/Πέρσι/
Όπως πάντα, έμεινα μόνος μου.
«Έι, είμαι κι εγώ εδώ.»
Ο Πλάτωνας με κοπάνησε με το σκέιτ του για να μου τραβήξει την προσοχή, σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου.
«Άου ρε! Πονάω.»
«Σου μιλάω. Μη με αγνοείς.» είπε σουφρώνοντας τα φρύδια του.
Έξυσα το κεφάλι μου.
«Συγγνώμη, τι μου είπες; Δεν άκουσα.»
«Ρώτησα πού θες να πάμε.»
Πριν προλάβω να μιλήσω, συνέχισε.
«Πάμε όπου θες εσύ, εγώ το μόνο που θέλω είναι να κάνω σκέιτ.»
«Αχά, ξέρεις είδα ένα μαγαζί με κόμικς όπως ερχόμασταν με το ταξί.»
Στη διαδρομή από το αεροδρόμιο έως εδώ είχαμε χωριστεί σε τρία ταξί, αφού είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο. Ο μπαμπάς θα πετούσε για Λυόν την επομένη, είχε κάτι δουλειές να τακτοποιήσει στην εταιρεία που δούλευε και θα έφερνε το αυτοκίνητο με καράβι. Γιατί δεν έκανε τις δουλειές του νωρίτερα και γιατί δεν ερχόμασταν όλοι εξαρχής με καράβι, εγώ δεν είχα καταλάβει. “Θα είναι πιο κουραστικό” είχε πει η μαμά, αλλά πόσες φορές στη ζωή μου θα είχα την ευκαιρία να μπω σε καράβι;
«Ωραία ας πάμε σ' αυτό τότε.» είπε ο Πλάτωνας αναφερόμενος στο μαγαζί με τα κόμικς και διέκρινα μια δυσαρέσκεια στη φωνή του.
Ο αδερφός μου δεν ξετρελαινόταν με τα κόμικς, όπως η Αμαρυλλίς, ο Απόλλωνας κι εγώ. Του άρεσε η φυσική και τα σχετικά μαθήματα, δεν είμαι σίγουρος αν ήταν καλός σ' αυτά, πάντως πολλές φορές τον έβρισκα να ξεφυλλίζει εξωσχολικά βιβλία με τέτοια θέματα.
«Τέλεια, χαίρομαι που τα βρήκαμε έτσι αγαπημένοι.» είπα σαρκαστικά (είχα καταλάβει ότι δεν του άρεσε η ιδέα και αυτός είχε καταλάβει ότι το κατάλαβα) και όταν ο Πλάτωνας έκανε να με κοπανήσει ξανά με το σκέιτ, με έναν ελιγμό βρέθηκα τρία βήματα πίσω χαμογελώντας.
«Έλα, πάμε!» φώναξα και άρχισα να τρέχω σε κανονικό ρυθμό, και όπως ήταν αναμενόμενο, ο Πλάτωνας ακολούθησε με το σκέιτ.
Το μαγαζί με τα κόμικς βρισκόταν ανάμεσα σε ένα μαγαζί με χοτ ντογκ στα αριστερά και ένα κομμωτήριο στα δεξιά. Ήταν βαμμένο μπλε ηλεκτρίκ απ' έξω γύρω γύρω από τις βιτρίνες και πάνω από την πόρτα έλεγε με κόκκινα γράμματα “Comicsworld”.
Έσπρωξα την πόρτα και μπήκα στο μαγαζί με τον Πλάτωνα από πίσω μου.
Αμέσως ένιωσα τον κρύο αέρα από το κλιματιστικό να με χτυπάει και ήταν ό,τι καλύτερο μες στη ζέστη που επικρατούσε έξω. Προχώρησα σε έναν από τους μικρούς διαδρόμους που ανάμεσά τους είχαν μπλε μοκέτες και μπλε πουφ από πάνω και άρχισα να ψάχνω για κόμικς που διαβάζω. Πολύ γρήγορα έφτασα στο τμήμα με κόμικς της DC και της Marvel και έμεινα με το στόμα ανοιχτό από το πόσα πολλά είχε. Ευθύς εντόπισα τους X-Men και έμεινα να κοιτάω το ράφι ακίνητος. Είχε τόσα πολλά που δεν είχα. Γύρισα να δω πού ήταν ο Πλάτωνας, αλλά δεν ήταν πίσω μου. Στο πουφ δίπλα μου όμως, βρισκόταν καθισμένο ένα αγόρι. Διάβαζε ένα κόμικ και φορούσε ένα μοβ καπέλο που έκρυβε το πάνω μέρος από το πρόσωπό του.
