Kur e gjithë bota është e heshtur, dhe një zë bëhet i fuqishëm
***
Kapitulli 47
~Rrahja e një Zemre të Ftohtë~
Për një moment m'u duk dikur më kishin treguar diellin në atë natë të errët.
Ose ndoshta, Xhejmsi ma kishte dhënë ai vetë. Ai më dha të gjithë dritën që një mund të ketë nevojë që ta shohë botën me aq ndriçim dhe lumturi sa është vetë.
Mëngjesin tjetër, një ditë para se të shkonim në kolegj, Xhejmsi vendosi të më çonte në një takim të parë, pa llogaritur se ku shkuam natën e parë. Duke parë se Xhejmsi tha, se ishte shumë e dalë boje që të quhej takim i parë.
"Ooh, lezetshëm." këdova dhe kafshova buzën teksa u ulëm në një nga tavolinat e një restoranti në dukje luksoz për darkë.
Pavarësisht motit të ftohtë, kisha të veshur një fustan të shkurtër -ama të rehatshëm- të zi me geta të tejdukshme.
"Çdo gjë për vajzën time." buzëqeshi dhe ma shkeli syrin, duke më bëri mishin kokrra kokrra teksa fjalët e tij i dolën nga goja me një ton seksi.
Sinqerisht, kostumi i tij i biente perfekt.
Aty, teksa uleshim e bënim shaka duke lexuar menunë, m'u kujtua hera e parë që kisha shkuar në një restorant me Xhejmsin.
Ishte hera e parë që qëndruam në motel, dhe e detyrova të vinte me mua për një sanduiç në metro. Nata nuk përfundoi ashtu siç doja dhe u bë tragjikisht qesharake.
Por mbi të gjitha, çfarë kishte rëndësi ishte se ai po qëndronte përballë meje në atë moment, duke buzëqeshur ndritshëm jo si hera e parë, kur madje dhe shmangej nga bisedat tona.
***
"Nata ishte spektakulare. Vërtetë." thashë teksa ndaluam para derës së shtëpisë sime, dhe Xhejmsi buzëqeshi, duke u përkulur dhe duke vendosur një puthje në faqe, me ëmbëlsi.
"Teknikisht, duhet të të them natën e mirë, dhe të shkoj në shtëpi, sikurse njerëzit e tjerë bëjnë normalisht pas një takimi. Por kam frikë se, do qëndroj këtu gjatë natës."
"Tani, nuk e kuptoj se ç'të keqe ka këtu." u ngërdhesha dhe nxorra çelësin nga çanta, duke hapur derën.
Nuk u lodha t'i bieja ziles, pasi ishte shumë vonë dhe isha goxha e sigurt se të dy mamaja dhe Fredi ishin top në gjumë.
"As unë nuk e di se ç'të keqe ka këtu." Xhejmsi u zgërdhi me çapkënllëk para se të hynim.
"Çfarë do të thotë kjo?" i dhashë një shikim pyetës, pavarësisht se e dija se kush do të ishte përgjigjja.
"Oh, ti e di shumë mirë se çfarë do të thotë kjo." Xhejmsi dha një zgërdhirje të fundit dhe e mbylli derën, dhe shpejt zhduku hapësirën mes nesh duke përplasur buzët tona bashkë me rreptësi.
U kapa nga kofshët dhe Xhejmsi i vendosi rreth belit të tij. Momentin tjetër, pa e kuptuar fare, i kishte gjarpëruar krahët e tij te legeni im dhe më kishte ngritur, duke më mbajtur deri te divani.
I gërshetova gishtat e mi te flokët e tij të zez, teksa ai më shtriu, me gjoksin mbi timin dhe me puthje që bëheshin më të thella në çdo moment që kalonte.
Xhejmsi e kishte bërë rrugën e tij ngadalë në fustanin tim të shkurtër, dhe kërceva nga ndjesia e ftohtë dhe e freskët që gishtat e tij më dhanë teksa fërkoheshin me lëkurën time.
Por aq shpejt sa kishte filluar momenti, aq shpejt mbaroi; nga dikush që u kollit.
Të dy u zbrapsëm me nxitim dhe kërcyem nga divani, duke qëndruar drejt, dhe duke u munduar të organizonim flokët e rrobat.
Doja t'i paraqisja një shpjegim mamasë sime, por kur pashë lart, acarim m'u formua brenda meje.
