Taehyung's P.O.V.
Μίλησα στην Rose για όλο αυτό το θέμα με τον Jungkook και της ζήτησα -την παρακάλεσα- να μου επιτρέψει να επιστρέψω στο Ilsan έστω και για λίγο, να τον δω. Να του μιλήσω. Δεν με ενδιέφερε ο Namjoon, δεν με ανάγκαζε το σχέδιο να πάω. Αν και εφόσον πήγαινα, φυσικά και θα έβαζα σε εφαρμογή αυτό το σχέδιο.
Τα είχα σκεφτεί όλα. Όταν λέω όλα, εννοώ όλα. Ακόμη και το τι θα πω στους αστυνομικούς. Αυτό ονομάζεται οργάνωση. Να κοιτάνε μερικοί που μου έλεγαν παλαιότερα πως δεν έχω πονηρό μυαλό. Εγώ είμαι αλεπού και το ξέρω, και οι μοναχοί μού το έλεγαν συνέχεια.
Είπε πως δεν μου επιτρέπει να πάω, γιατί έχει την ευθύνη μου και μέχρι να αποκατασταθούν οι τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε η φωτιά, θα μένουμε στην Daegu, χωρίς να πηγαίνουμε σχολείο, μακριά από τον Jungkook και όλη μέρα να καθόμαστε έξω, να διαβάζουμε μόνοι μας και να κουβαλάμε κούτες με φαγητά και ρούχα για όλους μας. Είμαστε οι μεγαλύτεροι, τι να κάνουμε;
Δεν πάει να μην με αφήνει; Εγώ θα πάω, έστω και για μία ώρα.
Έβγαλα έναν σάκο από την μικρή ντουλάπα που υπήρχε επάνω στο δωμάτιο και έβαλα μέσα όσα ρούχα είχα μόλις πάρει, μαζί και λίγα λεφτά. Δεν έφταναν όμως για εισιτήριο, δεν πειράζει όμως. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα χωρίς εισιτήριο.
Ο Jin με έπιασε από πίσω και έκανε τα χέρια μου να κολλήσουν επάνω στο σώμα μου. Τραβήχτηκα αμέσως. Δεν μου αρέσει να με πιάνει κανείς έτσι. Νομίζω πως θέλει να μου κάνει κακό. Όπως όταν είχε γίνει τότε, αν και ο Jin δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Όμως τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι δεν λένε;
"Τι πας να κάνεις, Taehyung;" με ρώτησε. Θυμήθηκα εκείνη την μέρα που έφευγα από το μοναστήρι. "Άσε με" φώναξα και τον κοίταξα στα μάτια. Φόρεσα τον σάκο στους ώμους μου και πήγα προς την πόρτα. "Θα φύγεις;". "Πρέπει να τον δω, Jin! Αλήθεια πρέπει!" απάντησα και προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Δάγκωσα τα χείλη μου με δύναμη.
Έτρεξα προς το σκίσιμο της περίφραξης. Άκουσα την κραυγή του Jin πίσω μου. Πριν προλάβω να γυρίσω είχε πέσει πάνω μου και ήμασταν και οι δύο στο χώμα. "Να προσέχεις, Taehyung. Και να γυρίσεις γρήγορα" μου ψιθύρισε. Τον έσπρωξα δίπλα μου και σηκώθηκα, συνεχίζοντας το τρέξιμο.
Χώθηκα σε μία τρύπα και βγήκα επάνω στον κεντρικό δρόμο. Τα αμάξια έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, συνέχισα και εγώ να τρέχω δίπλα τους σαν κυνηγημένος. Όταν κουράστηκα, είχα φτάσει μπροστά από τον χάρτη της πόλης. Έψαξα με γρήγορες αναπνοές τον σταθμό και είδα πως έπρεπε να συνεχίσω ευθεία για σχεδόν ένα χιλιόμετρο. Πήρα μία ανάσα και συνέχισα να τρέχω.
Έφτασα στον σταθμό και είδα πως το τρένο για Ilsan έφευγε σε 10 λεπτά. Ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη να επιβιβάζεται στο τρένο, κοίταξα τριγύρω μου και είδα πως ανάμεσα στα δύο βαγόνια υπήρχε η μεγάλη και γερή αλυσίδα που τα ένωνε. Επάνω στην αλυσίδα ήταν στερεωμένη μία μεγάλη, λαμαρίνα, λογικά για να μπορούν οι άνθρωποι να μετακινούνται από το ένα βαγόνι στο άλλο, χωρίς να χρειάζεται να περάσουν μέσα από τα κουπέ.
Χώθηκα εκεί πέρα και έκανα ότι και καλά έψαχνα κάτι, ώσπου επιβιβάστηκαν όλοι και το τρένο σιγά σιγά ξεκίνησε. Δεν με κοιτούσε κανείς, και αυτό ήταν καλό. Είχα χωθεί βέβαια σχεδόν ολόκληρος κάτω από το ένα βαγόνι. Το ταξίδι όμως ήταν βαρετό έτσι.