«Πλάτωνα, πού είσαι;» είπα δυνατά και το αγόρι στο πουφ σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.
«Εδώ!» είπε ο αδερφός μου και εμφανίστηκε πίσω από το διάδρομο.
«Δε μπορείς να φανταστείς τι κόμικς έχει εδώ! Έχει αυτά που μου λείπουν!»
«Ε τότε πάρ' τα και φύγαμε.» είπε ο Πλάτωνας, φανερά ανυπόμονος να πάμε κάπου αλλού.
«Μη βαριέσαι και έλα να με βοηθήσεις.» είπα πεισματάρικα.
Έφτασε δίπλα μου.
«Σε τι ακριβώς θέλεις βοήθεια;»
«Να, έχει κάποια που δεν είμαι σίγουρος από ποια σειρά είναι, ξέρεις, εκδοχή εννοώ.»
«Όχι δεν ξέρω, ρώτα και πάρ' τα.»
«Ναι αλλά αν ρωτήσω μπορεί να νομίζουν ότι δεν ξέρω από κόμικς ενώ ξέρω και με το παραπάνω!» είπα κοιτώντας τα δύο κόμικς που είχα βγάλει από το ράφι.
«Είσαι σοβαρός; Μια απλή ερώτηση θα κάνεις!» με κοίταξε σαν να μην πίστευε τι άκουγε.
«Μπορείς να ρωτήσεις εσύ;»
«Σε παρακαλώ;» είπα κουνώντας τα δύο κόμικς.
Χωρίς να μου απαντήσει, άρπαξε τα κόμικς, πήγε στο ταμείο και ρώτησε στα αγγλικά. Τον κοίταξα χαμογελώντας ενώ περίμενα να επιστρέψει για να τον ευχαριστήσω. Αφού ο υπάλληλος του απάντησε, ο αδερφός μου ήρθε δίπλα μου και μου εξήγησε σε ποιο σύμπαν άνηκε το κάθε κομικ.
«Α τέλεια, θα τα πάρω και τα δύο! Σε ευχαριστώ μικρούλη!» είπα και τον αγκάλιασα σφιχτά.
«Ε, άσε με! Θα, με, λιώσεις!» είπε σε μια προσπάθεια να πάρει ανάσες.
Έκανα πίσω γελώντας.
«Μικρούλη!» είπε κοροϊδευτικά και σήκωσα τα χέρια ψηλά σαν να παραδίνομαι.
Ο Πλάτωνας έκανε μια γκριμάτσα αηδίας και πήγε πάλι στο ταμείο, ενώ εγώ τον ακολούθησα.
«Θα πάρουμε αυτά τα δύο.» είπε στον υπάλληλο που έκανε τσικλόφουσκες, και μετά στράφηκε σε εμένα στα γαλλικά.
«Λεφτά.»
«Δεν έχω. Εσύ έχεις.» απάντησα απλά.
Ο Πλάτωνας με κοίταξε γουρλώνοντας τα μάτια του. «Δεν συμβαίνει πάλι αυτό...» μουρμούρισε χαμηλώνοντας το βλέμμα του στην ταμειακή μηχανή.
«Δεν έχεις εσύ λεφτά μαζί σου;» τον ρώτησα.
«Όχι, Πέρσι, δεν έχω, τι να τα κάνω; Εγώ βγήκα έξω για να κάνω σκέιτ.» είπε σιγανά.
«Και πού να το ξέρω εγώ;» είπα αμυντικά.
Τα μάτια του ήταν έτοιμα να πετάξουν σπίθες.
