Yoongi's P.O.V.
Περπατούσα προς τα ψηλά κάγκελα που υπήρχαν στην περίφραξη της φυλακής. Είχα αρκετό καιρό να έρθω εδώ πέρα, σχεδόν ένα χρόνο και φέτος ήταν η πρώτη μου χρονιά που ο νόμος με επέτρεπε να μπω μόνος μου μέσα, χωρίς κάποιον ενήλικο συνοδό μαζί μου, και καλά για να με προσέχει.
Κοίταξα τον φύλακα που στεκόταν μπροστά στις πόρτες και του έδειξα το χαρτί που παρέλαβα εχθές από την Rose, που έγραφε πως είμαι ο αδερφός του αδερφού μου και έχω την ικανότητα να μπω μέσα και να τον επισκεφτώ. Υπήρχαν αρκετά άτομα στο επισκεπτήριο, πήγα και κάθισα σε μία από αυτές τις καρέκλες με το τζάμι μπροστά και περίμενα να έρθει ο αδερφός μου από την άλλη μεριά.
Ήρθε χωρίς χειροπέδες και κάθισε στην καρέκλα από την άλλη πλευρά του τζαμιού. Με κοίταξε πρώτα και χαμογέλασα ελαφρώς, έκανε και εκείνος το ίδιο. Τα μάτια του έλαμπαν, όμως φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένος. Ήταν στην φυλακή εδώ και πολλά χρόνια, και έχει ακόμα τόσα μέχρι να αποφυλακιστεί.
20 χρόνια φυλάκιση είπε το δικαστήριο, χωρίς αναστολή. Είχαν βρει 4,5 κιλά ναρκωτικά στην τσάντα του. Ήταν στο αεροδρόμιο, ήθελε να πάει στην Ιαπωνία και την Κίνα, μου είχε πει να μην πω σε κανέναν πως έφευγε. Και αν με ρωτούσαν, είχε φύγει για διακοπές μαζί με κάτι φίλους του. Αυτό με είχε βάλει να ορκιστώ πως θα πω.
Δεν το είπα. Δεν είπα τίποτα, είπα απλά πως δεν ξέρω. Ήμουν 9 ή 10 χρονών τότε.
Όταν τον συνέλαβαν είχαν στοιχεία πως ήμουν και εγώ μπλεγμένος σε όλο αυτό. Όμως δεν τους άφησε να με πειράξουν. Το φορτώθηκε όλο εκείνος και εγώ συνέχισα κανονικά την ζωή μου. Να πω την αλήθεια, καλύτερα. Δεν θα είχα αυτές τις όμορφες εμπειρίες αν βρισκόμουν σε μία φυλακή ανηλίκων τώρα.
Σήκωσα το ακουστικό και έκανε και εκείνος. "Γεια" ψιθύρισα. "Τι κάνει ο μικρός μου αδερφός;" με ρώτησε. Η φωνή του ήταν πολύ βραχνή. Μπορεί να ήταν άρρωστος. Τον κοίταξα στα μάτια. "Καλά". Τότε θυμήθηκα αυτό που μου είπε ο Taehyung.
"Jaeyoon, μήπως άκουσες για αυτούς που ήρθαν πρόσφατα; Έβαλαν φωτιά για να κάψουν δύο φίλους μου". "Ναι, κάτι άκουσα". Με κοίταξε παραξενεμένος και σήκωσε το ένα του φρύδι. "Όμως, τι σημασία έχει;" ρώτησε.
Τον κοίταξα στα μάτια και έγλειψα τα χείλη μου. "Ξέρεις, αυτός ήταν καθηγητής του. Αλλά τον ήθελε. Μέχρι που ένα βράδυ μέθυσε και τον βίασε. Μετά τον απήγαγε και τον είχε δεμένο κάπου στην ερημιά και έβαλε φωτιά. Τώρα είναι ανάπηρος ο φίλος μου, του κάηκαν τα πόδια. Και πρέπει να πληρώσει αυτό το καθίκι, κατάλαβες;".
