ရပ္တန္႔သြားေသာကားေလးေပၚမွဆင္းလာေသာ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္......
ေနာက္လွည့္ကာေနာက္တစ္ေယာက္ကို
ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ကားေပၚမွဆင္းခိုင္းေနသည္....
" Hun!!! ေျဖးေျဖး....ေျဖးေျဖးဆင္း..... "
" Chan...... "
ရ႐ွိလိုက္ေသာမ်က္ေစာင္းလွလွ.....
ပိုတယ္လို႔ထင္လည္းမတတ္ႏိုင္.....
ခက္ခက္ခဲခဲျပန္လက္တြဲရျခင္းတြင္
ဒီ့ထက္ပိုသည္မ်ားပင္လုပ္ႏိုင္သည္.....
အိမ္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနေသာ
အႏွီႏွစ္ေကာင္......စပ္ၿဖီးၿဖီးအခြက္ေတြႏွင့္.....
" အိုး!!! လူေတြမ်ားေျပာင္းလဲတတ္လိုက္တာ.....
မေန႔ကနဲ႔ဒီေန႔ေတာင္မတူၾကဘူးေနာ္..... "
ခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔ေျပာလာသည္ကို လွ်ာထုတ္ေျပာင္ျပလိုက္သည္။
သူတို႔သည္လည္းကိုယ္ႏွင့္ထပ္တူ
၀မ္းသာေနၾကသည္ကိုသိသည္။
မိမိဆီသို႔ေလးေလးဆိုကာေျပးလာေသာ
Yihyunေလးကိုေကာက္ခ်ီလိုက္သည္မွာ
Chanျဖစ္သည္။ အစပိုင္းတြင္ေတာ့
စိမ္းေန၍ငိုမလိုျဖစ္ေနသည္မွာ ကေလးခ်စ္တတ္ေသာ
Chanေၾကာင့္ခဏအၾကာတြင္ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။
" Baekhyun!!! ေတာ္ေသးတာေပါ့.... "
" ဘာကိုလည္းအစမ႐ွိ....အဆံုးမ႐ွိ... "
" ေျသာ္.....Yihyunေလးေျပာပါတယ္....
ကိုႀကီးနဲ႔တူလို႔လူေကာင္ထြားေနတာ.......
မင္းနဲ႔မ်ားတူရင္ေတာ့... "
" ခြီး!!! "
ခြီးခနဲေနေအာင္ပင္ရယ္မိသြားသည္။
" Yahh!!! Wu Sehun!!!
မင္းေယာက္်ားျမန္ျမန္ေခၚသြားေတာ့.....
အခုပဲေရာက္တယ္....ငါ့ကိုရန္စေနၿပီ....
ဒီအိမ္မွာငါက၀ါအႀကီးဆံုးဆိုတာေျပာထားဦး!! "
" လူေကာင္အေသးဆံုးဆိုတာပါထည့္ေျပာေလ!!
ဟား ဟား ဟား!!! "
" Yahh!! "
" လာပါ Chanရယ္....စေနျပန္ၿပီ.....
Hunနားခ်င္ၿပီ.... "
အတင္းဆြဲေခၚလာမွသာလိုက္လာေသာChan....
Baekတစ္ေယာက္ကေတာ့ တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔ကို
ေဒါသထြက္က်န္ေနခဲ့ေလရဲ႕.....
အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ေပြ႔ခ်ီလိုက္ေသာ
Chanေၾကာင့္အံ့ျသရျပန္သည္.....
လက္ႏွစ္ဖက္သည္လည္း လည္ပင္းသို႔
သိုင္းဖက္လ်က္သား.....
" Chan!!! "
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ Hunရာ.....
ေသေလာက္ေအာင္လြမ္းေနခဲ့တာ!!! "
ေျပာေနရင္းပါးတစ္ဖက္ကိုေမႊးၾကဴလိုက္သည္မို႔
အ႐ွက္သည္းစြာရင္ခြင္ထဲမ်က္ႏွာ၀ွက္ထားျပန္သည္။
ခ်စ္စရာေကာင္းေသာပံုစံေလးေၾကာင့္
လြတ္ထြက္ခ်င္ေသာစိတ္အစံုကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္။
ေပြ႔ခ်ီလ်က္ပင္ကုတင္ေပၚအသာခ်ေပးကာ
အေပၚမွအုပ္မိုးမိေတာ့ အံ့ျသေနေသာမ်က္၀န္းေလး......
