Chapter 41
It's been a week since the accident and I hate it. Hindi ako makakilos ng maayos. Di ako makalakad. Nakakainis! Sa dinadami-dami naman kasi ng tatamaan nung ATV bakit yung legs ko pa? Pwede namang sa puno na lang. Bakit kailangan legs pa? Argh! Kagaya ngayon. Aalis na sila mama at papa pabalik ng London. Hindi man lang ako makapagsuot ng pants dahil ang laki nung cast sa paa ko.
"Dear, magshorts ka na lang or dress. Halika na. Ako na magbibihis sayo." sabi ni Elmo.
Kanina pa siya nakatambay dito sa kwarto ko habang hinihintay akong magdecide ng isusuot.
"Wala ako sa mood magdress. Ayoko magshorts. Malamok."
"Lalagyan kita ng Off lotion tsaka ng anti-mosquito patch. Come on, baby. Tayo na lang hinihintay nila." aniya.
May narinig akong katok sa kwarto at sumilip si mama mula sa uwang nun.
"Are you guys ready?" tanong ni mama.
"Di pa po bihis si Julie eh." sabi naman ni Elmo.
"Sige na Elmo. Ako na muna bahala dito." sabi ni mama kaya lumabas saglit si Elmo sa kwarto.
"Tutulong na lang po ako maglagay ng luggage niyo sa kotse." paalam niya.
Pagpasok ni mama ay umupo siya sa kama ko. Ako naman ay nakaupo sa wheelchair. Ugh. I hate wheelchairs.
"Why aren't you dressed yet?" tanong niya sa akin.
"Do you really have to go now? I'm not yet well, ma. Can't you stay just until the cast comes off?" himutok ko. I feel like a five year old kid again.
"Honey, we can't stay long. The hospital needs us." sagot niya.
"But I need you too." sabi ko naman. Umiyak na ako na parang bata saka pa marahas na pinunasan ang mga luha ko. I'm just gonna miss my parents so much. Ilang taon nanaman nito bago sila uuwi.
"Aww, sweetie. Please don't make this hard for us. Alam ko na yung vacation namin is not very long compared to the years we stayed in London pero sweetie, you know mama and papa needs to work diba?"
"Ma, I'm a college graduate already. And when I pass the board exams, I can finally have work and you and papa can just stay here and be with us." sabi ko. "Wag na kasi kayong umalis." hikbi ko.
"We've talked about this already. Diba?" aniya saka pinunasan ang luha ko. "Did you tell him about it?" umiling ako at niyakap niya na lang ako.
"I can't..." sabi ko. "Mahirap eh. Parang... Basta. Mama, stay here na lang please."
"You have to if you really want this. Besides, maiintindihan ka naman niya if he loves you." sabi niya.
"Ayoko siyang iwan."
"You're not gonna leave him naman, anak."
"Ang hirap, ma." iyak ko at yumakap ng mahigpit sa kanya. "Stay here na lang so that I won't be feeling this way. Please mama."
"Anak, you agreed to this already diba? Everything's settled already. Ikaw na lang ang hinihintay."
"But I only agreed because he wasn't part of my life yet..."
"He has always been a part of your life. And even if you will push through with our plan, he will still be a part of your life."
Nakarinig kami ng katok mula sa pinto at agad akong humiwalay kay mama at mabilis na pinunasan ang luha ko.
"You ready?" tanong ni Elmo.
"Yeah. 5 minutes." sabi ni mama. "Fix yourself. And think about it again. Okay?" tumango ako saka na lang naisip na yung isang dress na binili ko ang isusuot ko.
Tahimik lang ako buong biyahe papuntang airport at masaya naman akong hindi ito inungkat ni Elmo. Pagdating dun ay pinagtulungan na nila ni kuya ang pagbaba ng luggages nila mama at papa. Nagpaalam na sila sa kanila at niyakap pa ni mama si Elmo at may binulong pa. Hindi ko na ito narinig dahil nasa loob lang ako ng sasakyan. I don't want to see them leave.
