Third person's POV
Lumabas si Yoongi sa silid ni Jungkook para puntahan si Xabrina. Walang alinlangan siyang pumasok sa kwarto nito at nakita ang mahimbing sa pagkakatulog na kapatid niya. Lumapit siya rito at pinagmasdan ang mukha ng babae.
"Ayos ka lang ba?" Sambit nito na animo'y kinakausap ang nakababatang kapatid.
"I know that they were behind this, I'm sorry if I can't protect you like how you protect me. Funny, ikaw pa pumoprotekta sakin when in the first place dapat ako." Pagpapatuloy pa niya.
Napabuntong hininga siya sa sinabi. Hindi nga naman pangkaraniwan na babae pa ang pumoprotekta sa isang lalaki, knowing na gangster din ito. But this is reality, not a fantasy. Anything can be possible at isa ang sitwasyon na to sa mga yon. Xav protecting his brother? Hell yeah, she would do everything just to keep him safe, same goes to BTS. She'll protect them at all cost kahit na maging kapalit pa ang kaligtasan at buhay niya.
"Naguumpisa na sila Xabrina, at sa tingin ko hindi lang ganto ang posibleng mangyari. Handa kana ba?" Tanong ulit nito.
"Sila ang dapat maghanda, dahil sa susunod na galawin pa nila kayo hindi na ako magdadalawang isip na ubusin sila." Saad ng babae na ikinagulat ni Yoongi.
"I thought you were sleeping?"
"I was. Umamin ka nga, may alam ka ba sa nangyayari ngayon? Yes, I know na inutusan niya ang mga taong yon at nandito sila para lang maibalik tayo sakanya. But I didn't know he would go this far para lang abutin niyo 'to. Kakantihin niya tayo? Sasaktan niya ang sariling niya anak?! I can't believe this!"
"Hindi ko din inakala na magagawa niya yon, but knowing dad? Gagawin niya lahat masunod lang ang gusto niya, kasehodang saktan pa niya ang mga kadugo niya. Gago siya alam mo yan, kaya nga nagplano din tayo na maghiganti diba?"
"Nahihibang na siya." Napailing ito. "What's worse is baka madamay pa ang iba." Dagdag pa Xabrina.
"Are you worried?" Napapangiting tanong ng kanyang kuya.
"I'm not!"
"You can't hide from me. Wala ka naman dapat ipangamba, you're Xabrina Min for pete's sake! The top gangster that everyone's scared of. Anong kinakatakot mo?"
"And you're the second one. Hindi nga ako natatakot! Bakit ako makakatakot kung kaya ko naman silang patumbahin gamit ang mga kamay ko?"
"Kung ganon, anong inaalala mo?"
"It's just that, hindi dapat madamay ang mga inosenteng tao dito."
"BTS."
"At bakit yang grupo mo naman ang naisip mo na tinutukoy ko?" Tanong niya ng napapataas pa ang kilay neto.
"Well, they're the closest to us. It's not impossible na madamay sila dito."
Napabuntong hininga siya ng maisip ang sinabi ng kuya niya. Tama siya, malaki ang posibilidad na madamay ang BTS dahil sa pagiging malapit ng mga to sakanila.
"Hindi ko alam ang gagawin ko pag nadamay pa sila. Ngayon pa lang kinakain nako ng konsensya ko."
"So you're worried about them now." Napangisi pa si Yoongi sa tinuran.
"Of course. Alam kong cold at rude ang trato ko sakanila pero pamilya ko din sila Yoongi, pamilya natin. I won't let anything happen to them."
"Don't worry, I got your back. Hindi rin ako makakapayag na may mangyaring masama sa mga ulupong na yon." Natawa ito sa sinabi niya.
"Yeah right. Dapat natutuwa ako ngayon, eto yung bagay na namimiss ko pero bakit kabaliktaran ata nararamdam ko? Peste!"
"Dahil may ibang taong nadadamay. Yun lang yon."
"Nakakapaginit ng ulo!"
"Baka nakakalimutan mo na may mission din tayo, Xabrina?"
"Alam ko. Kill the most notoriouse criminal ever known a.k.a our dad. Ako pa nga nagsabi sayo non diba? Tss."
Mayamaya pa katahimikan ang namayani sa pagitan ng dalawang magkapatid na tila malalim ang iniisip.
"Si Ljoe, sa tingin ko may ideya na siya kung ano ako." Paguumpisa neto.
"Paano mo naman nasabi?"
"Last time, may mga tauhan si dad na nakaenkwentro ko. I didn't know Ljoe was there. That annoying fucker sure is a great eavesdropper."
"What?! Bakit ngayon mo lang sinasabi 'to?"
