Deel 114:
'Myra, rustig! Alles komt goed!' Hoor ik zijn stem naast mijn oor zeggen terwijl hij me bij mijn polsen pakt en me laat omdraaien, me vervolgens goed omarmt en ons vervolgens zachtjes heen en weer laat wiegen. Snikkend en huilend laat ik mijn wang op zijn schouder rusten . Dan voel ik hoe de dam pas echt goed breekt en er een vloed aan tranen uit mijn ogen stroomt.
'H-hélp me toch!'
----------------------------------------------------------------------------------------
Luid snikkend sta ik klem tussen Kai's sterke armen maar heb ik de strijd wel opgegeven. Langzaam maar beheerst voel ik hoe hij ons een bepaalde richting uit laat lopen en voel ik hoe hij me duidelijk probeert te maken om op het bed te gaan zitten.
Gehoorzaam zak ik neer op het matras terwijl Kai nog steeds troostend en beschermend zijn arm om mij heeft geslagen. Zijn aanraking zorgt ervoor dat er een kalmerend gevoel door mijn lichaam gaat. Alsof zijn tintelende prikkels een signaal aan mijn hersenen geven om zich te laten ontspannen.
Voor mijn voeten zie ik hoe Laura door haar knieën gaat en daarna dus op de vloer van de slaapkamer is gaan zitten, tegenover mij. Ze legt haar hand op mijn bovenbeen waarna ik haar beschaamd en twijfelend aankijk.
'Myra, ik snap dat het allemaal moeilijk en verwarrend is voor jou.' Begint ze en begin ik met een gebogen hoofd, lichtjes te knikken als ik ook een snik probeer te onderdrukken. Kai zijn hand wrijft gemoedelijk en troostend over mijn rug.
'Laten we eens kijken hoe we het kunnen ophelderen, mijn kind. Ik zal al je vragen proberen te beantwoorden,' fluistert ze glimlachend als ze even over mijn bovenbeen wrijft. Vervolgens trekt ze haar hand terug en slaakt ze een zucht.
'Zoals we allemaal weten, is dus de wolf van de Maangodin inderdaad wit.' begint ze meteen recht voor haar raap waarbij ik mijn hoofd knik en haar nieuwsgierig aankijk. 'Het is voor ons allemaal ook een mysterie waarom het bij jou nog niet tot uiting is gekomen.
Dat is dus ook één van de redenen dat ik contact heb opgenomen met mijn heksenkring. Wij hebben samen een paar rituelen gedaan om de vorige maangodin proberen op te roepen. En zoals je nu weet was dat dus jouw oma Nana, oftewel Naomi.
Na een paar pogingen hebben wij gevoeld dat haar geest nog wel aanwezig is, maar is het ons niet gelukt om contact met háár te maken. Alsof ze haar geest verborgen heeft gehouden of heeft gekoppeld aan een ánder geest.
Zo kwamen we erachter, dat Naomi's geest is gebonden aan die van...Miakoda. Jullie tweeën weten wel wie zij is, hè?' Vraagt ze voorzichtig aan ons waarna ik stilletjes met mijn hoofd begin te knikken. Voorzichtig draai ik mijn hoofd naar Kai om en zie ik hem met een zachte 'ja' antwoorden. 'Miakoda is de wolvengeest van de Maangodin, hè?' vraagt hij zachtjes.
'Juist,' begint Laura. 'Maar doordat Naomi dus aan haar geest is gebonden, kan Miakoda zich niet aan jou verbinden.' Zegt ze op een droevige toon en slaakt ze een zucht waarna ze naar haar gesloten handen kijkt in haar schoot.
En ineens zie ik haar, haar rug rechten. 'Maar, nu wij toch over haar praten...,' fluistert ze ineens met een spanning in haar stem.
'We zouden thuis ook iets kunnen proberen...,' fluistert ze zachtjes en mysterieus terwijl ze haar hoofd heel langzaam weer opheft. Haar ogen schitteren vervaarlijk en zie ik haar mondhoeken lichtjes omhoog krullen. 'Dat zou een goede optie zijn nu jij hem hebt gemarkeerd...,' fluistert ze nog zachter en beginnen mijn ogen zich te verwijden.
'Eh...' stamel ik terwijl ik voel hoe knalrood mijn wangen aan het worden zijn en wend ik mijn blik gauw van haar af. Een intens gevoel van onbehagen stroomt er door mijn lijf nu dus ook de Luna van de roedel weet wat ik haar zoon heb aangedaan.
Net op het moment dat ik ook mijn lichaam van haar weg wil draaien, legt Laura haar hand op mijn bovenbeen en stokt mijn adem voor even. 'Myra?' hoor ik haar voorzichtig vragen en kijk ik haar zijdelings aan.