Άρχισε να βρέχει και έτσι αποφάσισα να μπω μέσα σε ένα από τα βαγόνια. Ο ελεγκτής σίγουρα θα είχε περάσει νωρίτερα, οπότε δεν θα είχα πρόβλημα. Σηκώθηκα όρθιος ενώ έπιανα στα χερούλια από τις πόρτες και μπήκα στο βαγόνι στα αριστερά μου. Δεν ήξερα ποιο ήταν το μπροστά και ποιο το πίσω βαγόνι.
Ήμουν ελαφρώς βρεγμένος όμως κανείς δεν το παρατήρησε. Ένα κορίτσι που καθόταν με την μητέρα του έριξε το βλέμμα της επάνω μου και χαμογέλασε. Γύρισα και κοίταξα έξω από το παράθυρο τα δέντρα που έμοιαζαν να χαϊδεύουν με τα φύλλα τους τα βαγόνια. Μου άρεσε να ταξιδεύω με τρένο, αν και ήταν η δεύτερη φορά που το έκανα.
Μόλις φτάσαμε στο Ilsan κατέβηκα τρέχοντας και πήγα στο σπίτι του Jungkook. Δεν είχα ιδέα τι ώρα ήταν, είχε όμως βραδιάσει. Μετά από αρκετό τρέξιμο και πάλι, έφτασα έξω από το σπίτι του και είδα φως από το παράθυρο του. Ήταν ανοιχτό το παράθυρο, οπότε σκαρφάλωσα λίγο και τον είδα μέσα να διαβάζει στο γραφείο του.
Καθόμουν απλά και τον κοιτούσα, ενώ είχα στηρίξει όλο το βάρος μου στα χέρια μου. Ο σάκος μου έπεσε κάτω, δημιουργώντας θόρυβο που τον έκανε να τρομάξει. Δεν κοίταξε όμως προς το παράθυρο. Έβηξα σχετικά δυνατά και με κοίταξε έκπληκτος. "Tae;". Χαμογέλασα και έσκυψα να πάρω τον σάκο μου, τον οποίο έβαλα μέσα στο δωμάτιο και ύστερα μπήκα και εγώ.
Με κοίταξε στα μάτια και έπεσε επάνω μου αγκαλιάζοντας με σφιχτά. Ύστερα με έπιασε από τα μάγουλα απαλά με τα μικρά του χεράκια. "Για πόσο ήρθες; Πως σε άφησαν;". "Δεν με άφησαν, ήρθα μόνος. Όμως για λίγο, δεν μπορώ να κάτσω πολύ. Θα φύγω με το πρ-". Με εμπόδισε από το να τελειώσω την πρόταση μου ενώνοντας τα χείλη του με τα δικά μου. Όμως ήταν σύντομο.
"Μου έλειψες! Πέρασε σχεδόν μία εβδομάδα, Taehyung!". "Το ξέρω, κι εμένα μου έλειψες. Για εσένα ήρθα". "Αύριο θα έρθεις σχολείο; Σε παρακαλώ". Ανασήκωσα τους ώμους μου. "Είναι το διαγώνισμα αύριο, Taehyung! Επίσης ήρθε και ένας καινούργιος μαθηματικός".
"Μάλιστα" είπα και τον αγκάλιασα σφιχτά. "Έλα, θα σε βοηθήσω στο διαγώνισμα". "Δεν με νοιάζει το διαγώνισμα, Kookie". "Έλα" συνέχισε, αυτή την φορά με παιδική φωνούλα. Σαν μικρό κουταβάκι ακούστηκε.
"Και τι θα κερδίσω αν σε αφήσω να με βοηθήσεις;" τον ρώτησα. Χαμογέλασε και ανασήκωσε τους ώμους του. "Δεν ξέρω". "Θα σου πω εγώ". Τον άρπαξα και ένωσα τα χείλη μας, αυτή την φορά για αρκετή ώρα. Η μέση του λύγισε, όμως τον έπιασα από τα μπούτια και τον σήκωσα. Ήταν στον αέρα, γαντζωμένος επάνω μου. Πέσαμε στο κρεβάτι.
"Taehyung, όχι!" φώναξε. Τον κοίταξα στα μάτια και σηκώθηκα από πάνω του. "Συγγνώμη" ψιθύρισα. Μου έπιασε το χέρι και με πήγε στο γραφείο του. Κάθισα στην καρέκλα και αυτός κάθισε επάνω μου. Άνοιξε το βιβλίο της γεωγραφίας και ξεκίνησε να διαβάζει. Σιγά που πρόσεχα τι διάβαζε.
Μου άρεσε πολύ έτσι όπως καθόταν επάνω μου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι αν δεν το θέλει και ο ίδιος. Και αφού δεν θέλει να κάνουμε δεύτερη φορά το ίδιο "λάθος", κάθομαι και εγώ στα αυγά μου. Τι να κάνουμε; Έχει και τέτοια η ζωή.