-Donny's POV-
*FLASHBACK*
"Whooo! Go Hon! That's my girlfriend!" proud na proud na sigaw ko habang kumikinang yung mata ko sa panonood magrampa ang aking pinakamamahal na girlfriend. Bakit ang swerte-swerte ko kaya pagdating sa kanya? She's so beautiful inside and out. The first time I saw her, my world and the people around us stopped. I am so madly in love with her. Kaya naman laking pasasalamat ko kay God nung binigay niya yung hiniling ko na maging girlfriend siya. I was so happy that time. Kisses Delavin, 2 years na kaming mag on. We were both living in states. Doon na rin kasi siya nag aaral at nagmomodeling at the same time.
"Hon, kamusta yung pag rampa ko kanina? Did I look like ewan?" she asked me habang ako naman ay nagmamaneho papunta sa bahay nila.
"Of course not. Ikaw na ata ang pinakamagandang modelo na nakita ko kanina doon." I said.
"Bolero ka talaga. Tsk! You said that because I'm just your girlfriend." she said.
"No, Hon. I'm just telling the truth. You're the prettiest among them." she laughed.
"Oo na. Sabi mo eh." she said.
"I love you, Hon." I said out of nowhere.
"I love you more." She smiled and I kissed her hand.
Lumipas ang ilang linggo, mas nagiging busy na siya. Nag aaral siya sa umaga, at nagmomodeling siya kapag hapon hanggang gabi. Kung minsan may mga event din siyang inaattendan. So basically, wala na siyang time para sa akin. So, ako na rin ang gumagawa ng paraan para makita siya. Kaso nga lang, kapag pinupuntahan ko siya sa studio, hindi niya rin naman ako masyadong pinapansin kasi kaliwa't kanan yung shoot niya.
It's our 3rd anniversary at napag usapan namin na magkikita kami ng 7 pm. Pero mag te-ten pm na at wala pa rin siya kaya sinubukan ko ulit siyang tawagan. I've been calling her kanina pa pero wala talagang sumasagot. Mga ilang rings pa bago na niya ito tuluyang sinagot.
(Hon!)
"Nasan kana?"
(Sa studio pa po.)
"Matagal pa ba matatapos yan, Hon? Gumagabi na."
(Why, Hon? May lakad ba tayo ngayon?)
Napabuntong-hininga ako.
"It's our anniversary. And sinabi mo sakin na magkikita tayo dito."
(Oh my god! I think I couldn't make it tonight. I'm so sorry po. Nawala sa isip ko. I've been busy kasi, Hon. Please, don't get mad at me. Promise babawi ko sayo bukas.)
"It's okay, Hon."
(I'm sorry talaga, Hon. Sorry. Wait Hon, I need to hung up na. See you tomorrow, I love you.)
Bago pa ako makasagot ay namatay na ang sa kabilang linya. Nanlulumo kong tiningnan ang cellphone ko at umalis na.
Dumaan ng ilang linggo at hindi pa rin kami nagkakausap at nagkikita ng matagal. Tiniis ko lahat ng yun at pinipilit na intindihin siya dahil mahal na mahal ko siya. Pinagkakaabalahan ko nalang ang sarili ko sa pag-aaral. I took up a Business Administration and 4th year na ako.
"Okay guys. Just do an advance study. I'll be giving you a surprise quiz within this week, so be ready. I'll see you tomorrow. Goodbye." sabi samin ng professor namin at umalis na. Niready ko na rin ang mga gamit ko bago ako lumabas ng classroom namin. Nang papunta na ako ng parking lot nakita ko sa tabi ng kotse ko si Kisses. Biglang nagliwanag at gumaan ang pakiramdam ko ng makita siya. I missed her so much. At himala na nandito siya.
Dinala ko siya sa isang kilalang restaurant dito. Nag order muna kami then we talked about our day and napansin kong mukhang uneasy siya.
"Hon, may problema ka ba?" tanong ko sa kanya.
"Well, I have something to tell you." sabi niya.
"What is it?" tanong ko.
"We're going to shoot in Korea for 3 months, then we'll be going to Paris for another shoot and fashion show, Hon." she said.