'Het is echt niet iets om voor te schamen. Je kunt er juist trots op zijn Myra, ondanks hoe het is gegaan. Kai is gewoon toch jouw rechtmatige zielsverwant en jouw wederhelft. Jullie delen nu samen een bepaalde energie die alleen de Uitverkorenen toebehoort.' zegt ze met een speelse glimlach.
Fronsend draai ik mijn hoofd terug en kijk ik haar verward aan. 'H-hoe bedoelt u, uitverkorenEN? Zijn er dan meer dan ik?' vraag ik met ongeloof.
Voor mijn neus zie ik hoe Laura knikt en haar handen rustig in elkaar vouwt. 'Ja Myra. Het Lot duidt aan dat er altijd twee Uitverkorenen op de wereld rondlopen. Eén daarvan is een man en de andere is een vrouw.' Met haar woorden probeer ik enkele puzzelstukjes in elkaar te klikken. Ergens voor mijn neus weet ik het antwoord al, maar zie ik hem nog niet. 'Myra, is het je niet opgevallen dat jouw moeder een heks is en jouw vader een weerwolf is? En hoe onze familiebanden in elkaar zitten?
Zoals je weet ben ik dus ook een heks en mijn rechtmatige partner een pure weerwolf. De profetie van de Uitverkorene is dus dat er twee stellen geselecteerd zal worden...' en ze blijft doorpraten, maar krijg ik het niet helemaal mee.
Want dat is het moment dat er een lampje brandt en mijn mond valt open. Het is dus toch echt, twéé Uitverkorenen!? Maar wacht, het is dus één man en één vrouw en die vrouw ben ik, dus..., 'Oh!' Haper ik ineens. Ontsteld en geschokt draai ik me om naar Kai en maken onze ogen contact met elkaar. 'D-d-dus... jij...' stotter ik en zie ik Kai warm naar mij glimlachen.
'Ja, ik ben ook een Uitverkorene.' zegt hij opeens rustig en voel ik hoe er een schok door mijn lichaam gaat. Al die tijd dacht ik dat ik de enige was en nu..., blijkt hij er ook één te zijn! Alle puzzelstukjes vallen ineens op hun plaats. 'O mijn...' stamel ik en sla ik de handen voor mijn mond.
'Ja lieve schat. Dus ik kan je vertellen dat je stap om hem te markeren wel merkwaardig was, maar dat het niet onterecht was. Zoals je weet moet de vrouw de eerste stap nemen en zijn jullie nu iets prachtigs begonnen. Voelen jullie de energieën niet anders aan?' Vraagt Laura met een trots in haar stem.
Toch brengt het mij alleen maar nog meer in verwarring. Alles wat ik heb geleerd, husselt er nu voor mijn ogen en krijg ik er geen grip op. Ook mijn emoties en gevoelens worden nu door mijn gedachten heen gegooid. Het wordt letterlijk alle kanten uit geschoten. 'M-maar, waarom moet bij ons, de vrouw beginnen en niet de man?' piep ik zachtjes als ik me helemaal klein en schuldig voel.
'Weet je het niet meer Myra, van wat ik je heb verteld?' vraagt Laura zachtjes als ze vriendelijk naar mij glimlacht, maar word ik er nog meer onzeker van en kijk ik snel weg naar de vloer.
'Ik zal jullie twee een mooi verhaal gaan vertellen, lieve kinderen. Dit zal ik jullie graag nog een keer vertellen aangezien jullie zo bijzonder zijn en Myra daarmee dan ook antwoorden krijgt op haar vragen.' zegt ze op een lieve toon. Ze schuift ietwat heen en weer op de vloer, verstrengelt ze haar vingers in elkaar en kijkt ze ons daarna kalm aan.
'Om antwoord op je vraag te kunnen geven Myra, waarom de vrouw moet beginnen is, omdat de kleur wit het teken is van het puurste en reinste is dat er is. Maar ook omdat zij de Moeder oftewel de Koningin over de weerwolven op de aarde is, terwijl Sirius de Koning is over de gestorven zielen van de weerwolven. Die na hun tijd op de Aarde daar naartoe gaan.
De Moeder van de weerwolven is enkel onder ons bekend en doordat zij de OpperLuna is, moet alles dus door haar besloten worden en zonder enige dwang. Dus dat is eigenlijk de reden dat zij het Proces als eerste, vrijwillig moet starten. Welteverstaan, zonder enige vorm van dominantie van de ander. Want als het Proces niet goed zal verlopen, zal één van de twee Uitverkorenen kunnen sterven en kan het Lot van de weerwolven in gevaar worden gebracht.
Maar goed, ondanks de Profetie over de Maangodin, wordt er weleens jacht gemaakt op de vrouwelijke Uitverkorenen. Er zijn weerwolven die er hoe dan ook toch slechte bedoelingen mee hebben.
