Jungkook's P.O.V.
Καθόμουν στο κρεβάτι και ζωγράφιζα για μία ακόμη φορά. Βαριόμουν πολύ, όμως σκεφτόμουν συνέχεια εκείνον, ούτε λεπτό δεν σταμάτησα. Αισθανόμουν χάλια που τον είδα να κλαίει, ένιωσα πως εγώ τον έκανα να κλαίει. Θέλω να του ζητήσω συγγνώμη. Μακάρι να μπορούσα να του ζητήσω συγγνώμη.
Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω.
Ή έστω να γράψω.
Όμως δεν μπορώ. Κάποιος με καταράστηκε και τώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάω σαν χαζός. Μπορεί να είναι ωραίο να δείχνεις τα συναισθήματα με κινήσεις και όχι με λόγια, αλλά και πάλι είναι γελοίο. Μακάρι να μπορέσω κάποια στιγμή να γίνω όπως ήμουν πριν...
Υπήρχε πολύ ησυχία στο νοσοκομείο, κανείς δεν κυκλοφορούσε. Και επίσης είχε πολύ ώρα να περάσει από εδώ ο πατέρας μου να με δει. Δεν με ενδιέφερε και πολύ όμως. Δεν τον συμπαθώ, δεν ξέρω γιατί. Το πρόσωπο του μου βγάζει μια αντιπάθεια.
Δεν τον θέλω.
Από την μέρα που ήρθε. Από την πρώτη στιγμή που με κοίταξε και με ακούμπησε. Δεν ξέρω αν αυτός ο τρόπος που τα κάνει αυτά είναι ο τρόπος που ο πατέρας βλέπει τον γιο. Όμως, δεν με ενδιαφέρει και τόσο πολύ. Αρκεί που δεν είμαι πολύ ώρα μαζί του.
Έσκισα το φύλλο από το μπλοκ ζωγραφικής και το δίπλωσα. Ήθελα να το δώσω στο αγόρι μου. Ήταν μία από τις καλύτερες ζωγραφιές που έχω κάνει ποτέ. Την κοίταξα χαμογελαστός και έδιωξα τα σκεπάσματα που με έπνιγαν και με εμπόδιζαν να σηκωθώ από επάνω μου.
Άνοιξα με προσοχή την πόρτα και βγήκα έξω. Ο διάδρομος ήταν άδειος, και έκανε πολύ κρύο. Αρκετά πολύ κρύο. Έβαλα επάνω μου την ζακετούλα μου και την κούμπωσα. Πήγαινα με αργά βήματα στο δωμάτιο του.
Η πόρτα ήταν λίγο ανοιχτή. Φαινόταν σαν κάποιος να ήταν μέσα και να στεκόταν κοντά του. Κάτι είπαν και μετά ο άλλος έπεσε στο πάτωμα σαν κάποιος αόρατος να τον έσπρωξε. Άνοιξα περισσότερο την πόρτα και κοίταξα το αγόρι μου.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;" με ρώτησε. Τον κοίταξα ανασηκώνοντας τους ώμους μου και άπλωσα το χέρι που κρατούσα την ζωγραφιά προς το μέρος του. Μία νοσοκόμα μπήκε γρήγορα μέσα και βοήθησε τον άλλον να συνέλθει δίνοντας του λίγο νερό. "Αμάν, Taehyung, λίγη ώρα σε άφησα μόνο. Θα δούμε τώρα τι έγινε". "Δηλαδή εγώ φταίω και για αυτό, ε;" φώναξε και μπήκε κάτω από τα σκεπάσματα.
Ένιωσα πως ήθελε πάλι να κλάψει.
Η νοσοκόμα έπιασε τον άντρα αγκαλιά και βγήκαν έξω. Πήγα και κάθισα πλάι στο αγόρι μου και πήρα τα σκεπάσματα από πάνω του. Χαμογέλασα κοιτώντας τον στα μάτια και έβαλα το χαρτί μέσα στο χέρι του. Το άνοιξε και το κοίταξε προσεκτικά. Ακούμπησε το χέρι του στο μάγουλο μου και με φίλησε στην μύτη.
Ελπίζω να κατάλαβε πως ήθελα να του ζητήσω συγγνώμη.
Τον κοίταξα στα μάτια και έσκυψα προς το μέρος του. Άφησα ένα απαλό φιλάκι στα κόκκινα χείλη του και εκείνος χαμογέλασε πλατιά, δείχνοντας μου τα ωραία δοντάκια του. "Αχ, Jungkookie" ψιθύρισε. Έπεσα επάνω του και τον αγκάλιασα σφιχτά. Έβγαλε έναν μικρό αναστεναγμό αλλά ένιωθα το χέρι του να μου χαϊδεύει την πλάτη.
Ήθελα κι άλλο.
Κάποιος με τράβηξε από το χέρι και με σήκωσε. "Έλα μαζί μου εσύ" ακούστηκε μία φωνή. Γύρισα και είδα εκείνον. Το αγόρι μου τον αγριοκοίταξε, σαν να ήταν έτοιμος να γρυλίσει λες και ήταν σκυλάκι. Τον χτύπησα κλωτσιά τον άλλον. Έβγαλε μια κραυγή όμως με κράτησε πιο σφιχτά, κολλημένο επάνω του.
