Κοντοστέκομαι παγωμένη και ανίκανη να μετακινήσω τα πόδια μου, καθώς τα αισθάνομαι ριζωμένα βαθιά στη γη. Τι γυρεύει εδώ ο Μάριος; Ένας χείμαρρος συναισθημάτων με πλημμυρίζει. Απορία. Περιέργεια. Ένα μούδιασμα. Ένας ανεπαίσθητος φόβος. Μα και χαρά. Χαρά κι έξαψη. Ειδικότερα το τελευταίο με τρομάζει κι ένα κύμα θερμότητας μεταφέρεται στα μάγουλά μου. Χαρά κι έξαψη; Αν είναι δυνατόν! Μία φορά στη ζωή μου τον έχω δει μόνο. Μία φορά που ήταν όμως αρκετή για να σου σώσει τη ζωή, υπενθυμίζει μία φωνούλα μέσα μου. Μα τι στο καλό μου συμβαίνει; Γιατί αντιδρώ έτσι;
Ενώ στο μυαλό μου εκτυλίσσεται μια μάχη, ο Ιάσονας, που στο μεταξύ προπορευόταν, με πλησιάζει και με σκουντάει διακόπτοντας τις παράλογες σκέψεις μου.
«Εεε, τι έπαθες;», ρωτάει και πριν προλάβω να του απαντήσω έχει ήδη εντοπίσει την πηγή της αναστάτωσής μου ακολουθώντας το προσηλωμένο βλέμμα μου.
«Τι γυρεύει αυτός εδώ;», γρυλίζει μέσα από τα δόντια του.
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ο Μάριος στέκεται δίπλα μας, έχοντας περάσει ανάμεσα από τα πολυάριθμα ξύλινα τραπέζια του χώρου. Η καρδιά μου αυξάνει τους ξέφρενους χτύπους της, καθώς αντικρίζω τα μαύρα του μάτια, σκοτεινά και απύθμενα. Μια φλόγα φουντώνει μέσα μου βάφοντας τα μάγουλά μου κατακόκκινα.
«Νεφέλη», λέει με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του και με καρφώνει με το βλέμμα θυμίζοντάς μου την πρώτη μας συνάντηση και τον τρόπο που με αναγνώρισε.
Παραμένω κοκαλωμένη στη θέση μου μέχρι που συνειδητοποιώ την παρουσία του αδερφού μου δίπλα μου, ο οποίος φαίνεται ιδιαίτερα ενοχλημένος από το σκηνικό που εκτυλίσσεται μπροστά του. Ξεροκαταπίνω και πιέζω τον εαυτό μου να φερθεί φυσιολογικά.
«Μάριε», λέω προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή, καθώς τα βλέμματά μας αναμετριούνται.
«Κι εγώ Ιάσονας, χαίρω πολύ», πετάγεται ο αδερφός μου, ενώ το βλέμμα του μεταφέρεται από εμένα προς το Μάριο καχύποπτα. «Τι στο καλό συμβαίνει εδώ; Θα μου πει κανένας;», συμπληρώνει αγανακτισμένα.
Συνέρχομαι απότομα με ένα νέο κύμα θερμότητας να χρωματίζει με κόκκινο τα μάγουλά μου. Μα τι στην ευχή παθαίνω μπροστά στον Μάριο; Στρέφω ντροπιασμένη το βλέμμα μου στον αδερφό μου επαναλαμβάνοντας νοερά πως πρέπει να χαλαρώσω και να φέρομαι φυσιολογικά, ειδικότερα με αυτόν μπροστά. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι για να απαντήσω στην ερώτησή του, αλλά αναλαμβάνει ο Μάριος να με βγάλει από τη δύσκολη θέση.
«Γεια σου, Ιάσονα», λέει σα να παρατήρησε μόλις τώρα την παρουσία του μα ύστερα στρέφεται πάλι σε μένα: «Θα σε δω μετά το τεστ σου».
«Ποιο τεστ;», ψελλίζω μπερδεμένη.
«Θα σου εξηγήσει ο αδερφός σου», αποκρίνεται και κατευθύνεται στην έξοδο και μόνο τότε προσέχω πως όλα σχεδόν τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω μας, ενώ ψίθυροι γαργαλούν τα αυτιά μου από κάθε γωνιά.
Δεν τολμώ να ρωτήσω τον Ιάσονα για το ‘τεστ’ που με περιμένει, γιατί ο ίδιος φαίνεται ιδιαίτερα εκνευρισμένος. Μπορώ σχεδόν να ακούσω το αίμα να σιγοβράζει από οργή στις φλέβες του.
