Kayıtlı olmayan numaranın attığı mesajları çatık kaşlarımla okurken bir mesaj daha gelmişti.
053+: Sonunda gördün :)
Hemen WhatsApp'tan çıktım. Numaramı ona kim verdiyse iyi halt yemişti. Tekrar mesaj gelince sinirle bildirime dokundum.
053+: Ayboluyor aama 😏
Cevap vermeyi düşünmüyordum. Ama dakka başı mesaj atıp beni rahatsız etmesinide istemiyordum. Bu nedenle onu rehberime kaydettim ve vakit kaybetmeden numarayı engelledim. Bitmişti.
Bir an bu durum bana Ateş'e gizli numaradan yazmamı hatırlattı. O da böyle rahatsız oluyor muydu acaba?
Gülüp kendimi alayladım. Ateş, gün içinde aldığı mesajların yarısından fazlasının kimden olduğunu bilmiyordur. Buna kalıbımı basabileceğim kadar emindim. Konuşmayalı çok uzun zaman olmuş gibi geliyordu. Ve ben ona sövmeyi özlemiştim. Evet, sadece sövmeyi!
Kararsızlıkla elim telefonuma giderken tuş kilidimi açmama kalmadan telefon çalmaya başladı. Kayıtlı olmayan başka bir numaraydı. Yetti ama! Sinirle telefonu açtım.
"Kimsiniz?"
Birkaç saniye sonra yanıt geldi. Sesi hiç tanıdık değildi. "Ama ayıp ettiniz hanımefendi. Neden engellediniz anlam veremiyorum" takındığı yapmacık ciddi konuşmasına öğürme isteğimi sonraya bıraktım.
"Kimsin lan sen?"
Bir anda içimdeki gerçek Gece çıkıp şovunu yapmıştı.
"Oha, sen gerçekten Gece'sin!"
Çocuğun söyledikleri daha da kaşlarımı birbirine yaklaştırırken "beni tanıyor musun?" diye sordum. Merakıma yenik düşmüştüm. "Seni çok iyi tanıyorum Gece Neval Dağlı. Ancak numaranı bulmak çok zor oldu" dedi. Ses tonundaki garip hissi algılayamıyordum. Neydi bu şimdi? "Bak beni rahatsız etme! Arama sakın bir daha!" sonlara doğru yükselen sesimin ardından telefonu hızla kapattım. Sinirim bozulmuştu. Üstüne üstük boğazım acımıştı.
Ateş'in engelini kaldırma isteğim bile içimden uçup gitmişti. Telefon tekrar çalmaya başlayınca sesli bir nefesle aramayı reddettim. Ve telefonu sessize aldım. Sinirlerim daha da gerilmişti. Kapım aniden açılınca telefonu ters bir şekilde yastığımın altına soktum. Telefon birkaç kez titresede Karan bunu fark edemeyecek kadar uzaktaydı. Yatağa oturmaması için dua ederken, hayatımda ilk kez bir duam bu kadar hızlı kabul olmuştu. Duama bonus olarak ekleme yapılmış gibi, Karan ilerlemeyip kapının önünde kalmıştı.
"Bizimkiler geldi de onu haber edeyim dedim."
Söylediklerine sadece kafamı salladım. O da kafasını sallayarak kapıyı kapatmak için gerilesede durdu. "Bir şey istiyor musun" diye sordu. Kafamı hayır anlamında salladım ancak bununla yetinmeyip "hayır" dedim. Gülümseyip gitmesini bekledim. Tebessüm ettikten sonra kapıyı kapatıp gitti. O sıra titremekten bir hal olmuş telefonumu yastığın altından çıkardım. Yine bilinmeyen numaradan bir sürü mesaj vardı. Mesajlara girmeyip bildirim panelinden okudum. Yine 'neden cevap vermiyorsun, kırıyorsun beni' tarzında mesajlardı. Ard arda gelen mesajlardan sonra telefonum tekrar çalmaya başladı.
Sinirle gözlerimi devirip aramayı reddettim ve telefonu uçak moduna aldım. Yeter artık! Bir telefon sapığım eksikti. O da oldu. Telefonu bir kenara bırakıp rahat bir yatış pozu aldım. Uyusam iyi olurdu. Şu an ihtiyacım olan tek şeyin uyku olduğuna karar vererek yavaşça gözlerimi kapadım.
...
Sağa dönmüş, sola dönmüştüm ancak bir türlü uykuya dalamamıştım. Neredeyse bir gün uyumuştum ve şu an hiç uykum yoktu. Sinirle telefonumu elime alarak saate baktım. Neredeyse 1 saattir uyumaya çalışıyordum. Sıkıntıyla nefes verdim. Ve kararsızlıkla telefonu uçak modundan çıkardım. İnternete bağlanan telefonuma aniden bir sürü bildirim gelemeye başladı. Çoğu bilinmeyen numaradandı. Mesajları sallamayıp İnstagram'a girdim. Biraz buralarda takılsam uykum gelirdi. Bilinmeyen numaradan her hangi bir yeni mesaj gelmeyince de tedirginliğimi atıp bildirimler kısmına girdim.
Gelen takiplere ve bildirimlere baktıktan sonra biraz da keşfette takılmıştım ama hala uykum gelmemişti. Kararsız bir şekilde uzun süredir yapmadığım şeyi yapıp arama kısmına Ateş'in ezbere bildiğim kullanıcı adını yazdım ve onun sayfasına girdim. Yeni bir fotoğraf atmıştı.