Het fijne is wel dat de meeste weerwolven denken dat er alleen enkel een Vrouwelijke Uitverkorene bestaat en niet de Mannelijke. Dat is omdat de Maangodin in haar volledige gedaante tweemaal groter kan worden dan de grootste wolf en dat dus nogal opvalt terwijl de Mannelijke Uitverkorene vaak slechts ietsje groter is en een standaard zwarte vacht heeft, die sommige weerwolven ook hebben. Neem als voorbeeld, Warner of Kane.
Daarom heeft de Lot besloten dat de vrouwelijke Uitverkorene op verschillende manieren beschermd zal worden. Mocht de Uitverkorene zich nog niet met de stenen hebben verenigd, loopt ze dus nog steeds gevaar. En ook nog steeds als ze niet is gemarkeerd, op risico van eigen leven.
Dat is waarom er Protectors in het leven zijn geroepen. Deze weerwolven zijn iets sneller, eerder volwassen en zorgzamer dan de gewone weerwolven. Vaak is het een broer of een neef in hetzelfde familie als de Uitverkorene, maar kan het Lot ook vallen op een vriend waarmee jij door het Lot in contact komt.
En Myra, in jouw geval was jouw Protector, Joram.' zegt Laura met een serieuze toon waardoor ik haar met grote, gefascineerde ogen aankijk. 'Maar toen jij dus vertelde dat Joram al jaren geleden stierf, begon er bij mij een grote vraag op te rijzen hoe het nou kon dat jij alleen kon overleven in de wildernis ondanks je je niet met je stenen was verbonden. Ook omdat je langs de rand van ons territorium hebt geleefd, naar het schijnt.
Maar er kwam een antwoord op mijn vraag nadat Kai me vertelde over de jongen die je redde, Jochem. Ook toen je vertelde dat je een drang voelde om hem tegen Kai te beschermen en je dat deed door middel van jouw gecreëerde bubbel. Eerst dacht ik dat jij hem beschermde omdat hij de zielsverwant was van Nora. Maar na gisteren was er mij iets duidelijk geworden, want ik heb bij hem altijd al een andere soort energie gevoeld en wist ik niet wat dat was, tot ik gistermiddag te horen kreeg van wat er is gebeurd.' zegt ze kalm als ze me doordringend aankijkt.
'En daarmee kan ik je een antwoord geven over waarom Jochem wél jouw bubbel in kon komen en hij zoveel op Joram lijkt; omdat hij ook een Protector is.'
'Hé!?' slaak ik hoog uit als ik mijn handen voor mijn mond sla. 'Jochem... is Joram!?' piep ik verward en schudt Laura daarna vlug haar hoofd.
'Nee, het is geen reïncarnatie of iets dergelijks, maar het Lot wist dat er iets ergs zou gaan gebeuren. Dat is waarschijnlijk waarom het Lot ervoor heeft gezorgd dat ze net als kopieën van elkaar zijn qua uiterlijk en karakter, zodat je hen beiden zou kunnen vertrouwen. Want het Lot vond blijkbaar dat het nog nodig was om een Protector aanwezig te laten zijn in jouw leven en hij heeft zichzelf gisteren bewezen. Hij heeft voorkomen dat je uit het territorium ging.
Als je er daadwerkelijk het territorium had verlaten, had er veel dingen grondig mis kunnen gaan. Het is echt beter voor je om bij ons en hem te blijven. Bij ons ben je het veiligst. Het is daarbuiten gewoon niet veilig nu ook de Zwarte Schimmen nog rondzwerven. Volgens onze Trackers is het duidelijk dat ze op zoek zijn naar iets.
Dus het is wel goed om eens snel naar Tapanuli te gaan, mochten jullie besluiten om het ritueel niet te willen doen hier thuis.' Mompelt ze en staat ze gracieus op.
In mijn hoofd voel ik hoe mijn hersenen op volle toeren werken om alle indrukken te kunnen verwerken. Het antwoord dat ik een beschermer oftewel een Protector heb die mij beschermt, voelt heel dubbel aan. Ook haar verhaal en het antwoord over waarom mijn wolf niet wit is, is ruimschoots beantwoord.
Niet in staat om iets te vragen zie ik hoe ze haar benen uitstrekt en hoor ik haar woorden mompelen zoals 'snel in de agenda kijken wanneer we naar Tapanuli kunnen,' voordat Kai haar onderbreekt.
'Mam,' onderbreekt Kai haar meteen waardoor ze haar serieuze blik zich van mij losmaakt en op haar zoon richt. 'Ja, kind?'
'Voordat je iets gaat inplannen wil ik je vragen om er even mee te wachten. Wordt het niet wat te veel voor Myra? Trouwens we gaan binnenkort al naar de kust om onze verjaardagen te vieren en mijn ritueel om de Alfa te worden van de roedel te voltooien.
