still Taehyung's P.O.V.
Κοιμόμουν στο πάτωμα και εκείνος στο κρεβάτι του. Τα ξημερώματα, ένιωσα το χέρι του να με σκουντάει και ξύπνησα. Τον κοίταξα που καθόταν οκλαδόν επάνω στο κρεβάτι του. Με τράβηξε και εμένα να ανέβω στο κρεβάτι. Με κοίταξε στα μάτια.
"Taehyung..." ψιθύρισε. "Ναι" απάντησα. "Θέλω να...". Ακολούθησε μία παύση. Τον κοίταξα στα μάτια απορημένος. "Να τι;". Δάγκωσε τα χείλη του και κοίταξε κάτω. "Πες μου επιτέλους ρε Jungkookie" είπα κάπως δυνατά. Άνοιξε το στόμα του και ήμουν ακίνητος μέχρι να ακούσω αυτό που θα μου έλεγε.
"Θέλω να έχουμε αδερφική σχέση...".
Τον κοίταξα και δεν είπα τίποτα. Αφού είχε δίκιο... Έπρεπε τελικά να σταματήσει όλο αυτό, μας κάνει κακό. Όμως δεν είχα φανταστεί ότι θα ερχόταν η στιγμή που δεν θα σταματούσα να τον σκέφτομαι ερωτικά, να τον θέλω. Αλλά αφού έτσι ήθελε... Δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ίσως να μου έκανε καλό να σταματήσω για λίγο να τον σκέφτομαι, να τον ξεχάσω, να τον διαγράψω. Να μου είναι απλά ο χαμένος αδερφός.
"Όπως αγαπάς" απάντησα ξεφυσώντας και έσκυψα το κεφάλι μου. "Συγγνώμη, απλά... Δεν οδηγεί πουθενά, το μόνο που καταφέραμε ήταν να αυξήσουμε τα αισθήματα μας τον τελευταίο καιρό, παρόλο που ξέραμε... Ήταν λάθος, Taehyung, από την πρώτη στιγμή σου το είπα". "Εντάξει, σκάσε!" του φώναξα χωρίς να το θέλω.
"Οκ" ψιθύρισε και σηκώθηκε από το κρεβάτι. "Συγγνώμη που σου φώναξα" είπα. Με κοίταξε στα μάτια ανασηκώνοντας τους ώμους. "Δεν το ήθελα" συμπλήρωσα. Δεν είπε τίποτα, ξεκλείδωσε την πόρτα του δωματίου και πήγε στην κουζίνα.
Κοίταξα το ρολόι. Ήταν 6 το πρωί. Σε λίγο θα έφευγε για το σχολείο. Θα πήγαινα και εγώ. Έπρεπε να κάνω κάτι πρώτα και μετά να επιστρέψω στην Daegu. Ο Jungkook μπήκε ξανά μέσα στο δωμάτιο. Με κοίταξε και κάθισε δίπλα μου.
"Jungkookie, έχεις κουστούμι;". "Γιατί; Θα παντρευτώ;" είπε και γέλασε με το χαζό αστείο του. Τον κοίταξα σοβαρά και σοβάρεψε και εκείνος. "Ναι, έχω. Τι το θες;".
Δεν ξέρω αν έπρεπε να του το πω. Όχι ότι θα το έλεγε σε κάποιον, απλά ήθελα να το κρατήσω για τον εαυτό μου για την ώρα. Όμως, είναι αδερφός μου. Και δεν πρέπει να κρατάμε μυστικά από τα αδέρφια μας.
Έβγαλε το κουστούμι από την κρεμάστρα και το άφησε επάνω στο κρεβάτι. Ήταν μαύρο, ασορτί με ένα μαύρο παπιγιόν που είχε κούμπωμα και δεν δενόταν. "Αυτό είναι". Θαύμασα το κουστούμι για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα κοίταξα εκείνον. "Θέλω επίσης και μία κάμερα". "Τι κάμερα, παιδί μου; Θα γυρίσεις ταινία;".
Κάπως έτσι...
"Έχεις; Ναι ή ου;". "Ωωω μαϊμουδάκι!!" είπε κοροϊδευτικά. Τον χτύπησα παιχνιδιάρικα στο μπράτσο και σηκώθηκα όρθιος. "Μην με κάνεις να θυμώσω, μικρέ!" του ψιθύρισα. "Καλά καλά" είπε και άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε από μέσα μία θήκη όπου μέσα υπήρχε μία κάμερα.