«Είναι οχτώ ευρώ και είκοσι λεπτά.» είπε ο υπάλληλος και θα ορκιζόμουν ότι ήταν αγόρι. Τον κοίταξα, και ναι, μάλλον ήταν αγόρι. Ξανθά μαλλιά ελαφρώς ανακατεμένα, δύο πίρσινγκ στο ένα αυτί, ρούχα αγορίστικα. Τότε γιατί η φωνή του ήταν τόσο λεπτή; (αν ήμουν μαζί με την Αμαρυλλίς, σίγουρα θα με έβριζε αν της το έλεγα αυτό, κι έπειτα θα έλεγε κάτι τέτοιο «Δεν είναι δουλειά σου να κρίνεις τους άλλους, ο καθένας μπορεί να είναι ό,τι φύλο θέλει, να ντύνεται όπως θέλει, να συμπεριφέρεται όπως θέλει, αρκεί να μην προσβάλλει τους άλλους.»)
«Ε, συγγνώμη, τελικά αλλάξαμε γνώμη, δεν θα τα πάρουμε.» είπα.
«Τι; Μα τα έχω χτυπήσει τώρα...»
Κοίταξε την ταμειακή μηχανή και πάτησε κάποια κουμπιά.
«Σίγουρα δεν θα τα πάρετε;»
«Ναι.»
«Θα τα πάρουν.»
Ήταν το αγόρι που διάβαζε το κόμικ καθισμένο στο πουφ. Έβγαλε ένα δεκάευρο από την τσέπη του και το έδωσε στον υπάλληλο.
«Σοβαρά τώρα; Μπορείτε να αποφασίσετε γιατί εδώ πέρα μόλις τα ακύρωσα;»
«Δε θα τα πάρουμε.» του είπα και κοίταξα το αγόρι με το μοβ καπέλο.
«Ε, ευχαριστούμε, αλλά δε χρειάζεται, απλώς θα περάσουμε άλλη μέρα.»
«Μα δεν πειράζει, είχε πλάκα να σας ακούω να μιλάτε στα γαλλικά και γενικώς φαίνεται ότι έχετε πλάκα, οπότε θέλω να σας τα πάρω.»
Έβγαλε το καπέλο και ανακάτεψε με το ένα χέρι τα μαλλιά του.
Ένιωσα άβολα; Πάρα πολύ. Ήμουν σίγουρος ότι κανείς δε θα ήξερε γαλλικά εδώ, οπότε θα μπορούσα να μιλάω με τα αδέρφια μου στο σχολείο χωρίς να μας καταλαβαίνουν, σαν ένα είδος μυστικής γλώσσας. Και πριν εμείς μιλούσαμε μπροστά του νομίζοντας ότι δεν μας καταλάβαινε.
«Εε-»
Ο αδερφός μου με διέκοψε πριν πω τίποτα, και βασικά καλά έκανε, γιατί δεν είχα και τίποτα να πω και θα γινόμουν ρεζίλι.
«Α ωραία, ευχαριστούμε πάρα πολύ,» είπε στο αγόρι «τελικά θα τα πάρουμε.»
Ο υπάλληλος τα χτύπησε γρήγορα και πήρε τα χρήματα αφήνοντας τα ρέστα πάνω στον πάγκο. Μας κοιτούσε σαν να φοβόταν ότι θα αλλάζαμε πάλι γνώμη και θα αναγκαζόταν να κάνει τα ίδια και τα ίδια.
Το αγόρι πήρε τη σακούλα που έβγαλε από ένα ντουλάπι ο υπάλληλος και έβαλε μέσα τα κόμικς.
«Κράτα τα ρέστα Εμίλ.» του είπε και μου έδωσε την κόκκινη σακούλα χαμογελώντας.
«Να μας ξανάρθετε!» είπε στα γαλλικά και εγώ απλώς απάντησα ένα «Ναι, ναι, σίγουρα.» ενώ έβγαινα αποπροσανατολισμένος από το μαγαζί μαζί με τον Πλάτωνα.
«Τι σκατά έγινε μόλις;» ρώτησα καθώς περπατούσαμε.
«Ξέχασες πάλι να φέρεις χρήματα και μας έκανες τόσο ρεζίλι που το καημένο το παιδί μας λυπήθηκε και σου πλήρωσε τα κόμικς. Να τι έγινε.» απάντησε. Ακουγόταν θυμωμένος.
«Και μου έχεις νευριάσει;» ρώτησα με επιφυλακτικότητα.
«Ναι ρε Πέρσι. Δε μπορείς να το κάνεις αυτό κάθε φορά!»
«Μα αλήθεια το είχα ξεχάσει!» απολογήθηκα.