"Sa tingin mo ba may panahon pa ako magsabi sayo kung sunod sunod ang mga naging problema niyo?"
"Hindi naman rason yun Xabrina, dapat sinabi mo pa din. Anong nangyari?"
"Sinasabi ko na nga diba? Tss. He heard and saw everything. Gunshots, loud punches, blood. Everything."
"What happened next?" Paguusisa niya.
"Natatandaan mo ba nung mga oras na dinala ko siya sa dorm? Na duguan?" Tanong ko pa sakanya.
"Yeah, so?"
"Yun din yung oras na nakita niya akong makipagbuno sa mga tauhan ni dad. Nang magising siya, ang dami niyang tanong na kesyo gangster daw ba ako o isang sindikato. I-I had no choice, I had to threaten him."
"What the hell?! What were you thinking Xav? Ofcourse he'd be suspicious dahil sa sagot mo, binigyan mo lang siya ng idea kung ano ka ba talaga. He'll think that you're no ordinary. Pinahamak mo lang lalo ang sarili mo, maging si Ljoe din!"
"What should I do?! Yun lang ang choice ko para hindi siya magsalita. You know Ljoe, he can be really talkative at hindi malabong masabi niya yon sa kahit na sino. Lalo pa't trauma ang dulot sakanya non!" She rolled her eyes in annoyance, "Hindi mo naman ako pababayaan diba?"
"Alam mo naman ang sagot dyan, pero anong plano mo? Ljoe might have an idea kung ano ka. Madaming mata ang nakapaligid satin at pinapanood tayo Xav at hindi malabong madamay din siya sa gulong 'to."
"Hindi ko hahayaan na mangyari yon, at kung mangyari man hindi ko siya pababayaan."
"What?" Nalilitong tanong ng kuya niya.
"Kilala mo ako Yoongi, of all people ikaw ang mas higit na nakakakilala sakin. Hindi ko hahayaan madamay o masaktan din si Ljoe sa gulo na sangkot tayo. Labas sila dito. I can't risk everyone's lives knowing that I'm the one he wants."
"This is crazy! Ano ba talagang gusto niya?! Is he really eager to kill us kung hindi niya tayo mapasanib sa bulok niyang korporasyon?! Wala siyang kwentang ama!" Pagmamaktol pa ni Yoongi.
"Kaya nga may mission tayo hindi ba?! Kung papatayin niya tayo, kelangan unahan natin siya. Kasehodang ama pa natin siya!"
Naputol lang ang usapan nila ng marining ang sunod sunod na katok mula sa pinto, walang nagawa si Yoongi kundi buksan nalang 'to.
"You guys okay? Nagaaway ba kayo? Hanggang sa baba dinig namin ang sigawan niyo."
Xav's POV
Napabuntong hininga nalang ako sa tanong ni Jin hyung samin. Bakas sa mukha niya ang pagaalala.
"May pinaguusapan lang kaming importante." Dinig ko sagot ni Yoongi kay Jin.
"Okay? Akala ko nagaaway na kayo eh."
"Mukha ba kaming nagaaway Jin? Tss. Makakaalis kana." Pagsusungit ko sakanya. Istorbo eh.
"Hoy, Xabrina! Pinapaalala ko lang sayo na mas matanda ako sayo, galangin mo ako!" Pagmamaktol pa niya na ikanatawa ko.
"Oo, pero mas mature pa akong magisip sayo. Lumayas kana nga, hindi ka pwede dito."
"Baka nakakalimutan mo din na dorm namin 'to?
"Baka nakakalimutan niyo na nandito ako? Kung magbangayan kayo parang kayo lang tao dito?" Yoongi rolled his eyes.
"Napakaseloso mo!" Sigaw naman ni Jin hyung .
"Jin hyung can you please get out?! I don't have time with your dramas. Damn it." Pagmumura ko pa and he only gave me dead stares in return.
"Bahala kayo sa buhay niyo. Dinner's ready, wag kayong bumaba para magutom kayo." And with that he left us.
Napatingin naman ako kay Yoongi na ngayon ay napapailing nalang sa inakto ng hyung niya.
"Nasaan si Jungkook?" Tanong ko rito.
"Why?"
"Gusto ko siyang makita."
"Hindi pa mabuti ang lagay mo, mas mabuti na magpahinga ka nalang muna."
"Oppa, ni wala akong galos o sugat. I'm 100% okay for fuck's sake."
"Sigurado ka ba?" Napatango nalang ako bilang sagot sa tanong niya. "He's in his room, nagpapahinga din siya. You can check him out when he's awake."
