'သြန္းခ´ 'ဇြဲထက္သန္႔´ကိုယ္ကို မႏိုင္မနင္းတြဲကာ သူ႔အိပ္ရာဆီကို ေခၚလာခဲ့ရသည္~~~
ၿပီးတာနဲ႔ သဘက္တထည္ယူကာ ကိ္ုယ္ပူရိွန္ေလ်ာ့
ေအာင္ ေရပက္တိုက္ေပးဖို႔ ျပင္ရေလသည္~~~
"ခြၽတ္!"
"ဟမ္! သြန္း! ကိုယ္အားမရိွေသးဘူး"
"ခင္ဗ်ားပါးစပ္ကိုပိတ္ထား! ျဖစ္ခ်င္တာေတြေလ်ွာက္
ေတြးမေနနဲ႔! ခင္ဗ်ားကိုေရပက္တိုက္ေပးဖို႔ အက်ႌ
ခြၽတ္ခိုင္းေနတာ"
"ကိုယ္လဲဘာေျပာလို႔လဲ! အက်ႌခြၽတ္ဖို႔အားမရိွဘူးလို႔
လဲေျပာတာေလ! သူ႔ဟာသူ ဘာေတြေလ်ွာက္ေတြး
ေနမွန္းမသိဘဲနဲ႔"
"ေတာ္ေတာ့! ခင္ဗ်ားပါးစပ္ပိတ္လိုက္ေတာ့"
'သြန္းခ´အဲ့တစ္ေယာက္ကို ေရပက္တိုက္ေပးၿပီးတာနဲ႔ ေဆးတုိက္ဖို႔ ျပင္ရသည္~~~
မေန႔ကတံခါးမွာလာခ်ိတ္ထားတဲ့ အထုပ္ထဲမွာေဆးေတြေတြ႔တာနဲ႔ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားသည္~~~
"ထ! ေဆးေသာက္မယ္! ဟမ္! ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားဘာစား
ထားေသးလဲ"
"ကိုယ္လား!ဘာမွမစားရေသးဘူး! ဒါေပမဲ့ အခု
စားခ်င္တာ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္"
"ဘာလဲ"
'ဇြဲထက္သန္႔´အိပ္ရာေပၚကေန အဲ့အျဖဴ ေကာင္
ေလးလက္ကိုလွမ္းဆြဲကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေထြးဖက္ထားလိုက္သည္~~~
"ခ်စ္တယ္'သြန္း´"
'သြန္းခ´ခဏတာမ်ွေတာ့ 'ဇြဲထက္သန္႔´ရဲ႕ရင္ခြင္
ထဲမွာ ရစ္မူးေနမိသည္~~~
ခနၾကာမွ~~~
"ဟမ္! မခ်စ္ဘူး! ခင္ဗ်ားကိုမခ်စ္ဘူး! ဖယ္!
ကြၽန္ေတာ့္ကိုလႊတ္! ခင္ဗ်ားအဖ်ားေတြကူးကုန္လိမ့္
မယ္"
"မလႊတ္ဘူးကြာ! 'သြန္း´ကိုယ္ေလးက ေမႊးေနတာပဲ! ရႊတ္"
'ဇြဲထက္သန္႔´ရဲ႕အနမ္းတစ္ပြင့္က 'သြန္းခ´ရဲ႕ပါး
ျပင္ေပၚသို႔~~~
"ဟမ္! ခင္ဗ်ား! ကဲကြာ"
"အင့္!!!!"
'သြန္းခ´ရဲ႕လက္သီးတစ္ခ်က္က 'ဇြဲထက္သန္႔´ရဲ႕
ပါးျပင္ေပၚသို႔~~~
************
"မိ၀ါ! နင့္ေမာင္ေကာ ဘယ္လိုေနေသးလဲ"
Breakfast စားေနရင္း လွမ္းေမးလိုက္တဲ့ ၀င့္၀ါခ
တို႕ရဲ႕ ဒယ္ဒီဖားသား~~~
သူတို႔အိမ္မွာလဲ လူစံုတက္စံုေတြ႔ရတာဆိုလို႔
ဒီ breakfast ခ်ိန္ေလးသာ~~~
"ဘာကိုလဲ အေဖ! ေမာင္ေလးက အဆင္ေျပပါ
တယ္! ဘာလဲ!အေဖက ေမာင္ေလးကို သတိရလို႔လား~အယ္~~"
'၀င့္၀ါခ´ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာ~~
breakfast စာကိုသာ ႀကိတ္၀ါးေနတဲ့ father~~~
တကယ္ေတာ့ သူတို႔အေဖက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး
ကိုခ်စ္ေပမဲ့ အမူအရာနဲ႔ မေဖာ္ျပတတ္~~အဲ့ဒါ
'၀င့္၀ါခ´တို႔ ငယ္ငယ္ေလးထဲက~~~
"ဟုတ္သားပဲေတာ္! သတိရရင္လဲ သတိရတယ္ေပါ့!
