Jungkook's P.O.V.
Η πόρτα του δωματίου άνοιξε αργά και μέσα μπήκαν δύο αγόρια, περίπου στην ηλικία μου. Ο ένας ήταν ψηλός, γύρω στο 1.80 και ο άλλος καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Μόνο αυτό μπορούσα να δω από αυτή την απόσταση, όχι περισσότερες λεπτομέρειες.
Ο τελευταίος μόλις με είδε, έπαθε σοκ. Κοκκίνισε και έβαλε το χέρι του μπροστά στο στόμα του, γεμάτος έκπληξη. Ήρθε προς το μέρος του και στάθηκε δίπλα μου κοιτώντας με βαθιά στα μάτια. Μπορούσα να τον βλέπω καλύτερα τώρα που ήρθε πιο κοντά μου.
Όμως φοβήθηκα. Ποιος ήταν αυτός; Δεν τον ήξερα.
"Jungkook;" με ρώτησε. Τον κοίταξα τρίβοντας με μανία τα μάτια μου. Δεν έβλεπα πολύ καλά, έβλεπα θολά και κάπως... χμ, άχρωμα. Δεν ξέρω τι ακριβώς έφταιγε, ίσως με πείραξαν τα φώτα του δωματίου. Δεν ξέρω, στα αλήθεια.
Πού ήξερε αυτός το όνομα μου; Με ξέρει; Μακάρι να μπορούσα να τον ρωτήσω... Προσπαθώ να μιλήσω και φωνή δεν βγαίνει. Νιώθω να τρέμω, με πονάει όλο μου το κορμί. Το αγόρι που στεκόταν δίπλα μου κοίταξε τον άλλον που στεκόταν στην πόρτα. Κοίταξα και εγώ εκείνον. Ανασήκωσε τους ώμους του.
"Jungkook, καταλαβαίνεις ποιος είμαι;" επανέλαβε αργά. Όχι. Δεν τον αναγνώριζα και έτσι ήθελα γρήγορα να μάθω ποιος ήταν. Ήμουν μόνος μου στο δωμάτιο με δύο αγνώστους, δεν έβλεπα καλά και δεν μπορούσα να φωνάξω σε περίπτωση που χρειαζόταν.
Μπορεί να με έκαναν οτιδήποτε, όμως δεν μπορούσα να βγάλω φωνή να φωνάξω για να σωθώ. Φοβήθηκα. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου για να δείξω πως δεν τον αναγνωρίζω. Στα μάτια του αγνώστου αγοριού έφτασαν δάκρυα. Τον λυπήθηκα και έτσι του ακούμπησα απαλά το χέρι. Με κοίταξε και χαμογέλασε πλατιά, το χαμόγελο του ξεκινούσε από το ένα αυτί και έφτανε έως το άλλο. Ήταν πολύ γλυκούλης, υπερβολικά πολύ.
Ήταν συγκινημένος και αυτό για να είμαι ειλικρινής δεν μου άρεσε. Δεν θέλω να είμαι η αιτία για να κλαίει κάποιος. Και η αρρώστια μου τον κάνει να κλαίει. Εγώ φταίω... Για όλα εγώ φταίω...
Μην κλαις, αγοράκι...
Κοιτούσε κάτω, τον έπιασα από το σαγόνι να με κοιτάξει. Επικεντρώθηκα στα μάτια του, ήταν κόκκινα και γυάλιζαν. Το χρώμα των ματιών του ήταν αρκετά ωραίο, αν και δεν ήξερα τι ακριβώς χρώμα ήταν. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καλά τα χρώματα. Τα έβλεπα καστανά, αλλά μπορεί να ήταν και κάτι άλλο.
Χαμογέλασε ξανά. "Kookie..." είπε και μου έπιασε σφιχτά το χέρι. Το σήκωσε στα χείλη του και το φίλησε απαλά, τρυφερά. Αισθάνθηκα περίεργα, όμως και ωραία ταυτόχρονα. Πρέπει να ήταν κάποιος φίλος μου ή ίσως το αγόρι μου. Δεν ξέρω αν έχω αγόρι, δεν μπορώ να θυμηθώ.
Το μόνο που θυμάμαι είναι κάποιος να με κλωτσάει με δύναμη στην κοιλιά και στο κεφάλι. Προσπαθούσα να καλυφτώ για να σταματήσει να με χτυπάει όμως δεν το έκανε. Έφτυσα αίμα και εκείνος με έπιασε από τον γιακά και με σήκωσε όρθιο. Τα πόδια μου έτρεμαν, δεν μπορούσα να σταθώ κι έτσι προσπάθησα να στηριχτώ επάνω του. Με τράβηξε και με έβαλε σε ένα αμάξι. Προσπάθησα να βγω όμως με κλώτσησε μία ακόμη φορά στο κεφάλι. Δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως πέρα από αυτό.
Μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι. Μου έδειξε το χαρτί και μου έκανε νόημα να γράψω. Έπιασα το μολύβι. Το χέρι μου έτρεμε πολύ, δεν μπορούσα να το ελέγξω. Ακούμπησα την μύτη του μολυβιού επάνω στο χαρτί και βάζοντας τα δυνατά μου, έγραψα την φράση "Ποιος είσαι;".
Μα, τόση ώρα στεκόταν στο δωμάτιο και δεν μου είχε πει ποιος στο διάολο είναι.
Το κοίταξε προσεκτικά προσπαθώντας να καταλάβει τι γράφω. Μετά από πολύ ώρα κατάλαβα από την έκφραση του πως κατάφερε και διάβασε τα γράμματα μου και κατάλαβε επιτέλους τι έγραφα στο χαρτί. Κοίταξε το άλλο αγόρι και πήρε μια βαθιά ανάσα. Έδειξε εμένα και ύστερα εκείνον. Ύστερα ένωσε τα χέρια του κουνώντας τα ελαφρά πάνω κάτω, ενώ με κοιτούσε απευθείας στα μάτια.
