Seokjin's P.O.V.
Εδώ στην Daegu τα πράγματα είναι πολύ... περίεργα και διαφορετικά από όσο είχαμε συνηθίσει. Μένουμε σε κάτι μικρά δωμάτια τα οποία -ευτυχώς Παναγιά μου- δεν είναι παγωμένα, το αντίθετο. Υπάρχει όμως μόνο ένα παράθυρο και για ένα δωμάτιο όπου μένουν μέσα τέσσερις έφηβοι, και μία λάμπα ξέρει πως είναι πολύ λίγο για να αερίζεται ο χώρος. Ναι, εννοώ πως βρωμάει.
Έπειτα, είναι πολύ παράξενο που αυτός ο καινούργιος ο Jimin ήρθε να μείνει μαζί μας, ο Taehyung είπε πως τον γνωρίζει αλλά δεν συμπαθιούνται καθόλου, βασικά παλιά το έκαναν αλλά πλέον συνέβη κάτι και η σχέση τους διαλύθηκε. Δεν με ενδιαφέρει και τόσο πολύ τι έχει γίνει. Αρκεί να μην μαλώνουν και διαλύουν την ηρεμία, που δεν το κάνουν, οπότε όλα υπέροχα.
Ο Taehyung βέβαια αισθάνεται πολύ άσχημα εδώ. Νιώθει πως είναι μισός, είπε πως στο Ilsan έχει κάποιο σημαντικό άνθρωπο που δεν έπρεπε να τον αφήσει έτσι απότομα. Να πω την αλήθεια, και εγώ το ίδιο νιώθω, παρόλο που δεν έχω κανέναν εκεί για να του λείπω και να μου λείπει. Ούτε οικογένεια, ούτε φίλους, ούτε τίποτα. Είμαι μόνος.
Ποτέ δεν είχα κανέναν στην ζωή μου να αισθάνεται κάτι για εμένα. Αν είχα δεν θα ήμουν εδώ τώρα.
Γεννήθηκα ένα βροχερό και κρύο βράδυ, η μητέρα μου ήταν 16 ετών και δεν μπορούσε να με φροντίσει. Από ότι ξέρω, ο πατέρας της την είχε διώξει από το σπίτι επειδή αρνούνταν να κάνει έκτρωση και ήθελε να με γεννήσει, παρόλο που ήξερε πως δεν θα με μεγάλωνε εκείνη. Με γέννησε στην μέση του δρόμου και δύο μέρες μετά με τύλιξε με μία κουβέρτα και με άφησε έξω από ένα τυχαίο σπίτι.
Η μοναχική γυναίκα που έμενε εκεί με παρέδωσε στο ορφανοτροφείο, όπου και μεγάλωσα. Δεν έχω ζήσει ούτε στιγμή σε σπίτι, δεν ξέρω πως είναι να ζεις σε μία φυσιολογική οικογένεια με δύο γονείς. Θα ήθελα όμως αν είχα την ευκαιρία, ο καθένας στην θέση μου το ίδιο θα έλεγε. Είναι αδικία να θες να ζήσεις σε ένα όμορφο περιβάλλον περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που σε αγαπάνε και έχουν συγγένεια μαζί σου και δεν μπορείς. Δεν λέω βέβαια πως και τώρα οι άνθρωποι που έχω δεν με αγαπάνε και δεν τους αγαπώ και εγώ, φυσικά και το κάνω. Βλέπω μητέρα μου την Rose και αδερφό μου τον Yoongi. Αρχίζω να βλέπω και τον Taehyung έτσι σιγά σιγά, όμως χρειάζεται χρόνο για να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο τόσο πολύ που να τον αντιμετωπίζεις σαν να είναι αδερφός σου.
Η Rose μία μέρα μου είχε πει πως ζηλεύει την σχέση μου με τον Yoongi. Δύσκολα πιάνεις τόσο δυνατές φιλίες σήμερα και ειδικά ένα άτομο με τις ψυχολογικές διαταραχές που έχει εκείνος δύσκολα σου συμπεριφέρεται έτσι όπως συμπεριφέρεται σε εμένα όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ τον αγαπάω, κι ας μαλώνουμε συχνά. Κι αν κάποιες φορές λέει πως θέλει να πεθάνει για να γλιτώσει από τους ανθρώπους, και τότε τον αγαπάω. Και όταν κλαίει που έχει μείνει μόνος, και τότε του δείχνω την αγάπη μου και του υπενθυμίζω συνέχεια πως δεν είναι μόνος του, του υπενθυμίζω πως έχει εμένα.
Αν πάθει κάτι ποιος θα κλάψει; Εγώ φυσικά. Από την μέρα που γνώρισα τον Yoongi είχα καταλάβει πως θα δενόμουν μαζί του τόσο πολύ. Ακόμα την θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Τον είχαν φέρει στο ορφανοτροφείο, η Rose στεκόταν δίπλα του φορώντας ένα μακρύ μαύρο φουστάνι και εκείνος φορούσε χοντρό μπουφάν και φαινόταν τρομαγμένος. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα από το κλάμα. Πρέπει να ήμασταν 7 ή 8 χρονών. Τον πλησίασα αμέσως και τον ρώτησα πως τον λένε. "Min Yoongi" ψιθύρισε. "Εμένα με λένε Kim Seokjin, αλλά μπορείς να με φωνάζεις Jin". Τις πρώτες μέρες ήταν πολύ επιφυλακτικός απέναντι μου, αλλά μετά αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και στο ίδρυμα και στο σχολείο. Δεν κοιμόμασταν από την αρχή μαζί, εκείνος ζήτησε να κοιμάται μαζί μου γιατί στο άλλο του δωμάτιο έγινε κάτι που δεν έμαθα ποτέ τι ήταν.