ခ်ယ္ရီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းပါးဆီၾကည့္မိခိုက္.....
အလို႐ွိသည္မွာတစ္ခုတည္းပင္.....ဟုတ္တယ္....
ခဏေလးပဲ....လြမ္းလြန္းလို႔.....
စားသံုးေနမိေသာႏႈတ္ခမ္းတို႔သည္
ေသာက္ေလငတ္မေျပေသာပင္လယ္ေရလိုပင္
စြဲေဆာင္မႈအားေကာင္းလြန္းလွသည္....
တံု႔ျပန္ေနသည္ေၾကာင့္ဆိုပိုမွန္မည္....
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္ဖြဖြကိုက္မိေတာ့
ထြက္ေပၚလာေသာ ညည္းညဴသံေလးသည္
စိတ္အစံုအားလြတ္ထြက္သြားေစသည္......
မိမိမလြန္ပါ.....ႏွစ္လေလာက္လြမ္းေနခဲ့ရတာမို႔
ဒီေလာက္ကေတာ့ျဖစ္သင့္ပါသည္။
ႏႈတ္ခမ္းမ်ားဆီမွတစ္ဆင့္လည္တိုင္ဆီက်ဴးေက်ာ္မိေတာ့
သစၥာ႐ွိေသာလက္မ်ားသည္ တီ႐ွပ္ကေလးအား
ဆြဲခြၽတ္ၿပီးျဖစ္သည္...... သူကိုယ္တိုင္လည္း
အကႌ်ကိုခပ္ျမန္ျမန္ခြၽတ္လိုက္သည္......
အ၀တ္မကပ္ေသာခႏၶာႏွစ္ခုသည္ပူျပင္းစျပဳလာသည္။
ဒါ....ဒါ...ဘယ္လိုအေျခအေနပါလိမ့္.....
သတိကပ္လို႔ၾကည့္မိခ်ိန္တြင္ အ၀တ္မကပ္ေသာသူ႔အား
အေပၚမွအုပ္မိုးကာ ရင္ဘတ္ပိုင္းတြင္အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ
Chan.....Chan၏အျပဳအမူမ်ားေအာက္တြင္
ထူးဆန္းစျပဳလာေသာခႏၶာေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္
တားဆီးဖို႔လုပ္ရသည္။
" Chan.....ကေလး.....ကေလး႐ွိေနတယ္ေလ "
ခပ္တိုးတိုးထြက္လာေသာအသံေလး......
ရပ္တန္႔ခ်င္ေသာ္ညား မတတ္ႏိုင္ေတာ့.....
ေအာက္သို႔ေလွ်ာကာ မထြက္ေသးေသာ
ဗိုက္ေလးကိုနမ္းလိုက္သည္.....
" ကိုယ္.....ကိုယ္မရေတာ့ဘူး.....လြမ္းေနလို႔....
ကိုယ္ညင္သာပါ့မယ္ "
Chan၏ေတာင္းဆိုမႈကိုေခါင္းညိမ့္လိုက္သည္လား
ေခါင္းခါလိုက္သည္လား မသိေတာ့......
Chan ၏အျပဴအမူမ်ားၾကားတြင္
စီးေမ်ာမိသြားသည္္.....
ညင္သာေသာလႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္
မ်က္စိစံုမွိတ္ကာစီးေမ်ာေနေသာ Hunသည္
သူ႔အတြက္ေတာ့ အလွပဆံုးပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္
ျဖစ္ေတာ့သည္.....
ရင္ခြင္ထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ
Hun၏နဖူးသို႔ ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္သည္။
အခုသူတို႔တြင္ ဘာအခက္အခဲမွမ႐ွိေတာ့ေပ....
ကေလးေလးေမြးၿပီး သူမ်ားေတြႏွင့္တန္းတူ
ေပ်ာ္ရႊင္ေသာမိသားစုေလးပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေတာ့မည္.....
သူသည္လည္းရင္ခြင္ထဲကHunကို
တင္းၾကပ္စြာဖက္လ်က္ မ်က္၀န္းမ်ားမွိတ္ကာ
အိပ္စက္လိုက္ေတာ့သည္......
အခန္းေလးထဲ အသက္႐ွဴသံေလးမွလြဲ၍
အရာအားလံုးတိတ္ဆိတ္လ်က္႐ွိသည္.....