"Fred!? Çfarë dreqin!?"
Bërtita me pëshpëritje, duke u munduar të mos zgjoja mamin. Fredi po qëndronte aty me duar të kryqëzuara në gjoks teksa përplaste këmbën për dysheme i veshur me pizhamet e tij me pinguinë.
"Shko lart, pervers!" shpërtheva sërish, por ai vazhdonte të na shihte mua dhe Xhejmsin.
"Nuk je në gradën që të më japësh urdhra."
"Oho?"
"Oh, po." pohoi ai.
"Dhe pse thua kështu?"
"Epo, le të mendohemi... hmmm..." ai pastaj kapi gushën e tij dhe bëri gjoja sikur u fut në mendime. "Ndoshta sepse je këtu, duke puçur të dashurin tënd. Zoti e di se ç'do të kishte ndodhur sikur të mos ju kisha ndërperë."
I dhashë një shikim vrasës teksa vazhdoi.
"Atëherë më thuaj, Rea. Çfarë do të ndodhte sikur të hidhja ca hapa e t'i kushtoja një vizitë mamit dhe t'i thoja se çfarë po bënte vajza e saj e dashur ndërkohë që ajo po flinte? Hmmm?"
Isha pa fjalë. Kështu që vazhdova vështrimin.
"Tani kush është në gradën që të japë urdhra?" u zgërdhi me ligësi.
"Kur të rritesh e të sjellësh një vajzë në shtëpi," thashë, duke injoruar pyetjen e tij, " atëherë do të jeshë i kapur mat. Nga unë."
Pastaj i dhashë një shikim ndjese Xhejmsit, por e kapa duke qeshur, sikur biseda mes meje dhe Fredit e kishte argëtuar.
"Natën e mirë." psherëtiva me acarim, duke ecur lart për të bërë dush, pasi i dhashë Fredit një vështrim të fundit.
Pas një banje të gjatë relaksuese, dola, e veshur komplet, e qëndrova përballë pasqyrës.
I buzëqesha reflektimit tim. Pasi nuk më kujtohet hera e fundit që isha kaq e gëzuar.
Shkova në shtrat pastaj e u mudova të flija, por për ndonjë arsye, nuk mundja. Duke u ndjerë e etur, dola nga dhoma dhe iu drejtova kuzhinës, por teksa po ecja poshtë, pashë Xhejmsin në dhomën e ndenjes.
Po qëndronte përtokë para oxhakit teksa zjarri bubulonte në qetësi.
Hyra në dhomën e ndenjes sapo zjarri u shua pak, duke parë rrotull me raste që të isha e sigurt se asgjë më e keqe se unë nuk po endej në dhomën e errët.
Xhejmsi vazhdonte të shihte flakët me duar të mbledhura teksa çlodhte gushën në to.
"Nuk po të zë gjumi?" pyeta, duke e larguar nga përhumbja e tij.
Më pa teksa u ula në divanin para oxhakut, dhe shkundi kokën.
"Jo. Po ty?"
"As mua."
Lamë një heshtje të mbizotëronte para se Xhejmsi të ngrihej e të bënte rrugën drejt meje.
Ai u ul ngjitur me mua, duke përgjysmuar gjatësinë e tij me t'u ulur në çimento. Mori një pjesë të flokëve të mi. Gishtat e tij e rehatuan mbrapa veshit tim, teksa buzëqeshte.
"Për çfarë po mendoje?" pëshpërita duke parë në sytë e tij të thellë, të errët e të paharrueshëm.
"Për sa shumë kam ndryshuar." ai pastaj me butësi vendosi një dorë mbi faqen time dhe e përkëdheli me gishtin e madh. "Për sa shumë më ke ndryshuar."
"Nuk ishe i vetmi që ndryshove." buzëqesha.
Pastaj ai u përkul që të më puthte pasi e thashë atë, por sapo buzët e tij fërkuan të mitë, ai ndaloi.
"As nuk e besoj se e kisha shndërruar veten në një monstër pa zemër."
Nënqesha me një ton të rreptë.
"Ti nuk ishe një monstër pa zemër." shkunda kokën pastaj mblodha shpatullat me zgërdhirje. "Ndoshta një monstër me zemër të ftohtë."
Ai buzëqeshi.
"Po, isha. Por tani, të kam ty që të më bësh zemrën time të ftohtë të më rrahë."