still Jungkook's P.O.V.
Αυτό το αγόρι έχει αρχίσει παραδόξως να κυριαρχεί στις σκέψεις μου μέρα νύχτα. Αρχίζω και αναρωτιέμαι, άραγε γιατί δεν μου λέει απλά την αλήθεια; Γιατί δεν μου λέει πως ήμασταν ζευγάρι και μου λέει συνέχεια πως είμαστε απλά δύο φίλοι; Αφού έχουμε φιληθεί. Οι φίλοι δεν φιλιούνται, τα ζευγάρια το κάνουν.
Θέλει να ξεχάσει εκείνο το παθιασμένο φιλί που δώσαμε στο σχολείο; Γιατί θέλει να το ξεχάσει;
Μήπως έκανα κάτι που δεν έπρεπε και δεν το κατάλαβα και έτσι δεν το θυμάμαι;
Μήπως δεν έχει αποδεχτεί το γεγονός ότι υπήρξε ερωτευμένος με ένα αγόρι; Και ειδικά με έναν από τους φίλους του, όπως είμαι εγώ;
Ήρθε και σήμερα να με δει, όμως δεν έλεγε απολύτως τίποτα. Απλά καθόμασταν ο ένας απέναντι από τον άλλον και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα λαμπερά μας πρόσωπα. Μου ήρθε να τον φιλήσω ξανά...
Αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να τον φιλήσω ξανά. Νιώθω πως κάτι με σταματάει. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό και έτσι δεν μπορώ να το εξηγήσω λεπτομερώς, όμως νιώθω πως αυτό που πάω να κάνω είναι κατά κάποιο τρόπο λάθος. Ίσως κάτι σοβαρό συνέβη και χωρίσαμε λίγο καιρό πριν καταλήξουμε και οι δύο εδώ πέρα στο νοσοκομείο.
Πρέπει να ξεδιαλύνει με κάποιο τρόπο το μπερδεμένο μυαλό μου. Αλλά δεν ξέρω πώς, μου είναι δύσκολο να ξεκαθαρίσω τα πράγματα που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Θυμάμαι γεγονότα που δεν θέλω και δεν έπρεπε να θυμάμαι και το αντίθετο. Έχω μπερδευτεί απερίγραπτα πολύ.
Καθόμουν χαλαρά στο κρεβάτι και ζωγράφιζα με κάτι παλιούς μαρκαδόρους που μου έδωσαν οι νοσοκόμες, οι οποίοι ήταν σχεδόν νεκροί με βάση το πόσο μελάνι είχαν, αργοπέθαιναν να πω καλύτερα. Όμως με λίγο παραπάνω πάτημα, έβαφαν μια χαρά, οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα.
Ζωγράφισα ένα όμορφο τοπίο το οποίο συνήθιζε να ζωγραφίζει ένα μικρό παιδί, έναν υπέροχο κόσμο με μεγάλο κατακίτρινο ήλιο, γαλάζιο ουρανό, πολύχρωμα λουλούδια και οι άνθρωποι με τεράστια χαμόγελα στα πρόσωπα τους. Δεν υπάρχουν προβλήματα και όλα μοιάζουν να είναι τόσο τέλεια και καλοφτιαγμένα.
Μακάρι να ήταν έτσι και στην πραγματική ζωή... Μακάρι.
Εδώ λέω και καλά που μου έδωσαν και αυτούς τους μαρκαδόρους να μουτζουρώνω λίγο γιατί είναι πολύ βαρετά μέσα στο δωμάτιο όλη μέρα. Δεν με αφήνουν να βγω καθόλου από το δωμάτιο, λες και έχω κάποιον να πάω ή και να φύγω από το νοσοκομείο. Ένας γιατρός και ένας άντρας περίπου σαράντα με πενήντα χρονών μπήκαν μέσα στο δωμάτιο.
Σήκωσα το κεφάλι μου και τους κοίταξα προσεκτικά, όσο προσεκτικά μπορούσα να δω από αυτήν την μεγάλη για εμένα απόσταση. Ο άνδρας ήρθε κοντά μου, είχε αρκετά δάκρυα στα μάτια του. Όλοι όσοι μπαίνουν εδώ μέσα έρχονται κλαίγοντας για κάποιο λόγο. Με λυπούνται; Δεν ξέρω και ούτε μπορώ να μάθω. Όμως με πονάει να βλέπω ανθρώπους να κλαίνε.
Ούτε εγώ δεν λυπάμαι τον εαυτό μου, οπότε γιατί να με λυπούνται οι άλλοι; Δεν κερδίζουν κάτι.