ကုတင္ေပၚမွေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္သည္
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္တင္းၾကပ္စြာဖက္လ်က္
အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္....ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ေတာ့
အ၀တ္အခ်ိဳ႕ျပန္႔ၾကဲလ်က္႐ွိသည္.....
ဒုန္း!!!
" Yahh!!! Wu Sehun!!!
ထမင္းစားခ်ိန္ကိုေအာက္ဆင္းမလာပဲဘာလုပ္..... "
ေျပာမည့္စကားပင္ရပ္သြားကာ.....
မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖင့္ေၾကာင္ေနမိသည္.....
အသံၾကားမွအလူးအလဲထလာၾကသည့္ႏွစ္ေယာက္...
အကႌ်လည္းမ၀တ္ထား.....ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာအကႌ်ေတြ...
ဒါ.....ဒါ.....
" အင္း.......Yah!!! Byun Baekhyun!!! "
ပ်ံ၀ဲသြားေသာေခါင္းအံုးတစ္လံုး......
" Yahh!! ဒီလိုအေျခအေနဆို
ေလာ့ခ္ခ်ထားေလ....ခုေတာ့....Yihyunေလး
မၾကည့္နဲ႔....လာ....ပါးပါးနဲ႔ေအာက္ျပန္ဆင္းမယ္...
ဟား ဟား ဟား!!! "
ကေလးကိုေတာင္မ်က္ႏွာကိုလက္နဲ႔ကာသြားေသး....
ေနစမ္းပါဦး....ဒါက သူ႔အခန္းလည္းမဟုတ္ပဲ..
" Yah!! တံခါးမေခါက္ပဲသူမ်ားအခန္းထဲ
ဇြတ္၀င္လာရသလားဟ....... "
တံခါးပိတ္ၿပီးထြက္သြားတာေသခ်ာမွ
Chanကိုၾကည့္မိေတာ့ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္....
" Chanကေလာ့ခ္မခ်ပဲနဲ႔.....အခုေတာ့
အဲ့ေကာင္ကအခ်ိန္ျပည့္စေနေတာ့မွာ.... "
" ဟီး....ကိုယ္လည္းစိတ္ေလာသြားလို႔ "
" ေတာ္ၿပီ.....မေျပာေတာ့ဘူး ဗိုက္ဆာတယ္...
ေအာက္ဆင္းမယ္.....ေရခ်ိဳးခန္းထဲခ်ီ!!! "
ခ်စ္ေယာက္်ားအလိုက်ေပြ႕ခ်ီကာ
ေရခ်ိဳးခန္းဆီသို႔ဦးတည္ရသည္။
.
.
.
ႏွစ္ေယာက္အတူေအာက္ဆင္းလာေတာ့
ထမင္း၀ိုင္းတြင္လူစံုေနၿပီျဖစ္သည္....
" ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္
ၾကာေနရတာလဲ.... "
စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ေျပာေနတဲ့ ငဘတ္ေကာင္....
ဒါသက္သက္ရန္စတာ.....
ငါ့အကြက္ထဲ၀င္လာလို႔ကေတာ့ေတြ႔မယ္....
ထမင္း၀ိုင္းတြင္ ဟင္းအမယ္အေတာ့စံုသည္....
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္သူ႔အႀကိဳက္ေတြခ်ည္းပင္.....
အဲ.....ဒီေန႔ဟင္းအနံ႔ရေနသည္ကိုပင္
ပ်ိဳ႕မတက္ဘူးဆိုေတာ့ ကေလးေလးကလိမၼာလာၿပီ.....
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ဗိုက္ကေလးပြတ္ကာျပံဳးမိသည္....
ဗိုက္ကလည္းအေတာ္ဆာေနသည္မို႔
ဒီေန႔ကေတာ့စားၿပီဟုေတြးမိသည္.....
" ေကာင္းေကာင္းစားပါ့မယ္ "
ေ႐ွ႕မွ ပဲၾကာဇံသုပ္ေလးကိုစားၾကည့္ေတာ့....
အား.......စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ....
" ေ၀ါ့....... "
ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမဟုတ္ေတာ့.....
ဘယ္သူလဲဟုၾကည့္မိေတာ့.....
ထမင္း၀ိုင္းမွထေျပးကာ ေဘစင္ထဲေခါင္းစိုက္ေနေသာ
ကိုႀကီး.....ကိုလတ္နဲ႔ Chan....
ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာပါလိမ့္.....
အကုန္လံုးအထူးအဆန္းျဖစ္ေနၾကသည္.....
ထိုစဥ္....
" အ.....အား!!! "
အသံထြက္လာသူကား ဗိုက္ဗိုက္Soo....
" Soo!! ဘာျဖစ္တာလဲ!! "
ေခြၽးေစးေတြျပန္လာသည့္ Sooအနား
အေျပးေရာက္သြားသူကား ကိုလတ္....
" အ....ဗိုက္.....အ.....ဗိုက္နာတယ္..... "
" ေမြး.....ေမြးေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္.....
ဟိတ္ေကာင္ေတြ....ကား....ကားထုတ္ထား...
ေဆးရံုသြားမယ္ "
ေပြ႔ခ်ီကာထြက္သြားေလသည္......
ကားနားအေရာက္.....
" Soo!!! ကိုယ့္ဆံပင္ကိုမဆြဲနဲ႔ေလ!!!
ကိုယ္နာတာေပါ့....အ....အ "
" နာပါေစ!!! တမင္နာေအာင္ဆြဲတာ.....
အ.....ဒီမွာအရမ္းနာေနတာ....အ....
ခင္ဗ်ားလည္းနာေအာင္လို႔....အ "
" အား!!! "
ေမာင္းထြက္သြားေသာ ကားေလးကိုၾကည့္ရင္း
သူျပံဳးမိသည္........
ထမင္းစားအၿပီးဧည့္ခန္းထဲတြင္ TVၾကည့္ရင္း
လိေမၼာ္သီးစားေနသည္....
Chanႏွင့္ကိုႀကီးကေတာ့ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ
အန္ေနၾကဆဲပင္ျဖစ္သည္....
လိမၼာလိုက္တဲ့ကေလးေလး......
ပါးပါးျဖစ္ရမွာေတြကို ဒယ္ဒီနဲ႔ဦးေလးႏွစ္ေယာက္ကို
ေပးလိုက္တာေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
အားေလ်ာ့စြာထိုင္လိုက္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္း
အိမ္ေလးတြင္ရယ္သံတို႔ႀကီးစိုးလ်က္႐ွိသည္.....
################################
Finalေတာင္နီးလာၿပီ😪😪
မခြဲခ်င္ေသးဘူးရယ္😥
feedback ေလးေတြေျပာၾကအူး😁
ေခ့်ယူပါေနာ္ 😍😍
အူးမြ😘😘
Unicode
ရပ်တန့်သွားသောကားလေးပေါ်မှဆင်းလာသော
ကောင်လေးတစ်ယောက်......
နောက်လှည့်ကာနောက်တစ်ယောက်ကို
ဂရုတစိုက်နှင့်ကားပေါ်မှဆင်းခိုင်းနေသည်....
" Hun!!! ဖြေးဖြေး....ဖြေးဖြေးဆင်း..... "
" Chan...... "
ရရှိလိုက်သောမျက်စောင်းလှလှ.....
ပိုတယ်လို့ထင်လည်းမတတ်နိုင်.....
ခက်ခက်ခဲခဲပြန်လက်တွဲရခြင်းတွင်
ဒီ့ထက်ပိုသည်များပင်လုပ်နိုင်သည်.....
အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် အသင့်စောင့်ကြိုနေသော
အနှီနှစ်ကောင်......စပ်ဖြီးဖြီးအခွက်တွေနှင့်.....
" အိုး!!! လူတွေများပြောင်းလဲတတ်လိုက်တာ.....
မနေ့ကနဲ့ဒီနေ့တောင်မတူကြဘူးနော်..... "
ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ပြောလာသည်ကို လျှာထုတ်ပြောင်ပြလိုက်သည်။
သူတို့သည်လည်းကိုယ်နှင့်ထပ်တူ
ဝမ်းသာနေကြသည်ကိုသိသည်။
မိမိဆီသို့လေးလေးဆိုကာပြေးလာသော
Yihyunလေးကိုကောက်ချီလိုက်သည်မှာ
Chanဖြစ်သည်။ အစပိုင်းတွင်တော့
စိမ်းနေ၍ငိုမလိုဖြစ်နေသည်မှာ ကလေးချစ်တတ်သော
Chanကြောင့်ခဏအကြာတွင်ရင်းနှီးသွားကြသည်။
" Baekhyun!!! တော်သေးတာပေါ့.... "
" ဘာကိုလည်းအစမရှိ....အဆုံးမရှိ... "
" သြော်.....Yihyunလေးပြောပါတယ်....
