Έξι νεκροί γύρω από ένα τραπέζι. Πίνουν και γελάνε. Ο Τζακ έχει καρφωμένο ένα τσεκούρι στην πλάτη του. Η Μαίρη έχει τα δύο πόδια της κομμένα. Ο Γουίλιαμ και ο Τζόνι είναι στραγγαλισμένοι. Ήταν μια οικογένεια, δεν έκαναν τιποτα...θεέ μου κοίτα τους! Αυτό ζωγράφισα χθες βράδυ...μα γιατί δεν με θυμάμαι να το ζωγραφίζω...είναι μακάβριο μα δεν είμαι έτσι...δεν είναι το στυλ μου...ζωγραφίζω τοπία εγώ...για αυτό με πληρώνουν...ντύνομαι και μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο μου...πρέπει να πάω σχολείο την μικρή...οδηγώ και φτάνω στην λεωφόρο με την τρελή κυκλοφορία. Συνεχίζω να κινούμαι. Μια νταλίκα πέφτει πάνω μου.
Ξυπνάω μέσα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Το παιδί μου είναι απέναντι μου νεκρό. Γιατροί από πάνω μου και δημοσιογράφοι με κάμερες να τους ρωτάνε πως και επέζησα. Εμένα χτύπησε η νταλίκα και όλοι στο δρόμο μέσα από μια καραμπόλα πέθαναν εκτός από εμένα...ούτε ένα σπασμένο κόκκαλο...ούτε μια γρατζουνιά...η γυναίκα μου κοιτάει από μακριά...με κοιτάει και κοιτάει και την μικρή...λυγίζει και κλαίει...
Με αφήνουν ελεύθερο από το νοσοκομείο και πάω σπίτι με τη γυναίκα μου...μαζεύει τα πράγματά της και φεύγει, μένω μόνος...δεν μίλησα όλη μέρα...κοιμάμαι. Αυτό θέλω μόνο, να κοιμηθώ. Θέλω...θέλω να πεθάνω...