Toen ik een kind was, zei mijn vader altijd: "Als je iets doodt, eet je het op." Ik veronderstel dat dat redelijk genoeg klinkt, maar mijn vader nam de dingen altijd een beetje te ver.
Ik herinner me de eerste keer dat het gebeurde. Ik was pas 3 jaar oud. Ik stampte op mieren. "Schraap ze op en eet ze op, jongen!" Gromde hij. Ik zou het niet doen. Ik huilde en probeerde weg te rennen, maar hij pakte me beet en duwde de mieren een voor een in mijn mond. Naderhand heb ik overgegeven.
Op een dag, toen ik 4 was, betrapte mijn vader me erop dat ik de vleugels van vliegen af trok. "Je kunt ze nu opeten of ze later opeten," zei hij. Ik begon te huilen, maar hij pakte een vlieg op en liet me mijn mond openmaken. Daarna liet hij het vallen en dwong me het te slikken. Weken later dacht ik dat ik de vlieg in me kon laten bruisen.
Toen ik zes jaar oud was, maakte ik een pijl en boog uit een stok en een touwtje. Ik rende door de achtertuin en schoot met pijlen in de struiken toen er een vogel langs vloog. Ik heb hem per ongeluk geraakt en viel aan mijn voeten op de grond. Mijn vader keek naar het raam. "Breng hem naar binnen!" Riep hij.
Mijn vader liet me kijken toen hij alle veren plukte, de vogel schoonveegde en eruit trok. Daarna gooide hij het in een pot kokend water. Toen het gaar was, legde hij het op een bord en zette het voor me neer. Het zag eruit als een klein kipje. "Eet het nu," beval hij. De tranen rolden over mijn wangen. Mijn vader stond over me heen en zorgde ervoor dat ik het hele ding at.
Mijn vader was niet zo slecht. Hij heeft een puppy voor mijn 17de verjaardag gekocht. Een paar maanden later besloot hij me te leren autorijden. Terwijl we achteruit de oprit op liepen, hoorde ik een knelpunt en raakte ik de remmen. We stapten uit en toen ik mijn geliefde huisdierhond zag, geplet onder een van de achterwielen, viel ik op mijn knieën en barstte in tranen uit.
'Je kent de regels,' zei mijn vader.
Ik begon mijn hoofd te schudden en te huilen: "Nee! Nee! Nee! Nee!"
Mijn vader raapte de dode hond op, maar ik ging ervandoor en rende de velden in. Ik bracht de volgende twee dagen en nachten door met slapen in het bos. Ik had het koud en had honger, maar ik wilde niet naar huis.
Op de derde nacht wachtte ik tot het laat was en alle lichten uit waren. Toen klom ik zo stil mogelijk in het keukenraam en keek in de koelkast.
Plotseling hoorde ik de stem van mijn vader uit de duisternis komen. 'Je eten staat op tafel,' zei hij.
Hij knipte de lichten aan en knikte naar een grote schaal op de tafel. Daar lag mijn hond, geroosterd tot een knapperig, met een appel in zijn kaken.
Ik probeerde te rennen, maar hij pakte me bij het nekvel en duwde me op een stoel. Ik kon niet stoppen met schreeuwen en huilen, maar het kon hem niet schelen.
Ik pakte een vork en een mes en mijn vader sneed stukken van de hond en legde ze op mijn bord. Hij liet me eten totdat ik voelde dat mijn maag op het punt stond te barsten.
Iets in mij snauwde die nacht. Ik kon het niet meer aan. Toen en toen begon ik te plotten om weg te rennen.
Vroeg op de ochtend, net voor zonsopgang, kleedde ik me aan en pakte een zak. Toen opende ik stilletjes de deur van mijn slaapkamer en liep met mijn tenen de gang in.
Bovenaan de trap stond mijn vader. Hij had op me gewacht.
"Gaat u ergens heen?", Grinnikte hij.
Ik probeerde langs hem heen te rennen, maar hij liep mijn kant op. Ik sloeg per ongeluk tegen hem aan en hij verloor zijn evenwicht. Alles leek in slow motion te gebeuren. Ik zag hoe mijn vader achteruit viel en ik reikte naar hem om hem te grijpen, maar ik miste.
Hij tuimelde de trap af, sloeg elke stap op de weg naar beneden en landde op de bodem met een saai gebonk. Ik rende de trap af om hem te helpen, maar het was nutteloos. Zijn nek was in een vreemde hoek gedraaid en zijn dode ogen staarden me aan. Ik begon ongecontroleerd te huilen.
Ik huilde nog steeds toen ik de oven aanzette en naar de schuur ging om de bijl te halen.