusan sa pagitan ng ating mundo at sa kanilang mundo.”
“Kung ganun dapat itong malaman ng ating diyosa,” medyo napukaw ang aking interes nang banggitin ng babae ang salitang diyosa. I know there are plenty gods and goddesses in this world, maybe I will have an idea who are the good and the evil if she will say the name of their goddess.
Ilang minuto kong hinintay ang idadagdag niya sa kanyang sinabi pero wala na akong narinig mula sa kanilang dalawa.
Ibinaling ko na lamang ang aking atensyon sa paghahanap kena Zeref. Dahil malawak ang aking pandama ay natagpuan ko agad sila. I know, this is just my vision but still I can be able to communicate with others through with this.
Honestly, ngayon ko lang nasubukan ang kakayahang ito. Makalipas ang ilang taon ay nakatutok lang ang buo kong atensyon sa mga papeles sa opisina ko kaya ngayon ko lang ito nagawa.
I saw Zeref and the three men he brought up with himself. Nagmamanman sila sa kapaligiran na tila may hinihintay o may tinataguan. Nagtatago sila sa iba’t-ibang parte ng gubat. “Zeref… its me,” medyo napalinga-linga pa si Zeref sa kawalan para lang mahanap ako, “This is just my vision and a temporary telepathic with you.”
“Why is there something bad happening in there?” he responded through the temporary telepathy that we have.
“Not really, but Christopher is now with me,” kita ko pa ang paghinga niya ng maluwag dahil sa narinig.
“That’s great—”
“But there’s a problem.”
“W—what is it?” may pag-alala sa kanyang boses.
“There’s a group of unknown creature in the south, I think they are planning to ambush us. They have a black rose tattoo at the back of their palms,” I informed him for what I have noticed.
“They are pawns of Nishra, the goddess of disease,” natahimik ako sa aking narinig dahil bigla akong nakaramdam ng kaba sa nalamang bagay. Seems like—there’s something behind this case between the prevalence of curse and her title as a goddess of disease.
“Okay, the four deer is near—we are about to hunt them,” so, ‘yun lang pala ang tinataguan nila.
“Becareful, and goodluck, then,” mabilis kong iminulat ang aking mga mata. Napadapo narin ka agad ang aking mga paa sa lupa at humina na rin ang pag-ulan ng nyebe hanggang sa tuluyan itong naglaho.
“What happened to them?” salubong ni Christopher sa akin nang humarap na ako sa kanya. I know he’s still worrying about his brother’s condition even they don’t show their love on each.
“They are far from risk,” inilibot ko ang aking mga mata sa paligid, “We must go back, baka tayo pa ang mapapahamak!” diretso akong naglakad habang ‘di na siya pinansin.
The scenes that I saw still bothering me. Nishra and the curse’ prevalence…
Parang may tugma ang dalawang bagay na ito. Lalaganap ang ‘matinding’ sumpa, ‘yun ang bagay na tumatakbo sa aking isipan. Ano ang mangyayari kapag lalaganap na ang sumpa? Sumpa lang ang mangyayari—
Napatigil ako sa aking paglalakad nang may napagtanto akong bagay.
“Anong problema?” tanong bigla ni Christopher na nasa tabi ko na pala. Napatingin ako ng diretso sa kanyang mga mata.
“When the curse and disease united, what will happen?” I asked him without cutting off my stares on him. Medyo nagtaka siya sa aking tanong pero napaisip rin siya saglit at sumagot.
“The prevelance of cursed disease will begin,” tama! Tama ako, iyon ang magiging dahilan kung bakit mapapahamak ang lahat na nasa mundong ito. Si Nishra ang isa sa magiging kalaban naming apat na itinakda.
I know its not that easy to deal with a goddess, especially with a goddess of diseases but I won’t give up in this fight between us. I have the guardian which also one of the goddess, the goddess of the last hope. Kung buhay ako, may pag-asa pa sa mundong ito.
Muli akong nagpatuloy sa paglalakad na malalim ang iniisip. I didn’t thought that I easily figured out what curse does Hatress pertaining with to us. It’s a great war between gods and goddesses, vampires, wolves, witches, priestess and other beings after all and the help of the chosen four is a big MUST in Vampiric Auras.
Sa lalim ng aking iniisip ay ‘diko napansin na kanina pa pala kami nakabalik. Parang isang minuto lamang ang lumipas.
“Where’s our Alpha?” salubong ng isa sa aming mga kasama kay Christopher nang lumapit na siya dito. Napatayo na rin ang iba na galing sa pagkukuwentuhan sa pagdating ni Christopher.
Medyo napa ikot na lamang ang aking mga mata dahil napansin kong, kung ‘di lang kami dumating ay hindi mapuputol ang masarap nilang kuwentuhan. Paano nalang kaya kung may nangyari sa akin dahil ‘di ako nakabalik at sa pagbalik ni Zeref ay hahanapin ako nito? Mapepektusan siguro ang mga lobong ‘to?
