still Taehyung's P.O.V.
"Τι έγινε;" φώναξα. Η γραμμή έκλεισε. Φοβήθηκα πολύ, κοίταξα την Yeong. Μου ψιθύρισε να ηρεμήσω, χρειαζόμουν να είμαι ήρεμος, είπε. "Ο Jungkook... πες μου πώς είναι" είπα. Με κοίταξε στα μάτια και με έπιασε από το χέρι απαλά, ξεκινώντας να το χαϊδεύει. Ένιωθα τον αντίχειρα της να κινείται επάνω στο σκασμένο χέρι μου, ήταν τόσο ζεστό το δικό της. Η ζεστασιά της μεταφερόταν στο σώμα μου. "Πες μου, σε ικετεύω". "Πρώτα θέλω να μιλήσουμε..." είπε και πιάνοντας μου το χέρι με βοήθησε να πάμε σε ένα δωμάτιο, άδειο, στο οποίο υπήρχε ένα γραφείο μονάχα και τρεις καρέκλες. Δεν ήταν δωμάτιο ασθενή, αλλά το γραφείο του ψυχολόγου που υπήρχε στο νοσοκομείο.
Μου άφησε για λίγο το χέρι και έκλεισε την πόρτα πίσω μας μόλις μπήκαμε. Πήγα αργά έως την μία καρέκλα και κάθισα. Κάθισε στην καρέκλα που βρισκόταν απέναντι μου. "Διάβασες καθόλου από το τετράδιο;" με ρώτησε. "Ναι" απάντησα κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου. Έγλειψε τα χείλη της. "Και τι σκέφτεσαι τώρα για εκείνον;". "Δεν ήταν τόσο άρρωστος από την αρχή, νομίζω πως ζήλευε πολύ τον Jungkook και ήθελε να τον εκδικηθεί, για αυτό τα έκανε όλα...". Η φωνή μου έσβησε προς το τέλος της πρότασης.Δάγκωσα τα χείλη μου προκειμένου να μην κλάψω. "Πες μου κι άλλα, συνέχισε...". Την κοίταξα στα μάτια. "Τι να πω;" ρώτησα. "Αυτό που σκέφτεσαι τώρα για εκείνον".
"Μπορεί να με αγαπούσε στα αλήθεια, αλλά δεν το έδειχνε. Είχε στο μυαλό του μόνο το σεξ, Yeong... Ήμουν 14 στα 15, με πίεζε, δεν άντεχα. Δεν μπορούσα να τον αποφύγω, τον έβλεπα κάθε μέρα στο σχολείο. Εκείνο τον καιρό νόμιζα πως στα αλήθεια με αγαπούσε, έπιανα συχνά τον εαυτό μου να τον σκέφτεται. Ίσως να τον ερωτεύτηκα και εγώ... Δεν μπορώ όμως να ξέρω τώρα. Τότε δεν ήξερα στα αλήθεια τι ήταν, νόμιζα πως είναι ο καλύτερος άνθρωπος που είχα γνωρίσει, ο πιο κοντινός μου φίλος. Ο άνθρωπος που με στήριζε σε όλα, που μου έμαθε να είμαι δυνατός".
"Σου το έμαθε αυτό; Αλήθεια;".
"Ναι..." ψιθύρισα. "Πώς;" με ρώτησε. "Μου έμαθε πώς να γίνω ο καλύτερος φίλος του εαυτού μου. Να μην έχω μυστικά, μου έμαθε να μην κρύβομαι από τον εαυτό μου. Μου έμαθε να μιλάω για το τι νιώθω και να μην φοβάμαι για τις συνέπειες. Μου έμαθε να βάζω στόχους, μου έμαθε πως ζούμε μία φορά και πρέπει να παίρνουμε ρίσκα". Στα αλήθεια μου τα έμαθε αυτά. Ήταν ένας ήρωας, που όμως ένας παράνομος έρωτας τον έκανε τέρας. Η ζήλια τον κυρίευσε όμως, τον νίκησε.
Τον έκανε μαριονέτα και τον έβαλε σε έναν πόλεμο εναντίον μου.
"Μετάνιωσες ποτέ για κάτι που έκανες;". "Μετάνιωσα που νόμιζα πως μπορούσα να γίνω εγώ κυρίαρχος επάνω του, όμως εγώ την πλήρωσα. Και εκείνος μου είχε πει πως μετάνιωσε που με είχε χτυπήσει και μου είχε φωνάξει, όμως με εκμεταλλεύτηκε. Ήμουν ένα sex doll για εκείνον, ένα μικρό παιδί που δεν ήξερε τι είναι σωστό και τι είναι το λάθος, τι ακριβώς είναι ο έρωτας και πόσο όμορφα σε κάνει να νιώθεις όταν είναι αληθινός. Το πώς αισθάνεσαι όταν το άτομο με το οποίο έχεις μοιραστεί όμορφες στιγμές γεμάτες αγάπη, είναι το σωστό. Με μπέρδεψε με τις πράξεις του, με έκανε να νομίζω πως ο έρωτας δεν υπάρχει και πως είναι ανήθικο να αρνείσαι αυτό που δεν θέλεις, ότι είναι άδικο. Νόμιζα πως πρέπει να πιέζεις τον άλλον για να κάνει αυτό που θέλεις εσύ και να μην νοιάζεσαι για τα δικά του θέλω". "Σε πίεσε πολύ με τις πράξεις του;".
