Taehyung's P.O.V.
Με μπέρδεψε υπερβολικά πολύ όλο αυτό με τον Yoongi. Νιώθω πως έγινε κάτι παράξενο και άσχημο, αλλά δεν μπορώ να μάθω τι, γιατί μάντεψε. Δεν μπορώ να κουνηθώ καν από το κρεβάτι μου. Η κατάσταση μου χειροτέρεψε, οι μύες μου πλέον δεν δουλεύουν ούτε καν λίγο. Τα πόδια μου θα μείνουν ακίνητα για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Μόλις που είχα αρχίσει να αποκτώ λίγες ελπίδες πως θα σηκωθώ ξανά όρθιος κάποια στιγμή...
Γαμώτο!
Όταν επιτέλους πήγα στο δωμάτιο του Jungkook, προσπάθησα να τον κάνω να καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης που περνάμε. Δεν ξέρω αν έκανα καλά ή όχι, όμως το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ τουλάχιστον προσπάθησα. Τον φίλησα στο μέτωπο και ξαναπήγα στο δωμάτιο μου μόνο και μόνο για να μου πει ο φυσικοθεραπευτής αυτά τα κακά νέα που μου κατέστρεψαν την μέρα.
Μετά πήγα ξανά στο δωμάτιο του Jungkook. Είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει το χαμόγελο πίσω στα χείλη μου. Από την μέρα που τον γνώρισα αισθάνομαι πολύ όμορφα μόνο που στέκομαι δίπλα του και τον κοιτώ στα μάτια. Ειδικά τώρα που μου δείχνει με κινήσεις αυτά που θέλει να μου πει και δεν μπορεί.
Που με φιλάει.
Που με αγκαλιάζει.
Που μου χαμογελάει.
Τον αγαπώ ρε γαμώτο. Τον αγαπώ τόσο πολύ.
Κρατούσε στα χέρια του ένα χαρτί και το κοιτούσε μπερδεμένος. Πίστευα πως ήταν πάλι καμιά από τις ζωγραφιές του, όμως όταν τον πλησίασα κατάλαβα πως ήταν ένα χειρόγραφο γράμμα. Το πήρα απαλά από το χέρι του και το άφησα στο κομοδίνο. Είχα σκοπό να το διαβάσω αργότερα για να δω τι έλεγε και ύστερα να του εξηγήσω, μιας και ήμουν σίγουρος πως θα τον ενδιέφερε.
Την ζωγραφιά που μου έδωσε την κόλλησα στον τοίχο του δωματίου. Είναι το τελευταίο πράγμα που βλέπω πριν κοιμηθώ και το πρώτο μόλις ξυπνάω, μιας που δεν μπορώ να είμαι όλη μέρα μαζί του και να κοιμόμαστε παρέα. Αλλά και η ζωγραφιά μου αρκεί, είναι πολύ γλυκιά κίνηση αυτό που έκανε. Μακάρι να μπορούσα να ζωγραφίσω και εγώ τόσο ωραία όσο εκείνος.
Μου έπιασε το χέρι και χαμογέλασε. Τον κοιτούσα στα μάτια και ακούμπησα το χέρι μου στο μάγουλο του. Δεν ήθελα να τον φιλήσω στο στόμα, όμως μου έλειπαν υπερβολικά τα χείλη του. Αλλά ήθελα να αφήνω εκείνον να με φιλάει πρώτος στα χείλη. Και το έκανε.
"Αχου, γλυκό μου". Με αγκάλιασε και με φίλησε στο μάγουλο. Χαμογέλασα και τον φίλησα και εγώ. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, κρατώντας μου ακόμα σφιχτά το χέρι και πήγαμε στο παράθυρο. Μου έδειξε την πανσέληνο.
"Σου αρέσει, σωστά;". Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και μου χαμογέλασε πλατιά. Γονάτισε δίπλα μου και ένωσε τα χείλη μας σε ένα τρυφερό φιλί, όμως σύντομο. Νιώθω πως ντρέπεται λιγάκι. Και είναι φυσικό να ντρέπεται, και εγώ θα ντρεπόμουν στην θέση του.
Θα ντρεπόμουν και θα φοβόμουν. Όμως αυτός δεν φοβάται, του είπα να μην το κάνει. Είμαι εδώ εγώ, ότι και να συμβεί. Θα προσπαθήσω να τον σώσω από όλους αυτούς που θέλουν το κακό του. Γιατί τον αγαπώ. Δεν θέλω να τον χάσω.
Αν τον έχανα στην φωτιά τώρα θα είχα πεθάνει και εγώ από την στεναχώρια μου. Μακάρι αυτός να μείνει ζωντανός, τουλάχιστον για περισσότερο από όσο μείνω εγώ.
