«Αλήθεια, Μαρία, αναρωτιόμουν…», λέει η Θάλεια διστακτικά, «…πώς σε βρήκαν οι επαναστάτες και σου μίλησαν για τον καταυλισμό;».
Είναι ένα δροσερό βράδυ και γευματίζουμε στο συνηθισμένο μας τραπέζι στην Τραπεζαρία φλυαρώντας ακατάπαυστα για τα γεγονότα της ημέρας. Εγώ μασουλάω ανόρεχτα λίγο από το φαγητό μου γεμάτη κακή διάθεση, αλλά ευτυχώς κανένας δε φαίνεται να το παρατηρεί εκτός από τον Αχιλλέα, που έχει τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. Τη στιγμή που η Θάλεια ξεστομίζει την ερώτηση, τα βλέμματα όλων στρέφονται αυτόματα στη Μαρία με προσμονή. Εκείνη ξεροκαταπίνει κι έπειτα λέει με χαμηλή φωνή:
«Βασικά, πριν τρεις μήνες μου έκαναν κάποιες εξετάσεις. Ξέρετε, οι ετήσιες εξετάσεις υγείας που κάνουν σε όλους μας. Τα αποτελέσματα των δικών μου εξετάσεων ήταν θετικά σε αντισώματα. Μερικές μέρες μετά ήρθαν κάποια κυβερνητικά στελέχη στο σπίτι μου και ζητούσαν να μιλήσουν με τους γονείς μου. Τότε δεν είχα ιδέα για τα αποτελέσματα. Μέχρι που μίλησαν για… εεε για την ιδιαιτερότητα μου στους γονείς μου. Φυσικά δεν τους αποκάλυψαν την αλήθεια, είπαν μόνο ότι κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά σπάνιο κι ότι η κυβέρνηση συνεργάζεται με άτομα σαν κι εμένα. Τους μίλησαν για μία Κυβερνητική Ακαδημία, όπου φοιτούν οι ‘Ειδικές Περιπτώσεις’ όπως τις αποκάλεσε. Εκεί, είπαν, αξιοποιεί η κυβέρνηση τις μοναδικές ικανότητες μας. Κι εκεί θα έπρεπε να ζω από ‘δω και πέρα. Το παρουσίασαν σαν οικοτροφείο, διαβεβαίωσαν τους γονείς μου ότι θα επικοινωνούσα συχνά μαζί τους και κανόνισαν να περάσουν τη μεθεπόμενη μέρα για να με μεταφέρουν στην Κυβερνητική Ακαδημία», η Μαρία σιωπά κι ένας αναστεναγμός συνοδεύει την τελευταία της πρόταση. Όλοι κρεμόμαστε από τα χείλη της, προσπαθώντας να συλλάβουμε τις νέες πληροφορίες. Άραγε τι κρύβεται στ’ αλήθεια πίσω από την Κυβερνητική Ακαδημία;
«Αλλά εγώ ήξερα πως όσοι πάνε εκεί δεν ξαναγυρίζουν», συνεχίζει τόσο σιγανά που ο ήχος ίσα που φτάνει στ’ αυτιά μου. Στα γαλάζια μάτια της τρεμοπαίζει μια φλόγα γεμάτη ένταση. Παρατηρώ ότι όλο της το σώμα είναι σφιγμένο. «Η καλύτερή μου φίλη είχε κι αυτή αντισώματα. Την πήραν στην Κυβερνητική Ακαδημία πριν από δύο χρόνια και από τότε δεν έχει επικοινωνήσει με κανέναν, δεν έχει επιστρέψει ξανά στην πόλη».
Η σιωπή που ακολουθεί τη δήλωσή της είναι αδιαπέραστη. Σχεδόν μπορώ να ακούσω τα γρανάζια στο μυαλό όλων μας να υπερλειτουργούν προσπαθώντας να δώσουν μια λογική εξήγηση στην αφήγηση της Μαρίας. Εκείνη συνεχίζει έπειτα από λίγο:
«Φοβόμουν πολύ. Δεν ήθελα να μου συμβεί το ίδιο. Δεν ήθελα να χάσω κάθε επαφή με τους γονείς μου κι όλους όσους γνώριζα στην πόλη. Τη προηγούμενη νύχτα από την κανονισμένη αναχώρησή μου το έσκασα. Περιπλανήθηκα στην πόλη για μέρες. Την ημέρα κρυβόμουν και τη νύχτα τη περνούσα σε παγκάκια. Ήξερα, βέβαια, ότι ήταν θέμα χρόνου να με εντοπίσουν, αλλά δεν τα παρατούσα. Μια νύχτα παρακοιμήθηκα σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο. Το πρωί είδα ένα αγόρι από πάνω μου, τον Μάριο. Με ρώτησε τι γύρευα εκεί, αλλά εγώ φυσικά δεν τον εμπιστευόμουν. Τότε μου είπε ότι ήξερε το μυστικό μου. Πανικοβλήθηκα τόσο πολύ. Ήμουν σίγουρη ότι θα με κατέδιδε στις αρχές και θα είχα άσχημη κατάληξη. Τον παρακάλεσα να μην με καρφώσει κι εκείνος με διαβεβαίωσε ότι δεν είχε τέτοια πρόθεση. Και τότε μου είπε όλη την αλήθεια για τις ουσίες που υποτάσσουν τους πάντες στην πόλη και για τους επαναστάτες. Μετά από μερικές δοκιμασίες που πέρασα για να αποδείξω την αφοσίωσή μου στους επαναστάτες, ο Μάριος με έφερε στο δάσος».