Dat is voorlopig al druk genoeg toch? En...,' hij kijkt mij daarna aan met een scheve glimlach. 'Zouden we daarna misschien een paar dagen erop uit kunnen?' vraagt hij met een zachte stem en zie ik Laura haar wenkbrauwen optrekken.
'Dat eerste begrijp ik, maar wat is het tweede?' vraagt ze met een nieuwsgierig gezicht als ze volledig naar ons toe draait. 'Ach, zie het als een soort mini vakantie met zijn tweeën. Kunnen wij eventjes rust nemen voordat de chaos begint.' knipoogt hij naar zijn moeder waardoor ze nog nieuwsgieriger wordt. Ze trekt haar wenkbrauwen omhoog en opent haar mond om iets te gaan zeggen maar wordt ze door Kai afgekapt.
'Maham! We willen er gewoon even op uit met zijn tweeën!' zucht hij kreunend als hij ook met zijn ogen rolt.
'O-oke...!' zegt ze vlug en probeert ze haar gezicht in de plooi te houden. 'Juist, jullie willen na de benoeming een paar dagen tussenuit? Moet vast kunnen. Komt goed.' Zegt ze vlug en zakelijk als ze ook kort met haar hoofd knikt. Van binnen voel ik me ineens blij worden bij het idee dat ze zojuist toestemming gegeven heeft en pak ik Kai's hand.
Voordat ik nog maar een kneepje kan geven zie ik hoe ze zich abrupt omdraait, ze voor een seconde haar mond open laat hangen en pas daarna daadwerkelijk iets gaat zeggen. 'A-als we daarna maar een afspraak inplannen om een reis te maken naar Tapanuli of wat jullie willen. Want dat Miakoda situatie moet hoe dan ook aangepakt worden!'
'Zullen we doen, moeders.' mompelt hij zelfverzekerd en zie ik Laura's mondhoeken zich omhoog krullen. Ze kijkt me aan met een verzachtende blik. 'En Myra, heb je misschien nog meer vragen?'
'Ja, eigenlijk wel...,' mompel ik afwezig als ik naar de vloer kijk en ook met mijn vingers frutsel. 'Dus heb jij... heb jij Naomi gezien?' stamel ik een beetje terwijl ik een blosje op mijn wangen voel komen en kijk ik haar daarna langzaam aan.
'Ja en nee. Ik voelde haar energie wel en ik kon een vlaag van haar geest zien, maar zagen we voor het grootste deel de vorm van Miakoda. En geloof me, wat was ze groot. Dat zul jij ook worden, Myra zoals je ook haar krachten en gaven zult erven.'
Verlegen sla ik mijn ogen neer. Het voelt voor mij nog zo onwerkelijk dat ik geselecteerd ben om de OpperLuna te worden over.... de hele aardbol? Over iedere weerwolf? Dat is te gek voor woorden. Maar gelukkig ben ik niet alleen..., ik heb een lieve Luna als begeleidster en een superlieve zielsverwant naast mij die gelukkig hetzelfde status als mij kan delen.
Gelukkig ben ik niet alleen.
>>> Een paar dagen later <<<
'Komaan luie slakken!' hoor ik Kai zeurend mompelen terwijl wij met onze vrienden richting de trappen bewegen. Grinnikend stoot ik Nikita aan tijdens het lopen en schudt ze haar hoofd. 'Slavendrijver.' mompelt ze zacht tegen mij waardoor ik kort schaterlach. Nora, Nikita en ik lopen voorop en lopen we daarmee als eerste van de trappen af. Gelukkig is er na die voorval niks raars veranderd binnenin de roedel. Alhoewel..., niet iedereen lijkt hun oude ikzelf.
'Ik moet je wat vragen...,' sis ik in de oor van Nikita terwijl ik ook glurend over mijn schouder heen kijk, om Damon en Aaron te kunnen bestuderen. Die twee gedragen zich de laatste tijd anders dan normaal en ik wil weten waarom, want het is niet de eerste keer. Na een murmelend geluidje van Nikita's kant vestig ik mijn blik weer op haar en zend ik haar via de mindlink een vraag toe.
Waarom doen Damon en Aaron anders dan normaal? sis ik haast fluisterend in mijn gedachten naar haar en voel ik hoe ze de link naar mij toe aanlegt. 'Ik heb geen idee, ik merk het zelf ook! Gisteren deed Jordi zelfs ook een beetje anders, maar na een... euh... goede beurt hebben we het weer goedgemaakt en is er niets aan de hand.' hoor ik haar met een speelse stem antwoorden en kijkt ze me onder het lopen, ondeugend aan waarna ze vlug over haar schouder kijkt om naar haar zielsverwant te kunnen kijken. Jordi krijgt het meteen door en geeft hij haar een vette knipoog met een flauwe grijns. Meteen begin ik te grinniken als ik ook met mijn hoofd schud.