တကတဲ ေကြ႔ပတ္ၿပီးေမးေနတယ္! ဟြန္း"
"ငါေတာ္ၿပီ! အလုပ္သြားေတာ့မယ္"
အေမကပါ ၀င္ေျပာလာတာမို႔ စားပြဲကေနထထြက္
သြားတဲ့ father ႀကီး~~~
"သူ႐ွက္သြားတာ!"😅😅😅
"'သြန္းခ´ကိုေတြ႔ရင္ အေဖသတိရေနတယ္လို႔
ေျပာလိုက္မယ္ေနာ္!!!!!"
'၀င့္၀ါခ´father ႀကီးၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္
သည္~~~
***********
'ဇြဲထက္သန္႔´ႏိုးလာေတာ့ အခ်ိန္က ေနေတာင္
ေစာင္းေတာ့မယ္~~~
သူ အိပ္ရာကထၿပီး အခန္းအျပင္ကို ထြက္လာခဲ့
လိုက္သည္~~~
"သြန္း! 'သြန္း´ဘယ္မွာလဲ"
'ဇြဲထက္သန္႔´မီးဖိုေခ်ာင္ထဲအထိ လိုက္ေအာ္ေခၚ
ေပမဲ့ 'သြန္း´ကိုလံုး၀မေတြ႔~~~
"သြန္း!!!!"
'ဇြဲထက္သန္႔´ရင္ထဲ ေရငတ္သလိုလို~~ေရဆာသလိုလိုနဲ႔ ရင္ထဲပူေလာင္ေနမိသည္~~~
"သြန္း! ထြက္ခဲ့ကြာ"
႐ုတ္တရက္ အခန္းတံခါးတခ်ပ္ပြင့္ကာ အထဲကို၀င္လာတဲ့တစ္ေယာက္~~~
"သြန္း!"
'ဇြဲထက္သန္႔´ေျပးကာ'သြန္းခ´ကိုယ္လံုးေလးကို
ဖက္ထားလိုက္သည္~~~
"ဘယ္သြားေနတာလဲ သြန္းရာ! ကိုယ့္ကိုထားသြား
ၿပီလားလို႔ စိတ္ပူလိုက္ရတာ"
'သြန္းခ´ ခနတာမ်ွေတာ့ေၾကာင္ၿပီးရပ္ေနမိသည္~
လက္ထဲမွာလဲ ၀ယ္လာတဲ့ ဆန္ျပဳတ္နဲ႔ ေဆးထုပ္ကို
ကိုင္လ်က္သား~~~
'ဇြဲထက္သန္႔´ရဲ႕ တင္းက်ပ္တဲ့ ဖက္ထားမႈေအာက္မွာ 'သြန္းခ´အသက္႐ွဴ မ၀သလို ခံစားလာရသည္~
"ခ~~ခဏ~~ကြၽန္ေတာ့္ကို လႊတ္ပါဦး~အသက္႐ွဴ
ၾကပ္လာၿပီ"
'သြန္းခ´ေျပာေတာ့မွပဲ 'ဇြဲထက္သန္႔´ဖက္ထားတဲ့
လက္ေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ရသည္~~~
"ကိုယ့္ကိုတစ္ေယာက္ထဲသြားၿပီး ဘယ္ေတြသြား
ေနတာလဲ သြန္း"
'သြန္းခ´၀ယ္လာတဲ့အထုပ္ေတြကို ေျမႇာက္ျပလိုက္ကာ~~~
"ဒီမွာ!ခင္ဗ်ားစားဖို႔ ဆန္ျပဳတ္နဲ႔ ေသာက္ဖို႔ေဆးေတြ
သြား၀ယ္တာ"
"အင္း! ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ကိုယ့္ကိုေျပာၿပီးမွသြား
ေနာ္သြန္း! ကိုယ့္ကိုမေျပာသြားရင္ ကိုယ့္ကိုထား
သြားတယ္ထင္ၿပီး စိတ္ပူေနရမွာ"
"ကဲပါ! ဒီမွာ ဆန္ျပဳတ္ေလး ပူတုန္းေသာက္လိုက္ဦး"
'သြန္းခ´မီးဖိုထဲ၀င္ကာ ဆန္ျပဳတ္ကို ပန္းကန္ထဲ
ထည့္ေပးလိုက္သည္~~~
"ကိုယ့္ကိုခြံ႔ေကြၽး"😁😁😁
"ဟမ္! ဘာလို႔ခြံေကြၽးရမွာလဲ! ကိုယ့္ဟာကို ခပ္စား
ပါလား"