"For how long?" inis na tanong ko. Bakit ang tagal? Magshoshoot lang naman sila eh!
"5 months siguro." sabi niya.
"What? Bakit ganun katagal?" nakakunot-noong tanong ko.
"Calm down. I have a good news for you." sabi niya nang nakangiti.
"Siguraduhin mong good news yan ha." I said.
"I will be one of the cast sa isang movie. Pero supporting pa lang yung role ko dun. Kaya nga matatagalan talaga kami sa Korea that's because sa Korea naka base ang buong pangyayari." she said.
"Pero that's too long. Paano nalang ako dito? 1 week nga lang na hindi kita nakita ang hirap na, pano pa kaya kapag 5 months na." sabi ko.
Hinawakan niya yung kamay ko na nakapatong sa table.
"Don't worry, Hon lagi naman tayong magkikipag communicate, diba?" nakangiti niyang tugon. Hindi ako kumibo. Kung dito, ang hirap niya nang macontact, paano pa kaya kapag sa malayo na.
"Please, Hon. Wait for me here, ha. I know you love me, and I love you too but para naman to sa future natin eh." she said.
"Kapag nakatapos na ako ng pag-aaral, ako rin naman magtatrabaho eh." bulong ko.
"Hon, pangarap ko to. Please support me nalang. I need your support and understanding, please. Just wait for me, ha?" paglalambing niya. Napabuntong-hininga nalang ko. Ano pa bang magagawa ko, mahal na mahal ko siya.
"Alright. I'll wait for you." sabi ko dahilan ng paglapad ng ngiti niya.
Makalipas ang ilang araw, lumipad na rin sila papuntang Korea. Nagdaan ang buwan at padalang na padalang na ang communication namin sa isa't-isa. Minsan nga naisip ko na sundan siya sa Korea pero hindi ko maiwan-iwan ang pag-aaral ko especially na gagraduate na ako. Tiniis ko ang pangungulila ko sa kanya. Nag focus nalang ako sa pag-aaral. Hanggang sa dumaan ang limang buwan.
Calling Honey ❤...
Unang ring pa lang sinagot ko na.
"Hoooon! God! Bakit ngayon ka lang tumawag? Alam mo bang nakapasa ako kanina sa defense namin. I was going to tell you kaso hindi ka macontact." masiglang bati ko.
("H-Hon, may s-sasabihin a-ako s-sayo.") bakas ang lungkot sa kanyang tono.
"What is it, Hon? Uuwi kana ba? Kelan? Bukas? Next week?" excited na tanong ko.
("Maeextend yung pag-uwi ko diyan. After ng shoot namin sa Paris, magkakaroon kami ulit ng taping sa Korea. This time drama na siya and iba naman yung mga cast. And guess what? I'll be the second leading lady.") she said. Napatigil ako.
"I-ilang months ba yung t-taping niyo?" so maghihintay pa ako ng ilan pang buwan? Haayss. Kung hindi ko lang to mahal...
("I-I don't know.") sabi niya lang.
"Fine! I'll be waiting. Don't worry." nakangiti kong sabi pero masakit pala sa loob-loob ko.
("J-just d-don't b-bother.")
"Ha?"
("I'm going to focus on my career for now. Please let me go. I'm breaking up with you.") sabi niya. May kung anong tumutusok sa puso ko.
"A-ano ba yang s-sinasabi mo...sabi ko nga h-hintayin kita k-kahit ilang b-buwan p-pa y-yan. O k-kahit aabot pa n-ng ilang t-taon." sabi ko na dahilan ng paglabas ng luha ko sa mga mata ko. "Please, don't break up with me. Hihintayin kita, Hon." pagmamakaawa ko.
("I'm sorry. I can't focus on my career if I have you. Please let me go. Good bye.")
At iyon na nga ang kahuli-huliang pag uusap namin.