Γιατί εγώ θα πεθάνω, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Με έσφιξε ξανά στην αγκαλιά του, αυτή την φορά για πολύ ώρα. Ήταν πολύ ωραία, ένιωθα την ανάσα του να μου χτυπάει τον λαιμό. Ένιωσα ωραία κατά κάποιο τρόπο, ένιωσα άντρας. Ήταν sexy όλο αυτό, hot πώς το λένε; Μου άρεσε όμως πάρα πολύ.
Μύριζε επίσης πολύ ωραία.
Όμως κάποια στιγμή ένιωθα την αναπνοή μου να βαραίνει. Κοίταξα χαμηλά, αυτό δεν έπρεπε να το δει ο Jungkook. Έσπρωξα πίσω το καροτσάκι κοιτώντας το πάτωμα. Με κοίταξε λυπημένος. "Συγγνώμη" ψιθύρισα. Ακούμπησε το χέρι του στο στήθος του κοιτώντας με. Χαμογέλασε ελαφρώς.
Πλησίασα ξανά στο κρεβάτι και πήρα το χαρτί στα χέρια μου. Με κοιτούσε με αγωνία, αλλά και με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο όμορφο προσωπάκι του. Του χάιδεψα λιγάκι τα μαλλιά και άνοιξα το χαρτί για να το διαβάσω. Ήταν ένα χειρόγραφο γράμμα.
Δεν ξέρω αν πρέπει να το διαβάσω, δεν είναι σωστό.
Όμως και εκείνος δεν μπορεί να το διαβάσει, οπότε το κάνω για το καλό του. Δεν είμαι περίεργος, απλά θέλω να μάθω τι γράφει το γράμμα ώστε να προσπαθήσω αργότερα να του εξηγήσω.
Ελπίζω να τα καταφέρω.
"Αγαπητέ Jungkookie,
Όταν θα διαβάζεις αυτό το γράμμα, λογικά θα μένουμε χώρια. Ίσως να σε έχω αφήσει για κάποιο λόγο ή να έχω φύγει για πάντα προς τους ουρανούς. Αν έχει συμβεί το δεύτερο, μην λυπάσαι, είμαι επάνω μαζί με τους βιολογικούς σου γονείς και σε προσέχουμε. Σε αγαπώ, μην το ξεχάσεις. Σήμερα ήταν τα 13α γενέθλια σου, μεγάλωσες τόσο γρήγορα. Πότε ήταν που ήσουν ένα μικροσκοπικό πλασματάκι με μικρούτσικα και γλυκά δοντάκια; Ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα... Λοιπόν, τις προάλλες που έκανες εξετάσεις, έμαθα κάτι πολύ συνταρακτικό. Δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να το μοιραστώ μαζί σου με λόγια, οπότε το γράφω εδώ και όταν μεγαλώσεις και γίνεις άντρας, ίσως να βρω το κουράγιο να σου το πω κοιτώντας σε στα όμορφα σου ματάκια. Αγάπη μου, ο γιατρός μου είπε πως έχεις καρκίνο στον εγκέφαλο. Για την ώρα δεν είναι επιθετικός, όμως καθώς μεγαλώνεις και αν δεν προσέχουμε, η κατάσταση θα χειροτερέψει. Οπότε ελπίζω να είμαι ικανή να σε προσέχω έως ότου φύγω για πάντα από κοντά σου. Ελπίζω να είσαι γερός ως το τέλος, να μην γίνει επιθετικός ο καρκίνος και σε χάσουμε αυτοί που σε αγαπάμε. Να προσέχεις, μωρό μου.
Με αγάπη,
Lisa"
Δάκρυα άρχισαν να φτάνουν στα μάτια μου. Ήταν πανικοβλημμένα, τα μάτια μου ήταν η μόνη έξοδος κινδύνου για εκείνα. Όμως έπρεπε να τα κρατήσω μέσα, έστω και για μία φορά θα το έκανα.
Έχει καρκίνο. Στον εγκέφαλο.
Δεν τον κατέστρεψε η φωτιά, δεν του άφησε αυτή το πρόβλημα. Όλα αυτά ήταν βλακείες, είμαι σίγουρος. Είναι μια χαρά σε αυτό το θέμα, δεν έπαθε απολύτως τίποτα από την φωτιά. Απλά τώρα πια ο καρκίνος αρχίζει και γίνεται επιθετικός.
Δυσκολία ομιλίας, κατανόησης, όρασης και ακοής
Θα πεθάνει.
Θα τον χάσω.
Δεν θέλω να πεθάνει.