Hindi ko na pinansin ang sinabi niya at lumabas nalang ako ng kwarto at tinahak ang daan patungo sa kwarto ni Jungkook. Bukas ang pinto neto kaya hindi ko na kelanga kumatok, dumirecho nalang ako papasok ng kwarto niya at nakita ko na mahimbing itong natutulog. Umupo ako sa gilid ng kama niya at pinagmasdan siya. Wala ng bakas ng dugo sa katawan niya at naka-boxer shirt nalang ito na puti. Natatakpan na din ng benda ang parte ng katawan niyang may tama.
"Ano na naman ba ang ginagawa mo don ha?" Tanong ko sakanya kahit alam ko na hindi ito sasagot.
"Bakit sinundan mo pa kami? Nakokonsensya tuloy ako sa nangyari sayo. Ang tanga mo talaga!" Napakamot ako sa ulo ko.
"Pag napapahamak kayo parang obligasyon ko na lagi kayong tulungan. Tss."
Tinitigan ko lang siya habang mahimbing na natutulog.
"Alam mo gwapo ka sana, masyado ka lang pakelamero at usisero." Napapailing pa na saad ko.
Akmang tatayo ako ng bigla niyang hawakan ang kamay ko. Gulat naman akong napatingin sakanya.
"Ulitin mo nga yung sinabi mo."
"W-what?"
"Yung huling sinabi mo ulitin." Paguulit pa nito.
"You're not my boss, wag mokong utusan." Pagsagot ko sakanya pero laking gulat ko ng bigla niya akong hatakin at yakapin ng mahigpit. Naiimagine niyo ba ang sitwasyon ko? Ah. Basta!
"Salamat, Xav." Mahinang bulong niya.
"Walang anuman, pero h-hindi mo ko kelangan yakapin." Mabilis akong umalis sa yakap niya at sinamaan siya ng tingin.
"Masyado lang akong na-overwhelmed. Hahaha" Pagtawa pa nito.
"Tss."
"Okay ka lang ba?"
"I'm fine."
"Sinaktan ka ba nila?"
"Hinde."
"Wala bang masakit sayo?"
"Wala."
"Sinundan mo ba si Yoongi?"
"Oo."
"Gusto mo ba ako?"
"Oo."
"Gusto mo din ako?!"
"Ha?!" Nagulat ako sa tanong niya...Teka, ano ba tinanong niya kanin—Fuck! Ang kapal talaga ng mukha neto.
"Hey, tinatanong kita Xav!"
"Baka gusto mong lumpuhin kita ngayon din?" Pananakot ko sakanya pero mukhang balewala lang. Teka lang, may gusto ba sakin 'to? Kung posible man, hindi maaari. Pero malabo eh.
"Hindi mo ba tatanungin kung okay lang ako?"
"Why should I? You look fine to me." I rolled my eyes at his question.
"To be honest you were cool out there, but I'm still wondering how could a girl like you do that? I mean you're a girl, I'm pretty sure you're weaker than me. Pero yung Xav na nakita ko kanina? Kakaiba."
Napatitig lang ako sakanya. Ganto ba talaga dapat? Na dahil babae ka eh mas mahina ka dapat sa lalaki. Hindi ba pwedeng baliktad? Bakas ang inis sa mukha ko bago ko siya lingunin.
"To see is to believe, Jeon Jungkook."
Iniwan ko sa kwarto si Jungkook para puntahan ang BTS, naabutan ko sila sa dining area na kumakain. Pinaupo nila ako sa isa sa mga upuan at ipinaghanda ng makakain, tahimik lang akong kumain ng tawagin ni Namjoon ang pangalan ko.
"Mwo?" Tanong ko sakanya.
"What really happened?"
"Huh?" Takang tanong ko kahit alam kona ang ibig niyang sabihin.
"Awhile ago." Maikling tugon neto.
May karapatan naman siguro silang malaman since two of their members got beaten up so badly. Para na din hindi sila mapraning.
"Kukunin ko na sana ang ibang gamit ko dito ng maabutan ko si Yoongi na hawak ng dalawang lalake. I tried to fight them, nakalaban naman ako kahit papano. Then the story goes on." Pag-amin ko pero parang hindi sila nasatisfy sa sagot ko. Napabuntong hininga ako bago ituloy ang sasabihin.
"Fortunately, Jungkook came and helped me. We fought them, but Jungkook got stabbed." Pagsisinungaling ko. Tinignan ko sila at napansin ko na nakuntento sila sa sinabi ko.
"Nakita mo ba mga itsura ng mga yun?"
"Hinde." Pagsisinungaling ko ulit.
"Nakakapagtaka, hindi basta basta mapapasok 'tong dorm natin ng ganun lang. May security lock ang front door, imposibleng ganon nalang nila kadali napasok 'to." Komento ni Taehyung. Napatikhim naman ako sa sinabi neto.
