Hindi ako friendly na tao. Mas gustong kong mag isa sa isang sulok at panoodin na lang ang mga tao sa paligid ko.
Pero nag bago ang lahat ng makilala ko siya at naging kaibigan
Naalala ko nung kinder kami lagi ko siyang iniinis at tinatawag ko siyang pandak.
Mas matangkad kasi ako sa kanya. hahahahahaha
Pati nga mga daliri ng kamay niya kasingliit niya. Haha
Nang tumungtong kami sa elementary magkaibigan at mag kaklase pa rin kami. Lagi ko nga siya inaagawan ng baon.
Tinataas ko nga lang ang kamay ko para di niya maabot ang baon niya.
Syempre magpapaawa effect yon pag na pagod siya kakatalon. Minsan nga umiiyak pa siya. Pero hindi ko pa rin ibinibigay sa kanya.
Hanggang sa mag highschool kami
Tumangkad siya at ako na ang tinawag niyang pandak kahit 1cm lang ang tinaas niya sakin.
Nang highschool days namin away, bati kami ng lalaking yon.
Lalo na ng magkagusto siya sa isang babae. Na walan siya ng time sakin. Naiintindihan ko naman na mas prioritize niya ang babaeng gusto niya.
Pero ng minsan niyang makalimutan ang birthday nagtampo ako sa kanya, hindi ko talaga siya pinansin. Pero no use rin naman kasi di niya na papansin na nagtatampo ako sa kanya.
One time pumunta siya sa bahay namin ng umiiyak at ang dahilan ay may iba daw gusto ang babaeng mahal niya. Kwinento niya ang lahat ng nangyari.
Balak niya na daw sanang magtapat ng nararamdaman niya.. kaso nga lang.. Nalaman niyang may ibang gusto yung babae kaya nag give up na lang siya. In short na uwi lang siya sa one sided love.
Na ka move on naman siya, pero ang drama niya dinaig niya pa ang babae!
Naging masaya ang high school life namin ni Jimin. Magkasma kami sa kulitan at iyakan.
Hanggang sa dumating ang panahon na magpaalam siya sakin..
"Ah.. Soyeon kaya talaga kita niyayang lumabas para mag paalam sayo."
"Bakit san ka pupunta?"
"Balak ko sanang mag audition para maging idol."
Yon yung time na parang gumuho ang mundo ko. Oo! madrama na kung madrama! Masakit pa kaya sa break up ang magkahiwalay kayo ng bestfriend mo for a long time. Pero syempre di ko naman siya mapipigilan at wala kong karapatan na hadlangan ang mga pangarap niya.
Noong time palang nagapaalam siya sakin. Kinabukasan rin umalis na siya para pumunta Seoul. Di man lang ako nakapag paalam ng maayos.
. . .
Years have past.. Na walan na ako ng contact sa kanya...
Inisip ko na lang na busy siya kaya di niya man lang ako matawagan.
Pero minsan na isip ko rin na baka kinalimutan niya na ko.
Until one day may tumawag sakin unknown number at sinabing pumunta ako sa itetext niyang lugar.
Nung una nag dadalawang isip ako kung pupunta ba ako o hindi.
Pero may side ng utak ko na nag sasabing pumunta ako.
Pagkarating ko sa tinext niyang lugar. Pagkapasok na pagkapasok ko palang. Nakita ko na kagad ang hinahanap ko.
"Soyeon!" Nakangiti niyang sabi habang kumakaway. Hindi ko akalain na sobrang ma mimiss ko ang ngiti niyang halos di na makita ang mata niya. Pati ang boses niya..
Hindi ko rin akalaing na makikita ko pa siya ulit.
Ang bestfriend ko..
"Jimin.."
I'm Lee Soyeon and Your Idol is My Bestfriend
. . .