Chapter 2
I ignored it and went straight to the elevator para umakyat na sa floor ng unit ng asawa ko.
Eh? Wala bang tao? Bakit naman madilim?
I only ignored it tapos dederetso na sana sa loob, ang kaso nakalock. Haaaaaaay. Hindi naman siya naglolock kapag barkada ang kasama niya. Tsk. Hinanap ko na lang sa bag ko ung susi tapos pumasok na sa loob.
Wala namang bakas na nandito ung barkada niya. Tapos na ba sila? Pero kapag sila ang magkakasama nunca na mapaghihiwalay sila ng maaga. Anong laro ni Marc?
Tsk. Kainis. Ngayon ko na nga lang gagawin ung matagal na niyang hinihiling, ang sunduin siya, tapos ngayon namang ginawa ko na, wala siya.
Nakaramdam ako ng uhaw. Iinom na lang ako tapos susubukan kong tignan siya sa room niya mamaya. Baka nakatulog lang siya kahihintay sa mga kabarkada niya.
Okay what a lame excuse. Psh. Pumunta na lang ako sa kitchen kasi nauuhaw na talaga ako. Nakalimutan kong uminom bago ako pumunta dito kanina.
I heard faint sounds from inside the kitchen. Eh?
Pinuntahan ko nga.
O_O--->U_U--->U_O--->O_O--->T_T
M-may kahalikan naman siya. *quietly sighed, taking a deep breathe*
I took my phone and kinuhanan ko sila. Siguro mga seven pictures din. Ginagawa ko ito, pero ang bigat sa pakiramdam.
Sa Bawat shot ng phone ko, pasikip ng pasikip ang dibdib ko.
Naaalala ko ung mga sinabi sa akin ni Miku, akala ko kasi...
Napatawa ako ng pagak. Mali si Miku. Sabi niya nanglalandi ng babae si Marc. Hindi eh...
He's actually making out...with her ..
At hindi lang basta babae ang kasama niyang nagmemakeout.
I stopped taking photos and stared at them intently. Marc and Rica, making out in his condo unit,while I'm watching.
Napasinghap ako dahil sa sakit na nararamdaman ko. Agad akong napatakip sa bibig ko. Pero mukhang hindi naman nila ako narinig kasi hindi sila tumitigil.Kanina pa pala ako umiiyak, hindi ko man lang naramdaman.
Pero pinangako ko na dati sa sarili ko na hindi ko ipapakita ang kahinaan ko sa harap ng ibang tao. Hindi ako iiyak sa harap ng iba. Dapat ako lang ang makakita ng pag-iyak ko. Ayaw kong kinaaawaan ako.
I quietly sneaked out off the room and absent-mindedly drove my car away from that building. Pupunta sana ako kay Miku pero sabi ko nga kanina, baka kaawaan niya ako. So I decided to go at the place where I know I could calm myself, sa dagat.
But I think it was a bad idea nang makarating na ako sa usual place na pinupuntahan ko tuwing stressed ako.
Sunset pa naman ngayon...
*White Horse by Taylor Swift*
Why Marc, why? *sniff* Ikaw lang naman ang minahal ko buong buhay ko pero bakit mo to nagawa ha?! *sniff* Hindi ba ako sapat? Bakit? Anong kulang? Lahat naman ginawa ko para hindi ka na maghanap ng iba eh. Pero lahat ng effort ko, sayang lang pala. Walang patutunguhan. Kasi, naghanap ka pa rin.
Say you're sorry that face of an angel comes out just when you need it to.
*sniff*Bakit ganun? Dati akala ko wala tayong magiging mabigat na problema. *sniff* Perpekto kasi tayo, kumbaga sa lapis at pambura, match. Sabay tayo sa lahat. Walang pagkakamaling nangyayari pag tayo ang magkasama.
As I paced back and forth all this time 'cause I honestly believed in you.
Ang daming ginawang babala ang ginawa ni Miku sa akin. Pero lahat un, binalewala ko. Kasi nga, I have faith in you more than anyone else. Hindi ko siya pinaniwalaan, ang taong walang ibang ginawa kundi ang tama. Si Miku, ang protektahan ako, ang alam niyang pinakatamang gawin.