«Έλα τώρα, δε μπορείς να πεις ότι πήγε τόσο άσχημα. Στην καφετέρια δίπλα στο σχολείο θυμάσαι τι είχε γίνει;» συμπλήρωσα.
«Ω, ναι. Ναι.» πήρε αμέσως ένα ευδιάθετο ύφος «Είχες τα γενέθλιά σου και ανέλαβες να κεράσεις όλη την παρέα σου, μαζί και εμένα και τη Λυσιμάχη που θέλαμε παγωτό. Θυμάμαι που είχαμε έρθει όταν είσασταν έτοιμοι να φύγετε και είχαμε διαλέξει παγωτά και πάμε στο ταμείο και σου λένε πενήντα ευρώ και κάτι και εσύ είσαι κάπως “Μα φυσικά!” και ψάχνεις και λεφτά δε βρίσκεις στις τσέπες σου.»
Ο Πλάτωνας γελούσε και χωρίς να το θέλω άρχισα κι εγώ να γελάω.
«Τουλάχιστον τώρα κάποιος βρέθηκε να πληρώσει επιτόπου.» είπε και γέλασε ακόμα πιο δυνατά.
«Αλήθεια, δεν το περίμενα.» είπα εγώ.
«Δε θα ξεχάσω που ήρθε η αδερφή του Τζέιντεν αφού την πήρε τηλέφωνο και πλήρωσε αυτή.» Αχ, αυτή η αδερφή του. Μοντέλο. Πανέμορφη. Έχουμε παντρευτεί στα όνειρά μου.
«Ναι, αυτός στο ταμείο έμοιαζε έτοιμος να σε σκοτώσει όταν του είπες ότι τελικά θα κάτσετε λίγο ακόμα και πήγες πίσω στους άλλους ταραγμένος.»
«Το ξέρω ρε.» είπα γελαστός.
Την ώρα που φτάναμε στο σπίτι, ακόμα λίγο πολύ χαχανίζαμε αναπολώντας αστείες αναμνήσεις από τη Λυόν. Η μαμά μας ρώτησε πώς περάσαμε και πού πήγαμε και της είπα ότι είμασταν σε ένα μαγαζί με κόμικς και ότι ήταν σούπερ.
Μόλις το άκουσε ο μπαμπάς, εμφανίστηκε από την κουζίνα.
«Τι κόμικς πήρατε;»
«X-Men.»
«Ωω τέλεια. Να μου τα δώσεις να τα διαβάσω κι εγώ κάποια στιγμή, έτσι;» ρώτησε με ενθουσιασμό.
«Εννοείται ρε μπαμπά!» είπα.
«Νέρντουλες.» είπε ο Πλάτωνας καθώς ανέβαινε τη σκάλα.
«Δωδεκάχρονο!» φώναξα.
«Δεκαπεντάχρονο.»
«Φυτούκλα!» αντέτεινε ο μπαμπάς.
«Λουίς!» φώναξε η μαμά και εγώ και ο μπαμπάς σκάσαμε στα γέλια.
***
Έχοντας πλέον εγκατασταθεί στο περίπου στο νέο μου δωμάτιο, φυσικά μετά από πολλούς τσακωμούς με τον Πλάτωνα, γιατί τελικά το μεγάλο δωμάτιο θα το έπαιρνε η μαμά και ο μπαμπάς κι έτσι εγώ βρέθηκα να μοιράζομαι μαζί του (το μόνο καλό ήταν ότι δεν είχα πια το μικρό δωμάτιο), φάγαμε βραδινό όλοι μαζί. Οι ζωηρές φωνές και τα σχόλια για κάθε θέμα που μπορούσαμε να σκεφτούμε δεν έλειπαν από το τραπέζι, ούτε βέβαια τα περιστασιακά «Δεν μιλάμε την ώρα του φαγητού.» της μαμάς. Φαίνεται παράξενο, όμως ένα απλό βραδινό στο τραπέζι της κουζίνας με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα σχετικά με αυτή την μετακόμιση. Στο κάτω κάτω, εφόσον είμαστε όλοι μαζί και περνάμε καλά, δε θα έπρεπε να έχει σημασία πού βρισκόμαστε.
