CHAPTER TWENTY ONE
ANG KULAY kahel na ulap ay ang hudyat na lilipas na naman ang isang araw na hindi ni Brooke kasama ang nag-iisang babaeng ipinagdarasal niya gabi-gabi na sana ay bumalik na. Ang mommy niya.
At the young age, he already question God, why does he and her mother need to be separated? Is he a bad little boy to be punished like that? Every night, he prayed for his mother to come back home, but God didn't hear him.
"I wonder where is my mommy." He said to his yaya Lannie, who's sitting next to him on the bench. They are in a park near the mansion. "Ang sabi mo babalik po ang mommy ko. Naghintay ako, yaya, pero bakit wala parin siya?"
Napabuntong hininga ang babae. Ito ang palagi niyang kasama sa park tuwing hapon para panoorin lang ang kulay kahel na ulap. Kapag nag nagdilim na ay saka lang sila uuwi.
"Hindi ko rin alam senorito. Sana nga ay bumalik na si senorita."
"Sana..." malungkot na sabi niya, hindi nawawalan ng pag-asa.
"Gusto mo ba ng maiinom? Kukuha ako sa sasakyan." Bagsak ang balikat na tumango siya. "Huwag kang aalis dito, ha? Sandali lang ako."
"Okay, yaya."
Sinundan niya pa ng tingin si Lannie papunta sa naka park na sasakyan sa bandang likuran niya at nang ibalik niya ang tingin sa harap ay kumunot ang noo niya nang may hindi kilalang babaeng tumabi sa kanya.
"Hi, I'm a friend." The woman who has a same age with his mother, said to him.
"I don't know you. I don't wanna talk to a stranger."
The woman gave him a friendly smile, and something on that smile comfort him.
"I came here to give you this, Brooke." Nakuha ng babae ang buong atensyon ni Brooke nang banggitin nito ang pangalan niya. "This," Inilahad nito sa kanya ang isang sobre.
"Why did you give me this?" Brooke shows her the small white envelope.
"Its from your mommy,"
Little Brooke eyes widened in surprised. "My mommy? Where is she? I wanna see my mommy! Bring me to her, please?"
The woman smile sadly at him, and that smile lose his hope.
"I'm sorry, Brooke. But I can't do that."
"Why not?" Little Brooke asked in a low hopeless tone.
Marahan na hinaplos ng babae ang likod niya, inaalo siya. Nakayuko siya habang malungkot na nakatitig sa sobreng hawak niya. Sulat marahil iyon galing sa mommy niya? Pero bakit kailangan pa siyang sulatan? Hindi ba pwedeng bumalik nalang ito sa mansyon para sumaya ulit siya? Para hindi na siya iiyak tuwing gabi? Para hindi na siya maiinggit sa mga kaklase niyang may kumpletong pamilya.
"Your mommy wasn't here. She's away. She can't visit you right now."
Lalo siyang nalungkot. Ang gilid ng mga mata niya ay nanunubig na, nagbabadya na naman ang mga luhang tuwing gabi niya lang hinahayaang mahulog, kapag mag-isa siya sa silid niya.
"Gabi-gabi naman po akong nagdadasal na sana bumalik na ang mommy ko. Hindi ba ako naririnig ni Papa Jesus?"
"H-hindi naman sa gano'n-"
"Bad ba ako? Hindi ba ako love ng mommy ko? Kaya siya umalis?"
"Hindi. Hindi." Halos yakapin na siya ng babaeng hindi niya kilala. Parang nasasaktan sa mga tanong niya. "Mahal ka ng mommy mo, Brooke. Pangako, mahal ka niya."
"Kung mahal niya ako...ibig sabihin babalik ang mommy ko?" Bumangon ang pag-asa sa kanya.
"B-Babalik ang mommy mo, pero hindi pa ngayon." Hinawakan nito ang maliliit niyang kamay, pinakatitigan siya. "Mangako ka sa'kin na itatago mo ang sulat na 'yan, okay?"
Little Brooke nod his head. "I promise."
The woman smile at him. "Aalis na ako. Ahm, sana magkita ulit tayo."
"Pakisabi po sa mommy ko na miss na miss ko na siya...at...at..." Hindi niya matuloy ang sasabihin dahil sa pagpipigil niya ng hikbi. The woman wipe her tears, mas nauna pang naiyak sa kanya. "At pakisabi po na mahal ko siya at maghihintay po ako na bumalik siya...kahit malungkot po ako dahil wala siya, maghihintay parin ako sa mommy ko..." Humikbi siya, pero pinilit parin na magsalita. "Hihintayin ko po ang mommy ko..."