Gniffelend sla ik de klapdeuren van de gymzaal open en spring ik de verhoging af. Blijkbaar zijn wij de laatsten en kijkt de rest van de jongeren naar ons op. 'Jo puppy's!' roept Kai meteen en hoor ik een paar meiden hier en daar giechelen waardoor ik hoofdschuddend met mijn ogen rol.
'Als ze maar weten dat hij van ons is!' hoor ik Althea meteen bezitterig grommen waardoor ik spontaan in de lach schiet. Wolf, relax. We hebben hem gemarkeerd en jij bent door Chase gebeten, dus op zich kan ons niks overkomen. Sus ik haar toe en hoor ik haar tevreden grommen, maar voel ik haar alerte energie wel door mijn lichaam heen gonzen.
'Dus de ingedeelde groepen gaan naar hun opgegeven parcours! Damon en Aaron, see you later!' roept Kai naar de twee groepen die van ons af lopen en loopt hij vervolgens recht op mij af. Zo te zien ben ik gezellig bij hem in de groep ingedeeld en zend ik hem een stralende glimlach toe.
'Wij hebben nu een soort vrijtraining, jongens! Jullie mogen de fitness apparaten gebruiken, of de boksring, of de bokszakken of het sprintparcours. Jullie krijgen er drie kwartier voor! Vooruit luitjes.' roept hij door de hele zaal naar zijn eigen groep en zie ik de jongelingen her en der wat mompelen en naar verscheidene toestellen of onderdelen toe lopen. Automatisch begin ik ook te lopen naar één van de bokszakken, want ik heb wel zin in een potje knallen met mijn vuisten.
Even schrik ik en slaak ik een kreet als ik opeens van achteren word vastgepakt door Kai. Snel laat ik mijn gespannen lichaam los en leun ik tegen Kai aan die zijn gezicht in mijn hals heeft gedrukt. 'Kom, laten we eens met zijn tweeën sparren. Kunnen we het van paar dagen terug nog even goed gaan maken.' plaagt hij speels waardoor ik overdreven een zucht slaak.
'Ja ja vechtersbaasje,' mompel ik zogenaamd met een tegenzin maar heb ik eigenlijk toch wel zin in. Hij sleept me zowat aan mijn hand mee naar de ring en glip ik tussen de lijnen door. Op de vloer van de boksring staan er al een paar setten handschoenen waardoor ik meteen een rode oppak, die bedoeld is voor vrouwen.
Zodra we beiden klaar staan kijken we elkaar afwachtend aan. 'Laten we rustig beginnen, ja?' mompelt hij voorzichtig als hij me inschattend aankijkt. Volgens mij verwacht hij dat ik ineens een verrassingsaanval doe of iets dergelijks, waar ik om moet lachen. 'Haha, oké.' grinnik ik met een ondeugende blik in mijn ogen.
Hij laat een diepe zucht gaan waarna hij zijn hoofd schudt. Zijn zwarte haren schudden mee en even krijg ik de neiging om mijn hand er door heen te laten woelen. Maar dan heft hij rustig zijn hand op en bokst hij deze tegen mijn handschoen waardoor ik mijn gedachten vlug laat varen. Rustig en elkaar afwisselend stoten we elkaar op de handschoenen en lopen we soms om elkaar heen. Ik hoor hem meerdere malen zuchten en om zich heen kijken waardoor ik met hem mee kijk.
Wel merk ik op dat de sfeer in de zaal ietwat anders is. Maar ik heb niet echt een idee waarom. Het lijkt alsof alleen de jongens zich anders gedragen, maar de meiden niet. Wanneer Kai zijn concentratie zich weer op mij richt zie ik dat hij er ergens mee zit waardoor ik mijn gebalde handen terugtrek. 'Kai, wat is er toch?' mompel ik ietwat bezorgd.
'Ja.., de jongens zijn wat anders de laatste tijd. Is het je niet opgevallen dat ze steeds vaker naar jou kijken of zich in jouw buurt proberen te wagen?' Mompelt hij een beetje ongeduldig. Fronsend kijk ik hem vragend aan en laat ik mijn brein werken om de logische redenering erachter te zoeken. 'Hmm ja. Ik vroeg zo dadelijk net nog aan Nikita waarom het lijkt dat Damon en Aaron zich anders gedragen dan voorheen.'
Zuchtend knikt Kai zijn hoofd en loopt hij op me af en trekt hij me in een omhelzing. 'Laten we maar stoppen en kijken hoe het gaat met de jonkies.' Mompelt hij schouderophalend en knik ik mijn hoofd en trek ik mijn handschoenen uit. Samen stappen we de ring uit en lopen we naar een paar fitness toestellen waar er een groep jongens omheen staan. Zodra we de groep rustig naderen zien we hoe de jongens meteen in een ruk naar ons opkijken en zie ik zelfs hoe een paar ervan, onbewust, in de lucht snuiven.
