<Ναι Τζέσικα ξέρω πως άργησα δεν χρειάζεται να μου το υπενθυμίζεις συνεχώς!> Προχωρούσα έχοντας την από πίσω μου να χτυπάει τα τακούνια της νευρικά και να με ακολουθεί.
<Αντιλαμβάνομαι ότι είχε κίνηση, όμως δεν ξέρω αν η γυναίκα σου σε ενημέρωσε για την ιδιαίτερη συνάντηση που έχουμε σήμερα με τους νέους προμηθευτές!> Ειρωνεύτηκε και μπήκαμε στον ανελκυστήρα.
<Έχω ενημερωθεί πλήρως για την συνάντηση που θα γίνει σε μία ώρα και χωρίς να θέλω να σε προσβάλλω, νομίζω ότι εγώ είμαι το αφεντικό και όχι εσύ> Της είπα ήρεμα και πάτησα το κουμπί για τον όροφο του γραφείου της.
<Ο γάμος σε έχει αλλάξει πάρα πολύ Τζον! Που είναι το αφεντικό που είχα? Ήταν ο πρώτος που έμπαινε στην εταιρεία και ο πιο εργατικός από όλους εδω μέσα. Τώρα λύσε μου την απορία και πες μου που πήγε αυτό το αφεντικό μου?>
Όσο μονολογούσε μόνη της κοιτούσα τα κουμπιά του ανελκυστήρα που άναβαν μόλις ανεβαίναμε κάθε όροφο. Υπομονή σε δύο ορόφους φτάνουμε στον δικό της.
<Ναι έχεις δίκιο. Πάει εκείνο το αφεντικό. Πλέον έχει να φροντίσει τον εαυτό του από τον σατανά που πήρε για γυναίκα> Είπα και οι πόρτες άνοιξαν. <Και ξες την λέω σατανά γιατί κάνει ενά κρεβάτι κόλαση. Πως να μπορέσω να αποκτύσω τις δυνάμεις μου πίσω για να έρθω στην δουλειά> Τις χαμογέλασα και εκείνη έφυγε έχοντας φορέσει πλέον την πιο ξινή φάτσα που θα μπορούσε να έχει μια γυναίκα.
<Στα αλήθεια είναι σατανάς η γυναίκα μου!> Είπα μόλις έκλεισαν οι πόρτες και κόλλησα πίσω στον καθρέφτι.
Μόλις έφτασα στον όροφο μου άνοιξαν οι πόρτες και βγήκα αμέσως κατευθυνόμενος στο γραφείο μου. Πέρασα από το γραφείο της και το είδα άδειο. Πόσο θα ήθελα σήμερα να μην έρθω στην δουλειά, όμως είχαμε αυτήν την συνάντηση που με εμπόδιζε. Άνοιξα την πόρτα, άφησα την τσάντα μου πάνω στο γραφείο και κάθισα στην καρέκλα μου.
<Πόρτα δεν σου έμαθαν να κλείνεις αγάπη μου?> Άκουσα την φωνή της και γύρισα στην πόρτα.
*************
Έσπρωξα την πόρτα με δύναμη και αποκάλυψα την κρυψώνα μου. Έκλεισα την πόρτα απαλά και έχοντας το τετραδιάκι μου στο χέρι πήγα και κάθισα στις καρέκλες απέναντι από το γραφείο του. <Ξέρω είχε πολύ κίνηση, αλλά δεν δικαιολογείτε να φτάνετε τόσο αργά στην δουλειά σας κύριε> Έκατσα σταυροπόδι και ενώ τον έβλεπα να παίρνει μπρος για να βγουν οι καπνοί από τα αφτιά, άρχισα να ξεφυλλίζω το τετράδιο μου.
<Τι δουλειά έχεις εδώ Λίζα?> Μούκρισε και είδα τα χέρια του να γίνονται γροθιές πάνω στο γραφείο.