Όταν τελειώσαμε το φαγητό, πήρα την κιθάρα μου και βγήκα σε μια αυλή που υπήρχε πίσω από την κουζίνα. Ήταν βράδυ και δε φαινόταν πολύ καλά, αλλά είχα την αίσθηση πως τη μέρα θα έμοιαζε πολύ ωραία. Κάθισα σε ένα πέτρινο πεζούλι και γρατζουνούσα τις χορδές μη μπορώντας να σκεφτώ τι να παίξω. Κατέληξα σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Μετά δεν είχα όρεξη για να συνεχίσω, οπότε κατέβηκα από το πεζούλι και πήγα να ανοίξω την τζαμόπορτα της κουζίνας για να μπω μέσα, όταν άκουσα ένα θόρυβο σαν κάτι να σπάει, από κάπου κοντά αλλά όχι τόσο κοντά. Κοίταξα από την άλλη μεριά της αυλής και είδα ότι υπήρχε ένα σπίτι ακριβώς δίπλα, ενώ ο ένας από τους τρεις ορόφους ήταν φωτισμένος. Σ' αυτόν διέκρινα ένα μπαλκόνι με πολλές γλάστρες με λουλούδια και φυτά. Κούνησα το κεφάλι μου και μπήκα μέσα. Ίσως ήταν κάποια γάτα.
Περνώντας έξω από το δωμάτιο των γονιών μου, τους άκουσα να μιλάνε.
«Από τη στιγμή που μετακινήσαμε εκείνα τα έπιπλα, νιώθω ότι μου έχει κοπεί η μέση.» είπε ο μπαμπάς αναστενάζοντας.
«Γι' αυτό ξάπλωσε να κοιμηθείς ώστε να ξυπνήσεις ξεκούραστος. Άντε, έχεις ταξίδι αύριο αγάπη μου.» άκουσα τη μαμά μου όπως έμπαινα στο δωμάτιό μου.
Ο Πλάτωνας δεν ήταν μέσα, λογικά θα ήταν σε κάποιο άλλο δωμάτιο και θα κοιμόταν πιο αργά.
Όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι, άνοιξα το κινητό μου και είδα ότι η Φιόνα Σαρ είχε ανεβάσει ιστορία στο instagram πριν από μερικά λεπτά.
“Μόλις έσπασα μια κορνίζα... Μπορείτε λοιπόν να το προσθέσετε στη λίστα με τα πράγματα που έχω σπάσει.” Χαμογέλασα. Η Φιόνα είναι η αγαπημένη μου youtuber, τη λατρεύω σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό, δηλαδή αν έχω παντρευτεί στο μυαλό μου την αδερφή του κολλητού μου από τη Λυόν, την απατάω με τη Φιόνα και έχουμε και τρία παιδιά. Στο μυαλό μου.
Χάζεψα στο κινητό για λίγο ακόμα, δηλαδή καμιά ώρα, και το άφησα πάνω στη βαλίτσα μου. Έκλεισα τα μάτια μου αλλά ο ύπνος δεν ερχόταν. Πρέπει να πέρασε αρκετή ώρα, γιατί άκουσα την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει κάποια στιγμή, σημάδι ότι ο Πλάτωνας ήρθε να κοιμηθεί επιτέλους.
Ακόμα και μετά από αυτό, πέρασε πολύς χρόνος μέχρι να καταφέρω να κοιμηθώ. Στο μεταξύ σκεφτόμουν τη σημερινή μέρα, αναρωτώμενος πώς το αγόρι στο μαγαζί με τα κόμικς ήξερε γαλλικά, γιατί ήξερε το όνομα του ταμία, γιατί μου έδωσε αυτός τη σακούλα και γιατί είπε να έρθουμε ξανά, αφού είναι απλώς ένας πελάτης και δε θα μας ξαναδεί.
Κάτι τέτοιες βραδινές ώρες που όλα έχουν ηρεμήσει γύρω μου είναι που συνειδητοποιώ πολλά πράγματα. Όπως για παράδειγμα, ότι κατά πάσα πιθανότητα το αγόρι δούλευε στο μαγαζί.
━━━━━
γεια ♡
είχα έμπνευση, αυτό. λογικά δε θυμάστε τι έχει γίνει οπότε αν θέλετε ξαναδιαβάστε λίγο τα προηγούμενα κεφάλαια ουφ.
εμ, ελπίζω να σας αρέσει, δεν ξέρω πότε θα ξαναανεβάσω. 🍃💗
σας αγαπώ, αναστασία♡