ကိုကြီးနဲ့တူလို့လူကောင်ထွားနေတာ.......
မင်းနဲ့များတူရင်တော့... "
" ခွီး!!! "
ခွီးခနဲနေအောင်ပင်ရယ်မိသွားသည်။
" Yahh!!! Wu Sehun!!!
မင်းယောက်ျားမြန်မြန်ခေါ်သွားတော့.....
အခုပဲရောက်တယ်....ငါ့ကိုရန်စနေပြီ....
ဒီအိမ်မှာငါကဝါအကြီးဆုံးဆိုတာပြောထားဦး!! "
" လူကောင်အသေးဆုံးဆိုတာပါထည့်ပြောလေ!!
ဟား ဟား ဟား!!! "
" Yahh!! "
" လာပါ Chanရယ်....စနေပြန်ပြီ.....
Hunနားချင်ပြီ.... "
အတင်းဆွဲခေါ်လာမှသာလိုက်လာသောChan....
Baekတစ်ယောက်ကတော့ တရှူးရှူးနဲ့ကို
ဒေါသထွက်ကျန်နေခဲ့လေရဲ့.....
အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ပွေ့ချီလိုက်သော
Chanကြောင့်အံ့သြရပြန်သည်.....
လက်နှစ်ဖက်သည်လည်း လည်ပင်းသို့
သိုင်းဖက်လျက်သား.....
" Chan!!! "
" ဘာဖြစ်လို့လဲ Hunရာ.....
သေလောက်အောင်လွမ်းနေခဲ့တာ!!! "
ပြောနေရင်းပါးတစ်ဖက်ကိုမွှေးကြူလိုက်သည်မို့
အရှက်သည်းစွာရင်ခွင်ထဲမျက်နှာဝှက်ထားပြန်သည်။
ချစ်စရာကောင်းသောပုံစံလေးကြောင့်
လွတ်ထွက်ချင်သောစိတ်အစုံကိုထိန်းချုပ်ထားရသည်။
ပွေ့ချီလျက်ပင်ကုတင်ပေါ်အသာချပေးကာ
အပေါ်မှအုပ်မိုးမိတော့ အံ့သြနေသောမျက်ဝန်းလေး......
ချယ်ရီရောင်နှုတ်ခမ်းပါးဆီကြည့်မိခိုက်.....
အလိုရှိသည်မှာတစ်ခုတည်းပင်.....ဟုတ်တယ်....
ခဏလေးပဲ....လွမ်းလွန်းလို့.....
စားသုံးနေမိသောနှုတ်ခမ်းတို့သည်
သောက်လေငတ်မပြေသောပင်လယ်ရေလိုပင်
စွဲဆောင်မှုအားကောင်းလွန်းလှသည်....
တုံ့ပြန်နေသည်ကြောင့်ဆိုပိုမှန်မည်....
အောက်နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွကိုက်မိတော့
ထွက်ပေါ်လာသော ညည်းညူသံလေးသည်
စိတ်အစုံအားလွတ်ထွက်သွားစေသည်......
မိမိမလွန်ပါ.....နှစ်လလောက်လွမ်းနေခဲ့ရတာမို့
ဒီလောက်ကတော့ဖြစ်သင့်ပါသည်။
နှုတ်ခမ်းများဆီမှတစ်ဆင့်လည်တိုင်ဆီကျူးကျော်မိတော့
သစ္စာရှိသောလက်များသည် တီရှပ်ကလေးအား
ဆွဲချွတ်ပြီးဖြစ်သည်...... သူကိုယ်တိုင်လည်း
အင်္ကျီကိုခပ်မြန်မြန်ချွတ်လိုက်သည်......
အဝတ်မကပ်သောခန္ဓာနှစ်ခုသည်ပူပြင်းစပြုလာသည်။
ဒါ....ဒါ...ဘယ်လိုအခြေအနေပါလိမ့်.....
သတိကပ်လို့ကြည့်မိချိန်တွင် အဝတ်မကပ်သောသူ့အား
အပေါ်မှအုပ်မိုးကာ ရင်ဘတ်ပိုင်းတွင်အလုပ်ရှုပ်နေသော
Chan.....Chan၏အပြုအမူများအောက်တွင်
ထူးဆန်းစပြုလာသောခန္ဓာကြောင့် ခပ်မြန်မြန်
တားဆီးဖို့လုပ်ရသည်။
" Chan.....ကလေး.....ကလေးရှိနေတယ်လေ "
ခပ်တိုးတိုးထွက်လာသောအသံလေး......