Holding on to days dragged on stupid girl I should have known, I should have known.
Nagpapakatanga na pala ako. Hindi ko man lang naramdaman. Of all happenings in my life, alam kong minsan nagsisinungaling ka na. Pero hindi ko pinapansin. Ganun yata talaga kapag mahal mo ang isang tao.
That I'm not a princess, this ain't a fairytail, I'm not the one you swept off her feet, lead her up the stair well.
"I love you, Mac...","I love you, Leigh...", all smiles bumaba tayo sa staircase at nagsayaw sa gitna ng hall. It was our engagement party back then, and I do feel like a princess. But all of those things were purely, lies. Kung hindi, eh di sana walang third party.
This ain't hollywood, this is a small town I was a dreamer before you went and let down.
The day of our wedding, we exchanged I do's, promises and pledges. From that day on, we dreamed together. And those dreams were slowly shattered, kasi hindi ka sumabay. Nang-iwan ka.
Now it's too late for you and your White Horse to come around.
Nagsimula si Miku na magbabala sakin about your reckless game, ang mambabae. Pero masyado yata akong head over heals sayo. Kasi ang pinakamatalik kong kaibigan na pinsan, hindi ko pinakinggan.
Baby I was naive, got lost in your eyes and never really had a chance.
Masyado akong naniwala sa mga salita mo...sa mga pangako mo.
My mistake, I didn't know to be inlove you had to fight to have the upperhand.
Laban? Para san pa? Kung sa umpisa pa lang alam mong talo ka na.
I had so many dreams about you and me. Happy endings, now I know.
Si Rica un eh...ang gusto ng ate niya para kay Marc...naikuwento nia dati...pero wag daw akong magalala...hindi niya daw gusto un...
That I'm not a princess, this ain't a fairytail, I'm not the one you swept off her feet, lead her up the stair well.
Walang kwentang engagement...walang kwenta ang pagiging prinsesa...kung ang magiging prinsipe mo, hindi ka mahal.
This ain't hollywood, this is a small town I was a dreamer before you went and let down.
Walang kwenta ang kasal...kung ang maitatali sayo.. may pangalawa.
Now it's too late for you and your White Horse to come around.
Ngayon malinaw na ang lahat...lahat ng kasinungalingang ipinakain niya sa akin...wala na...hindi na ako maniniwala...
*music stops here*
Tuluyan na akong nagbreakdown.Humagulgol na ako at bumagsak sa buhanginan. *sniff**sniff*
"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHH!!!!!!!!"
Napahiga ako sa buhangin at napatingin sa langit.
Ang ganda ng sunset...
Nagbibigay ng alaala...
Para sa mga nagmamahal, maganda ang ganitong view ksi naibabalik nito ang mga alaala ng nakalipas.
Dati ganun ako...natutuwa pag nakakalita ng sunset...kaya kapag stressed ako.dito ako madalas pumunta...Kung dati nakagagaan ng pakiramdam...ngayon iba na...kasi kasama ng alaalang un ang masakit na katotohanang may iba siya...may iba ang taong mahal ko...
Ayaw ko nang makakita ng sunset...so cruel of me...
I took my phone and looked at the pictures...nasasaktan ako.
Ang sakit..ang sakit isipin na andun lang ako nanonood sa knilang dalwa, nagbibingi-bingihan...
"I love you...", bulong ni Marc kay Rica sa pagitan ng mga halik nila.
A teardrop escaped my eyes, followed by another, at nagtuloy-tuloy na.
Oo. Sinabi niya un. Napasinghap nga ako inwardly nang marinig un. Akala ko ako lng ang sinasabihan nia ng ganun.
Masakit malaman na may iba ka...
"Marc.......masakit....", bulong ko. I closed my eyes and let myself take a sleep para kahit naman sana paggising ko mabawasan ang sakit.
**
I was waken up by a silhoutte of light trying to get in my eyes. Medyo blurred pa ang sight ko nang bumangon ako at dumilat. Realization struck me when I saw the sunlight calmly playing with the waves of the sea.
Humangin ng medyo malakas kaya naman nagka-goosebumps ako. Niyakap ko ang sarili ko.
Ang ganda naman dito...kalmado...kahit na medyo malamig na hindi naaalis ung nakagagaang pakiramdam.