"စားလို႔မရဘူး! ပါးတစ္ျခမ္းကလဲ သြန္းထိုးထားတာ
နာေနတုန္းပဲ! တကယ္ဆို သြန္းကိုယ့္ကို ၀ါးၿပီးေတာ့
ေတာင္ ေကြၽးရမွာ"
"တကယ္လား! ကြၽန္ေတာ္၀ါးၿပီးေကြၽးရင္ ခင္ဗ်ား
တကယ္စားမွာလား"
"အင္း"
'သြန္းခ´အဲ့တစ္ေယာက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး လက္
လန္မိသည္~~~အခုလဲ သူသာတကယ္၀ါးၿပီးေကြၽး
ရင္ တကယ္စားမဲ့႐ုပ္နဲ႔~~~
"ကဲပါ! ထားလိုက္ေတာ့! ခင္ဗ်ားဟာေလ တကယ္
လက္လန္တယ္! ဟ~~~"
တကယ္ေတာ့'သြန္းခ´လဲ သူ႔ကိုထိုးထားမိတဲ့
ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္မို႔~~~
************
"ဟမ္! 'သြန္း´ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
'သြန္းခ´ထြက္ခါနီး လွမ္းေမးလိုက္တဲ့ အဲ့တစ္
ေယာက္ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြရပ္သြားရသည္~~~
"အလုပ္သြားရမယ္ေလ"
"ဟမ္! ဘာအလုပ္လဲ!"
"ခင္ဗ်ား ဖ်ားၿပီး အတိတ္ပဲေမ့သြားတာလား! ခင္ဗ်ား
ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးလုပ္ဖို႔သြားရမွာေလ"
"ဟမ္! လက္ေကာ ခံေတာ့လို႔လား"
"ဘာလို႔လက္မခံရမွာလဲ! မိယြန္းတို႔ကိုလဲဖုန္းဆက္
ေမးၿပီးၿပီ! ဂ်ာႀကီးကလာခဲ့တဲ့"
'ဇြဲထက္သန္႔´မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ညိဳးသြားတာကိုေတာ့
သူ သတိထားမိလိုက္သည္~~~
"အင္းပါ! ပါပါးတို႔ကိုလဲ သတိထားဦးေနာ္"
"ကြၽန္ေတာ္ ကေလးမဟုတ္ဘူး ကိုဇြဲထက္သန္႔!"
'သြန္းခ´အလုပ္ခ်ိန္လဲနီးေနၿပီမို႔ အျမန္ထြက္လာခဲ့
လိုက္သည္~~~
************
"ဆာ၀ါဒီခ! ဂ်ာႀကီး"
"ငါ့ကိုလာေျပာင္မေနနဲ႔ သြန္းခ!ဒီရက္ပိုင္း ဘာမေျပာ
ညာမေျပာနဲ႔ ဘာလို႔ေပ်ာက္သြားရတာလဲေျပာ!
ငါမို႔လို႔သာ! တျခားသူဆိုရင္ မင္းကို အလုပ္ထုတ္
လိုက္တာၾကာၿပီ~~
သိတာေပါ့~~ဂ်ာႀကီး သူ႔ကိုအလုပ္မထုတ္
ဘူးဆိုတာ~~😁😁
"ဟုတ္ပါၿပီ အခ်စ္တံုးဂ်ာႀကီးရယ္! အခုေတာ့ uniform ေလးသြားလဲလိုက္ပါဦးမယ္ "
"သြား~~သြား~~ငါ့ေ႐ွ႕က ျမန္ျမန္သြား! ၾကာရင္
ငါ မင္းကို ႏုပ္ႏုပ္စင္းမိေတာ့မယ္"
'သြန္းခ´ဂ်ာႀကီးေ႐ွ႕က ခပ္သုတ္သုတ္လစ္လာခဲ့ရသည္~~
"အမယ္! ငါတို႔သြန္းေလး အလုပ္လာဆင္းေသး
တယ္ေနာ္"
"ေအးဟယ္! မေတြ႔တာၾကာလို႔လားမသိဘူး!