"Είναι ακριβή, να την προσέχεις" μου είπε. Την πήρα στα χέρια μου και την έβγαλα από την θήκη της. Φαινόταν στα αλήθεια πολύ ακριβή. Άρα θα είχε καλή ποιότητα η εικόνα στο σκοτάδι, σωστά; Αν και αυτό που ήθελα εγώ ήταν περισσότερο ο ήχος παρά η εικόνα.
Ο Jungkook έβγαλε το επάνω μέρος της πιτζάμας του και φόρεσε το πουκάμισο της στολής του σχολείου, ενώ εγώ ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου. Μετά από λίγο κούνησε το χέρι του μπροστά στο πρόσωπο μου και με τράβηξε να σηκωθώ. "Δεν θα έρθεις σχολείο;" με ρώτησε.
"Φυσικά και θα έρθω!" φώναξα και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου. Με κοίταξε μπερδεμένος. Έφτιαξα λίγο τα μαλλιά μου και τον περίμενα να ντυθεί για να φύγουμε. Πήραμε μαζί το λεωφορείο και μόλις φτάσαμε στο σχολείο, έτρεξα στο γραφείο καθηγητών για να βρω τον Namjoon.
Καθόταν στο γραφείο και διάβαζε κάτι. Δεν είχε παρατηρήσει πως μπήκα μέχρι που έκλεισα την πόρτα με δύναμη και την κλείδωσα. Σήκωσε το βλέμμα του και με είδε. Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του. Σηκώθηκε όρθιος και ήρθε προς το μέρος μου.
Έσκυψε και έφερε τα χείλη μας σε απόσταση αναπνοής. Κοιτούσε μία τα χείλη μου μία εμένα, πήγε να μηδενίσει την απόσταση, όμως τον έσπρωξα. Με κοπάνησε στον τοίχο. "Πως τολμάς; Από εδώ και στο εξής θα κάνεις ότι λέω εγώ".
Μου έσφιξε τους καρπούς, είχε βρει το κουμπί μου. Δεν μπορώ να κουνηθώ όταν μου σφίγγει κάποιος τους καρπούς, ούτε καλά καλά να αναπνεύσω δεν μπορώ, αν και δεν ξέρω πως σκατά σχετίζονται οι καρποί με την αναπνοή. Τέλος πάντων.
"Το βράδυ θα το περάσεις μαζί μου". "Μα... Έχω σχολείο αύριο, κύριε" είπα παιχνιδιάρικα. Λες και με ένοιαζε το σχολείο...
Το σχέδιο όμως πήγαινε κατ' ευχήν... Αυτό με ένοιαζε.
Ο Namjoon έβαλε τα χέρια μου επάνω του. "Ξέρω πως δεν σε νοιάζει το σχολείο. Λοιπόν, για να τελειώνουμε. Το βράδυ θα συναντηθούμε στο σιντριβάνι. Κι αν είσαι καλό αγόρι, ο κύριος θα σου κάνει δώρο, σύμφωνοι;". Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου, προσπαθώντας να μην γελάσω.
"Μπράβο το μικρό μου αγόρι" ψιθύρισε κατευθείαν στο αυτί μου ενώ το χέρι του έκανε βόλτες στο σώμα μου. Ξεκλείδωσε την πόρτα και βγήκα έξω, πηγαίνοντας στην τάξη.
Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και όταν γυρίσαμε σπίτι έψαξα την κάμερα να δω πόση ώρα μπορούσε ακόμα να τραβήξει. Είχε ακόμα τρεισίμιση ώρες διαθέσιμες. Όλα καλά.
"Tae, τι την θες ακριβώς την κάμερα;". "Θα πάω μια βόλτα το απόγευμα και θέλω να τραβήξω, τι νόμιζες;". "Μόνο σου;" με ρώτησε. Ανάκριση το είχε δει; Τι ήθελε πια; Δεν πρόκειται να με ανάγκαζε να του μιλήσω για το σχέδιο, και να του εξηγήσω.
"Ναι". "Καλά, αλλά μην αργήσεις να γυρίσεις". "Καλά, μαμά" απάντησα κοροϊδευτικά. Με χτύπησε με δύναμη. "Ζήτα συγγνώμη!" φώναξε. "Συγγνώμη" είπα ανάμεσα σε γέλια. Όταν σταμάτησε το γέλιο μου, ο Jungkook κάθισε στο γραφείο του και εγώ γδύθηκα για να φορέσω το κουστούμι.
Έβαλα το παπιγιόν και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ο Jungkook γύρισε την καρέκλα του και με κοίταξε παραξενεμένος. "Taehyung, πες μου την αλήθεια". "Ε;". "Ξέρω πως δεν θα πας βόλτα το βράδυ".