NAPASABUNOT si Brooke sa sariling buhok nang bumalik sa balintanaw niya ang imahe ng batang siya, parang kahapon lang nangyari ang mga oras na para siyang tanga na naghihintay sa wala...parang kawawa na umaasa sa wala.
Ang galit, lungkot at pangungulila ay naghalo na sa dibdib niya, hindi niya na maalis pa. Tila isa iyong mantsa na hindi na mabubura. Isang sugat na hindi na naghilom.
"Do you know where's my mother?!" Brooke almost shouted in frustration.
Don Armando is a bit calm now, his breathing became normal again after a few minutes.
"I made an investigation about her and I found out that she's in America."
"Kailan pa?"
"Few weeks ago."
Bigo na nailapag niya ang mga palad sa lamesa, habang nakatayo at napayuko, hindi na alam kung magandang balita ba 'yon o hindi. o kung gusto niya pa bang marinig ang mga sasabihin ng abuelo o huwag na lang? Dahil alam niyang masasaktan lang ulit siya?
"Then, why do you want me to file a divorce with Gelicah?" He's very confused!
Don Armando look at him with hurt on his eyes. Pakiramdam niya ay sumalamin iyon sa mga mata niya.
"Because your wife is connected to your mother." His grandfather said, making him close his eyes.
"Gelicah knows where's mother?" He asked, bitterness filled him.
"She doesn't have an idea about your mother."
"Then, how did that happen?!"
Gulung-gulo na ang isip niya, parang sasabog na ang mga 'yon sa ulo niya kapag hindi pa siya naliwanagan.
"I don't know, Brooke! Just fucking leave her! She will only hurt you!"
Nakayuko na mariin niyang ipinikit ang mga mata niya. Nag-iisip kung ano ba ang dapat niyang gawin? Bakit kailangan niyang hiwalayan ang asawa niya? Dahil ano? Dahil konektado ito sa mommy niya? Dahil ang pamilya nito ang dahilan kung bakit siya iniwan ng mommy niya noon?
"My mom...s-she had an affair?" He almost whisper the words.
"Yes," His abuelo answered in a low tone.
Humugot siya ng hangin sa dibdib, naninikip na 'yon sa samo't-saring emosyon. Ang dami-daming tanong sa isip niya, na ayaw niya nang malaman pa ang sagot. Dahil alam niyang maghahalo lang muli ang sakit at galit sa kanya kapag nalaman niya ang katotohanan.
"I've waited for her all my life..." He chuckled bitterly. He's hurting so bad. "Hintay ako ng hintay sa taong hindi naman pala babalik. Umasa ako, Papa...umasa ako na babalik siya. Ang tagal kong pinaniwala 'yung sarili k-ko." Natawa ulit siya sa mas mapait na paraan. "Hindi ko siya hinanap kasi naniniwala ako na babalikan niya ako. Mahal niya raw ako," Parang dinudurog ang puso niya, masakit. "Dati naniniwala pa ako, iyon lang ang pinanghahawakan ko, p-pero ngayon ayoko n-na. That's bullshit!"
To my dearest son, Brooke,
Hello baby, I hope you're doing good in school. Please, make mommy, daddy and grandpa proud of you. Did you miss me? Did you cry at night? Because I did, all the time.
I'm sorry for leaving you, for not saying good bye and for not coming back. Mommy needs to leave. Please be a good boy always even without me by your side.
Anak, alam kong mahirap na wala ako sa tabi mo, na walang ina na gumagabay sa'yo pero wala akong magawa para makasama ka pa nang matagal. Akala ko makakaya ko pang tiisin ang lahat, sa kagustuhan kong makasama ka mas lalo lang akong nasasaktan. Mas lalo ka lang ipinagkakait sa'kin.
Ang hirap-hirap para sa'kin ang paglayo sa'yo, ang sakit-sakit.
I loved your father, I did all my best to be a good wife to him, I did my best to have a happy family with him, but I guessed, fate has its own plan for us. My heart wasn't belongs to him. You will only understand what I'm saying when you get old.
I know I was being selfish for not bringing you here with me, but I hope that one day you will forgive me.
