still FLASHBACK
still Taehyung's P.O.V.
Περπατούσα στον άδειο διάδρομο, πήγαινα προς το γραφείο του διευθυντή που με είχε φωνάξει. Νομίζω πως ήξερα για ποιο με είχε φωνάξει. Είχα πλακωθεί στο ξύλο με κάτι μεγαλύτερους εχθές το απόγευμα. Λογικά θα ήθελε να με αποβάλλει και θα με ρωτούσε "Πού στο καλό είναι πια οι κηδεμόνες σου και δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα;". Και άντε να του εξηγήσεις ότι η "μάνα" σου είναι με τον γκόμενο στην Βραζιλία και ο "πατέρας" σου το γλεντάει κι αυτός με γκόμενες μέσα στα ναρκωτικά.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα. Ο διευθυντής καθόταν στην μεγάλη και άνετη δερμάτινη καρέκλα του κοιτώντας με. Πρόσεξα τον Namjoon στην άκρη του γραφείου να σκαλίζει κάτι χαρτιά. Έκανε πως δεν με είδε για να μην καρφωθεί. Έτσι σταμάτησα και εγώ να τον κοιτάω. "Κύριε Kim, πιστεύω γνωρίζετε για ποιο λόγο σας έχω καλέσει εδώ" μου είπε ο διευθυντής. Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά, ενώ μέσα μου γελούσα που με αποκάλεσε "Κύριε Kim", ενώ όλες τις προηγούμενες φορές με φώναξε "παλιόπαιδο" και ίσως να μου έριχνε και καμιά σφαλιάρα.
Δεν μου έδωσε βέβαια την αποβολή που περίμενα. Μου είπε πως γνωρίζει για την κατάσταση που επικρατεί μέσα στο σπίτι μου και δεν χρειάζεται να φοβάμαι για τίποτα. Θα με συστήσουν σε μία κοινωνική λειτουργό για να βρω βοήθεια, είπε. Δεν με ένοιαζε όμως αυτό, με ένοιαζε ο Namjoon που πλέον με κάρφωνε σαν να μην υπάρχει αύριο. Μου έκανε όμως νόημα να μην τον κοιτάω. Μόλις βγήκα από το γραφείο, με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε σε μία άδεια αίθουσα.
"Μίλα μου" μου είπε, "Τον τελευταίο καιρό δεν μιλάμε καθόλου". Άρχισα να γελάω δυνατά και εκείνος μου έκλεισε το στόμα με δύναμη και ύστερα έκλεισε την πόρτα. "Τι κάνεις; Είσαι τρελός;" ρώτησε ανάμεσα σε ψίθυρο και τσιρίδα. Δεν είπα τίποτα, προσπαθούσα απλώς να φύγω από εκεί. Με τράβηξε από τα χέρια και με έφερε κοντά του.
"Να σου πω κάτι πολύ σοβαρό;" με ρώτησε. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. "Ξέρω ότι περνάς άσχημα. Μπορείς να μου μιλάς για ότι σε απασχολεί, εντάξει; Να με βλέπεις σαν έναν άνθρωπο που μπορείς να κουβεντιάσεις μαζί του, όχι μόνο σαν έναν καθηγητή που νιώθει κάτι για εσένα και σου προσφέρει και του προσφέρεις ευχαρίστηση. Εντάξει;" μου είπε ενώ τα μεγάλα χέρια του είχαν αγκαλιάσει τα μικροσκοπικά δικά μου. Τον κοίταξα στα μάτια. "Εντάξει" ψιθύρισα.
"Και επίσης, θα αναλάβω εγώ τις διαδικασίες για να φύγεις από αυτό το αχούρι που ζεις, να είσαι σίγουρος" μου υποσχέθηκε χαμογελώντας. Χαμογέλασα ψεύτικα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Έβαλε το χέρι του μπροστά μου. "Πού πας; Περίμενε. Αυτό το διάλειμμα είναι μεγάλο". Τον κοίταξα παραξενεμένος. "Δεν έχεις βαρεθεί; Ειλικρινά τώρα" απόρησα.
Με αγκάλιασε από την μέση. "Τι να έχω βαρεθεί ακριβώς, μωρό μου;" ψιθύρισε στο αυτί μου. Τραβήχτηκα απότομα από κοντά του. "Αφού δεν νιώθουμε τίποτα, τότε γιατί το κάνουμε όλο αυτό στους εαυτούς μας;". "Εγώ νιώθω, δεν ξέρω για εσένα" απάντησε. "Απέδειξε μου ότι νιώθεις!" φώναξα και βγήκα από την τάξη κλείνοντας την πόρτα πίσω μου με δύναμη. Δεν τον συνάντησα ξανά ως το σχόλασμα.
Καθώς περπατούσα, άκουσα από πίσω μου αμάξι. Ένα αμάξι έστριψε και σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου, ελάχιστα μακριά μου. Φοβήθηκα τόσο πολύ που παραλίγο να πέσω πίσω. Είδα πως ήταν το δικό του τζιπ, το μαύρο. Άνοιξε το παράθυρο του οδηγού και με κοίταξε. "Μπες μέσα" μου είπε. "Όχι" είπα και πήγα να φύγω. "Έλα, δεν θα σε αφήσω να φύγεις. Θα μπεις έτσι κι αλλιώς".