ရပ်တန့်ချင်သော်ညား မတတ်နိုင်တော့.....
အောက်သို့လျှောကာ မထွက်သေးသော
ဗိုက်လေးကိုနမ်းလိုက်သည်.....
" ကိုယ်.....ကိုယ်မရတော့ဘူး.....လွမ်းနေလို့....
ကိုယ်ညင်သာပါ့မယ် "
Chan၏တောင်းဆိုမှုကိုခေါင်းညိမ့်လိုက်သည်လား
ခေါင်းခါလိုက်သည်လား မသိတော့......
Chan ၏အပြူအမူများကြားတွင်
စီးမျောမိသွားသည်.....
ညင်သာသောလှုပ်ရှားမှုများတွင်
မျက်စိစုံမှိတ်ကာစီးမျောနေသော Hunသည်
သူ့အတွက်တော့ အလှပဆုံးပန်းချီတစ်ချပ်
ဖြစ်တော့သည်.....
ရင်ခွင်ထဲတွင် အိပ်ပျော်နေသော
Hun၏နဖူးသို့ ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။
အခုသူတို့တွင် ဘာအခက်အခဲမှမရှိတော့ပေ....
ကလေးလေးမွေးပြီး သူများတွေနှင့်တန်းတူ
ပျော်ရွှင်သောမိသားစုလေးပိုင်ဆိုင်နိုင်တော့မည်.....
သူသည်လည်းရင်ခွင်ထဲကHunကို
တင်းကြပ်စွာဖက်လျက် မျက်ဝန်းများမှိတ်ကာ
အိပ်စက်လိုက်တော့သည်......
အခန်းလေးထဲ အသက်ရှူသံလေးမှလွဲ၍
အရာအားလုံးတိတ်ဆိတ်လျက်ရှိသည်.....
ကုတင်ပေါ်မှကောင်လေးနှစ်ယောက်သည်
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်တင်းကြပ်စွာဖက်လျက်
အိပ်ပျော်နေကြသည်....ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်တော့
အဝတ်အချို့ပြန့်ကြဲလျက်ရှိသည်.....
ဒုန်း!!!
" Yahh!!! Wu Sehun!!!
ထမင်းစားချိန်ကိုအောက်ဆင်းမလာပဲဘာလုပ်..... "
ပြောမည့်စကားပင်ရပ်သွားကာ.....
မျက်လုံးအပြူးသားဖြင့်ကြောင်နေမိသည်.....
အသံကြားမှအလူးအလဲထလာကြသည့်နှစ်ယောက်...
အင်္ကျီလည်းမဝတ်ထား.....ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာအင်္ကျီတွေ...
ဒါ.....ဒါ.....
" အင်း.......Yah!!! Byun Baekhyun!!! "
ပျံဝဲသွားသောခေါင်းအုံးတစ်လုံး......
" Yahh!! ဒီလိုအခြေအနေဆို
လော့ခ်ချထားလေ....ခုတော့....Yihyunလေး
မကြည့်နဲ့....လာ....ပါးပါးနဲ့အောက်ပြန်ဆင်းမယ်...
ဟား ဟား ဟား!!! "
ကလေးကိုတောင်မျက်နှာကိုလက်နဲ့ကာသွားသေး....
နေစမ်းပါဦး....ဒါက သူ့အခန်းလည်းမဟုတ်ပဲ..
" Yah!! တံခါးမခေါက်ပဲသူများအခန်းထဲ
ဇွတ်ဝင်လာရသလားဟ....... "
တံခါးပိတ်ပြီးထွက်သွားတာသေချာမှ
Chanကိုကြည့်မိတော့ စပ်ဖြီးဖြီးနှင့်....
" Chanကလော့ခ်မချပဲနဲ့.....အခုတော့
အဲ့ကောင်ကအချိန်ပြည့်စနေတော့မှာ.... "
" ဟီး....ကိုယ်လည်းစိတ်လောသွားလို့ "
" တော်ပြီ.....မပြောတော့ဘူး ဗိုက်ဆာတယ်...