Kahit masakit, tinanggap ko nalang ang nangyari at ginugol yung oras ko sa pag aaral hanggang sa nakatapos ako. Umuwi ako ng Pilipinas upang makalimutan siya ng tuluyan. Lahat kasi ng nakikita ko sa states ay puro memories namin. Nung nakilala ko si Sharlene sa lupain ng lolo ko, nakikita ko sa mga mata niya na malungkot siya at bigo. Nung makita ko siyang umiyak, alam kong sobra siyang nasasaktan katulad ko. So, I took this opportunity to help each other. Oo, napakaridiculous na magdate kaming dalawa but there are more reasons behind that.
-End of flashback-
"Wow! At ginawa mo pa akong rebound mo." she said.
"Well, I guess so. Ikaw din naman ah." sabi ko.
"Anong ako? Hindi nga ako pumayag sa gusto mo eh. Ano? Magrerebound nalang tayong dalawa? Maglaro nalang kaya tayo ng basketball." sabi niya.
"Marunong ka nun?" tanong ko.
"Oo." she answered.
"Pumayag kana kasi." pagpupumilit ko.
"Utot mo!" sigaw niya.
"Anong ako? Baka ikaw yun. You farted last time." I stated. Hindi siya nakasagot. She looked at me and seems like she's annoyed and embarrassed.
"Sige na Shar...pumayag kana please." Pagmamakaawa ko.
"Bakit ba? Ayokong maging rebound mo at mas ayokong maging rebound ka! Kaya kong mag move on kahit walang ganun." sabi niya.
"That's not the main reason why I want you to date me." sabi ko.
"Then what?" tanong niya.
"My lolo wants me to have a girlfriend." sabi ko.
"At bakit naman?" tanong niya na parang nacucurious.
"Because he wants me to get married as soon as possible. Syempre ayoko. Ang bata-bata ko pa eh. Kaso ayaw niyang ibigay sakin yung lupain niya dito at sa states kapag wala akong maipapakilala sa kanyang girlfriend. Syempre, wala naman akong pakealam sa lupain niya dito. Pero yung lupain niya doon sa states, doon ko sana pinaplanuhang itayo ng sarili kong bahay." paliwanag ko.
"Eh di maghanap ka ng girlfriend mo. Kelangan mo pala ng pangmatagalang girlfriend eh." sabi niya.
"No! Hindi naman pangmatagalan. Kapag nakaperma na si lolo ng contract, pwede na rin tayong tumigil." sabi niya.
"Ayoko pa rin." sabi niya.
"I'll give you the 'reminiscing river' if you want." napatigil siya.
"Reminiscing river? That means, ibibigay din to ng lolo mo sayo?" tanong niya na nanlalaking mga mata. Tumango ko.
"Yes, and as I've said, I'm not interested with it. All I want is yung sa states, not here. Pwede ko siyang ibigay sayo kung papayag ka." sabi ko.
"A-Ayoko pa rin." pagmamatigas niya. Napabuntong-hininga ako.
"Please, let's help each other. Let's date until we forgot our heart breaks. Alam mo naman siguro yung nararamdaman ko. I came from a heart break just like you." sabi ko.
"Ayoko. Ayokong gawing rebound yung isa't-isa. At saka yung sa lupain, eh di bumili kana lang" sabi niya niya.
"Hindi lang naman ito tungkol sa lupa eh. Tungkol din to sa mga sarili natin."
"What if it will don't work? What if mahalata ng lolo mo na hindi pala tayo? Eh di na chugi na tayo."
"Then we need to stop. At saka hindi ko naman hahayaan na magduda si lolo satin eh. Akong bahala. Please trust me." sabi ko. Nag-isip muna siya. Please...pumayag ka na.
"S-Sige, basta sakin yung reminiscing river ha." sabi niya na ikinatuwa ko.
"Of course. Wala ng bawian yan ha." sabi ko ng nakangiti.
"Okay. But one more thing..."
"Ano yun?"
"Titigilan na natin kapag yung isa satin ang mahulog ha. Yung one-sided love ba." sabi niya.
"What if nahulog tayo pareho?" tanong ko. Nagkatitigan kaming dalawa. Merong sagot na naglalaro sa isip ko sa mga sandaling yun. At base sa itsura niya, mukhang pareho kami ng isasagot sa tanong ko.
"Then let's call it an official."