Taehyung's P.O.V.
Ο Jin μού είπε πως ο Jungkook είναι σε μία δύσκολη κατάσταση. Πολύ δύσκολη κατάσταση... Έπαθε ζημιά... Μεγάλη ζημιά. Και αυτό επειδή δεν πρόλαβα γρήγορα να τον βγάλω έξω και σε συνδυασμό ο εμετός με το ξύλο, τον πυρετό και την φωτιά τον έφεραν στην κατάσταση που είναι τώρα. Ευτυχώς όμως που δεν κάηκε πουθενά το μωρό μου... Ευτυχώς.
Θα πέθαινα αν μου έλεγαν πως είναι ο Jungkook νεκρός...
Δεν θα μπορούσα με τίποτα να το αντέξω.
Θέλω να τον δω, ακόμα κι αν δεν μπορεί να με δει, να με αναγνωρίσει ή καν να μου μιλήσει. Εγώ θέλω να τον δω. Μου λείπει πολύ, έπρεπε να μας είχαν βάλει στο ίδιο δωμάτιο για να μπορώ να τον βλέπω συνέχεια ή τουλάχιστον να έλεγαν σε εμένα τον ίδιο για την κατάσταση του ρε γαμώτο. Δεν χρειαζόταν να το μάθω από τον Jin.
Έκλαιγα για πολύ ώρα, ένιωθα ανίκανος, αδύναμος. Από το κλάμα αποκοιμήθηκα λίγο αργότερα. Ενώ κοιμόμουν άκουγα κάποιους παράξενους ήχους, σαν βήματα. Φαντάστηκα πως είναι οι γιατροί που μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο οπότε δεν έκανα τον κόπο να ξυπνήσω για να δω τι συμβαίνει.
Όταν ξύπνησα μου είπαν πως έπαθα ανακοπή αλλά τώρα είμαι καλά. Πώς γίνεται αυτό; Ή μου είπαν ψέματα ότι έπαθα ανακοπή ή δεν είμαι στα αλήθεια καλά. Ελπίζω το πρώτο, στα αλήθεια το ελπίζω.
Η Rose με φίλησε στο μέτωπο. Μου έπιασε το χέρι και το χάιδεψε απαλά. "Καρδούλα μου γλυκιά...". "Θέλω να δω τον Jungkook, Rose, σε παρακαλώ". "Αυτό δεν γίνεται, και το ξέρεις. Δεν μπορείς να περπατήσεις". Την κοίταξα νευριασμένος.
Τι σχέση έχει το ότι δεν μπορώ να περπατήσω με το να τον δω; Καμία απολύτως.
Επίσης, ας πάψουν όλοι να μου το λένε αυτό συνέχεια. Θέλω να φαντάζομαι ότι θα σηκωθώ κάποτε όρθιος και θα περπατήσω ξανά, θα τρέξω γρήγορα. Θα νιώσω πως όλα είναι ακριβώς όπως ήταν πριν. Δεν θα έχω κανένα πρόβλημα, δεν θα είμαι καθισμένος στην αιωνιότητα.
Με φίλησε ακόμα μία φορά στο μέτωπο και μετά βγήκε έξω, λέγοντας μου ξανά να κοιμηθώ γιατί είμαι πολύ κουρασμένος. Ναι, έσκαβα όλη μέρα. Εδώ δεν νιώθω τα πόδια μου, πώς να κουραστώ; Να κουραστώ επειδή κοιμάμαι και κλαίω όλη μέρα, εντάξει.
Κατέβασα την κουβέρτα και κοίταξα τα πρησμένα και κόκκινα πόδια μου. Γύρισα στο πλάι και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Στα αυτιά μου έφτασε η φωνή της μητέρας μου να τραγουδάει σιγανά και γλυκά, όπως έκανε όταν ήμουν μωρό για να κοιμηθώ. Μου έχει λείψει πολύ, καιρό είχε να έρθει και να κυριεύσει τις σκέψεις μου.
"Μανούλα;" ψιθύρισα. "Εδώ είμαι, αγάπη μου και σε προσέχω. Μην φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά. Δεν θέλω να χάνεις το κουράγιο σου. Έχεις δείξει σε όλους πως είσαι πολύ δυνατός, και δεν θέλω να τους έχεις δείξει λάθος πράγμα. Είμαι σίγουρη πως είσαι ο πιο δυνατός από όλους, μωρό μου. Μην φοβάσαι για τίποτα, εντάξει;". "Εντάξει, μαμά" απάντησα και έκλεισα τα μάτια μου. "Σε αγαπώ, ψυχούλα μου".
Έπαιζα με τα δάχτυλα μου όταν ένας γιατρός μπήκε μέσα για να κοιτάξει την καρτέλα που υπήρχε κρεμασμένη στο κρεβάτι μου. Αφού την κοίταξε προσεκτικά, ύστερα έριξε το βλέμμα του επάνω μου. "Πονάς στα πόδια σου;". "Όχι" απάντησα απότομα. Με κοίταξε στα μάτια. "Σίγουρα;". "Ναι, δεν τα νιώθω καν" απάντησα σιγανά.