Fronsend merk ik op dat het lijkt alsof ze iets ruiken. Ik zie hoe de ogen van een paar jongens zich veranderen in een paar donkere ogen dat gericht is op... lust. En dan begint het lampje te branden. Deze weerwolven ruiken vast dat ik anders ben! In een ruk trek ik aan het t-shirt van Kai vast, kijkt hij me in een ruk aan en kijk ik hem doordringend aan. Ik denk dat ik weet waarom ze zich anders voordoen! Het komt door mij! fluister ik in mijn gedachten naar Kai en zie ik hem naar mij fronsen.
'Hoe bedoel je?' vraagt hij niet begrijpend en trek ik mijn wenkbrauwen op en pak ik met mijn andere hand, zijn bovenarm vast. 'Weet je nog wat je moeder zei?' fluister ik zo zacht mogelijk als ik ook serieus in zijn ogen aankijk. Ze weten dat ik anders ben, ik heb nu een andere uitstraling dan de gewone weerwolven. Weet je nog!?
Kai's ogen verwijden zich lichtjes, alsof er ook een lampje in zijn hoofd begint te branden. 'Ah juist!' fluistert hij op een serieuze toon waarbij hij laat zien dat hij het doorheeft. Als hij naar de groep jongens opkijkt, zien wij tot onze verrassing dat ze iets dichter is komen staan en ze onzeker, onrustig heen en weer op hun voeten wiebelen. Niet wetend wat ze moeten doen maar ook niet weten wat ze met hun eigen gevoelens aan moeten.
Terwijl ik de jongens stuk voor stuk in de ogen staar, voel ik me van binnen wel zenuwachtig worden. Deze jongemannen zijn allemaal behoorlijk gespierd en zouden ze mij zo, kunnen overmeesteren en opeisen. Nee toch, dat zullen ze toch niet doen tegenover hun toekomstige Luna? Maar voordat ik mezelf gerust kon stellen word ik ineens stevig beetgepakt waardoor ik een kreet slaak. Geschrokken staar ik met wagenwijde ogen naar Kai, zie ik hoe hij snel dichterbij komt en hij me daarna vol op de mond kust.
Even verstijf ik als een standbeeld, maar wordt mijn lichaam ineens overspoeld door een golf aan heerlijke tintelingen en munt waardoor ik genietend ontspan, mijn ogen naar achteren draai en mijn oogleden sluit. Zoenend glijden mijn handen van zijn t-shirt naar over zijn armen, weer omhoog en laat ik ze naar zijn rug glijden.
Terwijl zijn mond de mijne verkent voel ik Kai zijn handen over mijn zijden omhoog glijden tot mijn schouders, naar mijn nek en over mijn ruggenwervels naar weer naar beneden. Al zoenend streelt hij mij tergend langzaam en vol met passie over mijn ruggengraat tot hij bij mijn onderrug aankomt en hij zonder enige aarzeling zijn grote handen over mijn ronde billen laat glijden.
Een kreun van genot verlaat mijn lippen als ik voel hoe hij met zijn grote handen, lichtjes in mijn billen knijpt waardoor hij mij ook dichter tegen zich aan drukt. Mijn tintelende handen vinden hun weg onder Kai zijn t-shirt en streel ik zijn hete huid over zijn rug terwijl ik mijn hart stevig en snel hoor bonzen.
Overal in mijn mond proef ik zijn heerlijke mint smaak tot ik naar adem hap en mijn ogen opensper, doordat hij zijn handen ín mijn trainingsbroekje heeft laten glijden. Flink verrast staar ik hem aan terwijl hij zijn handen zonder enig schaamte op mijn billen laat rusten, waar er slechts een stukje stof tussen zijn sterke handen en mijn blote billen in zit.
Mijn hartslag slaat nog harder dan hij al deed. Een ongelooflijk gevoel verspreidt er zich door mijn onderbuik en voel ik het gevoel dat ik meer wil. Meer van hem, ik wil hem op mijn huid voelen. Zijn donkere, doordringende en smachtende ogen maken contact met de mijne en breng ik zonder enige stribbeling, mijn lippen opnieuw naar de zijne en laat ik me door zijn lust voor mij, mij overspoelen.
Het lijkt alsof alles en iedereen rondom ons vervaagt en alleen wij in het nu zijn. Wij strelen onze handen ongegeneerd over elkaars huiden terwijl onze tongen als een heftige dans over elkaar glijden. Het gaat er zo heftig aan toe dat het mij letterlijk de adem beneemt, waardoor ik zuurstoftekort dreig te krijgen en ik mijn hand naar zijn borstkas laat glijden. Een heel klein duwtje tegen zijn borst maakt hem al duidelijk dat hij mijn lippen maar voor even moet loslaten.