Mommy love you very much, Brooke. Mommy will always miss you. I always think about you. I missed everything we did. I missed caressing your hair, I missed reading you a bed time story, I missed eating and laughing with you. I missed everything about you.
Leaving you break my heart so much. But, I want you to know that you are the best thing that happened to me. No one will replace you. You will be my only baby. I promise you that.
I wish I could kiss and hug you again.
I wish I could see you again one day...someday.
I LOVE YOU VERY MUCH, SON.
Love,
Mommy.
GELICAH'S HEART is breaking into pieces while reading the letter from Brooke's mother. Gelicah keep on wiping her tears, she can't help herself but to cry and sob. Nasasaktan siya ng labis para sa mag-ina.
Aksidente niya lang nakita ang lumang sulat na hawak nang buksan niya ang drawer sa tabi ng kama. Maayos at maingat na nakatupi. It's like old, but gold.
She got curious about it, so she read the letter without a permission to her husband. At heto ang napala niya pagkatapos basahin ang liham, masaganang luha at sakit para sa asawa.
It was a heartwarming letter and at the same time it was heartbreaking. Ang bawat salita ay parang patalim na sumusugat sa puso niya. Ano pa kaya ang nararamdaman ni Brooke kapag nanabasa ang lumang sulat na 'yon?
Mula sa nanginginig na mga daliri ay bahagya niya pang kinalkal ang loob ng drawer na 'yon, umaasa na may iba pang sulat na nakatago do'n, pero bigo siya. Bagkus, isang hindi kalakihang photo album ang nakapa ng kamay niya.
Her curiosity eat her again. Kinuha niya ang photo album na 'yon at maingat na binuksan. At the first page, it was a photo of a cute little boy, it's Brooke. And it made her smile.
"So cute," she whisper, then sob.
Ilang pahina na puro litrato lang ng batang Brooke ang nakita niya, pero sa bandang gitna ay litrato na ng isang masayang pamilya. It was Christmas, a family picture, Brooke was in the middle, in front of him are boxes of gifts, while his parents were on his both sides, hugging him. They're all smiling in the camera. A perfect image of a happy family.
Nagtagal ng bahagya ang mata niya sa mommy ni Brooke, unti-unti ay natanto niyang may kahawig ito. Binuklat niya ang isa pang pahina at nangunot ng husto ang noo niya sa nakita.
It's a picture of little Brooke together with his mommy in school, this one is clear, she can see the familiar face of a woman and it made her heart hammering inside her chest so bad.
"No, no," she shook her head, her fingers were shaking. "She's not his mother! No!"
Napasinghap siya at napatayo. Kahit natatakot sa iba pang makikitang larawan ay pinilit niya parin ang sarili na tignan ang iba pa para lang mag-kumpirma, na baka nagkakamali lang siya. Baka pinaglalaruan lang siya ng mga mata niya.
But every time she flip a page, she see a clear images of a familiar woman together with Brooke and his father. The clear photo of Brooke's parents wedding, break her heart.
Nasapo niya ang dibdib sa sakit dahil sa katotohanan na natuklasan. Her eyes wasn't playing with her! It was a clear image of a very familiar woman.
Sa nanghihinang mga tuhod ay nagmamadali siyang lumabas ng silid, dala ang sulat at ang photo album na 'yon. Her heart is beating so loud that it hurts her. Hindi pwede ang iniisip niya!
Gelicah opened the library's door without knocking on it. Sumalubong sa kanya ang bigong itsura ng asawa, at ang matalim na tingin ni Don Armando na nakaupo sa dulong upuan. Habang si Brooke naman ay nakatayo, halos yumukyok na sa lamesa.
Kinagat niya ang pang-ibabang labi, pinipigilan ang paghikbi pero wala pa man ay dumaloy na sa pisngi niya ang masaganang luha.
"T-Tell me..." Nanginginig ang kalamnan niya nang bahagyang i-angat ang hawak niya.
"Bakit nasayo 'yan?" Ang mata ng asawa niya ay madilim, sa sobrang dilim ay nakikita niya ang sakit na pilit itinatago do'n.
"Aksidente ko lang 'tong n-nakita sa k-kwartong pinasukan ko-"
"Then why did you fucking bring it here?!"
Napaigtad siya at napapikit sa lakas at desperadong boses ng asawa.
"Brooke..." Ani ni Don Armando, tila ba pinapakalma ang apo, na parang tigre na bigla nalang siyang lalapain.