<Σχεδιάζω την άδεια μου κύριε να την πάρω όλη μαζί για να πάω κανένα ταξιδάκι με τον άντρα μου και δεν σκοπέυω να κάθομαι στο σπίτι μου επειδή ήμουν λίγο αδιάθετη το πρωί> Του απάντησα κοιτώντας τον στα μάτια και μετά έδωσα ξανά προσοχή στο μπλοκάκι μου.
<Πως 'ηρθες?> Ξεφύσιξε και άνοιξε τον υπολογιστή του.
<Ευτυχώς διάλεξες για κουμπάρο μας τον πιο κατάλληλο άνθρωπο> Χαμογέλασα και άρχισα να τσαλακώνω τις σελίδες του τετραδίου από την αμηχανία μου. Ήξερα σε λίγο θα άρχισε να φωνάζει που ήρθα και θα έκανε χάλια το γραφείο.
<Έχεις πυρετό Λίζα?> Σηκώθηκε από την καρέκλα και τεντώνοντας το χέρι του σκούπισε τον κρύο υδρώτα στο μέτωπο μου.
<Πρέπει να αρχίσεις να ετοιμάζεις το γραφείο γιατί δεν το βλέπω και πολύ τακτοποιημένο> Είπα και σηκώθηκα από την καρέκλα αλλά με έπιασε από το χέρι.
<Λίζα θα πας σπίτι τώρα> Κρατούσε σφυχτά το χέρι μου για να μου επιβληθεί, όμως τον είχα συνηθίσει πλέον.
<Τζον σε παρακαλώ μην επιμένεις αφού ήρθα τώρα γιατί να ξαναπάω πίσω?> Γύρισα ώστε να μιλάμε πρόσωπο με πρόσωπο. <Σεπαρακαλώ βλέπεις ότι είμαι μια χαρά!> Προσπαθούσα να σκεφτώ διάφορα επιχειρήματα μήπως και με αφήσει να κάτσω.
<Δεν ακούω άλλη κουβέντα Λίζα είπα κάτι και το συζητήσαμε στο σπίτι. Άδικα προσπαθείς> Έκανε τον κύκλο του γραφείου του και ήρθε μπροστά μου. <Δεν θέλω να εξαντλησείς κι άλλο τον οργανισμό σου> Έπιασε και το άλλο χέρι και άρχισε να τα τρύβει απαλά.
<Κάνε μου μια χάρη και θα φύγω> Είπα σοβαρά και έβγαλα τα χέρια μου από τις λαβές του.
<Ακούω> Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του. Πήγα στην πόρτα την κλείδωσα και γύρισα να τον κοιτάξω. <Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει αλλά σε θέλω> Η απορία και τα χιλιάδες ερωτηματικά ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο του. Όμως δεν είχαμε πολύ χρόνο να το συζητήσουμε. <Τζον σε παρακαλώ> Όρμησα πάνω του, ενώ αυτός είχε μείν ει κάγκελο. <Ξέρω ότι το μέρος είναι ακατάλληλο, αλλά δεν αντέχω σε θέλω τώρα> Έλεγα ξεκουμπώνοντας τα κουμπιά του.
<Λίζα ανεβάζει σίγουρα πυρετό και δεν ξέρεις τι κάνεις!> Έβαλε το χέρι του στο μέτωπο μου να δει την θερμοκρασία μου, ενώ εγώ του είχα βγάλει είδη το σακάκι και το πουκάμισο. <Λίζα σε παρακαλώ σοβαρέψου> Συνέχισε να λέει όμως δεν έκανε καμία κίνηση να με σταματήσει.
<Μην μου κάνεις τον δύσκολο τώρα!> Παραπονέθηκα και άρχισα να τον φιλάω κολλώντας τον στο γραφείο.
<Λίζα> Προσπάθησε να πει ενώ τον φιλούσα. Τα χέρια μου ξεκούμπωσαν το παντελόνι του και το κατέβασα μέχρι τα γόνατα του.