«Αυτή ακριβώς είναι η ιστορία», ακούγεται μια βαθιά φωνή και ανατριχιάζω ολόκληρη στο άκουσμά της.
Ο Μάριος εμφανίζεται πίσω από τη Μαρία και στη συνέχεια παίρνει θέση δίπλα της. Μα πώς μπορεί να είναι πιο όμορφος απ’ ότι τον θυμάμαι; Άγρια ομορφιά που οργιάζει με φόντο ένα ζευγάρι απύθμενα μάτια στο χρώμα του εβένου. Αχ, αυτά τα μάτια! Πώς μπορούν να χωρούν όλη τη φλόγα μέσα τους; Παίρνω απότομα το βλέμμα μου από πάνω του, καθώς παρατηρώ το χέρι του που τυλίγεται κτητικά γύρω από την μέση της Μαρίας, η οποία εξακολουθεί να είναι συναισθηματικά φορτισμένη από τη διήγησή της.
«Πώς το ήξερες;», ρωτάει επιθετικά ο αδερφός μου καρφώνοντας τον με ένα καχύποπτο γκριζοπράσινο βλέμμα. «Πώς ήξερες ότι κρυβόταν από αυτούς;».
Ο Μάριος ανασηκώνει τους ώμους του.
«Δεν το ήξερα. Μπλόφαρα. Αλλά υποθέτω ότι πέτυχα διάνα, έτσι δεν είναι; Άλλωστε κάτι παρόμοιο συνέβη και με την αδερφή σου. Αν δεν την είχα δει να τριγυρνάει μόνη της δεν θα το καταλάβαινα ποτέ. Όπως δεν το κατάλαβες ούτε εσύ», λέει τονίζοντας την τελευταία πρόταση και κοιτώντας προκλητικά τον αδερφό μου.
Ωχ, όχι!, σκέφτομαι, έτοιμη για μια λογομαχία που ίσως καταλήξει ακόμη και σε πάλη, κρίνοντας από το οργισμένο βλέμμα του Ιάσονα. Τα μάτια του πετούν σπίθες και σχεδόν ακούω τον ήχο του θυμού που κοχλάζει στις φλέβες του. Το ξέσπασμα έρχεται δευτερόλεπτα αργότερα. Το χέρι του εκτινάσσεται με δύναμη στο ξύλινο τραπέζι προκαλώντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο και κάνοντας τους πάντες στην αίθουσα να στραφούν με περιέργεια προς το μέρος μας.
«Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά! Να μην ξαναπιάσεις στο στόμα σου εμένα ή την αδερφή μου, το ακούς; Δεν θέλω να βρομίζει το όνομά μου ένας δολοφόνος!», γρυλίζει ο Ιάσονας και σχεδόν φτύνει την τελευταία λέξη.
Τα μάτια όλων ανοίγουν διάπλατα από την έκπληξη. Είναι η σειρά του Μάριου να κοκκινίσει από οργή. Το σώμα του σφίγγεται όπως αυτό των ζώων πριν κατασπαράξουν ένα τους θήραμα.
«Τι είναι αυτά που λες;», ακούγεται η κοφτερή φωνή του και σέρνεται σαν απειλή στον αέρα κάνοντάς με να αναριγήσω. «Αν δεν ήμουν εγώ, θα ήσουν νεκρός σήμερα!».
«Δεν λέω για τότε», τον κόβει ο Ιάσονας. «Ξέρω το μυστικό σου», ψιθυρίζει και ο ψίθυρός του θυμίζει συριγμό φιδιού. «Κι εγώ δεν μπλοφάρω», προσθέτει με ένα σκληρό χαμόγελο. Γυρίζει την πλάτη του και φεύγει, αφήνοντας πίσω του έναν αποσβολωμένο Μάριο κι εκφράσεις σύγχυσης στα πρόσωπα των υπολοίπων.