Jungkook's P.O.V.
FLASHBACK
Καθόμουν στον τεράστιο καναπέ με τον Taehyung και παίζαμε με το καινούργιο παιχνίδι που μας είχε φέρει ο μπαμπάς. Ήταν πολύ ωραίο παιχνίδι, είχε τα ζώα επάνω και πίεζες τα κουμπάκια με τα ζώα και σου έλεγε πιο ζώο είναι και τον ήχο που κάνει και πού ζει και γενικά ήταν πολύ τέλειο παιχνίδι.
Η μαμά μαγείρευε μέσα στην κουζίνα και έτσι δεν μας πρόσεχε και πολύ. Όμως κάθε λίγο ερχόταν και μας έβλεπε ενώ στεκόταν στην πόρτα. Ο Taehyung πίεσε το κουμπί με τον ελέφαντα και άρχισε να γελάει δυνατά στο άκουσμα του ήχου. Έκανα και εγώ το ίδιο, παρόλο που δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς για ποιον λόγο γελούσε.
Ο Taehyung σηκώθηκε όρθιος και άνοιξε την μπαλκονόπορτα βάζοντας όλη του την δύναμη. Κοκκίνησε ολόκληρος. Εντάξει, να πω την αλήθεια δεν ξέρω και πολλά τετράχρονα που μπορούν να ανοίξουν μόνα τους μια μπαλκονόπορτα.
Με κοίταξε με ύφος μεγάλου κατακτητή. "Ω! Ο Tae είναι ήρωας!" φώναξα, όμως μου έκλεισε το στόμα. Με έπιασε από το χέρι και βγήκαμε έξω στο τεράστιο μπαλκόνι με τις πολύχρωμες γλάστρες. Ήταν γεμάτο φύλλα κάτω, οπότε πρέπει να ήταν φθινόπωρο. Είχε αρκετό ήλιο βέβαια, αλλά έκανε λιγάκι ψύχρα. Άρχισα να τρέμω. Ήρθε δίπλα μου και με αγκάλιασε, αφού πρώτα τα χείλη μας βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής.
Χαμογέλασα.
"Κοίτα κάτω!" μου είπε και σκαρφάλωσε στα κάγκελα. Έκανα και εγώ το ίδιο σκύβοντας κάτω να δω αυτό που βλέπαμε, που δεν ξέρω τι ήταν. Ο Taehyung είχε ένα πλατύ χαμόγελο, εκείνη την ώρα ήταν που άρχισε να φυσάει έντονα. Χαμογέλασα και εγώ, μιμούμενος εκείνον.
Εγώ φοβόμουνα. Φοβόμουνα που είχαμε σκύψει τόσο πολύ, ένιωθα πως θα πέσουμε...
"Δες Kookie! Ω τι ωραίο σκυλάκι! Γαβ γαβ γαβ!" φώναξε. "Γαβ γαβ γαβ!" έκανα και εγώ. Το σκυλάκι όμως δεν μας άκουσε. Υπήρχε αρκετή κίνηση εκείνη την ώρα στον δρόμο έξω από το σπίτι και έτσι κανείς δεν άκουσε τα καταπληκτικά μας γαβγίσματα εκτός από εμάς τους ίδιους.
Είδες; Ξέραμε και ξένες γλώσσες.
"Φεύγει! Έι, έλα πίσω!" είπε και έσκυψε πιο πολύ. Τώρα εκείνος ήταν ολόκληρος από την έξω μεριά του μπαλκονιού, στα κάγκελα. Πατούσε στο ελάχιστο εξόγκωμα που υπήρχε, έτοιμος να πέσει κάτω. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά τώρα. Τότε όμως, δεν σκέφτηκα το πόσο λάθος είναι αυτό και βγήκα και εγώ από την έξω μεριά, να είμαι μαζί του.