အသားေတြေတာင္ ပိုျဖဴ လာသလိုပဲ"
သူ႔ကိုေတြ႔တာနဲ႔ မူလီလို ၀ိုင္းၾကပ္ၾကတဲ့ မိယြန္းနဲ႔
မိေပါက္~~~
"ငါ့အသားက အစထဲကျဖဴ တာပါေနာ္! နင့္တို႔လို
အသားမဲေတြမွမဟုတ္တာ"
"အမေလး! ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္! ေျပာပါဦး!
ဘာလို႔ ဒီရက္ပိုင္း ေပ်ာက္ေနရတာလဲ ဆိုတာ"
"ငါ့ဟာငါ ဘာလို႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေပါ့! U တို႔နဲ႔ဆိုင္လား! ကဲပါ အလုပ္သြားလုပ္လိုက္ဦးမယ္"
'သြန္းခ´အဲ့ႏွစ္ေယာက္ေ႐ွ႕က အျမန္ဆံုးသာ
ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္~~~
"ေအးပါ! ငါတို႔ကို မေျပာရင္ေန! နင့္ခ်စ္ညီေလးကို
ေတာ့ ေျပာျပလိုက္ဦး! သူ နင့္ကို တအားစိတ္ပူေန႐ွာတာ"
~~ဟမ္! ဘယ္သူလဲဟ! ရဲရင့္ေသြးလား~~
***********
'ရဲရင့္ေသြး´ ဒီေန႔လဲ ကိုသြန္းခ ကိုေတြ႔လိုေတြ႔ျငား
coffee ဆိုင္ေလးကို လာမိျပန္သည္~~~
"ဘုရားသိၾကားမလို႔ ကိုသြန္း ဒီေန႔အလုပ္ဆင္းပါေစ
ဘုရား"
'ရဲရင့္ေသြး´ ဆိုင္ထဲကို မ၀င္ခင္ လက္အုပ္ေလး
ေတာင္ခ်ီၿပီး ဆုေတာင္းမိလိုက္သည္~~~
ထံုးစံအတိုင္း သူထိုင္ေနက် ေထာင့္ဆံုးစားပြဲေလးမွာ
ပဲ သြားထိုင္လိုက္သည္~~~
"မဂၤလာပါခင္ဗ်! ဒီကအကိုေလး ဘာအလိုရိွပါသလဲ
ခင္ဗ်ာ"
~~ဟမ္~ဒီ~ဒီအသံ~ရင္ႏွီးေနသလိုပဲ~~မဟုတ္မွ
လြဲေရာ~~
'ရဲရင့္ေသြး´ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူေစာင့္ေမ်ွာ္ေနခဲ့ရတဲ့ သူ႔ရဲ႕အျပံဳးပိုင္႐ွင္~~~
'ရဲရင့္ေသြး´ဘာကိုမွ ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ပဲ ထိုင္ေနရာမွထကာ ေျပးဖက္ထားမိလိုက္သည္~~~
"ကိုသြန္းခ! ကြၽန္ေတာ့္ကိုပစ္ထားၿပီး ဘယ္ေတြသြား
ေနတာလဲ"😢😢😢
"...................."😳😳😳
"Omo! Omo! ဒီအတြဲ တအား sweet တာပဲဟ"
"ထားလိုက္ပါေအ! သူတို႔ခ်င္း အလြမ္းသယ္ေနၾကတာ! 'သြန္းခ´တို႔မ်ား မေျပာခ်င္ဘူး!"
မိယြန္းနဲ႔မိေပါက္ သြန္းခတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ
ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကိုယ္စီ ေပးေနၾကသည္~~~
That time(ထိုအခ်ိန္).......
"သြန္း!!!!!!!!"