Sana, ganito din ang buhay ko ngayon...kalmado...payapa...
Pero hindi eh..I have to face the consequences of getting married at a young age.
*sigh* Nakatulog ako dito sa may dalampasigan. Hinanap kaya niya ako? Siguro hindi. Kasi baka hanggang sa mga oras na ito kasama niya pa din si Rica.
Bumalik ang pamilyar na sakit sa katauhan ko. Mahal niya raw ako. Pero mahal niya rin siya. Hindi pwede ang dalawa. Siguro, kailangan ko nang magparaya.
Sa tingin ko kasi, mas mahal niya si Rica. Mas matagal niya itong kasama. Childhood friend niya un. Eh ako? 3 years pa lng niya akong kilala.
Pwedeng natabunan lang ung pagmamahal niya kay Rica nung mga panahong ako ang kasama niya.
At ung reaksyon niya nung binanggit ko ang pangalang Rica, alam ko..ramdam ko...
Kinuha ko ang cellphone ko at dinial ang number ng lawyer namin.
After three rings.."Yes, Mrs. Eigenman?", sagot ni Mr. Kang.
"Send me divorce papers. No questions. Doon sa address ng unit ko."With that binabaan ko na siya.
Mas mabuti na rin siguro ang ganito. Ako na lang ang lalayo. I took one last glance at the sea and drove to my unit.
Kinuha ko sa lobby ang mga papeles.
Kahit na mabigat sa pakiramdam ay pinirmahan ko pa rin.
Umalis na ako da building ng unit ko at dumeretso na sa bahay.
Nakarating ako sa bahay na wala pang trace ni Marc. Napaluha ako pero pinunasan ko agad.
Thoughts about him with Rica flooded my mind. Hindi siya umuwi buong magdamag.
Ibig sabihin magkasama sila ni Rica sa unit niya buong gabi. Impit akong napahikbi, ayaw kong makita ako ng mga maids na ganito.
Tumakbo ako paakyat sa kwarto namin at umupo sa kama at dun ako umiyak. Ibinuhos ko lahat ng sakit na nararamdaman ko.
Gusto ko siyang sumbatan. Gusto ko siyang saktan. Bakit niya ito nagawa? Masakit.
Pero anong magagawa ko. Nangyari na.
Tahimik lang akong umiiyak doon, nagiingat na baka may makarinig sa akin.
Minsan kinakatok nila ako pero hindi ako sumasagot kaya iniiwan na lang nila ako.
Hinihintay ko si Marc dumating. Dalawang oras din akong naghintay. Sa loob ng mga oras na un wala akomg ginawa kundi ang umiyak.
Narinig ko na ang sasakyan niya. Inayos ko ang sarili ko bago ko siya harapin.
Ang pangit na ng mata ko kaya medyo natagalan ako sa CR.
Nang makita kong medyo ayos na, napagdesisyunan kong lumabas.
Nagulat ako nang pagkabukas ko sa pinto ng CR ay mukha ni Marc na gulat ang tumambad sa akin.
Marc's POV
Nasisilaw ako sa liwanag ng araw na nanggagaling sa bintana. Tinakpan ko ung mukha ko.
I felt someone move beside me.
And realization came when I remembered what happened last night.
Napangiti ako. Rica Palaruan. My childhood bestfriend, 1st love and until now I still love her.
Hinarap ko siya at niyakap ng mahigpit. Wala akong ibang alam kundi mahal ko sng babaeng ito.
Umungol siya at hinigpitan ang yakap sa akin. Hinigpitan ko rin ang yakap sa kanya.
Tulog pa din siya. Nakatingin lang ako sa mukha niya.
Right. May nangyari kagabi. And I love it. Matagal ko na itong gustong gawin with her, noon pa man, pero hindu nangyari. At ngayon nangyari na. Ako ang una.
I smiled at the thought. It makes my heart swell.
Gumalaw siya sa tabi and mouthed, "Mac".
Sh*t! Leigh. I stiffened. Parang may nakabara sa lalamunan ko nang maalala si Leigh.
Leigh...ang asawa ko...ang babaeng mahal ko...