«Ιάσονα, εγώ…», ετοιμάζομαι να πω, αλλά εκείνος με κόβει ψιθυρίζοντας στο αυτί μου: «Θα τα πούμε μετά». Η έκδηλη απειλή στη φωνή του με ανατριχιάζει. Σπάνια θυμώνει μαζί μου και αυτή του η αντίδραση μου προξενεί απορία. Άλλωστε, δε συνέβη τίποτα.
Απωθώ τις σκέψεις μου και προσπαθώ να αναδιοργανωθώ, καθώς ο Ιάσονας σχεδόν με σέρνει ως το τραπέζι που έχει καταλάβει η παρέα του. Οι συζητήσεις των παιδιών κόβονται απότομα, όταν εμείς κάνουμε την εμφάνισή μας. Ο Ιάσονας φοράει ένα προσποιητό χαμόγελο με τον εκνευρισμό ωστόσο να εξακολουθεί να αλλοιώνει την έκφρασή του.
«Τι χαμπάρια, παιδιά;», λέει δυνατά και ίσως υπερβολικά πρόσχαρα. «Να σας συστήσω τη δίδυμη αδερφή μου, τη Νεφέλη», συμπληρώνει δείχνοντάς με.
Χαμογελώ ντροπαλά και μουρμουρίζω ένα ‘γεια σας’, καθώς σωριάζομαι στο κάθισμά μου δίπλα στον Αχιλλέα. Ο Ιάσονας συνεχίζει τις συστάσεις:
«Νεφέλη, αυτός είναι ο Μιχάλης, ο Σταύρος, ο Πέτρος και η Θάλεια».
Σφίγγω τα χέρια των φίλων του αδερφού μου, οι οποίοι σπεύδουν να με χαιρετήσουν εγκάρδια. Μάλιστα ο Μιχάλης με ξαφνιάζει φιλώντας μου το χέρι σαν τους παλιούς ιππότες και λέγοντας:
«Τα σέβη μου, δεσποσύνη».
Χαμογελώ αυθόρμητα κι εκείνος στρέφεται στον αδερφό μου:
«Καλά ρε, είσαι σοβαρός; Έχεις τέτοια αδερφή και δεν μας την είχες γνωρίσει τόσο καιρό;».
Ο Ιάσονας χαμογελάει, αλλά του απαντάει μεταξύ αστείου και σοβαρού:
«Δεν είναι για τα δόντια σου, Μιχαλάκη».
Χαλαρώνω στη θέση μου ελπίζοντας ο αδερφός μου να έχει ηρεμήσει από το προηγούμενο περιστατικό. Μερικές φορές είναι υπερβολικά προστατευτικός απέναντί μου.
«Όλα καλά;», μου ψιθυρίζει ο Αχιλλέας και ο ψίθυρός του που γαργαλάει το αυτί μου με ανατριχιάζει.
«Μια χαρά», λέω καθησυχαστικά, αλλά αμφιβάλλω πως με πίστεψε, καθώς το καχύποπτο βλέμμα του πλανιέται πάνω μου. Αυτό μου έλειπε τώρα, σκέφτομαι. Κι άλλη Ιερή Εξέταση.
Βολεύομαι καλύτερα στη κάθισμά μου και παρατηρώ προσεκτικά τις νέες γνωριμίες μου. Ο Μιχάλης είναι καστανός με μάτια στο βαθύ μπλε χρώμα της θάλασσας κι ένα περιπαικτικό κι ελαφρώς αλαζονικό στραβό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Ο Σταύρος έχει σκούρα καστανά μαλλιά και μάτια και ένα ζεστό χαμόγελο, ενώ ο Πέτρος με τα καστανόξανθα μαλλιά του και τα πράσινά του μάτια φαντάζει ιδιαίτερα απόμακρος και μυστηριώδης. Στη θέα της Θάλειας, μία σπίθα αναγνώρισης φωτίζει τη μνήμη μου.
«Εσένα σε ξέρω», λέω ξαφνικά.
«Κι εγώ σε ξέρω», αποκρίνεται αυτή με ένα χαμόγελο που φωτίζει τα γαλανά της μάτια. «Ήμασταν στην ίδια τάξη φέτος στη Χημεία».