"Julie, we'll go na." paalam ni mama nang buksan niya ang pinto sa side ko. Yumakap ako ng mahigpit sa kanya at umiyak nanaman. "Hush. Wag ng iiyak ang baby ko. Mahihirapan si mama sa biyahe niyan eh." aniya.
"Mama..."
"Sige na anak. We'll see you in 18 hours tops. Okay?" aniya saka pa hinalikan ang noo ko. "I'm gonna miss you, baby."
"I'm gonna miss you too, mommy." sabi ko at yumakap ulit sa kanya.
"Is my baby crying?" narinig kong tanong ni papa.
Of all the people, si papa ang pinakamatatag sa amin. Kahit na alam kong gusto na rin niyang umiyak dahil maiiwan nanaman kami ni kuya ay pinilit niyang hindi tumulo ang mga luha niya.
"Papa!" sambit ko saka yumakap ng mahigpit sa kanya na parang isang bata. "I'm gonna miss you, daddy." sabi ko.
"Daddy's gonna miss you too. But I'm gonna be seeing you soon okay? He won't leave you. I promise." aniya. Tumango na lang ako saka niya hinawakan ang magkabilang pisngi ko. "Smile for daddy na dali. Wag ng iiyak ang baby namin."
"Fernando, let's go." anyaya ni mama nang i-announce na ang flight nila. Muli akong niyakap ni papa at hinalikan sa buhok.
"Take care of yourself. Don't worry about us. Okay? And anak, you're very lucky to have Elmo with you." bulong ni papa. "I'm very proud of you, anak. Papa loves you so much." dagdag niya.
"I love you so much too, pa. Kayo ni mama." humiwalay na siya at nakita ko ang pamumula ng mga mata niya. He's holding back his tears, I know.
"Take care you four. Okay? We'll see you soon!" paalam ni mama. "Fort, si Steffie ha? And your sister."
"Okay, ma." ani Kuya Fort.
"Elmo, yung bunso ko ha? I'm trusting you, son." ani papa.
"Yes po, tito."
"Steffie anak, take care of yourself okay? Dalawa na kayo ngayon. Eat healthy and take your vitamins." huling paalala ni mama kay Ate Steffie na tumango lang naman at humawak sa kamay ni kuya. "Julie, I love you baby. Take care."
"I will, mama." sabi ko at pumasok na sila sa loob ng airport.
"So? Where do you guys wanna go?" tanong ni kuya pagkasakay nila sa kotse.
"Somewhere where disabled people are allowed." sabi ko at nagpunas ng luha.
"Alright. Let's go to EK!" pabirong sabi ni kuya.
"Fort!" saway sa kanya ni Ate Steffie. "Let's just go somewhere to eat. I'm sure gutom na sina Julie at Elmo."
"Haha. Fine, fine. I was just kidding, hon."
"Yeah whatever." sabi ni Ate Steffie. Kinuha naman ni kuya ang kamay niya and kissed her knuckles.
"I'm sure baby's hungry too." ani kuya at hinaplos pa ang tiyan ni Ate Steffie. "Okay. Kainan na!" masiglang sabi niya saka na nagdrive.
"What did my mom told you?" tanong ko kay Elmo. Tumingin siya sa akin na may pagtataka sa mata.
"Huh?"
"What did mama whispered earlier?" tanong ko ulit.
"Wala. She just reminded me to take care of you." sagot niya. Kumunot ang noo ko at bahagya pa siyang natawa. "I'm serious." aniya.
"I think 'Take care of Julie' is quite short for that very long whispering session." sabi ko saka pa nanliit ang mata ko.
Hinawakan naman niya ang kamay ko saka ako marahang hinila palapit sa kanya at hinalikan sa sintido.
"I think you're overreacting. Yun lang talaga ang sinabi ni tita. Kahit itanong mo pa kay Kuya Fort."
"Ang alin?" pagtataka ni kuya sabay dungaw sa amin mula sa rearview mirror.
"Wala." sabi ko. Nagkibit-balikat lang naman si kuya saka na uli nagtuon sa pagddrive. "I'm still not convinced." bulong ko kay Elmo.
"I'm not asking you to believe me, dear. You asked me and I answered you. It's up to you na lang kung maniniwala ka." nakangiting sambit niya.