“They are currently hunting some deer,” ako na mismo ang sumagot. Napabaling naman ang kanilang mga mata sa akin at bumalik ulit kay Zeref.
“Akala ko ba kasama ka na nila—” ‘di natapos nang isang lobo ang sasabihin dahil agad ipinaliwanag ni Christopher ang side niya sa lahat. Mula sa pagtungo niya dun sa pusod ng kagubatan para mangaso. At ‘di sinadyang napadpad siya malapit sa puwestuhan ng mga kampon ni Nishra buti nalang ‘di siya napansin ng mga ito. Until his story reached the moment that I almost stabbed my crystalloid dagger on his throat.
Naging kalmado naman ang mga kasamahan niya dahil kanina parang lalabas na ‘yung mga buntot nila sa pag-alala nila sa kanilang alpha.
Maya-maya lang ay bumalik na ako sa aking puwesto kanina kung saan ko iniwan ‘yung kumot na ibinigay nung kasama naming lobo. Tinakpan ko ang aking pang-ibabang katawan nito at bahagya akong sumandal sa malaking bato at pinagmasdan ko sila.
Muli silang nakapalibot sa may bonfire. Kung kanina ay ang ingay nila sa pagkukuwentuhan ngayon ay kabaligtaran naman. Nakatingin lang sila sa lumiliyab na apoy habang yakap-yakap ang mga tuhod, ‘yung iba naman ay wala lang—chill lang sa malamig na simoy ng hangin.
Napatingala na lamang ako sa kalangitan at bahagyang pumikit. Bigla ko na lamang na alala si Haru. I hope he’s safe right now.
Lumipas ang isang oras ay narinig ko ang pag ingay ng lahat. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata, ‘diko napansing nakaidlip na pala ako. Nang tuluyang maka recover ang aking mga mata sa ilaw na nagmumula sa bonfire ay nakita kong may dalang dalawang usa sina Zeref na agad namang sinalubong ng kanyang mga kasama.
Kinusot ko muna ang aking mga mata at muli silang pinagmasdan. Inasikaso na nila ‘yung dalawang usa.
‘Diko na tiningnan kung paano nila tinortyur ang bangkay ng mga usa. Sisikip lang ‘yung didbdib ko sa awa dito.
Naramdaman ko ang paglapit ni Zeref sa akin at ang biglang pagtabi nito sa akin ngunit nanatiling may distansya kaming iilang pulgada.
I heard him sighed because of tiredness, “How’s your hunting?” I said without throwing some stares to him.
“Oh, luckily we catch two deers out of four.”
“That’s great! Anyway,” I paused for a while and darted him a glance, “Do you know about spiritual beast?” I am curious about the existence of Haru.
“Spiritual beast? hmm…” tila nag-iisip ito, “I haven't seen this creature before but according to the story that I've heard, spiritual beast have many kinds. Vampiric Auras before, has a lot of creature like spiritual beasts. However, this creature become endangered when the demons of abyss started to destroy everything and dared to threaten the spiritual beast lives. One day, spiritual beast is nowhere to be found when demons spread their numbers to hunt the remaining spiritual beast and that’s it—the reason why I haven’t seen them. Their names were legend in this world. Why you suddenly asked about them?” his eyes became curious.
“Well,” napaisip ako saglit kung sasabihin ko ba o hindi, “If ever you have given a chance to see this creature in front of you, what will you do?” I challenged him. Tuluyan na akong humarap sa kanya.
Medyo napatawa naman siya sa aking sinabi, “Why did you asked in return?”
“Gusto ko lang malaman kung ano ang magiging reaksyon mo kapag nakakita ka ng isa sa kanila?”
“Bakit nakakita ka na ba ng kagaya nila?” may pagtataka niyang tanong.
Bumusangot ako, “Sagutin mo muna ‘yung tanong ko!”
“Okay, okay!” he surrendered. Nag-isip naman siya sandali, “Kapag makakita ako ng isa sa kanila siguro huhulihin ko ito?” ‘di sigurado niyang sagot.
“Paano naman kung magpapaampon ito sayo at nagkataong maaari kang mapahamak dahil nasa gitna ka ng paglalakbay, kukunin mo parin ba ang kaisa-isang spiritual beast na natira na pwedeng mapahamak rin?” saglit siyang natigilan sa karagdagan kong tanong.
“Why not, its easy to protect them when they are at your side,” ako naman ang natigilan sa kanyang sinabi. Dapat ba akong magsisi sa aking ginawa?
“Are you sure?” balik kong tanong.
Napakunot noo siya sa aking sinabi, “Of course, why are you asking me in that way?”
Malumanay akong ngumiti sa kanya at inaalala ang mga bagay na aking pinagdaanan, “Because for me, it doesn’t mean that when your love ones is at your side you can easily protect them. Sometimes, when they are at your side there’s a high a percent of possibility that you will lose them.” Just like Hiro…
—Guys, what will be your thoughts about the question of Kim?—
—CypressinBlack—