Ο Taehyung έσκυψε τρομακτικά για μία ακόμη φορά φωνάζοντας. Το ένα του χέρι γλίστρησε, εγώ κατατρόμαξα, όμως αυτός συνέχισε ακάθεκτος. "Tae..." ψιθύρισα όμως δεν με άκουσε. Εκείνος χαμογελούσε και προσπαθούσε να κατέβει κάτω με έναν ασφαλή τρόπο.
"Χε χε χε" είπε και τότε τον είδα να αφήνει και τα δύο χέρια του από τα κάγκελα. Προσπάθησα να τον αρπάξω, όμως ήταν πιο βαρύς από εμένα και έτσι έπεσε. Θα έπεφτα και εγώ, όμως κρατήθηκα. Η αναπνοή μου κόπηκε τα λίγα δευτερόλεπτα που βρισκόταν στον αέρα πριν προσγειωθεί στον δρόμο και ένα αμάξι σταματήσει λίγα εκατοστά μακριά του.
"Μαμά!" ούρλιαξα. Εκείνη βγήκε και με άρπαξε γρήγορα. Έτρεμε, όπως και εγώ. Ποτέ ξανά δεν είχε κατέβει τόσο γρήγορα τα σκαλιά. Η οδηγός του αυτοκινήτου είχε βγει από το όχημα της και στεκόταν δίπλα στον Taehyung. Είχα αρχίσει να κλαίω δυνατά, ενώ κρατιόμουν γερά από το φόρεμα της. Το κεφάλι μου ακουμπούσε στο στήθος της. Η καρδιά της πήγαινε πιο γρήγορα από όσο κάθε άλλη φορά που ξάπλωνα επάνω της και την άκουγα.
"Χριστέ μου!" φώναξε και με έσφιξε περισσότερο. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Taehyung που καθόταν κάτω στον δρόμο ανέκφραστος. Η μαμά τον σήκωσε από το χέρι και τον πήρε και εκείνον αγκαλιά. "Πρόσεχε, πρόσεχε!" της είπε κάποιος.
Με κατέβασε απαλά και κοίταξε προσεκτικά κάθε εκατοστό του κορμιού του Taehyung. Εκείνος έτρεμε ολόκληρος, είχε κοκκινίσει, δεν μπορούσε καλά καλά να αναπνεύσει. Μία γυναίκα έδωσε ένα μπουκάλι παγωμένο νερό στην μαμά και εκείνη το έχυσε όλο επάνω του. Μόλις ένιωσε το κρύο νερό άρχισε να ουρλιάζει, η μαμά τον έσφιξε στην αγκαλιά της και κάθισε κάτω.
Δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της.
Κάποιος μου έδωσε και εμένα να πιω λίγο νερό. Έτρεξα δίπλα στην μαμά κλαίγοντας, που είχε σφιχτά στην αγκαλιά της τον βρεγμένο και τρομαγμένο Taehyung. Τον φίλησε στο μάγουλο ενώ εκείνος συνέχισε να κλαίει.
Ένα ασθενοφόρο ήρθε και σταμάτησε μπροστά μας. "Αυτό είναι το αγόρι που έπεσε από το μπαλκόνι;". Θυμάμαι που τον έπαιρναν αγκαλιά οι γιατροί και τον ακούμπησαν επάνω σε ένα κρεβάτι με ρόδες. Του έβγαλαν τα ρούχα και εγώ έκλαιγα ενώ έκλαιγε και εκείνος χωρίς σταματημό.
Η μαμά μού έσφιξε το χέρι. "Μην κλαις, Kookie, σε παρακαλώ" μου ψιθύρισε. "Μαμάκαααα" απάντησα ρουφώντας την μύτη μου. Με σήκωσε ξανά στην αγκαλιά της και με έσφιξε. Ο Taehyung άπλωνε το χεράκι του να μας φτάσει. Έκανα και εγώ το ίδιο.
"Κυρία μου, το μωράκι σας είναι μία χαρά" είπε και της τον έδωσε. Μου έπιασε σφιχτά το χεράκι ενώ με κοιτούσε στα μάτια. Η μαμά τον τύλιξε με την ζακέτα της και μου είπε να την πιάνω από το ένα χέρι, με το άλλο κρατούσε εκείνον.