Nakarating kami sa isang steakhouse at pumwesto kami sa bandang sulok nun. Konti lang ang tao dahil past lunchtime na.
"So anyway, we were thinking of names for the baby already." announce ni Ate Steffie after naming mag-order.
"Julie, I thought you might want to suggest names too." ani kuya.
"Yeah sure." matamlay na sabi ko.
"Sepanx?" tanong ni ate. Marahan akong tumango kaya hinawakan ni Elmo ang kanang kamay ko gamit ang kanan niya and he wrapped his left arm around my shoulders.
"Don't think about them too much, Jules. Baka di sila makatulog sa plane." sabi ni kuya. "So ano? Any names popping in your nerd brain?"
Umirap ako saka umayos ng upo.
"Okay. I was thinking, kapag girl, we can name her Frankie Summer and pag boy naman Hunter Sanford."
"Hm. I like that! I was actually thinking about the name Summer eh." sabi ni Ate Steffie.
"Aww. I wanted to call my son, Skipper." sabi naman ni kuya.
"Hon, that's our baby. Not our puppy okay?" ani Ate Steffie saka pa humalik kay kuya sa pisngi.
"Haha. Skipper is a good name kuya." sabi naman ni Elmo.
"Man, I love you talaga. We think alike oh!" sabi ni kuya saka pa nakipag-apir kay Elmo. Tumawa na lang naman kami ni Ate Steffie sa kanila.
Natapos ang lunch namin na puno ng tawanan. Kapag nagsama talaga si kuya at Elmo, hindi na matitigil ang tawanan. Pero ewan ko ba. Bigla kasi talaga akong nabahala dun sa sinabi ni mama sa akin na I should tell it to him already. Tapos idagdag mo pa yung bulong ni mama kay Elmo na hindi ko alam kung ano. I want to tell him pero paano? I don't want to ruin his beautiful day.
"I'm still calling my son, Skipper." sabi ni kuya pagkasakay namin sa kotse.
"Hon, let's just buy a dog and name him Skipper. Okay?" sabi ni Ate Steffie.
"Tss. Fine. Gusto ko Siberian Husky or Saint Bernard."
"Whatever you say, hon." sang-ayon ni Ate Steffie.
"Dear." tawag ni Elmo sa akin.
"Hm?"
"You're so quiet. Okay ka lang ba?" tanong niya.
"Yeah. Ang dami ko lang nakain."
"You didn't even touch your food kanina. Are you sick?" pag-aalala niya. Hinipo niya pa ang noo ko at hinawakan ko naman ang kamay niya.
"I'm okay, baby." sabi ko. No Elmo. I am not okay. I don't know how will I tell you about my plans and I don't know if you'll support me or if you'll be mad at me or if you will break-up with me. I am not okay, Elmo.
Kami na lang ni Elmo ang nasa bahay. Umuwi na sila kuya sa condo nila dahil maaga pa ang pasok nila sa office kinabukasan. Nakaupo si Elmo sa couch sa kwarto ko at ako naman ay nakaupo sa kama.
"Hey, come here." anyaya ko sa kanya. This is it. I'm gonna tell him about my plans. So help me God.
Ngumiti siya at saka na lumapit sa akin at umupo sa tabi ko.
"Why?" tanong niya. Umiling naman ako at saka na lang muna siya niyakap. Hinalikan naman niya ang buhok ko at ginantihan rin ang yakap ko. "You miss them already?" tanong niya.
"Yes. And I miss you too." sabi ko.
"Ako? Aww, baby..." inangat niya ang mukha ko saka ako marahang hinalikan sa labi. Yumakap ako sa leeg niya and kissed him back. "I'm just here. I'm not leaving." aniya matapos ang halik.
"I know... I know..."
"Baby, what's wrong?" tanong niya.
"Uhm..."
"You can tell me naman eh. Ano ba yun?"
Humugot ako ng malalim na hininga at magsasalita na sana nang may kumatok sa kwarto ko.
"Elmo, pinapatawag ka ng mommy mo. Dumating daw si Donya Charito."