အေနာက္ကအသံၾကားတာနဲ႔မိယြန္းတို႔ႏွစ္ေယာက္သား လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူတို႔သူေ႒းေလး
'ဇြဲထက္သန္႔´~~~
"ဟမ္""ဟာ"
'ဇြဲထက္သန္႔´ သြန္းကို ပါပါးတို႔ရန္ကစိတ္မခ်တာနဲ႔ ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက ထလိုက္လာခဲ့တာ~
ဒီေရာက္ေတာ့ ေတြ႔လိုက္ရတာက~~
"သြန္း! အဲ့တာက ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ"
ဆိုင္ထဲက ဂ်ာႀကီးအပါအ၀င္ customers အခ်ိဳ႕ကလဲ ဆူဆူညံညံအသံေၾကာင့္ သူတို႔ကို ၀ိုင္း
ၾကည့္လာၾကသည္~~~
'ဇြဲထက္သန္႔´အနားသြားကာ'သြန္းခ´ လက္ကိုဆြဲလာခဲ့လိုက္သည္~~~
"ခင္ဗ်ားဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ! မ႐ွက္ဘူးလား!
ဟိုမွာ လူေတြ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကၿပီ! ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို လႊတ္"
'ဇြဲထက္သန္႔´သြန္းခလက္ကို ဆိုင္အျပင္ထိဆြဲေခၚ
လာခဲ့လိုက္သည္~~~
"လက္ကိုလႊတ္! နာေနၿပီ"
အဲ့ေတာ့မွ လက္ကိုလႊတ္ေပးမိသည္~~~
"သြန္း! မင္းသိပ္ရက္စက္တယ္! ေနမေကာင္းတဲ့လူ
ကိုတစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့ၿပီး အလုပ္လာဆင္းတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က အဲ့တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔
ခ်င္လို႔ေပါ့ေလ! ဟုတ္လား သြန္း"
'သြန္းခ´အခုထက္ထိ ဘာမွနားမလည္ေသး~~~
"ဒီမွာ ခင္ဗ်ားဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ"
"သြန္းခ! မင္းအခုမွ ဘာမွမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္
မေနနဲ႔! မင္းငါ့ကို ျပန္မခ်စ္ႏိုင္တာ သူ႔ကိုခ်စ္ေနလို႔မလား"
'သြန္းခ´ အခုမွ နားလည္လိုက္တာက သူ႔ကို
ရဲရင့္ေသြး နဲ႔ အထင္လြဲေနတယ္ဆိုတာပဲ~~~
"ဟုတ္တယ္! ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုခ်စ္တယ္"
"ဟမ္! မင္း~~မင္း~~မင္းကြာ!!!!"
"ဒါ ခင္ဗ်ားလိုခ်င္တဲ့ အေျဖပဲမလား! အာ့ဆို ကြၽန္
ေတာ္သြားေတာ့မယ္"
'သြန္းခ´အဲ့တစ္ေယာက္ေ႐ွ႕က လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္~~~
ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းေတာင္မျပည့္ေသး~~
႐ုတ္တရက္ သူၾကားလိုက္တဲ့အသံတစ္ခု~~~
"ဒုန္း! ခြမ္း"
'သြန္းခ´လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူေတြစုျပံဳၿပီး
လမ္းမအလယ္ကို ေျပးသြားေနၾကသည္~~~
ၿပီးေတာ့ တြန္႔လိမ္ပ်က္စီးေနတဲ့ ကားတစ္စီးအေ႐ွ႕မွာ ေမွာက္လ်က္လဲက်ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္~
"ဟမ္! ကိုဇြဲထက္သန္႔!!!"
'သြန္းခ´လူအုပ္ၾကားထဲကို အျမန္ေျပးသြားလိုက္သည္~~~
"ကိုဇြဲထက္သန္႔! ကိုဇြဲထက္သန္႔!"
လူေတြစုျပံဳလာၾကတာမို႔ 'သြန္းခ´ဘယ္လိုမွတိုး၀င္
လို႔မရ~~~
"ကိုဇြဲထက္သန္႔!!!!"
'သြန္းခ´အသံကေခၚေနရင္းငိုသံစြက္ကာ တိမ္၀င္လာသည္~~~
႐ုတ္တရက္ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို လက္ဖ၀ါးတစ္စံုနဲ႔
ဖံုးအုပ္ထားတာခံလိုက္ရၿပီး သိုင္းဖက္ထားတာကိုပါ
ခံစားလိုက္ရသည္~~~
"ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔'သြန္း´!ကိုယ္ဒီမွာ ရိွတယ္"
**************