Με έσυρε στο δωμάτιο μου και με κλείδωσε μέσα. Έμεινα εκεί μέχρι που μερικοί γιατροί άνοιξαν την πόρτα και μου έδωσαν λίγο φαγητό. Μία ξανθιά νοσοκόμα με βοήθησε να ντυθώ με ένα γκρι παντελόνι και ένα μάλλινο μπλουζάκι. Μου έδωσε ένα ποτήρι χυμό και το ήπια αμέσως.
Ένα χαρτί έπεσε στην πόρτα. Η νοσοκόμα έτρεξε και το σήκωσε. Το άνοιξε για να δει τι γράφει και της το άρπαξα. Με κοίταξε παράξενα και πήγε να μου το πάρει ξανά, όμως το έβαλα μέσα στο ρούχο μου και έτσι δεν μπορούσε να το πάρει. Χαμογέλασα και φτερνίστηκα δυνατά.
Σηκώθηκα και πήγα προς την πόρτα. Ήθελα να πάω να τον δω πάλι. Η νοσοκόμα με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε. "Πρέπει να μείνεις εδώ" ψιθύρισε. Την κοίταξα μουτρωμένος και έσυρα την καρέκλα ως το παράθυρο. Κοιτούσα έξω για πολύ ώρα ώσπου νύχτωσε για τα καλά.
Τα αστέρια έλαμπαν πολύ. Χε χε, ήταν πολύ ωραία.
Τα αστέρια μοιάζουν με λαμπάκια σε ένα μαύρο φόντο που το λένε ουρανό. Βασικά δεν είναι ακριβώς μαύρο, είναι σκούρο μπλε. Αλλά και πάλι, είναι πολύ ωραίος συνδυασμός κάτι σκούρο με το κίτρινο των αστεριών. Πολύ ωραία εικόνα.
"Να τους προσέχετε αυτούς τους δύο". "Γιατί;". "Γιατί το έσκασε ο καθηγητής από την φυλακή". "Μα δεν τον χτύπησαν; Αφού τον χτύπησαν πολύ άσχημα, είπαν πως είναι νεκρός σχεδόν". "Λένε πως το έσκασε και κυκλοφορεί ελεύθερος. Μπορεί να έρθει από εδώ, να είστε πολύ προσεκτικοί".
Κοίταξα τους γιατρούς που συζητούσαν. Δεν με ενδιαφέρει τι έλεγαν, απλά χαλούσαν την απόλυτη ησυχία του δωματίου και ήθελα να σταματήσουν. Το κατάλαβαν από το βλέμμα μου και βγήκαν έξω. Ούτε εκεί όμως σταμάτησαν να μιλάνε.
Καθόμουν και κοιτούσα τα αστέρια ώσπου αποκοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα βρισκόμουν στο κρεβάτι μου. Κάποιος μου έπιανε το χέρι. Έτριψα τα μάτια μου και κοίταξα το αγόρι μου που βρισκόταν δίπλα μου. Χαμογέλασε και έκανα και εγώ το ίδιο. Έσκυψε και με φίλησε στο μάγουλο. Εγώ έκλεισα τα μάτια μου στην αίσθηση των ζεστών χειλιών του επάνω μου.
"Jungkook" ψιθύρισε. Τον κοίταξα στα μάτια. Χάιδεψε απαλά το πρόσωπο μου με το χέρι του, όμως με έκανε να ανατριχιάσω αυτό το άγγιγμα. Δεν ξέρω τι τρέχει μαζί μου, απλά δεν ξέρω. Νιώθω λάθος πράγματα.
"Jungkook, δεν θέλω να φοβάσαι. Θα γίνουν άσχημα πράγματα και το ξέρω. Όμως εσύ δεν φταις απολύτως σε τίποτα. Μερικοί άνθρωποι αρέσκονται όταν φέρονται σκληρά σε άλλους, για παράδειγμα σε εμάς. Αλλά εδώ είμαι εγώ και δεν θα αφήσω κανέναν να μας κάνει κακό ξανά, εντάξει;". Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και ας μην κατάλαβα απολύτως τι έλεγε.
Απλά μου είπε να μην φοβάμαι. Δεν το κάνω. Ο φόβος είναι το μόνο συναίσθημα που αυτή την στιγμή δεν αισθάνομαι. Ούτε θέλω να το αισθανθώ, είναι κακό να φοβάσαι. Δεν θυμάμαι πως είναι να φοβάσαι, όμως σίγουρα είναι άσχημο.
Χαμογέλασα και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Με φίλησε στο μέτωπο ενώ τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά τα δικά μου. Χαμογέλασε και εκείνος ενώ με κοιτούσε στα μάτια. "Πρέπει να φύγω τώρα, θα έρθει ο φυσικοθεραπευτής να με δει".
Τον κοίταξα απορημένος. Ανασήκωσα τους ώμους μου και τον έπιασα από τα μάγουλα. Τον φίλησα στα χείλη και έφυγε, αφού πρώτα μου χάρισε ένα ακόμα χαμόγελο πριν κλείσει την πόρτα.