*Jordan*
'Ik kwam even vragen of het met je ging. Ik zag het gebeuren...' Hij wijst met een duim achter zich.
'Moet jij niet op het veld zijn?' zeg ik pissig. Hij merkt mijn toon op, zijn gezicht wordt meteen zachter.
'Troy is neergetackeld. Ze denken dat zijn arm gebroken is, dus er is een pauze van vijf minuten.' vertelt hij. Easton komt dichterbij en legt zijn hand op mijn schouder. Een warm gevoel glijdt erdoorheen.
'Jordan, dit allemaal is niet wat je denkt.' zegt hij hees. Mijn woede borrelt weer op. Ik kan zijn bloed nu wel drinken.
Ferm sla ik zijn hand eraf. 'Easton, ik ben echt helemaal klaar met jou.' roep ik. Ik wil mijn ketting van zijn nek afhalen, maar ik ben te boos, dus ruk ik het kapot.
Een usb en het bedeltje valt op de grond. Verbaasd kijk ik naar hoe Easton snel de usb opraapt.
'Waarom droeg je mijn ketting?' vraag ik. 'Zodat ik geluk kreeg of zo. Weet ik veel. En ik moest deze usb-stick ergens aan vast maken voor het geval ik je zou zien.' Hij probeert de usb in mijn hand te leggen, maar ik trek die weg.
'Ik haat je. Ik haat je zo erg.' zeg ik kalm. Hij kijkt verbaasd en... verdrietig? 'Je weet hoe het zit met mij en Damian, vanwege Hope. Het is niet eens een week uit, en je neukt haar. Je bent walgelijk. Ik begrijp niet hoe ik nog van je hield.'
Zijn blik slaat gelijk om naar verwarring. Eén en al verwarring. 'Jordan. Ik heb niets met Hope gedaan.' zegt hij. 'Niet liegen! Hope zei het tegen Damian!' schreeuw ik. Ik doe een stap naar achteren.
'Je gelooft hen? Je gelooft hen dus wel?' Hij doet weer een stap naar voren. What the fuck is mijn probleem? Waarom geloofde ik ook mijn jaloerse ex?
'Ja... ja, ik denk het wel.' Schuldig kijk ik naar de grond. 'Alsjeblieft, ik ben niet zo laag dat ik met Hope in het bed spring.' grijnst hij. Ik kijk hem weer aan in zijn blauwe ogen, de ogen die ik zo erg gemist heb.
Dan verschijnt er opeens een blos op zijn wangen. 'Wat?' vraag ik nieuwsgierig.
'Hield je van me?'
Niet-begrijpend staar ik hem aan. 'Je zei "ik begrijp niet hoe ik nog van je hield".' herinnert hij me. Nu ben ik degene die bloost.
'Nou, nu houd ik weer van je, want je bent niet met Hope-' mompel ik.
Easton pakt mijn gezicht met beide handen vast en kust me. Zacht en teder zoals altijd, maar ergens ook dwingend. Ik hou van de manier hoe hij altijd de leiding neemt.
Ik ben verrast, maar zoen terug. Ik heb zijn lippen gemist. De smaak naar kersenbloesem en mint. Zijn duim streelt mijn wang en dan herinner ik alles weer. Hoe hij zijn lippen beweegt, hoe hij zijn vingers door mijn haar haalt, hoe zijn handen langs mijn middel glijden.
Easton tilt me soepel op, zonder de kus te verbreken. Met mijn benen om zijn heupen, lopen we naar de meisjeskleedkamer. Daar doet hij achter ons de deur op slot.
'Er zijn denk ik geen eens woorden om te beschrijven hoelang en hoeveel ik al van je hou.' zegt hij, door de kus heen.
Zoveel vlinders in mijn buik. Ik heb het warm. Ik sta in vuur. Ik wil mijn top uittrekken, maar Easton houd me tegen.
We horen iemand op de gang Easton's naam roepen.
'Shit. Ik moet gaan.' zucht hij. Hij wilt de kamer uitlopen, maar komt weer terug.
'Bekijk dit alsjeblieft. Ik smeek het je. Ik heb het niet vrijwillig uitgemaakt met je.' legt Easton uit. Dan drukt hij de usb-stick in mijn handen.
Wat bedoelt hij hiermee? Niet-begrijpend kijk ik naar hoe Easton de ruimte verlaat, en dan naar de donkerblauwe usb in mijn hand.
"Niet vrijwillig." Dwong iemand hem dan?
Snel begraaf ik de usb onderaan mijn tas. Dit lijkt allemaal op een gekke maffiafilm. Alsof Easton een pistool tegen zijn hoofd aan heeft gehad.
De deurklink van de deur gaat omlaag. Ik verwacht Lena of Easton, maar het is Hope.
'Luister. Dit kost me veel moeite, dus neem het niet te oppervlakkig.' begint ze.
'Het spijt me. Het spijt me dat ik mijn handen terug heb getrokken. Ik besef nu pas hoe hard die klap is geweest, dat was gemeen.' zucht ze.
Wow. Hope bied haar excuses aan?
Glimlachend vouw ik mijn armen.
'Als je het niet accepteert, ga ik wel weer hoor...' Ze maakt aanstalten om weg te lopen, maar ik ben haar voor.
'Excuses aanvaard.' zeg ik speels. Dit voelt goed. 'Ook sorry voor Damian.' zegt ze zachter nu. 'Dat maakt nu niet meer uit. Ik ben blij dat ik het heb uitgemaakt.' biecht ik op.
'Ik weet niet of je het weet, maar Damian verspreid shit over je. Dat jij en Easton seks hebben gehad.' ga ik verder. Haar wenkbrauwen schieten omhoog.