Hevig nahijgend kijken we elkaar nog steeds smachtend aan terwijl mijn hand nog steeds op zijn hevig op en neer rijzende borstkas ligt waarachter zijn hart ontzettend hard en snel aan het slaan is. Mijn verlangende ogen kijken de zijne aan en kijkt hij net zo smachtend terug, tot wij een gekuch naast ons horen waardoor we in een ruk, geschrokken naar het bron van geluid kijken.
Mijn ogen worden groter als ik zie hoe de jongens ons verlegen en twijfelend aan staan te kijken. Het bloed stijgt onmiddellijk naar mijn wangen als ik de nederige blikken van de jongens zie die op dat moment zich van ons wegdraaien. Als ik mijn blik door de jongemannen laat glijden, zie ik tot mijn grote schrik dat er een paar trainingsbroeken er wel behoorlijk strak uitzien met het welbekende bobbel.
Beschaamd en met een flink rode blos wend ik me weer tot Kai en zie ik hem trots op mij neerkijken met een zelfvoldane blik en grijns. Ineens sla ik mijn hand voor mijn mond en begin ik te grinniken. Dan begint Kai breeduit te grijnzen met zijn witte tanden bloot en trekt hij me tegen hem aan. Lachend omhels ik hem en voel ik hem ook even lachen terwijl hij zijn armen om mij heen slaat. Dan voel ik hoe hij zich lichtjes naar mij buigt en voel ik zijn warme adem langs mijn oor en hals strijken. 'Zo weten ze nu maar al te duidelijk dat jij van mij bent...,' fluistert hij mysterieus en begin ik weer hevig te blozen.
'Mán! Ik heb echt een heel spektakel gemist!' mompelt Nikita teleurgesteld als ze te horen krijgt wat er zojuist is gebeurd waardoor ik opnieuw lach. Naast mij loopt Nora met een brede grijns en wiebelt ze met haar wenkbrauwen waardoor ik haar een stootje tegen de schouder geef. 'Wees blij dat ik het jullie vertel in plaats van niks!' sis ik op een plagerige toon en hoor ik de beide dames grinniken.
'Nou, nu ben ik benieuwd wie van jullie twee het eerste gemarkeerd gaat worden hoor!' roept Nikita opeens vanuit het niets terwijl ze halthoudt en ze Nora en mij aankijken. Geschrokken kijken Nora en ik elkaar tegelijkertijd aan en daarna weer naar Nikita, die vervolgens keihard in lachen uitbarst. 'Hááhaha, jullie hadden jullie eigen gezichten moeten zien!' schaterlacht ze.
'Oh hou op! Nog even dan vertellen we je niks meer hoor!' dreigt Nora met een serieuze stem en heft Nikita al lachend haar handen op. 'Grapjééé!' roept ze er snel achteraan waardoor we elkaar aankijken en vervolgens onze hoofden schudden. 'Die is gek.' fluister ik tegen Nora en hoor ik haar grinniken.
Nadat we ons allemaal hebben opgefrist, loop ik in mijn uppie door de gangen naar de woonkamer. Ik hoor er allemaal stemmen vandaan komen waardoor ik relaxt naar de opening toe loop. Net op het moment dat ik het hoekje omloop, kom ik in een onverwachtse botsing met Damon. Onze voorkanten en voorhoofden botsen stevig tegen elkaar waardoor ik direct van de pijn kreun en Damon helemaal verward achteruit stapt. 'Sorry' mompelt hij afwezig als hij snel en onhandig langs mij heen wilt lopen.
'Fuck. Nog even dan kan ik niet meer. Wat is dit toch, ze ruikt heerlijk terwijl ze de Alfa's mate is...' hoor ik zijn gedachten ineens door mijn eigen gedachten gonzen terwijl hij zich langs mij heen wurmt, de woonkamer uit.
Verward en fronsend met mijn wenkbrauwen draai ik me om en zie ik Kai op me af lopen. 'Alles oké?' vraagt hij fluisterend op een bezorgde toon. 'Uh, ik weet het niet...' fluister ik in de war. 'Ik hoorde zojuist Damon zijn gedachten...' mompel ik en zie ik Kai zijn wenkbrauwen optrekken. 'En, wat zei hij?' vraagt hij benieuwd.
'Hij zei iets van dat het niet kan dat ik zijn zielsverwant ben omdat ik zo heerlijk ruik, terwijl ik toch echt jouw zielsverwant ben?' Vragend kijk ik op en zie ik zijn ogen zich vergroten. 'Oh shit...' fluistert hij als hij zijn rug recht. 'Het is echt z-' 'Zover' zegt ineens de stem van Laura die net de woonkamer binnen komt stappen. Haar gezicht straalt een lichte teleurstelling uit waardoor we met een lichte frons naar haar kijken.