Ένα smirk σχηματίστηκε στο πρόσωπο του. "Το ξέρω, Yoonie. Τα ξέρω όλα. Μαθαίνονται αυτά... Αν και χθες τον κανόνισαν οι ίδιοι οι φύλακες...". Τα μάτια μου γούρλωσαν. "Τι εννοείς τον κανόνισαν;". Με κοίταξε βαθιά στα μάτια και μου έκλεισε το ένα. Κατέβασε το ακουστικό και κοίταξε τριγύρω.
Έκανε ένα νεύμα κουνώντας το χέρι του στο σημείο του λαιμού του. "Τον σκότωσαν;" ψιθύρισα στο ακουστικό. Με κοίταξε στα μάτια. Ανασήκωσε τους ώμους του γελώντας.
"Σταμάτα να γελάς ρε μαλάκα και πες μου". Έχω μία αποστολή, πρέπει να το καταλάβει. Μου έκανε νεύμα να πάρω το ακουστικό στα χέρια μου, μιας που το είχα αφήσει. "Σχεδόν..." ψιθύρισε. Ουάου.
"Αυτό είναι καλό" είπα χαμογελώντας. "Θες κάτι άλλο;". "Αν μπορείς να... ξέρεις". Ανασήκωσε τους ώμους του. "Έλα μου;". Τον κοίταξα με νόημα. Έπρεπε να το κάνω για τον Taehyung. "Να τον τελειώσεις" είπα γρήγορα.
"Δεν ξέρω, πως και πότε. Τώρα τον έχουν στην απομόνωση". "Δεν είναι στο νοσοκομείο;". "Έπρεπε να τον πάνε, αλλά από όσο ξέρω όχι. Απλά τον έχουν κάτω στο υπόγειο. Πρέπει να τον έφαγε κιόλας". Κατέληξε πάλι να γελάει. Τον σταμάτησα.
Άνοιξα το μικρό παραθυράκι που υπήρχε στο τζάμι και έσκυψα για να τον κοιτάξω από εκεί μέσα. "Τζα!" μου είπε. Γέλασα λίγο αλλά μετά σοβαρεύτηκα όταν είδα πως με κοιτούσαν οι φύλακες και έτσι έβηξα και έκλεισα το παραθυράκι.
Σήκωσα ξανά το ακουστικό. "Λοιπόν, θα σου τηλεφωνήσω αύριο μικρέ, καλά;". Χαμογέλασα και έκλεισα το τηλέφωνο. Τον χαιρέτησα και έκανε κι εκείνος το ίδιο. Σηκώθηκα και ένας φύλακας με συνόδευσε έως έξω.
Έβγαλα το κινητό μου και πήρα αμέσως τον Taehyung. "Έλα, μπορείς να μιλήσεις;". "Εμ, ναι. Λέγε τώρα". "Ο Namjoon είναι σχεδόν νεκρός". "Σχεδόν;". "Τον κανόνισαν οι φύλακες. Θα σου πω περισσότερα αύριο". Ακολούθησε σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα και το τηλέφωνο έκλεισε.
Κρατούσα σφιχτά το εισιτήριο στα χέρια μου και πήγα στον σταθμό, όπου και περίμενα το τρένο προς Busan, εκεί μας έστειλαν τώρα να μένουμε. Όλη την Κορέα θα γυρίσουμε στο τέλος. Και για όλα φταίει η φωτιά που έκαψε το ορφανοτροφείο και πλέον δεν μπορούμε να ζούμε εκεί μέσα.
Δεν μπορούν καν να το επιδιορθώσουν. Ήταν παλιό κτήριο και χρειάζεται ειδική άδεια για να ξεκινήσουν να το επιδιορθώνουν. Όπως λέει και η Rose, θα έχουμε γίνει οικογενειάρχες όταν θα είναι έτοιμο το ορφανοτροφείο για να πάμε να μείνουμε.
Τουλάχιστον τώρα μένουμε σε κανονικό ορφανοτροφείο, όχι σε ξύλινα σπιτάκια μέσα σε χωράφια με περίφραξη γύρω γύρω λες και είναι αγροτικές φυλακές. Αλλά με τον Jimin το τελειώσαμε. Πιστεύω πως αυτό είναι το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω.