'Hij zegt wát?!' Ze is boos. Echt heel boos. 'Wanneer hoorde je dat?' vraagt ze. 'Half uur geleden of zo.'
Ze rent woest de gang in, richting het veld.
'Heb jij Jordan gezien?' hoor ik Lena. Hope mompelt nog snel iets over "kleedkamer", niet veel later staat Lena in de deuropening.
'Ben je klaar? Het duurt niet zo lang om wat water te gaan drinken.' zegt ze kattig. 'Heb ik iets misdaan?' Met gefronste wenkbrauwen loop ik naar haar toe.
'Waarom liep Easton deze gang uit?' Afkeurend zet ze haar handen in haar zij.
Wat is dit grappig zeg, wauw. Met een klein lachje geef ik antwoord. 'Is het niet mijn keuze om met hem te praten? Want je optie over negeren, is wel heel idioot.'
'Oh, dus nu wil je weer terug naar Easton? Laat me raden, hij mist de seks? Dat is geen probleem voor jou, want dat deel je altijd gemakkelijk uit!'
Die had ik niet verwacht van haar. 'Waar maak je je zo druk om?! Ik dacht dat je lesbisch was! Heb je nu misschien ook een oogje op Easton?!' Met een zet tegen haar schouder stamp ik langs haar heen.
'Jordan! Als je nu wegloopt, nadat je dat tegen me hebt gezegd, dan mag je echt heel lang wachten totdat ik het je vergeef!' roept Lena.
Kwaad draai ik me om. 'Je maakte me zojuist uit als slet! Ik heb geen fucking vergeving nodig! Ciao, Lena!'
Ik vervolg weer mijn weg naar buigen, Lena achterlatend. Waar kwam dat gedrag van haar opeens vandaan?
Eenmaal bij de cheerleadersspot, klap ik in mijn handen. Alle cheerleaders komen een voor een weer bij elkaar, waaronder Hope.
'Ik ben weer ready om de lucht in gegooid te worden, dus we gaan weer door.' zeg ik sarcastisch. Klein applausje binnen de groep, als teken van celebratie.
***
'Nog 10 minuten! Het staat nog steeds 6-6 voor beide teams. Welke team lukt het om een fieldgoal, of zelfs een touchdown, te halen?' galmt er door de speakers.
Er zijn nog 10 minuten over. Iedereen op de tribunes bijt op hun nagels en kijken afwachtend naar het spel. Alle spelers zweten en begeven het bijna.
Nog 10 minuten en we weten wie de Championship wint.
Er is een new game aangeknoopt. Alle spelers staan weer tegenover elkaar.
Bal voor het andere team. Aftrap. Ze rennen naar onze endzone. Net wanneer het lijkt alsof ze terrein winnen, word de bal overgegooid, en vervolgens gevangen door iemand van onze team.
Nog 6 minuten.
De jongen, James denk ik, rent ermee de andere kant op. Hij ontwijkt de tackles soepel. Maar niet te vroeg juichen, want hij word getackeld door de quarterback van het andere team.
Nog 4 minuten.
New game. Spelers op een rij. Bal voor ons. Aftrap.
Calvin vangt de bal. Hij probeert te rennen naar de endzone, maar er staan daar teveel spelers.
Dan neemt Calvin een andere beslissing. Met nog steeds de bal in zijn hand rent hij, maar dan de verkeerde kant op. Zijn borst gaat heftig op en neer en even denk ik dat hij gaat flauwvallen.
Nog 43 seconden.
Geschreeuw en geroep in het publiek. Calvin ontwijkt een harde tackle maar nét.
Nog 29 seconden.
De tribunes worden boos. Ze begrijpen niet wat Calvin in hemelsnaam doet. Zometeen word het misschien nog een eigen goal.
Nog 18 seconden.
Dan zie ik Easton. Hij rent langs de zijlijn naar de goeie endzone. Niemand let op hem.
Jezus. Ik weet wat ze doen. En alleen Easton en Calvin kennen het plan.
Nog 10 seconden.
Er word afgeteld in de speakers door een robotische vrouwenstem.
Mensen verliezen hun hoop, maar dan word het opeens stil. Iedereen houd hun adem in.
Met de meest perfecte gooi, gooit Calvin de bal. Helemaal over het veld.
In de handen van Easton.
Niemand die hem tackelt.
Met de grootste glimlach ooit, gooit Easton de bal in de endzone.
Touchdown.
12-6 voor ons.
De bel gaat. De wedstrijd is voorbij.
Blauw en goud confetti wordt geschoten in de lucht en dwarrelt zo de stadion in, op het veld.
Gejuich. Eén en al gejuich. Pompons, schuimhandschoenen, spandoeken, alles word in de lucht gegooid.
We hebben gewonnen.
Ik weet niet meer wat ik doe. Een waas voor mijn ogen.
Ik spring het hek over, na keihard gegild te hebben over de overwinning, en ren het veld in, richting het hoopje jongens dat springend staat te juichen.
Ik wurm me er door heen, naar het middelpunt. Easton is het middelpunt.
Hij ziet me eerder dan dat mijn lippen zijn mond raken. Vrijwel meteen sluit hij zijn handen om mijn middel en kust me terug. Het gejuich verandert in gejoel en gezwijmel.
Easton trekt zich los.
'Ik neem aan dat die ketting van je geholpen heeft.' grijnst hij.
Glimlachend kus ik hem weer.
///
Ik ben een half uurtje te laat, maar hier is tenminste de update. Ik was het bijna vergeten, im so sorry.
Kunnen we voordat school begint de 1000 volgers halen?