'Het is zover dat de andere weerwolven weten dat je anders bent, Myra. Ik had gehoopt dat dit zo lang mogelijk wegbleef maar nee... vooral de vrijgezellen zullen je vanaf nu sterker ruiken omdat je dus anders bent.' zucht ze terneergeslagen.
'Oh...' is slechts mijn antwoord als ik me ook ontsteld voel. 'Wat kunnen we eraan doen?' fluister ik er snel bezorgd erachteraan. 'Er zit slechts één ding op. We moeten je bekend maken en onze vriendengroep onder een spreuk brengen.' fluistert ze zacht op een serieuze toon als ze ons beiden strak aankijken.
'Hey mam, wat moet je bekend gaan maken?' hoor ik de opgewekte stem van Nora vragen als ze zich ineens bij ons voegt waardoor Laura ons vragend aankijkt. Op mijn beurt kijk ik Kai aan en kijken we elkaar in een paar seconden van stilte aan. 'Oke.' hoor ik hem zuchten en kijk ik daarna om naar Laura en geef ik haar een knik.
Met een kleine glimlach geeft Laura me een knikje terug en wendt ze zich tot Nora. 'We zullen haar ware identiteit gaan bekendmaken.' fluistert ze tegen haar dochter en zie ik Nora's ogen zich verwijden. 'E-echt? Ik zal snel onze vrienden bij elkaar halen!' fluistert ze vlug en stapt ze snel van ons weg.
Binnen een paar minuten zitten al onze vrienden in de woonkamer. Warner staat zelfs op de wacht bij de deurpost van de woonkamer om er zeker van te zijn dat er niemand anders aanwezig is om af te luisteren.
Een beetje gespannen sta ik naast Laura met aan mijn andere zijde Kai, wiens vingers in de mijne zit verstrengeld. Snel laat ik mijn blik glijden over de nieuwsgierige gezichten van Jordi, Nikita, Blake, Drake, Damon en Aaron gaan en zie ik hoe de gezichten van Isa, Jasmijn, Nora en Jochem er rustig bij staan.
'We moeten jullie iets belangrijks vertellen...,' begint Laura met een stevige stem waardoor ze meteen de alle aandacht krijgt. 'Aaron en Damon, als ik jullie vragen mag, wil ik jullie vragen of het klopt dat jullie je de laatste dagen anders voelen?' stelt ze haar vraag direct aan de twee vrijgezellen en zie ik hun ogen zich verwijden, alsof ze op iets slechts betrapt zijn. Aaron haalt zijn blik snel neer en knikt hij met zijn hoofd, niet in staat om zijn Luna in de ogen aan te kijken.
Damon sluit zijn ogen voor een moment als hij ook diep inhaleert. 'Ja Luna, u hebt gelijk. Het lijkt alsof Myra,' hij wijst kort naar mij. 'een geur bij zich draagt waardoor het lijkt alsof zíj mijn zielsverwante is in plaats van die van hém.' Ik zie hoe hij met een schuldige blik naar Kai kijkt en kijk ik snel opzij, om een licht verstarde Kai naar hém te zien kijken.
Snel pak ik zijn hand en geef ik hem een zacht kneepje in zijn hand waardoor hij uit zijn verstarde focus wordt gehaald en knijpt hij lichtjes terug waardoor ik een mondhoek omhoog krul. Ik ben de jouwe en jij de mijne, wees maar gerust. Fluister ik snel in mijn gedachten naar hem en zie ik hem ook lichtjes glimlachen.
'Juist. Bedankt voor jullie eerlijkheid.' hoor ik de Luna's stem zeggen en knikken de hoofden van de twee jongens zich. 'Dat jullie je anders voelen, daar zit een reden achter...- '
Daarbij wijst ze naar mij en voel ik elke paar ogen op mij branden. Het moment is zover.
Mijn ware ik wordt bekend gemaakt.
----------------------------------------------------------------------------------------
Hellowa!
Ik weet het. Het is 23.47 uur als ik dit deel publiceer!
Het is nog de rauwe versie, maar ik had nog iets goed te maken met mijn belofte dat ik het vandaag nog zou gaan publiceren!
Voor mijn gevoel is dit één van de mindere delen. Kan je me vertellen of dat inderdaad zo was? Of toch niet, waarom niet? :) (Dat zou me een beter gevoel geven...)
En dit deel is de laatste die ik nog had. Ondanks hij niet echt super netjes in elkaar is gezet hoop ik dat jullie ervan genoten hebben.
De volgende deel zal pas volgende week weer komen, want ik moet weer de tijd en energie terugvinden om de andere delen te gaan schrijven, want de reservedelen zijn... op!
Maar geduld loont, ik heb in ieder geval GENOEG inspiratie! :D :D
Bedankt voor jullie steun, lieve weerwolfjes!
Toedels!