Κούνησα το κεφάλι μου. Πλέον στα μάτια μου βρίσκονταν πολλά δάκρυα. Οι αναμνήσεις που είχα θάψει βαθιά μέσα μου, τώρα έβγαιναν ξανά στην επιφάνεια. Βγήκαν και με πάγωσαν, με έκαναν να ανατριχιάσω στην σκέψη του. Όμως όλο αυτό με έκανε να νιώσω κάπως καλά, με έκανε να θυμηθώ μεν τα άσχημα, με έκανε όμως να θυμηθώ και τις καλές εμπειρίες που μου έδωσε. Τα σοφά λόγια που μοιράστηκε μαζί μου και έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου.
"Όχι τόσο με τις πράξεις του, γενικότερα. Με τα λόγια του... Με τον τρόπο που συμπεριφερόταν απέναντι μου. Μου προσέφερε λεφτά, μου έμαθε την ζωή της νύχτας χωρίς να του το ζητήσω. Πέρασα αμέτρητα βράδια μαζί του σε μέρη που δεν γνώριζα, μόνο και μόνο επειδή με παρακαλούσε. Τον λυπόμουν, δεν ήθελα να του χαλάω χατίρι... Ήμουν ηλίθιος, σίγουρα ήμουν. Δεν είχα μυαλό τότε, δεν μπορούσα να καταλάβω" είπα ανάμεσα σε λυγμούς. Η Yeong καθόταν και με κοιτούσε ενώ δεν έλεγε τίποτα. Δεν μπορούσε να πει. "Συνέχισε" ψιθύρισε.
"Δεν ξέρω αν λεγόταν βιασμός αυτό που γινόταν. Την τελευταία φορά όμως στα αλήθεια δεν το ήθελα. Εκείνη την μέρα στο σπίτι του... Ήταν πολύ μεθυσμένος... Δεν μπορούσα να τον σταματήσω. Ήταν πάρα πολύ μεθυσμένος. Τις προηγούμενες φορές δεν αισθανόμουν τόσο άσχημα όταν ακουμπούσε το κορμί μου, εκείνη την μέρα όμως ένιωσα πάρα πολύ άσχημα" συνέχισα να μιλάω.
"Έχεις να πεις κάτι άλλο;" με ρώτησε. Σκούπισα τα δάκρυα μου και την κοίταξα. "Όχι" απάντησα και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου ταυτόχρονα. Με βοήθησε να σηκωθώ και βγήκαμε έξω. Μόλις βγήκαμε στον διάδρομο, δικαιολογήθηκε που με έφερε στο γραφείο και μου προκάλεσε όλα αυτά τα συναισθήματα. "Ήθελαν να σου φέρουν ψυχολόγο, όμως σκέφτηκα πως δεν θα είχες την ίδια άνεση, οπότε τα είπες σε εμένα και θα τα μεταφέρω, τι λες;". Ανασήκωσα τους ώμους μου.
Άλλαξα κατεύθυνση και πήγα προς το δωμάτιο του Jungkook. "Πού πας;" με ρώτησε. "Θα πάω στο δωμάτιο του να τον δω" απάντησα ενώ περπατούσα πιο αργά και από χελώνα. Έτρεξε δίπλα μου και με σταμάτησε, αγκαλιάζοντας με από την μέση. "Όχι, όχι ακόμα...". "Τι συμβαίνει εκεί μέσα, πες μου" είπα κοιτώντας την. Μου έφτιαξε την καφέ ζακέτα που φορούσα και χάιδεψε τα μαλλιά μου.
"Όχι, Taehyung... Πρώτα πρέπει να ηρεμήσεις". "Ξέρεις τι έγινε με τον Jimin; Έχει σχέση με τον Jungkook το τηλεφώνημα του;". Το ξέρω πως ήταν ηλίθιο, αλλά όλα τα απίθανα και ηλίθια πράγματα, στην δικιά μου ζωή συμβαίνουν. "Όχι, απλώς του έτυχε κάτι άσχημο, καμία σχέση με τον Jungkook, να είσαι σίγουρος" ψιθύρισε κοιτώντας με στα μάτια.
"Πάω να τον πάρω πάλι τηλέφωνο". Δεν με σταμάτησε. Πήρα ξανά τηλέφωνο, εκείνη την φορά το σήκωσε ο Jin. Πίσω του ακούγονταν ουρλιαχτά. "Jin, τι συμβαίνει; Τι έπαθε ο Jimin;". "Taehyung... O Yoongi χτυπήθηκε από αυτοκίνητο... Τον κυνηγούσε η αστυνομία επάνω στον κεντρικό. Αυτός έτρεχε και τα περιπολικά τον περικύκλωσαν. Ένα άλλο όχημα τον παρέσυρε και..." μου είπε.
"Και τι ρε;". Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά έντονα. "Ο Yoongi... δεν..." ψιθύρισε. "Δεν ζει;". "Jimin... μη... Jimin!!" άρχισε να ουρλιάζει, το χέρι μου άρχισε να τρέμει. Τα μάγουλα μου άναψαν και το ακουστικό έπεσε από το χέρι μου. Η Yeong το σήκωσε και με αγκάλιασε σφιχτά.
"Τι συμβαίνει;" ούρλιαξα κλαίγοντας.