"Μα θα πάω... Δεν καταλαβαίνω τι μου λες" είπα καθώς έφτιαχνα το πουκάμισο. "Κοίτα με". Τον κοίταξα στα μάτια. "Tae, δεν θα πας βόλτα μόνος. Αν πήγαινες, δεν θα φορούσες κουστούμι, ούτε θα ήθελες την βιντεοκάμερα μου. Πες μου την αλήθεια λοιπόν γιατί ξέρω πως μου λες ψέματα από την στιγμή που δεν με κοιτάς".
Έγλειψα τα χείλη μου. "Ωραία... Κέρδισες". "Πες μου τώρα την αλήθεια, Taehyung". "Έχω την υποψία ότι ο κύριος Namjoon κάνει κάτι κακό, και θέλω να τραβήξω βίντεο τις κινήσεις του για να έχω αποδείξεις αν όντως κάνει αυτό που νομίζω". "Τι ακριβώς κάνει;" με ρώτησε φοβισμένος. "Θα μάθεις σύντομα" του απάντησα και τον καθησύχασα.
Μόλις βράδιασε, πήγα στο σιντριβάνι. Καθόμουν σαν βλάκας με το κουστούμι και κοιτούσα τους σχηματισμούς του νερού και τα χρώματα που έπαιρνε χάρη στις λάμπες, όταν άκουσα κόρνα ακριβώς από πίσω μου, γεγονός που με έκανε να τιναχτώ από την τρομάρα μου.
Έτρεξα προς το μαύρο του τζιπ και κάθισα στην θέση του συνοδηγού. Μου αρέσει πολύ το αμάξι του, είναι μεγάλο και άνετο. Χωράνε πολλά άτομα εκεί μέσα, αν και τις ελάχιστες φορές που έχω μπει, ήμουν μονάχα εγώ κι αυτός.
Έβαλε μπροστά την μηχανή και με κοίταξε στα μάτια γλείφοντας τα χείλη του. Ακούμπησε το χέρι του στο πόδι μου. Άφησα την τσάντα με την κάμερα στο ντουλαπάκι μπροστά. "Τι είναι αυτό, μωρό μου;". Τον κοίταξα και πήρα μία βαθιά ανάσα. "Τίποτα, κάτι δικά μου". "Οκ" απάντησε κάπως αδιάφορα και ξεκίνησε να οδηγάει.
Φτάσαμε έξω από ένα κλαμπ ή κάτι τέτοιο, που ήταν πολύ σκοτεινά. Δεν φαινόταν σχεδόν τίποτα, το μόνο που μπορούσα να δω ήταν αυτά που φωτίζονταν από τα φώτα του αυτοκινήτου. Ο Namjoon βγήκε έξω και ήρθε στην πόρτα του συνοδηγού. Την άνοιξε και με έβγαλε έξω, πιάνοντας με από την μέση.
Ένας άντρας στεκόταν μπροστά στην πόρτα του μαγαζιού. Φορούσε αλεξίσφαιρο ή έτσι μου φάνηκε; Δεν ξέρω. Κάτι δεν μου άρεσε εδώ. Ήθελα να πάμε σπίτι του για να μπορέσω να ολοκληρώσω αυτό που είχα σχεδιάσει.
"Πόσο χρονών είναι ο μικρός;" ρώτησε κοιτώντας με. Κοίταξα τον Namjoon φοβισμένος, έτρεμα. Και δεν μου αρέσει καθόλου να φοβάμαι. Πήρα μία βαθιά ανάσα και ηρέμησα. "Ο μικρός συνοδεύεται οπότε είμαστε εντάξει" απάντησε και έκλεισε το μάτι σε εκείνον τον τύπο.
Ο Namjoon με κοίταξε και ξεκίνησε να με χαϊδεύει την μέση. Μπήκαμε μέσα. Όλα ήταν πολύ σκοτεινά και μύριζε τσιγάρο. Ήθελα να φύγουμε, δεν ξέρω γιατί πήγαμε εκεί. Ο Namjoon με κοίταξε και κόλλησε επάνω μου. "Μην φοβάσαι, μωρό μου. Ένα ποτάκι θα πιούμε και μετά θα πάμε σπίτι να συνεχίσουμε, καλά;". Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
Και τότε το σκέφτηκα.
Ένα, ε; Δεν νομίζω. Θα φροντίσω να πιεις παραπάνω για να μπορέσω να κάνω αυτό που θέλω χωρίς να αντιδράσεις, Namjoon. Θα φροντίσω να είσαι μεθυσμένος για να έχω άλλοθι.