Μπορεί ο άντρας να με γνώριζε, αλλά δεν ξέρω. Μου χαμογέλασε πλατιά και έσφιξε το χέρι μου με τα δύο χοντρά δικά του. Μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτί, το έφερα κοντά στα μάτια μου προκειμένου να μπορέσω να το διαβάσω. Με ρωτούσε εάν τον θυμάμαι. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου κοιτώντας τον. Ο άντρας σκούπισε τα δάκρυα του και ύστερα με κοίταξε στα μάτια.
Τον λυπήθηκα. Λυπήθηκα που είχε έρθει ως εδώ στον γιο του και εγώ ο βλάκας δεν τον θυμόμουν. Είναι κρίμα.
"Είμαι ο πατέρασου" μου είπε. Τα μάτια μου γούρλωσαν. Μα καλά, τίποτα δεν θυμάμαι πια; Μόνο δύο σκηνές θυμάμαι από ολόκληρη την ζωή μου; Έχω ξεχάσει όλους τους σημαντικούς ανθρώπους από την ζωή μου, όπως το αγόρι μου και τους γονείς μου, γιατί; Είναι άδικο.
Κούνησα το κεφάλι μου. Ακούμπησε το ένα του χέρι στον ώμο μου και με το άλλο μου σήκωσε την φράντζα από το μέτωπο. Με τράβηξε προς το μέρος του και ένιωσα τα χείλη του να με φιλούν απαλά και τρυφερά στο ιδρωμένο μου μέτωπο. Χαμογέλασα πλατιά κοιτώντας τον.
Το χέρι του μου χάιδευε τα μαλλιά συνεχώς, ώσπου ένας γιατρός ήρθε και τον σήκωσε από δίπλα μου. Μου είπε να σηκωθώ και εγώ και να τον ακολουθήσω. Έκανα όπως μου είπε. Μπήκαμε μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο που εκεί υπήρχε μόνο μία καρέκλα και κάτι αφίσες κολλημένες στον τοίχο. Δεν μπορούσα να δω τι έδειχναν ακριβώς.
Κάλυψα απαλά τα μάτια μου με τα χέρια μου και ο γιατρός χαμήλωσε τον φωτισμό του δωματίου. Με έβαλε να κάτσω στην καρέκλα που υπήρχε εκεί μέσα και εκείνος στάθηκε για λίγο απέναντι μου κοιτώντας με. Πήρε ένα εργαλείο από το τραπεζάκι και μου το ακούμπησε στο δεξί αυτί. Ήταν παγωμένο και έβγαζε έναν παράξενο και δυνατό ήχο. Ένιωσα να ανατριχιάζω ολόκληρος.
Το έβγαλε από το αυτί μου και με έπιασε απαλά από το χέρι. Με έβαλε να σταθώ ίσιος και να ακουμπήσω την πλάτη μου στον κρύο τοίχο. Ακούμπησα τις παλάμες μου στον τοίχο δίπλα ακριβώς από το σώμα μου. Άνοιξε έναν φακό και με άγγιξε στα μάτια με λεπτές και προσεκτικές κινήσεις. Έβηξε δυνατά και μετά εξέτασε με τον ίδιο τρόπο και το άλλο μου μάτι.
Μου είπε πως η όραση μου είναι καλύτερη από την τελευταία εξέταση που μου έκανε πριν μερικές μέρες. Και η ακοή μου θα επανέλθει πλήρως κάποια στιγμή, αλλά δεν ξέρει πότε.
Ευτυχώς Παναγία μου!!!
Μόλις άνοιξα τα μάτια μου για πρώτη φορά δεν έβλεπα τίποτα, μία μαυρίλα που σταδιακά μετατράπηκε σε μαύρες κηλίδες που κάλυπταν τα πιο σημαντικά σημεία στο οπτικό μου πεδίο. Ευτυχώς τώρα έφυγαν και αυτές οι κηλίδες, αλλά έχω ακόμα σχετικά μεγάλο πρόβλημα.
Γύρισα πίσω στο δωμάτιο μου πολύ νυσταγμένος. Κοιμήθηκα αμέσως, μόλις έπεσα στο κρεβάτι. Μετά από αρκετή ώρα ένιωσα δύο χείλια να μου φιλούν ξανά το μέτωπο και ένα χέρι να αγγίζει απαλά το δικό μου και να το χαϊδεύει λίγο.
Πρέπει να ήταν ο πατέρας μου, το άλλο αγόρι έχει πολύ πιο απαλό χέρι. Του πατέρα μου είχε φουσκάλες και τρίχες που με γρατζουνούσαν και γαργαλούσαν αντίστοιχα. Το αγόρι είχε τόσο απαλό χέρι, πιο απαλό και από κοριτσιού.
Μου λείπει πολύ, πάρα πολύ.
Θέλω να τον δω ξανά, να τον κοιτάξω στα μάτια...
Θέλω να είμαι συνέχεια μαζί του, είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί του... Ότι και να έχει συμβεί ανάμεσα μας.