Κάναμε όρκο στην πρώτη επέτειο της φιλίας μας, πως θα είμαστε για πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον και θα τον υποστηρίζουμε, δεν θα προδώσουμε ποτέ ο ένας τον άλλον και θα μοιραζόμαστε πάντα ότι μας περισσεύει, οτιδήποτε και αν είναι αυτό.
Είχαμε σκεφτεί να κάνουμε όρκο αίματος, αλλά επειδή φοβόμασταν το αίμα, είπαμε να χρησιμοποιήσουμε σάλτσα. Αλλά επειδή δεν μας άρεσε το κόκκινο χρώμα, τελικά χρησιμοποήσαμε μουστάρδα.
Πριν από δύο χρόνια, ο Yoongi μου είπε πως ελκύεται από άντρες και με ρώτησε αν θέλω ακόμα να είμαι φίλος του, θυμήθηκα εκείνη την ημέρα που ορκιστήκαμε. Τον αγκάλιασα και του υπενθύμισα πως είχαμε πει να είμαστε για πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον ότι και να συμβεί. Δεν είμαι τόσο χαζός για να τον παρατήσω μόνο και μόνο για το τι άνθρωποι του αρέσουν. Ποτέ δεν θα το έκανα αυτό. Ίσα ίσα, από τότε είμαστε πιο δεμένοι.
Ο Yoongi χτύπησε τον Taehyung σχετικά δυνατά στον ώμο ενώ καθόμασταν κάτω στον ήλιο και διαβάζαμε. "Τι έγινε ρε;" φώναξε ο Taehyung. "Νομίζω πως κάποιος σε ψάχνει" είπε και του έδειξε το τηλέφωνο με νόημα. Ο μικρός άρπαξε το τηλέφωνο και πετάχτηκε όρθιος τρέχοντας ανάμεσα στα δέντρα για να μιλήσει. Τον ζήλεψα... Μακάρι να με έπαιρνε και εμένα κάποιος τηλέφωνο να δει τι κάνω...
Γύρισε αρκετή ώρα κλαίγοντας και μπήκε μέσα στο σπίτι χωρίς να πει κουβέντα. Τον ακολούθησα στο δωμάτιο και τον είδα που έκλαιγε με λυγμούς ενώ ήταν σκεπασμένος με την κουβέρτα του ως το κεφάλι. Κάθισα δίπλα του και τον αγκάλιασα σφιχτά, βάζοντας τον να ξαπλώσει επάνω στα πόδια μου και να ηρεμήσει.
"Jin, έχεις ερωτευτεί ποτέ λάθος άτομο; Έναν άνθρωπο που δεν έπρεπε να ερωτευτείς με τίποτα;". Ναι, και είναι ότι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί. Πραγματικά. Λυπάμαι τον Taehyung αυτή την στιγμή, πολύ. Είναι πολύ άδικο, γιατί τα συναισθήματα δεν υπολογίζουν τέτοια. Ερωτεύεσαι ακόμα και το ίδιο σου το αδέρφι αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να το κάνεις. Δεν είναι καθόλου εύκολο να το κάνεις, και αν το καταφέρεις, αξίζεις βραβείο. Άρχισα να του χαϊδεύω απαλά τα ανακατεμένα μαλλιά του.
"Ναι" ψιθύρισα. "Jin, είμαι ερωτευμένος με τον αδερφό μου... Κ-Και είναι λάθος... Αλλά τ-τον αγαπ-αγαπώ πολύ... Και δεν μπορώ να σταματήσω να τον βλ-βλέπω έτσι". Τον κοίταξα στα μάτια και δάγκωσα τα χείλη μου ενώ ψιθύρισα "Όχι, όχι... Δεν είναι λάθος... Ο έρωτας δεν είναι λάθος...".
Πέρασε πολύ ώρα ενώ έκλαιγε συνεχώς, ώσπου κουράστηκε και κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Τον έπιασα προσεκτικά και τον έβαλα να ξαπλώσει στο κρεβάτι και ύστερα σηκώθηκα σιάζοντας τα ρούχα μου. Όταν πήγα να βγω έξω, είδα τον Yoongi και τον Jimin να έχουν έρθει αρκετά κοντά. Κοίταξα αμέσως αλλού.
Δεν μου αρέσει να κάνω third wheel. Καθόλου όμως. Σε κανέναν πιστεύω δεν αρέσει. Πήγα στο κρεβάτι μου και το έστρωσα προσεκτικά και κοίταξα το ρολόι. Ήταν έξι το απόγευμα, ο ήλιος έδυε σιγά σιγά. Άνοιξα την πόρτα για να βγω έξω και τότε το είδα.
Ο Jimin και ο Yoongi φιλιόντουσαν!