Ah! Sh*t! Bakit ko nakalimutan un. Napahilamos ako sa mukha ko ng mariin at napalingon sa babaeng katabi ko ngayon.
Hindi ko alam ang gagawin ko. Anong nangyari kay Leigh? Hinanap kaya niya ako? Malamang naman Marc tang*na !
Aish. Unti-unti akong umalis sa kama at naghanda para sa pag-uwi ko sa bahay. Bahala na. Sa ngayon, wala muna akong gagawin. Kailangan kong magdesisyon ng tama. Pareho ko silang mahal at alam ko na kailangan ko ring mamili. Naghanda na ako para umuwi sa bahay.
I kissed Rica on her forehead at nag-iwan ng note sa tabi niya.
Nang makarating na ako sa bahay. Nabanggit sa akin ng mga maids na kauuwi lang rin daw ni Leigh. Mga dalawang oras na daw itong naghihintay. Tulog daw siguro kasi hindi sila pinapansin.
Walang spare key ang kwarto namin. Kaming dalawa ang may hawak ng susi. Kaya inakyat ko siya at binuksan ang pinto. Wala siya sa kama pero may narinig akong tulo ng tubig mula sa CR kaya tinungo ko iyon.
Bubuksan ko na sana kaso naunahan niya ako. Medyo nagulat ako sa kanya pero nakabawi din. Hinagod ko siya ng tingin.
Nakapangbahay na siya at mukhang kagigising pa lang kasi medyo mapula pa ang mata niya.
Hindi ko na napigilan, niyakap ko siya ng mahigpit. Mahal ko siya. Mahal na mahal. At mahal na mahal ko rin si Rica.
Naguguluhan ako aa sarili ko. Hindi ko alam ang gagawin ko.
Naramdaman ko siyang umiiyak kaya medyo inilayo ko ang sarili ko at tinignan siya. Umiiyak nga.
"Leigh...why?"instead of answering. She shooked her head. Pinunasan niya ung mukha niya st nginitian ako. Pero ung ngiti niya...ang lungkot.
I kissed her forehead and hugged her again. Hindi ko muna siya pagsasalitain. Saka na lang kapag kalmado na siya.
"Mahal kita, Leigh."
Lianna's POV
"Mahal kita, Leigh."-Marc
Pinipigilan kong umiyak ulit kaya hingpitan ko na lang ang yakap ko sa kanya. Humigpit din naman ang yakap niya sa akin.
You don't know how hurtful your 'I love you's' impact to me damn you Marc!
Hindi ito pwede. Hindi na pwede. Sabi mo sayo lang ako makikinig. Ginawa ko pero ano? Sinira mo ang tiwala ko.
Gusto ko sanang sabihin sa kanya, pero hindi ko kaya.
Kumalas ako sa yakap at hinila siya papuntang dining room. Gusto kong kumain. Kapag kumakain ako nawawala ang stress ko.
Nagpahila naman siya pero ramdam ko ang paghigpit ng kamay niya sa hawak sakin.
Sa di malamang dahilan ay hinila niya ako pabalik at niyakap ako ng mas mahigpit. He kissed my hair at bumulong,"Why do I feel like something bad's coming?"
"You and your imagination,Mac. Tara na nga!",tumalikod ako at hinila siya,"Gutom lang yan. Gutom na rin ako. Haha!" I forced to laugh to hide the feeling of wanting to knock you out.
Tahimik lang kaming kumakain. Paminsan-minsan nararamdaman ko siyang tumitingin sakin pero hindi siya nagsasalita, bumubuntong-hininga lang siya tapos itutuloy na ang pagkain niya.
Natapos ang breakfast na ang bigat ng atmosphere pero hindi ko pa rin siya kinakausap. Nahihirapan ako. Dahil alam ko na kapag magsisimula na ako, tuloy-tuloy na un.
Umakyat na siya sa taas. Ito na siguro ang time para kausapin siya.
Hinawakan ko ang cellphone ko ng mahigpit at kinuha ang mga papeles. Kinalma ko ang sarili ko at sinundan siya sa taas.
**************************
Boooom! Yo. May mga pinalitan ako sa description at sa may prologue XD
Hindi ko maupdate ung Collide =_= Wala ung laptop ko dito eh >o_