Στο πρόσωπο του φάνηκε μία έκφραση λύπης και αηδίας ταυτόχρονα. Αγρίεψα. Αν μπορούσα να σηκωθώ θα του έκανα την μούρη κιμά, σοβαρά τώρα. Λες και φταίω εγώ για αυτό που μου συμβαίνει... Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό... Ούτε σε εμένα ούτε και σε κανέναν άλλον.
"Μάλιστα, κύριε Kim" είπε και έφυγε από το δωμάτιο γρήγορα. Έκλεισε δυνατά την πόρτα πίσω του.
Τέρμα. Θα το κάνω. Να πάψουν όλοι να λένε ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω. Να πάψουν να λένε ότι δεν θα ξαναπερπατήσω ποτέ. Η μαμά είπε ότι είμαι δυνατός, άρα μπορώ να κάνω τα πάντα, να νικήσω τις δυνάμεις μου και να καταφέρω αυτά που με την πρώτη ματιά δεν μπορώ.
Δεν θα ξαναπερπατήσει ποτέ.
Έπιασα γερά τα κάγκελα του κρεβατιού και έβαλα αρκετή δύναμη για να σηκωθώ όρθιος. Πονούσα πάρα πολύ, όμως στάθηκα για ελάχιστα δευτερόλεπτα στα καμμένα πόδια μου πριν σωριαστώ ξανά πάνω στο κρεβάτι. Ξέσπασα σε λυγμούς ενώ σερνόμουν προς τα πάνω για να μπορέσω να ξαπλώσω ξανά σε καλή στάση.
Ο Jin μπήκε μέσα και με αγκάλιασε σφιχτά από πίσω ενώ έκλαιγα δυνατά. "Σους" μου είπε. Μόλις σταμάτησα να κλαίω, με ενημέρωσε ότι συνέλαβαν αυτόν που μας έβαλε φωτιά εμένα και τον Kook. Χάρηκα πολύ, του αξίζει να πεθάνει στην φυλακή του μαλάκα. Ελπίζω να βρεθεί κάποιος και να τον μαχαιρώσει με τόσο μίσος όσο έχω εγώ μέσα μου απέναντι του.
Και τον Namjoon και τον άλλον. Αυτό τους αξίζει.
Το είπα και στον Jin αυτό και είπε πως μπορεί να με βοηθήσει αν έχω σκεφτεί κάτι συγκεκριμένο, παρόλο που είναι καλό παιδί και δεν έχει τον εαυτό του ικανό να κάνει κάτι κακό. Αλλά εγώ είμαι εξαίρεση, αυτό είπε.
Δεν θέλω να σχεδιάσω ξανά κάποιο σχέδιο, νομίζω ότι θα πάει κι αυτό στραβά και στο τέλος θα πεθάνω, δεν θα την γλιτώσω για δεύτερη φορά. Δεν είμαι εφτάψυχος, δυστυχώς. Οπότε, δεν αξίζει καν να προσπαθήσω να τον κάνω να πληρώσει. Ας κάνει ότι θέλει. Ας κάνουν ότι θέλουν και οι δύο.
O Jin φάνηκε να συμφωνεί και μου είπε να μην το διακινδυνέψω. Χάρηκα που συμφωνούσε. Γιατί υπήρχε τουλάχιστον κάποιος που σε περίπτωση που έκανα την βλακεία να αλλάξω γνώμη, θα με σταματούσε.
Σωστά;
"Jin, πρέπει να δω τον Jungkook. Στα αλήθεια πρέπει". "Θα ρωτήσω τον γιατρό αν μπορείς να τον δεις, καλά;". Βγήκε έξω και επέστρεψε μετά από λίγο, με ένα ελαφρύ χαμόγελο στο πρόσωπο του. Τύλιξε τα λεπτά αλλά και δυνατά χέρια του γύρω μου και με σήκωσε στα χέρια. Λίγα δευτερόλεπτα μετά με έβαλε επάνω στο καρότσι. Μου έφτιαξε τα μαλλιά ενώ με κοιτούσε βαθιά στα μάτια.
Τον κοίταξα και εγώ. Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του. Τα μάτια του έλαμπαν. Έσκυψε και με φίλησε απαλά στο μάγουλο. Χάρηκα, αν και δεν ξέρω ακριβώς το γιατί. Δεν πρόκειται να με βλέπει ερωτικά ο Jin. Ούτε και εγώ τον βλέπω. Είναι φίλος μου και μόνο.
Φτάσαμε έξω από το δωμάτιο που βρισκόταν ο Kookie. Ο Jin άφησε τα χερούλια του καροτσιού και άνοιξε απαλά την πόρτα κοιτώντας με στα μάτια. Δάγκωσα δυνατά τα χείλη μου.
"Είσαι έτοιμος;" με ρώτησε. "Ναι".