"Did you read the letter? Did you see the photos?" Naghahamon na ngayon ang tinig ng asawa, ngunit bigo na nakatingin sa kanya.
"O-oo, b-binasa ko..." pakiramdam niya ay nanghihina siya, nanlalambot ang mga tuhod niya, ilan sandali pa ay babagsak na siya. Ang lakas-lakas ng tibok ng puso niya, nasasaktan na siya. "I s-saw the pictures..."
"Give me that," Brooke commanded.
Umiling siya, naglaglagan ang mga luha sa kanyang mata.
"Y-You have such a beautiful family."
"Are you fucking kidding me?!"
"Y-Your mommy loves you—"
"That's bullshit!" Brooke cursed loudly, his angry voice echoed around the room.
"Y-Your mommy loves you the way my mommy loves me—"
"Don't fuck with me with your words, Gelicah. I'm not in the mood!"
Pinahid niya ang luha sa pisngi gamit ang isang kamay. Nasasaktan siya para sa kanila ni Brooke. Hindi pa man ay nakumpirma niya na...na hindi nga talaga pwedeng maging sila.
"Y-Yung m-mommy mo....k-kilala ko."
Brooke dark eyes darted on hers, her hearts race so bad, it's hurting her. His lips parted a bit, but there's no words came from him. So she continue.
"K-Kung alam ko lang na s-siya ang mommy mo...h-hindi na sana ako n-nagpakasal sa'yo...h-hindi na sana tayo nagkaanak." Panay ang bagsak ng luha sa pisngi niya, hinahayaan niya lang 'yon, gusto niya na kahit ang luha niya ay maging malaya. "Ngayong alam ko na, s-sana hindi nalang kita nakilala. H-Hindi na tayo pwede, Brooke. Hindi na."
Marahas na naglabas ng hangin sa bibig si Brooke bago nasasaktan na tumingala, mariin na ipinikit ang mga mata, nakasambunot sa sariling buhok.
"Where's she?" Brooke voice was husky, she can almost hear the pain on it.
"S-She's in California..." humikbi siya, sana hindi nalang totoo ang lahat ng ito. Sana nananaginip lang siya, pero hindi, dahil literal na nararamdaman niya 'yung sakit sa dibdib niya. "She was staying there...long time ago."
"Am I allowed to visit her?"
"Y-yes, of course." Her voice cracked. "M-Maybe, you're the one she's waiting for..."
"How did you know that she's waiting for someone?"
"Coz I'm not enough for her to bring back her life like she used before. S-siguro, ikaw 'yung hinihintay niya."
"Then, we will visit her. Can you come with me?"
Marahas siyang umiling. Hindi niya kaya na makasama pa ito.
"I can't,"
"Why not?" Brooke voice softened, there's hope on it and it hurts her even more.
"I'm afraid," pag-amin niya. "You can visit her, alone. She's in the h-hospital in California."
"With your mom?"
Napapikit siya. Brooke doesn't know yet what's happening. At mas lalo siyang natatakot na sabihin dito ang totoo.
"Y-Your mom...is in c-coma." Halos hindi na lumabas sa bibig niya ang mga salitang 'yon.
Ibinaba niya ang tingin sa sahig, ang luha niya ay nagbagsakan sa paanan niya.
Hindi niya kayang makita pa ang sakit sa mukha ni Brooke, mas lalo siyang nadudurog.
"My mom is in coma?! Don't fuck with me, Gelicah!"
"It's true!" She shouted the words, to lessen the pain on her chest. "Your mom is my mom! Brooke...that's the truth!"
"No!" Brooke shouted. His eyes were bloodshot. "Bawiin mo 'yang sinabi mo!"
"These photos are the proof!" Sa nanginginig na kamay ay binuklat niya ang photo album at ipinakita rito Ang mga litrato ng babaeng kamukha ng mommy niya. "This is my mother! Magkapatid tayo!" Masakit na isinigaw niya ang mga salitang 'yon.
Nagtatagis ang bagang nito, nakakuyom ang mga palad. Ang mga galit na ugat sa kamao ay parang puputok na sa tindi ng pagtitimpi. Namumula rin ang matalim na mga mata, na sumusugat sa kanya.
Bumuhos ng husto ang luha niya. Hindi alam kung paano tatanggapin ang lahat o kung matatanggap niya pa ba?
All the emotions made her stomach ache so bad. Knowing that they're siblings making her heart torn into pieces, the pain is killing her inside.