Αυτό σημαίνει πως είμαστε φίλοι. Είναι η μόνη φράση που ξέρω στην νοηματική γλώσσα και προφανώς αυτή που ξέρει και εκείνος, μιας και το κάνει τόσο καλά. Αποφάσισε να μου το δείξει έτσι παρά να το πει, και νομίζω πως ξέρω γιατί το έκανε.
Ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα, δεν μπορούσε να μου μιλήσει άλλο.
Ξαφνικά μου ήρθε ταμπλάς. Θυμήθηκα κάτι. Γιατί όμως μου θύμισε κάτι άλλο αυτός πέρα από φίλο; Θυμάμαι τον εαυτό μου μαζί του... Να αγκαλιαζόμαστε... Να κοιμόμαστε μαζί.
Να φιλιόμαστε.
Άρα ήμασταν ζευγάρι, σωστά; Και εγώ δεν το θυμάμαι. Πώς τον λένε όμως; Όχι πως έχει σημασία, αφού δεν μπορώ να τον αποκαλέσω με το όνομα του, αλλά θα ήθελα να ξέρω.
Έτρεμα πολύ, εκείνος με κοίταξε στα μάτια. Ένιωθα τα μάγουλα μου να γίνονται κατακόκκινα στην θέα του. Πρέπει να ήμασταν πολύ ερωτευμένοι. Μου έπιασε το χέρι πιο σφιχτά ενώ με κοίταξε στα μάτια. Χαμογέλασα και έκανε και εκείνος το ίδιο.
"Εγώ πρέπει να φύγω τώρα. Ξεκουράσου" είπε. Έφυγε από δίπλα μου ενώ τον κοιτούσα λυπημένος. Μου έστειλε ένα φιλί καθώς έκλεινε την πόρτα πίσω του. Χαμογέλασα και έκανα και εγώ το ίδιο, όμως αφού έφυγε κι έτσι δεν με είδε. Γιατί τότε μου είπε πως είναι μόνο φίλος μου; Άλλα μου δείχνει...
Το μυαλό μου θυμάται άλλα πράγματα... Αφού θυμάμαι που ήμασταν μαζί στο σχολείο και φιλιόμασταν με πάθος σε ένα στενό μέρος. Είναι το μόνο που θυμάμαι έντονα σχετικά με εκείνον. Μόνο αυτό το φιλί... Αλλά πρέπει να ήταν το καλύτερο που έχω δώσει ποτέ σε ολόκληρη την ζωή μου για να μου έχει χαραχτεί στο μυαλό.
Σκεπάστηκα με την κουβέρτα και κοιμήθηκα.
Στον ύπνο μου είδα πάλι αυτή την σκηνή με το φιλί. Τον έσπρωξα στον τοίχο και τον φίλησα με πάθος. Ανταποκρίθηκε και με φίλησε και εκείνος πίσω το ίδιο παθιασμένα. Το κάναμε αυτό για αρκετή ώρα και ένιωθα πολύ ωραία. Μετά, ένιωσα ξαφνικά σαν κάποιος να με χτυπάει με δύναμη. Μπροστά μου ήρθε πάλι η σκηνή με αυτόν τον άγνωστο άντρα να με χτυπάει σε όλο μου το σώμα χωρίς κανέναν σταματημό και εγώ να κλαίω μην μπορώντας να ξεφύγω από τα χτυπήματα του.
Νόμιζα πως θα πεθάνω...
Ξύπνησα αναστατωμένος και ιδρωμένος. Οι γιατροί έλεγχαν κάτι, δεν ξέρω τι. Μία νοσοκόμα με ρώτησε με νοήματα αν είμαι καλά. Της απάντησα πως είμαι πολύ καλά και μπορώ να ακούσω ελάχιστα. Χαμογέλασε και βγήκαν όλοι τους έξω.
Όταν βράδιασε σηκώθηκα και έκανα βόλτες μέσα στο δωμάτιο, ζορίζοντας τον εαυτό μου να θυμηθεί περισσότερα σχετικά με αυτό το άγνωστο αγόρι που μου είπε πως είναι φίλος μου. Εγώ αυτό που θυμάμαι είναι μόνο αυτά που κάνει ένα ζευγάρι, όχι που κάνουν δύο απλοί φίλοι.
Είμαστε αδέρφια.
Ε; Από πού ξεφύτρωσε αυτή η φράση; Δεν θυμάμαι τίποτα ρε γαμώτο! Ποιος το είπε και σε ποιον; Λες να μου το είπε κάποιος εμένα; Έχω αδερφό; Αν ναι, πού είναι;
Γιατί δεν ήρθε να με δει;
Γονείς δεν έχω; Αν μπορούσα θα ρωτούσα τους γιατρούς να μου εξηγήσουν και να μου λύσουν όλες αυτές τις απορίες που έχω... Μα δεν μπορώ. Δεν ξέρω και καθόλου νοηματική, πρέπει κάποιος να μου μάθει...
Αλλά πώς θα το ζητήσω;
Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο! Γιατί μουγκάθηκα έτσι στα ξαφνικά; Είναι πολύ άδικο. Όλοι μιλάνε εδώ μέσα, μόνο εγώ έχω αυτό το πρόβλημα. Ακούω, καταλαβαίνω αρκετή ώρα αργότερα, δεν μπορώ να μιλήσω, ούτε να γράψω. Γιατί;
Τι έγινε και μου προκάλεσε τόση ζημιά;