အောက်ဆင်းမယ်.....ရေချိုးခန်းထဲချီ!!! "
ချစ်ယောက်ျားအလိုကျပွေ့ချီကာ
ရေချိုးခန်းဆီသို့ဦးတည်ရသည်။
.
.
.
နှစ်ယောက်အတူအောက်ဆင်းလာတော့
ထမင်းဝိုင်းတွင်လူစုံနေပြီဖြစ်သည်....
" ဘာတွေများလုပ်နေလို့ ဒီလောက်တောင်
ကြာနေရတာလဲ.... "
စပ်ဖြီးဖြီးနှင့်ပြောနေတဲ့ ငဘတ်ကောင်....
ဒါသက်သက်ရန်စတာ.....
ငါ့အကွက်ထဲဝင်လာလို့ကတော့တွေ့မယ်....
ထမင်းဝိုင်းတွင် ဟင်းအမယ်အတော့စုံသည်....
တော်တော်များများသည်သူ့အကြိုက်တွေချည်းပင်.....
အဲ.....ဒီနေ့ဟင်းအနံ့ရနေသည်ကိုပင်
ပျို့မတက်ဘူးဆိုတော့ ကလေးလေးကလိမ္မာလာပြီ.....
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ဗိုက်ကလေးပွတ်ကာပြုံးမိသည်....
ဗိုက်ကလည်းအတော်ဆာနေသည်မို့
ဒီနေ့ကတော့စားပြီဟုတွေးမိသည်.....
" ကောင်းကောင်းစားပါ့မယ် "
ရှေ့မှ ပဲကြာဇံသုပ်လေးကိုစားကြည့်တော့....
အား.......စားလို့ကောင်းလိုက်တာ....
" ဝေါ့....... "
ဒီတစ်ခါတော့ သူမဟုတ်တော့.....
ဘယ်သူလဲဟုကြည့်မိတော့.....
ထမင်းဝိုင်းမှထပြေးကာ ဘေစင်ထဲခေါင်းစိုက်နေသော
ကိုကြီး.....ကိုလတ်နဲ့ Chan....
ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာပါလိမ့်.....
အကုန်လုံးအထူးအဆန်းဖြစ်နေကြသည်.....
ထိုစဉ်....
" အ.....အား!!! "
အသံထွက်လာသူကား ဗိုက်ဗိုက်Soo....
" Soo!! ဘာဖြစ်တာလဲ!! "
ချွေးစေးတွေပြန်လာသည့် Sooအနား
အပြေးရောက်သွားသူကား ကိုလတ်....
" အ....ဗိုက်.....အ.....ဗိုက်နာတယ်..... "
" မွေး.....မွေးတော့မယ်နဲ့တူတယ်.....
ဟိတ်ကောင်တွေ....ကား....ကားထုတ်ထား...
ဆေးရုံသွားမယ် "
ပွေ့ချီကာထွက်သွားလေသည်......
ကားနားအရောက်.....
" Soo!!! ကိုယ့်ဆံပင်ကိုမဆွဲနဲ့လေ!!!
ကိုယ်နာတာပေါ့....အ....အ "
" နာပါစေ!!! တမင်နာအောင်ဆွဲတာ.....
အ.....ဒီမှာအရမ်းနာနေတာ....အ....
ခင်ဗျားလည်းနာအောင်လို့....အ "
" အား!!! "
မောင်းထွက်သွားသော ကားလေးကိုကြည့်ရင်း
သူပြုံးမိသည်........
ထမင်းစားအပြီးဧည့်ခန်းထဲတွင် TVကြည့်ရင်း
လိမ္မော်သီးစားနေသည်....
Chanနှင့်ကိုကြီးကတော့ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ
အန်နေကြဆဲပင်ဖြစ်သည်....
လိမ္မာလိုက်တဲ့ကလေးလေး......
ပါးပါးဖြစ်ရမှာတွေကို ဒယ်ဒီနဲ့ဦးလေးနှစ်ယောက်ကို
ပေးလိုက်တာကျေးဇူးတင်ပါတယ်.....
အားလျော့စွာထိုင်လိုက်တဲ့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရင်း
အိမ်လေးတွင်ရယ်သံတို့ကြီးစိုးလျက်ရှိသည်.....
################################
Finalတောင်နီးလာပြီ😪😪
မခွဲချင်သေးဘူးရယ်😥
feedback လေးတွေပြောကြအူး😁
ချေ့ယူပါနော် 😍😍
အူးမွ😘😘