Δεν μπορείς ρε φίλε να έρχεσαι και να μου λες ότι ο "αδερφός" μου δεν είναι καλό παιδί και πρέπει να τον κάνω πέρα για να υπάρχεις μόνο εσύ στην ζωή μου. Συνεχίσουμε όμως να είμαστε φίλοι πέρα από αυτό. Στο ίδιο δωμάτιο μένουμε, δεν μπορούμε να μην μιλάμε.
Μέσα στο τρένο καθόμουν μόνος στο παράθυρο και κοιτούσα έξω την φύση. Τα δέντρα, τον ήλιο, τα σύννεφα. Υπήρχε μία τεράστια λίμνη που οι γραμμές περνούσαν ακριβώς δίπλα. Τόσο κοντά που νόμιζες πως το τρένο κάποια στιγμή θα πέσει μέσα. Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και άκουγα ένα χαλαρωτικό τραγούδι.
Ακούμπησα το κεφάλι μου πίσω. Πρέπει να αποκοιμήθηκα γιατί όταν ξύπνησα άκουγα άλλο τραγούδι στα αυτιά μου. Κοίταξα από έξω και είδα πως είχε αρχίσει να βραδιάζει και ο ουρανός είχε βαφτεί σε πορτοκαλί και μοβ αποχρώσεις. Υπέροχο θέαμα.
Μόλις φτάσαμε στην Busan σηκώθηκα όρθιος και περίμενα στην ουρά για να κατέβω από το τρένο. Κατέβηκα κάτω και άρχισα να περπατώ προς το ορφανοτροφείο. Άκουγα σειρήνες περιπολικού από πίσω μου. Δεν έδωσα σημασία και έτσι συνέχισα να περπατάω.
"Ακίνητος!" φώναξε κάποιος. Γύρισα και είδα έναν με κουκούλα να έχει στραμμένο ένα όπλο προς το μέρος μου. Με πλησίασε και με έπιασε από την μέση. Με έσυρε μέσα σε ένα στενό, ενώ συνέχιζε να έχει ακουμπισμένο το όπλο στο δεξί μου πλευρό.
"Είσαι αδερφός του Jaeyoon Min ρε;". Τον κοίταξα απορημένος. "Δεν σε νοιάζει". "Ο αδερφός σου μου χρωστάει πολλά. Και είσαι το μόνο άτομο που μπορεί να τον κάνει να μου δώσει αμέσως όλα τα λεφτά που μου χρωστάει".
Τον κοίταξα στα μάτια, όπλισε το όπλο και ανατρίχιασα ολόκληρος. Με έσφιξε τον λαιμό ώστε να μην κουνιέμαι. Το κινητό μου άρχισε να χτυπάει. Πήγα να δω ποιος είναι όμως το πέταξε και έσπασε, χίλια κομμάτια έγινε.
Δεν θα τον αφήσω να με κάνει να πληρώσω για τις μαλακίες που έχει κάνει ο αδερφός μου.
Τον κοίταξα πάνω από τον ώμο μου και του έδωσα μία δυνατή κλωτσιά χαμηλά. Τραβήχτηκε και έπιασε εκεί, έτοιμος να κλάψει. Του έπεσε και το πιστόλι. Το άρπαξα και το έστρεψα προς το μέρος του. Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια, παρακαλώντας με να μην τον σκοτώσω.
Ένα περιπολικό σταμάτησε πίσω μας. "Μικρέ, πέτα κάτω το όπλο!". "Πήγε να με σκοτώσει!" φώναξα. "Ωραία αλλά άσε κάτω το όπλο". Ένιωθα όλο μου το σώμα να βράζει, να κοκκινίζει. Με άναβε το χέρι μου στην σκανδάλη.
"Όχι!" φώναξε εκείνος. Πάτησα την σκανδάλη χωρίς να το καταλάβω και εκείνος έπεσε κάτω. "ΤΙ ΈΓΙΝΕ;" ούρλιαξα τρομαγμένος. Δύο αστυνομικοί με πίεσαν να γονατίσω. "Δεν ήθελα να τον σκοτώσω... Στα αλήθεια...".
Στα αλήθεια δεν ήθελα να τον σκοτώσω. Απλά ήταν η πρώτη φορά που έπιασα όπλο στα χέρια μου και ήθελα να το χρησιμοποιήσω κανονικά. Δεν ήθελα να τον πυροβολήσω.
Μπλέξαμε τώρα...