Έβγαλα το φόρεμα μου μένοντας μόνο με το μικροσκοπικό μπικίνι μου. Δεν άργησε να πάρει μπρος με την θέα αυτή. Τα χέρια του πήγαν στους γοφούς μου και με σήκωσε βάζοντας με στο γραφείο πάνω. Στυλό δημειωματάρια και ότι άλλο υπήρχε πάνω στο γραφείο σκορπίστηκαν στο πάτωμα κάνοντας θόρυβο. Έβγαλε το εσώρουχο μου και τα δάχτυλα του πήγαν αμέσως στην πηγή για να ξεδιψάσουν. Είχε σκύψει από πάνω μου και με το ένα μου χέρι χάιδευα τον αυχένα του, ενώ με το άλλο έτριβα το μέρος που είχε πάρει φωτιά πάνω από το μποξεράκι. Η γλώσσες μας μπερδευόντουσαν και συνεχώς βρίσκονταν σε μια μεγάλη μάχη για το ποιος θα κυριαρχήσει.
Κατέβασα το εσώρουχο του όσο μπορουσα και πήρε θέση ανάμεσα στα πόδια μου. Τα χέρια του με σήκωσαν, έτσι ώστε το ένα σώμα να είναι κολλημένο στο άλλο. Το πουκάμισο ήταν ανοιχτό και είχε κυλίσει στα μπράτσα του. Τα νύχια μου είχαν γατζωθεί στην πλάτη του και κάθε φορά που φιλούσε και ρουφούσε τον λαιμό μου τον γρατζουνούσαν. Το χέρι του πίγε πίσω στην μέση μου και με τράβηξε λίγο ακόμα κοντά του.
<Είσαι ίδιος ο σατανάς!> ΨΥθίρισε στο αφτή μου και χαμογέλασα μόλις μπήκε μέσα μου μαλακά.
<Μην μου λες τέτοια γιατί παίρνω θάρρος> Ανταπάντησα και έπιασα το κάτω χείλος του με τα δόντια μου, δαγκώνοντας το λίγο και βάζοντας του φωτιά για ακόμα μία φορά.
Ο ρυθμός του όσο πήγαινε αυξανώταν και μικροί αναστεναγμοί βγαίναν από μέσα μας γεμίζοντας πάθος όλο το δωμάτιο.
Το χερούλη της πόρτας άρχισε να ανεβοκατεβαίνει, αλλά η πόρτα δεν μπορούσε να ανοίξει γιατί ήταν κλείδωμένα.
<Τζον!> Ακούσαμε και οι δύο την φωνή του Φίλιπ και σταματήσαμε.
<Τζον σε παρακαλώ ας τον> Και συνέχισα να τον φιλάω, όμως αυτός άρχισε να απομακρύνεται.
<Τζον βρίσκομαι με τον προμηθευτή και περιμένουμε να ανοίξεις την καταραμένη πόρτα!> Ακούστηκε για ακόμη μία φορά η φωνή του και ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα.
<Ντύσου γρήγορα> Αποτραβίχτηκε και άρχισε να ντύνεται γρήγορα.
<Δεν το πιστεύω αυτό που γίνεται σήμερα!> Άρχισα να γκρινιάζω αλλά με κοίταξε με το άγριο βλέμα του, κάνοντας με να σταματήσω.
<Τα μαλλιά σου στρώσε> Είπε και άρχισε να μαζεύει ότι είχε πέσει στο πάτωμα.
Κούμπωσα το φόρεμα μου, χτένισα τα μαλλιά μου με τα δάχτυλα μου και ίσιωσα το ρούχο πάνω μου. <Είμαι έτοιμη> Είπα και αφού είδα ότι τα είχε μαζέψει όλα πήρα το μπλοκάκι μου και πήγα να ξεκλειδώσω την πόρτα.
<Καλησπέρα σας...> Είπα μόλις άνοιξα την πόρτα και ντάπικα για ότι είχε γίνει κάτι λεπτά πιο πριν.
<Καλησπέρα και σε εσένα κουμπαρούλα> Με φίλησε σταυρωτά κι από πίσω μου ένιωσα τον Τζον. <Μπράβο σας έχετε ξεπεράσει και εμένα στο γραφείο> Είπε χαμηλόφωνα και μετά έκανε τις συστάσεις με τον προμηθευτή.
