Βγαίνω από το Ιατρείο τρέμοντας σαν φύλλο, αλλά για πρώτη ίσως φορά στην ζωή μου νιώθω ότι ανήκω κάπου, ότι το να είμαι ο εαυτός μου είναι αποδεκτό. Δεν χρειάζεται να προσποιούμαι ότι μου αρέσουν τα ψώνια και οι ανόητες ρομαντικές κομεντί, ότι υπακούω τον πατέρα μου καθαρά από σεβασμό κι όχι από φόβο, ότι είμαι δημοφιλής σαν τον αδερφό μου ή ότι πρέπει να είμαι άριστη μαθήτρια. Τώρα μπορώ να αποκαλύψω επιτέλους τον αληθινό μου εαυτό και να θάψω το ψεύτικο προσωπείο που μου επέβαλλε η πόλη. Τώρα μπορώ να είμαι η Νεφέλη που εγώ έχω επιλέξει. Γιατί πολύ απλά κανείς δεν θα με κρίνει. Γιατί όλοι οι επαναστάτες έχουν ένα κοινό σκοπό: να εξασφαλίσουν την ελευθερία και την ισότητα που τους είχε κλέψει η εξουσία. Και πλέον αυτός είναι και δικός μου σκοπός.
Ο Αχιλλέας με πλησιάζει κατά την έξοδό μου και παρατηρεί το αδιόρατο χαμόγελο που είναι ζωγραφισμένο στο κατά τα άλλα χλωμό πρόσωπό μου.
«Να υποθέσω πως όλα πήγαν καλά…;», λέει προσπαθώντας να ανιχνεύσει τα πραγματικά μου συναισθήματα.
Το χαμόγελο μου πλαταίνει, όταν λέω:
«Μια χαρά! Το τεστ έδειξε πως πράγματι έχω ανοσία».
«Το ήξερα!», κραυγάζει ενθουσιασμένος και με αγκαλιάζει σφιχτά. Ύστερα, σα να ντράπηκε για την απρόσμενη διαχυτικότητά του, κάνει μερικά βήματα πίσω, καθώς ένα κύμα κόκκινου χρώματος σκάει στα μάγουλά του. Δεν μπορώ να μην χαμογελάσω στην εικόνα του. Τα κοκκινισμένα του μάγουλα τον κάνουν ακόμη πιο γοητευτικό. Και, βέβαια, δεν μπορώ να αγνοήσω το τσίμπημα που ένιωσα, καθώς χώθηκα στην αγκαλιά του.
«Εεε, λοιπόν, … σου υποσχέθηκα κάτι. Αν δηλαδή θέλεις στ’ αλήθεια να μάθεις τα μυστικά του κυνηγιού… και δεν εεε…», λέει τραυλίζοντας.
«Φυσικά και θέλω», τον κόβω ενθουσιασμένη με την ανυπομονησία να με κυριεύει.
Το χαμόγελο που μου χαρίζει κάνει την καρδιά μου να αναπηδήσει. Η ζεστασιά των ματιών του τονίζεται από τις μελί κηλίδες στο εσωτερικό τους. Σύνελθε, Νεφέλη, παρεμβαίνει μια φωνούλα μέσα μου. Απλά ακολούθησέ τον και προσπάθησε να μην φέρεσαι σαν χαζοχαρούμενο.
Ετοιμαζόμαστε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που οδηγεί στα βάθη του δάσους, όταν μια φωνή κάνει την καρδιά μου να σπάσει:
«Νεφέλη!».
Ωχ, όχι! Γιατί; Γιατί όταν όλα επιτέλους φαίνεται πως πάνε προς το καλύτερο, να εμφανίζεται κάποιος που μπορεί να ανατρέψει τα πάντα; Δεν μπορώ, δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω τώρα, όχι μετά απ’ ότι έμαθα γι’ αυτόν. Πώς θα τον κοιτάξω στα μάτια; Οι χτύποι της καρδιάς μου επιταχύνονται και οι ανάσες μου γίνονται γρήγορες και κοφτές. Τα άκρα μου αρνούνται να κάνουν την παραμικρή κίνηση και απλά στέκομαι εκεί, προσπαθώντας να καταπνίξω την παρόρμηση να το βάλω στα πόδια.