«Έχεις δίκιο», αποκρίνομαι καταφέρνοντας να θυμηθώ. Σε ένα σχολείο χιλίων πεντακοσίων μαθητών είναι δύσκολο να συγκρατείς πρόσωπα. Ειδικά εφόσον όλα τα μαθήματα γίνονται με τη χρήση υπολογιστή αποτρέποντας την ουσιαστική επαφή κι επικοινωνία μεταξύ των μαθητών. Όχι βέβαια ότι υπήρξε ποτέ ιδιαίτερη επικοινωνία σε ένα πλήθος αποχαυνωμένων, τώρα που το σκέφτομαι.
«Καλώς ήρθες στους επαναστάτες, λοιπόν», λέει ο Σταύρος με ένα χαμόγελο.
«Καλώς σας βρήκα», αποκρίνομαι κι εγώ.
«Ισχύουν οι φήμες πως κατάφερες να μπεις μόνη σου στο δάσος;», ρωτάει ο Πέτρος διατηρώντας το σοβαρό του ύφος.
«Εεε… ναι, μάλλον ισχύουν», απαντώ και κοκκινίζω βλέποντας το θαυμασμό να ζωγραφίζεται στα πρόσωπα όλων.
Ο Μιχάλης σφυρίζει θαυμαστικά και αναρωτιέμαι πώς έχουν κυκλοφορήσει φήμες σε ένα μέρος στο οποίο βρίσκομαι για λιγότερες από εικοσιτέσσερις ώρες. Ο Αχιλλέας αντιλαμβάνεται την άβολη θέση μου και με σώζει λέγοντας:
«Παιδιά, αφήστε τη να φάει κιόλας. Την έχουμε πάρει από τα μούτρα από τότε που ήρθε».
Τον ευχαριστώ με το βλέμμα για τη μεσολάβησή του και αρχίζω να μασουλάω από το πιάτο μου συνειδητοποιώντας την πείνα μου, ενώ η συζήτηση των υπολοίπων κινείται γύρω από άλλα θέματα, όπως το κυνήγι και τις διάφορες εργασίες τους. Προσέχω πως ο Ιάσονας δε συμμετέχει στη συζήτηση και μοιάζει συλλογισμένος. Αφού ολοκληρώνω το φαγητό μου, ο Αχιλλέας λέει:
«Λοιπόν, να μην το ξεχάσω, Νεφέλη, ο πατέρας μου μου ζήτησε να σε πάω το απόγευμα στο Ιατρείο για το τεστ σου».
«Ποιο τεστ;», κάνω για δεύτερη φορά την ίδια ερώτηση.
«Ένα ιατρικό τεστ για να σιγουρευτούν για την ανοσία σου», απαντά. «Μην ανησυχείς. Είναι καθαρά τυπικό».
«Ναι, δεν είναι και τίποτα το σπουδαίο», λέει η Θάλεια. «Παιδιά, θυμάστε τα δικά μας τεστ;», ρωτάει τους άλλους.
«Προσπαθώ να το ξεχάσω», μουρμουρίζει ο Μιχάλης. «Αλλά φυσικά δεν υπάρχει λόγος να έχεις άγχος ή κάτι τέτοιο. Δεν είναι δα και κανένα διαγώνισμα Φυσικής», στρέφεται σε μένα προσπαθώντας να με καθησυχάσει, αλλά το άγχος έχει ήδη κυριεύσει κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Μετά από αυτά που έμαθα από τον Ιάσονα για τις ιατρικές δοκιμές στην πόλη, και μόνο ο όρος ‘ιατρικό τεστ’ με τρομάζει.
«Και τι ακριβώς θα μου κάνουν;», ρωτάω με τον φόβο να χρωματίζει τη φωνή μου, όσο κι αν προσπαθώ να τον κρύψω.
«Αυτό είναι απόρρητο», απαντάει ο Σταύρος. «Κανένα τεστ δεν είναι ίδιο για όλους. Προσαρμόζεται στις ανάγκες του καθενός».
«Μάλιστα», λέω συλλογισμένη.
Το μόνο που με παρηγορεί (και δεν υπάρχει περίπτωση να το παραδεχτώ ανοιχτά) είναι πως μετά από το τεστ θα συναντήσω τον Μάριο. Μέχρι τότε όμως πρέπει να αντιμετωπίσω τον υπερπροστατευτικό αδερφό μου κι ένα ιατρικό τεστ στο οποίο δεν έχω ιδέα σε τι θα με υποβάλουν. Το μόνο που μου απομένει είναι να περιμένω.
«Όλα θα πάνε καλά», ψιθυρίζει ο Αχιλλέας ανάμεσα στα μαλλιά μου και το χέρι του γλιστράει ανάμεσα στο δικό μου στέλνοντας κύματα ηλεκτρισμού σε όλο μου το σώμα.