Μπήκα στο αμάξι και καθόμουν δίπλα του χωρίς να μιλάω. Άναψε ξανά την μηχανή του αυτοκινήτου και με κοίταξε στα μάτια. "Θύμωσες;" με ρώτησε. "Ναι, και δεν ξέρω καν γιατί κάθομαι εδώ πέρα μαζί σου" απάντησα ψυχρά. Είχα αρχίσει να του συμπεριφέρομαι ψυχρά και αυτό μου άρεσε. "Για να ήρθες σημαίνει ότι δεν είσαι και τόσο θυμωμένος τελικά" απάντησε χαμογελώντας.
"Δεν ξέρω" ψιθύρισα. Ξεκίνησε να οδηγάει, μέχρι που παρατήρησα πως φύγαμε από την πόλη. Τον ρώτησα πού πηγαίνουμε, όμως δεν μου έδωσε σημασία και δεν μου απάντησε. Σε ένα φανάρι, προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα και να φύγω. Είχε όμως βάλει την ασφάλεια και δεν μπορούσα να ανοίξω την πόρτα, ούτε το παράθυρο.
"Γιατί το έκανες αυτό;". "Αν φύγεις θα χαθείς. Και αν χαθείς, θα πεθάνεις. Θες να πεθάνεις;". Από το να ήμουν μαζί του, το προτιμούσα. Αλλά δεν του το είπα. Δεν είπα τίποτα. Απλά ξεφύσησα και του γύρισα την πλάτη, προσποιούμενος ότι κοιμάμαι. Κοιτούσα βέβαια συνεχώς έξω από το παράθυρο για να βλέπω προς τα πού πηγαίνουμε.
Σταμάτησε απότομα. Σηκώθηκα και τον κοίταξα. "Πού είμαστε;" τον ρώτησα. Έσβησε την μηχανή και ανέβηκε επάνω μου. "Δεν έχει σημασία, καθόλου σημασία" μου απάντησε. Τον κοιτούσα βαθιά μέσα στα μάτια. Έσπρωξε το κάθισμα μου τέρμα πίσω και έτσι ξάπλωσα με εκείνον από πάνω μου. Καθόταν επάνω στο σημείο μου, που δεν άργησε να ξυπνήσει. "Τι θέλεις επιτέλους από εμένα;" είπα έτοιμος να βάλω τα κλάματα. "Να μην μιλήσεις, αυτό θέλω" απάντησε. Κούνησα το κεφάλι μου.
"Κλείσε τα μάτια σου" ψιθύρισε. Έκανα όπως μου είπε και αισθάνθηκα τα χείλη του επάνω στα δικά μου. Φιλούσε ωραία ο βλάκας όμως. Τα χέρια μου τον έπιασαν από τα μπούτια και τον έφεραν πιο κοντά μου. Τα χείλη του δεν έφυγαν στιγμή από το κορμί μου. Δεν αργήσαμε να ξεκινούμε να γδύνουμε ο ένας τον άλλον.
"N-Namjoon, δεν..." ψιθύρισα. "Σταμάτα να το αρνείσαι. Το ξέρω πως το θέλεις πολύ". Ίσως και να το ήθελα, δεν έχω ιδέα. Έκλεισα τα μάτια μου και ένιωθα τα χέρια του να ταξιδεύουν στο σώμα μου, όπως και τα χείλη του. Με έπιασε απότομα και με γύρισε μπρούμυτα. "Εξάλλου, έχω και λεφτά αν θες" ψιθύρισε. Τα χέρια του μού έκαναν μασάζ εκεί, ένιωθα ευχαρίστηση αλλά και κάπως περίεργα ταυτόχρονα.
Δεν ένιωθα πως ήταν ο κατάλληλος για να μοιράζομαι το κορμί μου. Αυτό ένιωθα.
Αισθάνθηκα ένα τσούξιμο ξαφνικά, γύρισα ελαφρώς το κεφάλι μου και είδα που είχε βάλει ένα δάχτυλο μέσα μου. Λίγο αργότερα, το ένα δάχτυλο έγινε δύο. Τα πόδια μου έτρεμαν, όλο μου το κορμί έτρεμε. Ποτέ μου δεν είχα ξανανιώσει έτσι, τόσο... δεν μπορώ να το περιγράψω... Όμως ήταν αναμειγμένα αισθήματα.
"Ν-Ναι!! Εκεί, εκ-εκεί, μωρό μου!! Αααα!!" φώναξα. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί τον είπα μωρό μου. Ίσως επειδή με έφερε σε οργασμό, δεν ξέρω. Έπεσε επάνω μου ιδρωμένος όπως ήταν, ανασαίνοντας βαριά και στα χείλη του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Προσπαθούσα και εγώ να βρω τον ρυθμό της αναπνοής μου. Μου φιλούσε απαλά τον λαιμό. Έπιασε τα ιδρωμένα μου μαλλιά και τα ανακάτεψε. Χαμογέλασα χωρίς να καταλάβω τι ακριβώς είχε μόλις συμβεί.
FLASHBACK ENDS
Ξύπνησα και κοίταξα το χέρι μου. Φορούσα ορό, δίπλα μου υπήρχε ένα κόκκινο τετράδιο με ένα χαρτί επάνω. "Αυτό πιστεύω πως σε αφορά" έγραφε και από κάτω βρισκόταν η υπογραφή της Yeong. Δεν ήθελα να το ανοίξω όμως. "Jungkook..." ψιθύρισα. Ήθελα να σηκωθώ και να πάω να τον δω. Ήθελα να δω αν είναι καλά.
Γιατί είχα κακό προαίσθημα.