Ανεβήκαμε ξανά στο σπίτι και η μαμά είπε πως δεν θα μας αφήσει ποτέ ξανά μόνους. Όταν θα μαγειρεύει θα είμαστε και εμείς στην κουζίνα να παίζουμε. Δεν θυμάμαι ποτέ από τότε να βρεθήκαμε ξανά μόνοι μας σε ένα δωμάτιο και εκείνη σε άλλο.
Ο Taehyung έκανε εμετό όλη την υπόλοιπη μέρα αλλά η μαμά δεν έδωσε σημασία. Όταν γύρισε ο μπαμπάς από την δουλειά, τον πήγε στον γιατρό και είπε πως δεν είχε κάτι σοβαρό, κρύωσε από το παγωμένο νερό που του έριξε η μαμά.
Ο μπαμπάς θύμωσε με την μαμά που έριξε παγωμένο νερό πάνω στον Taehyung Νοέμβρη μήνα.
Μάλωσαν άσχημα. "Έπρεπε να το κάνω. Και εσύ αν τον έπαιρνες και δεν μπορούσε να αναπνεύσει το ίδιο θα έκανες, είμαι σίγουρη!" φώναζε η μαμά. "Να τις κλειδώνεις τις πόρτες άλλη φορά! Αν πέθαινε το μωρό τι θα κάναμε τώρα;". "Μια χαρά είναι το μωρό!" είπε η μαμά ανάμεσα σε λυγμούς.
"Εκτός αν... ΠΕΣ ΜΟΥ!". Φοβήθηκα από τις φωνές της. Κλείστηκα στο δωμάτιο και ξάπλωσα δίπλα στον Taehyung αγκαλιάζοντας τον σφιχτά. Τον φίλησα στο σαγόνι ενώ κοιμόταν. Η μαμά άνοιξε απότομα την πόρτα και με κατέβασε από πάνω του. Τον πήρε αγκαλιά κρατώντας του προσεκτικά το κεφάλι.
"Τι έγινε;" ρώτησα.
FLASHBACK ENDS
Ξύπνησα και είδα αυτόν τον άντρα που λέει πως είναι πατέρας μου να στέκεται από πάνω μου. Είχε δάκρυα στα μάτια του. Μου έπιασε σφιχτά το χέρι και ύστερα με ακούμπησε στον ώμο. "Παλικάρι μου..." ψιθύρισε.
Με σήκωσε από το κρεβάτι και με έβαλε να κοιτάξω από το παράθυρο. "Κοίτα τα άστρα, γιε μου, δες πόσο όμορφα είναι". Τον κοίταξα νευριασμένος και έφυγα από την αγκαλιά του. Εγώ δεν θέλω να με αγκαλιάζει αυτός.
Θέλω να με αγκαλιάζει το αγόρι μου.
Άνοιξα την πόρτα του δωματίου και έτρεξα στον διάδρομο, δεν ήξερα προς τα που να πάω, δεν μου είχε πει σε πιο δωμάτιο έμενε. Ευτυχώς τον είδα από μία ανοιχτή πόρτα. Μπήκα μέσα στο δωμάτιο και έπεσα επάνω του, αγκαλιάζοντας τον σφιχτά.
"Jungk...". Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση του, τον εμπόδισε το παθιασμένο φιλί μας από το να το κάνει. Με έσπρωξε και τον κοίταξα απορημένος. "Jungkook... Πονάω". Τον κοίταξα στα μάτια. Με έσπρωξε με δύναμη και κατέβηκα από πάνω του.
Δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα του. Πήγα να τα σκουπίσω με τους αντίχειρες μου αλλά τραβήχτηκε κλαίγοντας. "Τα πόδια μου γαμώτο, τα πόδια μου...". Στεκόμουν ακίνητος να τον κοιτάω που έκλαιγε.
"Φύγε... Πονάω... Φύγε ρε μαλάκα, μην με κοιτάς έτσι... Φύγε από εδώ". Έφυγα από εκεί.
Γιατί έκλαιγε;