9.247 beğeni 438 yorum
AntiAtes_: Ne demek yemek yok? @kutaydubilig
@kutaydubilig: yok işte amk @AntiAtes_
↪️ @AntiAtes_: Fu fu funk you
↪️@kutaydubilig: ye ye yes me too
@handemiik: ALLAH BİSMİLLAH
@aslıyenk: Ben sana yemek yaparım yavrum sen yeterki gel!!
@xxtansiyon: Allah'ım sen bizi bu çocukla mı sınıyorsun?
@yerlimarul: Aşık oldum. Hay sikeyim
@kardaşyanlardanmışcasınıza: Şu çocuğun götünü ısırasım var
@tumblrcarte: Bu fotonuda aldım 😘
Yorumların neredeyse tamamı kızlardan oluşuyordu. Sinirle fotoğrafı kapadım. Diğer fotoğraflarını ezbere bildiğim halde girmek istedim ancak yorumları okuyup sinir krizlerine girmekte istemiyordum. Akıl ve vücut sağlığım için Ateş'in profilinden çıktım. Hala bildirim geliyordu ve ben sinirleniyordum. Tamam bu sinirim Ateş'in fotoğrafına gelen yorumlarla harmanlanmış olabilirdi ama hala inatla gelen mesajlar artık patlama isteği oluşturuyordu.
Telefonum çalmaya başlayınca büyük bir sinirle aramayı reddettim. Ancak tekrar çaldı. Ve tekrar ve tekrar. Dakikalarca aramaktan vazgeçmedi. Çoktan dolmuş, hatta taşmış olan sinirlerime hakim olamayıp en sonunda aramayı cevapladım.
"Ne var be ne! Ne diye arıyorsun! Açmıyorum işte! Sapık mısın lan! Arama işte!"
Çok yüksek sesle bağırdığımı fark edip sustum. Şimdi abim duysa iyi olmayacaktı. Bir saniye. Abim duysa neden iyi olmayacaktı ki? Telefonun ucundan gelen konuşmayı dinlemeyip aramayı sonlandırdım. Abim tabi! Abime söylesem kötü değil, çokta iyi olurdu. Hızla yataktan kalktım ve telefonumu alıp odamdan çıktım. Alt kata inen merdivenlere ulaşırken adımlarımı yavaşlattım. Sonuçta Ateş aşağıdaydı. İşin sonunda rezil olmakta vardı.
Bu düşünceyle merdivenleri tam inmeden, yarısında uzanıp aşağıya baktım. Salon biraz görünüyordu.
"Abi!"
Fısıltıyla karışık bağırdım. Zira sesimde fazla çıkmıyordu zaten. Az önce bağırdığım içinde boğazım sızlıyordu. Aynı zamanda aşağı inmekte istemiyordum çünkü berbat bir haldeydim.
"Abi!"
Biraz daha yüksek sesle tekrar bağırsamda yine bir dönüt alamamıştım. Ayrıca aşağıdan da gülüşme ve konuşma sesleri geliyordu. Beni duymuyor oluşu normaldi. Pes edip onu aradım. Ancak açmıyordu. Hay senin ben! Duysana şunu.
Sinir katsayım tavan yaparken her şeyi bir kenera bırakıp aşağıya indim ve salona giriş yaptım. Göz radarlarıma ilk çarpan kişi tabi ki de Ateş olmuştu. Kucağında gitarla oturuyor ama çalmıyordu. Karşısındaki Kutay ile koyu bir sohbete girmişti. Alp ise telefonlarıyla takılıyordu. Ortamda yeni olan Murat, Ateş ile Kutay'ı dinliyordu.
Ancak sorun şuydu ki, Karan neredeydi?
Beni ilk fark eden Kutay olmuştu. Beni gördüğünde Ateş ile yaptığı muhabbetini bölüp "oooooooo" diye uzun bir şekilde bağırıp oturduğu yerden kalktı. "Gece kankim gelmiş" tekrar uzata uzata konuşunca tebessüm etmeden edememiştim. Herkes bana bakınca istemsizce utanmıştım. Gerileyip "abim yok mu?" diye sordum. Sesim zar zor çıkmıştı. Ve bu hastalığımdan çok Ateş'in karşısında pijamamla duruyor oluşumdandı.
"Bakkala gitti kanki" dedi Kutay. Kafa sallayıp merdivenlere yöneldiğimde "bir şeye mi ihtiyacın vardı?" diye bir soru geldi. Arkamı geri döndüm. Ateş kucağında ki gitarı bırakıp dikelmişti. Tam ağzımı açıp konuşacağım sıra elimde ki telefon çalmaya başladı. Ne ara sesinin açıldığını bilmediğim telefonu kaldırıp arayana baktım. Yine o numaraydı.
"Yeter ya!" diye sessizce mırıldanıp aramayı reddettim. Ancak unuttuğum şuydu ki, karşımda abimin arkadaşı olan 4 erkek vardı ve aralarından biri sevdiğim beydi. Yutkunup sessizce "abim gelince odama gelmesini söyleyebilir misin Kutay?" diye mırıldandım. Kutay konuşacakken telefon zil sesim yeniden duyulmuştu. İllallah çekerek tekrar aramayı reddettim. Ancak bir kaç saniye sonra tekrar çaldı. Abim artık gelsindi, lütfen! Sövmemek için kendimi zor tutarken Ateş'in meraklı aynı zamanda sert tonlanmış sesini işittim.
"Gece, biri seni rahatsız mı ediyor?"
..
ATEŞ MEHTİMİSİN BEEE
Diyenler?
MzmxdmkdöaLsl
Yavrumcumlar hikayeyi nasıl buluyorsunuz?
Umarım okurken sıkılmıyorsunuzdur.
Bir kaç bölüme kalmaz Gececiğimizi görüceksiniz.
Sizleri seviyorum. Çok öptüm 💞