May punto si Taehyung since celebrities nga sila mahigpit ang seguridad sa mga gaya nila maging sa dorm na tinutuluyan nila, kaya imposible na basta nalang ito mapapasok. Siguro talagang inabangan nila si Yoongi. Psh, may mga utak din pala sila.
"We'll let this pass AGAIN. Hindi pwedeng malaman ni Manager 'to, malaking gulo kung malalaman niya to. Baka lalo kang ilayo samin, at ayaw namin mangyari yun." Nakatingin at may diin na sabi ni Namjoon sakin.
Naintindihan ko siya, bilang leader nila task niya na pangalagaan ang bawat myembro ng grupo nila. Pero hindi sa ganong sitwasyon, iba eh. Hindi sila puntirya ng mga yon. Ako lang at si Yoongi. Kaming dalawa. Hindi dapat sila nadadamay, wala silang alam.
I clenched my fist para pigilan ang inis ko. Tumayo ako at hindi na tinapos ang kinakain ko, narinig ko pa silang tawagin ang pangalan ko pero hindi ko na sila nilingon pa. Nakita ko nalang ang sarili ko na naglakad palabas ng bahay at tinahak ang daan patungo sa malapit na park dito sa dorm. Naupo ako sa isa mga bench don at tinitigan nalang ang langit. Mayamaya pa naramdaman ko na may tumabi sakin.
"Nagiging komplikado na ang lahat." Natatawang sambit ko.
"Kung sumama nalang kayo hindi sana magiging ganto ngayon."
"Ano ba pinakain niya sayo, bat nagkaganto ka?"
"Hindi naman siguro masamang maghangad ng mga bagay na wala ka, hindi ba?"
"Hindi ko maintindihan." Sagot ko sakanya.
"Power. Fortune. Rank. Everything. Alam mo na yan ang umiikot sa mundo natin."
"Pero kuntento ka sa kung anong meron ka noon. Hindi ka kelanman nasilaw sa mga ganong bagay."
"Nagbabago ang tao, Xabrina. Nagbabago ang gusto natin sa pagdaan ng panahon."
"Nagbabago? Huh, kaya pala pati nararamdaman mo nagbago." Sumikip ang dibdib ko matapos bitawan ang mga salita na yon.
"Ang unfair ng mundo hindi ba? Pinagbigyan ka nga sumaya, kapalit naman non eh panghabangbuhay na lungkot" Natatawang aniya.
"You're confusing me."
"Alam mo yung pakiramdam na isa ka sa pinakamalakas na gangster sa mundo? Wala magdadalawang isip na kantihin ka dahil takot sila sayo. Haha." Pagbabago niya ng usapan.
"Nahihibang ka ngang talaga." Umiiling na sabi ko.
"Siguro nga nahihibang na ko. Nahihibang nako noong nagawa kitang saktan dahil sa dahilan na yon."
Napabuntong hininga nalang ako sa mga sinabi niya. Ilang minuto din namayani ang katahimikan sa pagitan namin nang magsalita siyang muli.
"Isa 'yon sa mga bagay na pinagsisihan ko at hanggang ngayon ay pinagsisisihan ko Xabrina. Siguro maka-sarili ngang talaga ako. Pero maniwala ka, hindi ko ginustong saktan ka. Hindi kita niloko Xav."
"Sa tingin mo maniniwala pa ako sayo? Kitang-kita ng dalawang mata ko ang panggagago mo sakin!"
"If only you knew. Tss."
"Knew what?"
"May mga rason kung bakit ko nagawa ang mga yon." Mahinang bulong niya.
"Tell me." Utos ko sakanya. My voice is slowly shaking, naguumpisa na din mamasa ang mga mata ko.
"Pag sinabi ko ba, maniniwala ka sakin?"
"Maniwala man ako o hindi, I have the right to know. W-why won't you tell me?"
"Kahit pa sabihin ko, hindi na mababago ang kasalukuyan. Ako na ang pinakakinamumuhian mong tao."
"Please, tell m-me." Pagsusumamo ko. Hindi ito sumagot bagkus hinawakan niya ang pisngi ko gamit ang dalawang kamay niya.
"Sobrang mahal pa din kita Xabrina. Hindi nagbago yun at hindi magbabago yun." After hearing those words he slowly lean towards me, pinikit ko ang mga mata ko ng maramdam ang malambot na labi ni Red na sumakop sa mga labi ko at kasabay non ang pagtulo ng mga luha sa mata ko.
-
It's been years since I last updated this story dahil sa sobrang busy ko sa school at expect ko na wala ng readers to. Pero partly, napagtripan ko lang talaga i-update. LMAO. Hindi ko alam kung kelan ko ulit i-update pero sana magustuhan niyo if ever may readers pa. Hehe. -neuein