Taehyung's P.O.V.
Ο Jimin είναι το πιο άθλιο άτομο που γνωρίζω. Δεν μπορώ να πιστέψω πως πήγε και είπε αυτές τις μαλακίες στον Jungkookie, μόνο και μόνο για να γελάσει με τον πόνο μου. Δεν μπορεί να καταλάβει πως μου φτάνουν όλα αυτά που έχω περάσει; Πάει να με βγάλει και τρελό από πάνω;
Ποιος σωστός άνθρωπος θα έλεγε πως βιάστηκε από την στιγμή που εκείνο το βράδυ μου είπε την φράση "Οκ, ίσως και εμένα μου αρέσουν τα αγόρια". Όχι, αυτό όμως δεν πρέπει να το μάθει ο Jungkook, γιατί εγώ πρέπει είμαι ο τρελός που δεν θυμάται τι έγινε και βιάζει έτσι κόσμο τα απογεύματα των παιδικών του χρόνων. Εγώ πρέπει να είμαι ο κακός.
Δεν πρόκειται να τον συγχωρήσω ποτέ για αυτό που έκανε. Πλέον δεν του αξίζει να τον συγχωρήσω. Και γονατιστός να έρθει και να μου ζητάει συγγνώμη, είμαι πολύ σκληρός για να τον λυπηθώ. Όλα αυτά που έχω περάσει με έχουν κάνει σκληρό, όμως δεν παραπονιέμαι για τίποτα. Αν παραπονιόμουν δεν θα ήμουν εδώ τώρα.
Αποφάσισα να πάω το απόγευμα στα νεκροταφεία στον τάφο των γονιών μου, μιας που πλησίαζαν δέκα χρόνια από τον θάνατο τους. Ήθελε να έρθει και ο Jungkook μαζί μου, με την ευκαιρία να πάει και αυτός στους δικούς του γονείς. Δεν ήξερα πως είναι και αυτός ορφανός. Όμως αυτόν τον έχουν υιοθετήσει καλοί άνθρωποι, περνάει καλά. Είναι η διαφορά μας αυτό, επάνω στην ομοιότητα.
Εγώ πέρασα χάλια στο σπίτι αυτών που με υιοθέτησαν. Είχα σκοπό μετά τα νεκροταφεία να πάω ξανά στο ορφανοτροφείο, παρόλο που δεν το ήθελα. Όμως δεν μπορούσα να κάνω και διαφορετικά. Έπρεπε να μένω κάπου, να έχω λεφτά, να μπορώ να αλλάξω ρούχα. Να κάνω ένα μπάνιο, βρωμούσα και ήμουν γεμάτος λάσπες. Δεν είχα καν χρήματα να πάω να αγοράσω λίγα λουλούδια για τους γονείς μου. Αλλά θα μου πεις, και στο ορφανοτροφείο δεν σου δίνουν λεφτά. Σου δίνουν μόνο αν πρέπει να πας να αγοράσεις σχολικά ή για κάποιον άλλον λόγο εξίσου σοβαρό.
Ο Jungkook με συνάντησε στην κεντρική πύλη κρατώντας δύο ανθοδέσμες με άσπρα τριαντάφυλλα. Μου έδωσε την μία και ύστερα χωριστήκαμε για να πάμε ο καθένας μόνος του στους γονείς μας. Ωραία ασχολία για να κάνεις με αυτόν που αγαπάς. Να πηγαίνετε μαζί στα μνήματα για να αφήνετε λουλούδια στους γονείς σας. Καταπληκτική δουλειά να κάνεις όταν βαριέσαι και δεν έχεις κάτι καλύτερο.
Ανεβαίνοντας μία μικρή ανηφόρα, ανατρίχιασα βλέποντας γύρω μου όλους αυτούς τους μαρμάρινους, μεγαλοπρεπής τάφους. Των γονιών μου είναι μονάχα χώμα. Θυμάμαι μία φορά που με είχαν φέρει από το ορφανοτροφείο όταν ήμουν μικρός και επειδή έβρεχε έκλαιγα γιατί νόμιζα πως βρέχονται και οι γονείς μου. Ήμουν τόσο χαζός παλιά.
"Θα βραχούν και μετά θα κρυώνουν" φώναζα και ξαναφώναζα. Σηκωτό με έβαλαν ξανά στο αμάξι και με γύρισαν στο ορφανοτροφείο. Κοιμήθηκα και τους είδα στον ύπνο μου να μου λένε πως με αγαπάνε πολύ και χαίρονται που νοιάζομαι για εκείνους, ότι με προσέχουν και δεν χρειάζεται να φοβάμαι και ότι δεν κρυώνουν, τους ζεσταίνει η αγάπη που έχουν για εμένα.
Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό το όνειρο, για αυτό το θυμάμαι έως σήμερα. Ακόμα ανατριχιάζω όταν το θυμάμαι.
