Όλα έγιναν όπως πριν.
Είμαι ξανά με την γυναίκα μου και βρήκα νόημα στην ζωή μου. Γιατί όμως έπρεπε να χάσω την κόρη μου για όλα αυτά; Θα πρέπει τώρα να ζήσω με αυτό...ήμουν πάντα σκληρός σαν χαρακτήρας και ποτέ δεν θα καθόμουν να κλάψω...όχι πως αυτό δικαιολογεί την ουδέτερη στάση μου απέναντι στην κατάσταση...
Πέρασαν περίπου 2 βδομάδες από την τελευταία φορά που μίλησα στον Μάικ και ήταν όταν μου ανακοίνωσε πως το νέο κτήριο της γκαλερί του έκανε εγκαίνια και πως πρέπει να πάμε. Ήταν για εκείνη την μέρα. Οπότε ετοιμαστήκαμε και πήγαμε. Το κτήριο ήταν όμορφο, μεγάλο και είχε πολύ κόσμο. Είχε όλα τα σπάνια κόμικ που θα μπορούσες να βρεις. Πέτυχα και την μητέρα του εκεί μέσα.
"Πρέπει να ήσαστε περήφανη για τον γιο σας έτσι;"
"Πάρα πολύ...ο γλυκός μου δεν περίμενα ποτέ να καταφέρει κάτι τέτοιο και να φέρει τόσο κόσμο σε δίκη του επένδυση. Είναι γεμάτος ο χώρος!"
Ξαφνικά εμφανίστηκε ο Μάικ.
"Μπορώ να έχω λίγο τον Τζακ, μητέρα;"
Η γυναίκα μου έμεινε με την μητέρα του Μάικ να μιλάνε και εκείνος με πήρε μαζί του σε μια άκρη:
"Τελικά πήραμε και οι δύο αυτό που θέλαμε. Εγώ την εξάπλωση και εσύ την εκδίκηση."
"Σε ευχαριστώ. Αλήθεια το λέω Μάικ. Με βοήθησες πολύ. Πήρα εκδίκηση...γιατί ήταν τόσο επίμονος με εμένα όμως...ποτέ δεν θα μάθω..."
"Πριν πας πάλι μέσα, θα ήθελα να με ακολουθήσεις."
Με πήγε σε ένα δωμάτιο γεμάτο υπολογιστές και άρθρα με εφημερίδες και άλλα.
"Ήρθε η ώρα που περίμενα τόσο καιρό. Παρατήρησε τον χώρο γύρω σου Τζακ. Παρατήρησε τον προσεκτικά. Δες τι συμβαίνει!"
Παρατηρώ. Όλα τα άρθρα είναι καταστροφές, δυστυχήματα, αριθμοί νεκρών και μικροβόμβες στο δρόμο που έκαναν λάστιχα να σκάνε και να αλλάζουν πορείες...προγράμματα σε υπολογιστές...σημειώσεις για αποστάσεις...χάρτες με σπίτια...το δικό μου κυκλωμένο μαζί με όλα τα άλλα στο τετράγωνο...πιστωτικές και αποδείξεις με το όνομα του Μάικ πάνω για υλικά για αυτοσχέδιες βόμβες...
"...Τι;..."
Δεν το πιστεύω. Εκείνος...ο Μάικ...αυτός τα έκανε όλα...εκείνος προκάλεσε την καραμπόλα στο δρόμο και άλλα τόσα δυστυχήματα. Με κοιτάει:
"Ξέρεις ποιο είναι το πιο τρομακτικό πράγμα σε όλο τον κόσμο; Να μην ξέρεις τον λόγο που ζεις. Αυτό είναι...απλά ένα απαίσιο συναίσθημα..."
"Θεέ μου...τι έχεις κάνει;"
"Όλα αυτά τα έκανα για να βρω εσένα Τζακ...και σε βρηκα...επιβίωσες στο δυστύχημα...τώρα έχω λόγο ζωής....είμαι ο Κάκος και εσύ είσαι ο καλός...το άλλο μου μισό, αυτός που μπορεί να με σταματήσει."
"Όλοι αυτοί οι άνθρωποι..."
"Δεν θα με καταλάβεις πότε...βρήκες νόημα στην ζωή σου και με έκανες και εμένα να το βρω. Από το να σου δίνω διευθύνσεις εγκληματιών ώστε να επιτείθεσαι σε εκείνους και να νομίζεις πως νίκησες και πήρες εκδίκηση έως και να στέλνω άτομα να σε σκοτώσουν...έκανα αυτό που γεννήθηκα να κάνω επιτέλους!"
Γύρισα και έφυγα όσο συνέχιζε:
"Είναι όπως στα κόμικ. Ο καλός ξέρει τον κακό και μερικές φορές είναι φίλοι σαν εμάς τους δύο. Εσύ είσαι ο ήρωας, εγώ ο εχθρός. Έπρεπε να γίνει έτσι. Ξέρεις γιατί; Γιατί υπάρχουμε! Τώρα ο κόσμος θα πιστέψει σε εμάς. Είμαστε υπερδυνατοί!...όταν ήμουν μικρός είχα και εγώ ένα παρατσούκλι. Με αποκαλούσαν "φθαρμένο" ."
Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για εμάς...
"Ο Τζακ Γουίλσον κατέδωσε τον Μαικ στην αστυνομία. Ο Μαικ αυτή την στιγμή βρίσκεται ισόβια σε ινστιτούτο για τους ψυχικά διεστραμμένους."
Τέλος.