<Λοιπόν τι θα λέγατε να πάμε στην άιθουσα συνεδριάσεων?> Ρώτησε ο Τζον και με έσπρωξε να προχωρήσω αλλά είχα κοκαλώσει. <Μωρό μου προχώρα> Μου ψιθύρισε και βγήκα από τις σκέψεις μου.
Σίγουρα θα είχε καταλάβει ο κύριος Σάιζ τι γινόταν μέσα κι η πόρτα ήταν κλειδωμένη, αλλά φάνηκε πολύ θερμός άντρας. Ο Τζον με τον Φίλιπ και τον κύριο Σάιζ άρχισαν να προχωράνε προς την αίθουσα αλλά πριν προλάβει να εξαφανιστεί από το οπτικό επίπεδο μου γύρισε και μου είπε να πάω στο σπίτι.
Μάζεψα τα πράγματα μου από το κραφείο, πήρα την τσάντα μου και έφυγα από το γραφείο. Όταν βγήκα από την εταιρεία του κινητό άρχισε να δονείται. Το έβγαλα από την τσέπη του παλτού μου και είδα ότι ήταν ο ξάδερφος μου.
<Έλα Κρίς> Απάντησα και συνέχισα να προχωράω για να βρω ένα ταξί.
<Είμαι έξω από την εταιρεία θες να πάμε για κανένας καφέ?> Τον άκουσα και άρχισα να ψάχνω το αμάξι του.
<Που είσαι?> Τον ρώτησα και ένα άσπρο αμάξι κατέβασε το φιμέ τζάμι του απέναντι μου και εμφανίστηκε ο Κρίστιαν. <Θες να με πας σπίτι? Γιατί δεν νιώθω και πολύ καλά σήμερα> Συνέχισα να μιλάω στο κινήτο ενώ τον κοιτούσα.
<Έλα θα σε πάω> Είπε και μετά το έκλεισε.
Μέχρι να φτάσω είχε βάλει μπρος την μηχανή του πολυτελές αμαξιού και ήταν έτοιμο για να φύγουμε.
<Ποιανού είναι αυτό?> Ρώτησα δείχνοντας το αμάξι μόλις μπήκα μέσα στο αμάξι.
<Πρώτα ξεκινάω εγώ της ερωτήσεις ξαδερφούλα> Έβγαλε το αμάξι από το μέρος που το είχε πάρκαρει και ξεκίνησε για το σπίτι μου. <Πως σου φάνηκε το φιλαράκι μου?>
Η ερώτηση μου με ξάφνιασε γιατί δεν είχα γνωρίσει κανέναν πρόσφατα και να είναι γνωστός ή φίλος του.
<Ποιον λες?> Τον κοιτούσα και μόλις έκανα την ερώτηση μου χαμογέλασε πλαγίως/
<Για τον κύριο Σάιζ φυσικά! Βέβαια δεν είναι αυτό το κανονικό του όνομα αλλά πήρε του θείου του που είναι γέρος και δεν ξέρει τι έχει> Είπε και συνέχισε να οδηγεί με αυτο το χαμόγελο στα χείλη.
<Κρίστιαν δεν νομίζω να συνεχίζεις το αρχικό σχέδιο που είχαμε?> Κρύος ιδρώτας με είχε πιάσει μεχρί να απαντήσει, αλλά μόνο από το ύφος του μπορούσα να καταλάβω την απάντηση από μόνη μου. <Κρίστιαν είπαμε να το σταματήσεις!> Φώναξα και το χαμόγελο του έπεσε αμέσως. <Άσε με να κατέβω τώρα από το αμάξι!> Τσίριξα και πήγα να ανοίξω την πόρτα αλλά πρόλαβε και πάτησε το κουμπί για να κλειδώσει. <Κρίστιαν κατέβασε με τώρα!> Είχα γίνει έξαλη που με έγραφε και δεν έδινε σημασία.
<Κάτσε ήσυχα Λίζα είπαμε θα σε πάω στο σπίτι> Με ενημέρωσε και χωρίς να πάρει τα μάτια του από τον δρόμο συνέχισε να οδηγά.