Ένιωσα τα μάτια μου να υγραίνουν, όμως το κατάπια. Κρατούσα σφιχτά την ανθοδέσμη στα χέρια μου και μόλις έφτασα μπροστά στον χωμάτινο πύργο πέταξα τα λουλούδια κάτω και ύστερα έπεσα και εγώ ο ίδιος στα γόνατα χτυπώντας το χέρι μου κάτω με δύναμη.
Μακάρι να μπορούσαν να γυρίσουν και να με κάνουν να σταματήσω να φοβάμαι. Μακάρι να μπορούσε να γυρίσει πίσω ο χρόνος και να ήμασταν μία ευτυχισμένη οικογένεια οι τέσσερις μας. Έστω να ήξερα που είναι θαμμένος ο αδερφός μου. Να μπορούσα να πάω και εκεί. Να του δείξω την αγάπη μου, παρόλο που τον έχω ξεχάσει.
Σηκώθηκα και κλότσησα με δύναμη κάτι χαλίκια ρίχνοντας τα επάνω στον διπλανό τάφο. Η επαφή της πέτρας με το σκληρό μάρμαρο με έκανε να ανατιναχτώ και ύστερα να ζητήσω συγγνώμη από τον γείτονα των γονιών μου. Από μικρός πίστευα πως οι νεκροί που είναι θαμμένοι κοντά είναι σαν να είναι γείτονες, και κάνουν παρέα κατά κάποιο τρόπο. Ήλπιζα οι γονείς μου να είναι τυχεροί και να έχουν καλούς "γείτονες".
Μία γυναίκα που περνούσε από κοντά μου με κοιτούσε λες και ήμουν εξωγήινος. Με ρώτησε κιόλας τι σχέση είχα με αυτούς για τους οποίους έκλαιγα και χτυπιόμουν, λες και την ενδιέφερε. Εγώ στεκόμουν απλά και κοιτούσα το υπερπέραν ψιθυρίζοντας "Γυρίστε πίσω, δεν ξέρω πως, αλλά γυρίστε πίσω. Σας παρακαλώ. Σας χρειάζομαι".
Μακάρι να μην έβρεχε εκείνη την μέρα. Αν δεν έβρεχε ο δρόμος δεν θα γλιστρούσε, ο μπαμπάς δεν θα έχανε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και δεν θα έπεφταν στον γκρεμό, μετατρέποντας έτσι τους εαυτούς τους σε μία άμορφη μάζα μέσα σε τσαλακωμένες λαμαρίνες που μέχρι πριν λίγα λεπτά ήταν ένα τζιπ που το ζήλευε όποιος το έβλεπε και το ήθελε δικό του.
"Μαμά!!! Μπαμπά!!" φώναξα. Πρώτη φορά έκλαιγα έτσι για εκείνους. Είχα πολλά χρόνια να το κάνω. Ήμουν τόσο μικρός τις προηγούμενες φορές, που ακόμα δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ πονάει το να ζεις μόνος σου. Δεν είχα ζήσει αυτές τις άσχημες εμπειρίες στα χέρια αυτής της ύαινας και αυτού του τέρατος τότε. Για αυτό τώρα οι πληγές πονάνε περισσότερο.
Δεν είχα ζήσει αυτές τις άσχημες εμπειρίες περιτρυγιρισμένος από φαντάσματα. Από ανθρώπους που έμοιαζαν με φαντάσματα να πω καλύτερα, που το μόνο που ήθελαν ήταν να νιώσουν καλά προκαλώντας πόνο στους αθώους. Ένα από τα ίδια είναι όλοι τους, οι καλοί άνθρωποι είναι εξαφανισμένοι σήμερα.
Ακόμα και ο Jimin που υποτίθεται πως ήταν καλός μου φίλος, ένας άθλιος είναι που έφτασε σε σημείο να με κατηγορήσει για βιασμό, γιατί; Για να γελάσει λίγο το χειλάκι του και να περάσει ωραία με τον πόνο μου. Εγώ θα φταίω αν ζητήσω από τον Namjoon να τον αποβάλλει ή να κάνει και τίποτα χειρότερο; Ο Namjoon είναι διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε του ζητήσω. Είμαι σίγουρος για αυτό. Με συμπαθεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Έκλαιγα με λυγμούς, όταν ανάμεσα στην θολούρα των ματιών μου αναγνώρισα την μορφή του Jungkook λίγα μέτρα πιο μακριά. "Taehyung... Αυτός είναι ο τάφος των γονιών σου, σωστά;". Έτριψα τα μάτια μου καθώς κουνούσα το κεφάλι μου καταφατικά. Δεν μπορούσα να μιλήσω, ένιωθα την αναπνοή μου να εξαντλείται. Προσπάθησα να σηκωθώ όρθιος, όμως δεν είχα την δύναμη να κάνω ούτε και αυτό. Και εκείνος δεν με βοήθησε. Καθόταν και με κοιτούσε ενώ έτρεμε ολόκληρος.
"Α-Αυτός εί-είναι ο τάφος τ-των δικών μ-μου γ-γονιών" ψέλλισε.