Αυτός φτάνει δίπλα μου, η παρουσία του μαύρη σκιά πλάι μου. Μαύρα ρούχα, μαύρα μαλλιά και μάτια κατάμαυρα, φλογερά και απύθμενα. Τι να κρύβουν άραγε; Μυριάδες μυστικά στοιβαγμένα με τον χρόνο, τόσα ώστε δίνουν την εντύπωση του βάθους; Είναι ψηλός, το στέρνο του είναι στο ίδιο ύψος με το κεφάλι μου. Μακάρι να ήμασταν στο ίδιο ύψος, να είχα το θάρρος να αναμετρηθώ μαζί του, να κοιτάξω ευθεία στα λαμπερά μάτια του στο χρώμα του εβένου και να τον ρωτήσω στα ίσια τι συμβαίνει. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ. Ειδικά μετά από το τεστ νιώθω ευάλωτη. Η εισβολή οδυνηρών αναμνήσεων με έχει εξαντλήσει.
«Νεφέλη», επαναλαμβάνει. «Μπορούμε να μιλήσουμε;».
Διστάζω. Θέλω να του ζητήσω να φύγει, γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ να τον κοιτάξω με τον ίδιο τρόπο μετά από αυτά που έμαθα. Από σωτήρας μου, έμαθα ότι είναι δολοφόνος. Μπορεί μια λέξη να μου ξεφύγει κι ύστερα το χάσμα μας θα μεγαλώσει. Δεν θα παραδεχτεί τίποτε ή ακόμη χειρότερα ίσως εξομολογηθεί μυστικά που θα ευχόμουν να είχε κρατήσει κρυμμένα. Όμως μια άλλη πλευρά μου, μια φωνούλα που ψιθυρίζει στο βάθος του μυαλού μου, με προστάζει να δεχτώ την πρόκλησή του. Είναι η ίδια φωνή που υπαγορεύει στην καρδιά μου να πάλλεται ανεξέλεγκτα όταν τον αντικρίζω. Και είμαι παγιδευμένη. Δεν ξέρω ποιο δρόμο να ακολουθήσω: της καρδιάς ή της λογικής;
Ο Αχιλλέας παρατηρεί τον δισταγμό μου. Κι ύστερα κάνει κάτι απρόσμενο. Τυλίγει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και λέει με δυνατή φωνή που έχει αποχωριστεί την απαλότητά της:
«Νομίζω ότι δεν θέλει να σου μιλήσει».
Ο Μάριος τον κοιτάζει σα να παρατήρησε μόλις τώρα την παρουσία του κι ύστερα το βλέμμα του πέφτει στο χέρι του που είναι τυλιγμένο γύρω μου. Τα μάτια του στενεύουν και αποκτούν μια απειλητική όψη που δεν έχω ξαναδεί.
«Δεν ρώτησα εσένα», γρυλίζει κι η σκληρότητα στη φωνή του μου θυμίζει τον πατέρα μου.
Αυτό είναι. Είναι η σειρά μου να μιλήσω. Πρέπει να πάρω μια απόφαση τώρα. Λογική ή καρδιά; Καρδιά ή λογική; Ο χρόνος μου τελειώνει.
«Έχει δίκιο, Μάριε. Καλύτερα κάποια άλλη στιγμή», λέω χαμηλόφωνα μαζεύοντας το κουράγιο μου.
Τελικά η λογική υπερίσχυσε. Η απογοήτευση απλώνεται σαν χείμαρρος στα μάτια του. Ο πόνος του καρφώνεται σαν σπαθί στην ψυχή μου. Γυρίζει αργά και φεύγει με μικρά βήματα καμπουριάζοντας. Ξέρω ότι η απάντησή μου σημαίνει κάτι βαθύτερο για όλους μας. Το πραγματικό δίλλημα ήταν εκείνος ή ο Αχιλλέας. Και διάλεξα τον Αχιλλέα. Προτίμησα το απάνεμο λιμάνι, το ασφαλές καταφύγιο, από την περιπετειώδη και μυστηριώδη ζούγκλα με τους κινδύνους της. Μια άλλη ερώτηση αναδύεται στο μυαλό μου. Τελικά είμαι στ’ αλήθεια γενναία;
20ο Κεφάλαιο!Σα να ήταν χθες που έγραψα το πρώτο!Ευχαριστώ όλους όσους διαβάζουν την ιστορία μου,ψηφίζουν και σχολιάζουν!Χάρη στη βοήθειά σας ξεπέρασα τα 1000 reads!Σας ευχαριστώ!
Μία μόνο ερώτηση (κάτι σαν galop) για όλους τους αναγνώστες:Αχιλλέας ή Μάριος;Μάριος ή Αχιλλέας;Αφήστε σχόλιο με τον αγαπημένο σας από τους δύο!