«Νεφέλη, ξύπνα», με σκουντάει απαλά ο Αχιλλέας. «Σε λίγο θα προσγειωθούμε».
Ανασηκώνομαι και χασμουριέμαι δυνατά. Το βλέμμα μου στρέφεται έξω από το παράθυρο, εκεί που το λυκόφως με τα σκούρα μοβ χρώματά του έχει καταλάβει τη θέση του ήλιου. Ύστερα παρατηρώ ένα μικρό και καταπράσινο λιβάδι που βρίσκεται ακριβώς από κάτω μας, στο σημείο που λογικά θα προσγειωθεί το ελικόπτερο. Στο βάθος διακρίνονται κτίρια διάσπαρτα χτισμένα ανάμεσα στα δέντρα ενός δάσους που μοιάζει απέραντο. Η καρδιά μου αυξάνει παλμούς και μία σκέψη μόνο αιωρείται στο μυαλό μου και επαναλαμβάνεται σα ρυθμικό τραγουδάκι: Σε λίγο θα τον δω, σε λίγο θα τον δω.
Το ελικόπτερο αρχίζει να χάνει ύψος και προσγειώνεται άτσαλα μ’ ένα τράνταγμα. Λύνω τη ζώνη μου και αρπάζω το σακίδιο μου σαν σίφουνας. Κάθε λεπτό που περνά φαντάζει σαν αιώνας. Ο πιλότος ανοίγει την πόρτα εξόδου και βγαίνει ο ίδιος πρώτος έξω. Τον ακολουθεί ο Αχιλλέας κι έπειτα εγώ, που πέφτω μ’ ένα γδούπο στο μαλακό χορτάρι. Ευχαριστούμε τον άνδρα και κατευθυνόμαστε στο εσωτερικό του δάσους μέχρι που ακούγεται μια κοριτσίστικη φωνή να λέει:
«Αχιλλέα, Αχιλλέα», κι ύστερα μια σκιά ξεπροβάλλει απ’ τα δέντρα στο βάθος.
Ένα πανέμορφο κοριτσάκι περίπου εννέα χρονών αρχίζει να τρέχει προς το μέρος μας και πέφτει με φόρα στην αγκαλιά του Αχιλλέα. Τα μακριά, καστανά μαλλιά της πέφτουν κυματιστά μέχρι το μέσο της πλάτης της και τα καστανοπράσινα μάτια της εκπέμπουν μια παιχνιδιάρικη λάμψη. Έχει ανοιχτόχρωμο δέρμα κι ένα χαμόγελο τόσο πλατύ που φωτίζει ολόκληρο το πρόσωπό της. Αμέσως νιώθω ένα κύμα συμπάθειας να με πλημμυρίζει για το άγνωστο αυτό κορίτσι που ξεχειλίζει από αθωότητα κι ανεμελιά.
«Πώς είσαι έξω τέτοια ώρα, μικρή;», τη ρωτάει ο Αχιλλέας και τη σφίγγει περισσότερο στην αγκαλιά του.
«Άκουσα το ελικόπτερο και ήρθα να σε βρω», αποκρίνεται εκείνη με γλυκύτατη φωνή. Ύστερα στρέφεται προς το μέρος μου και αφού κάνει μια μικρή υπόκλιση λέει: «Εσύ πρέπει να είσαι η Νεφέλη. Εγώ είμαι η Μαριλένα, η αδερφή του Αχιλλέα».
«Χάρηκα πολύ, Μαριλένα», απαντώ κι εκείνη χωρίς δισταγμό πέφτει στην αγκαλιά μου. Ένα ζεστό κύμα ευχαρίστησης με πλημμυρίζει και ανταποδίδω θερμά.
«Άντε, πάμε σπίτι τώρα», λέει κι έπειτα μου ψιθυρίζει στο αυτί: «Ο αδερφός σου ανυπομονεί να σε δει. Ήθελε σώνει και καλά να έρθει μαζί μου με το στραμπουλιγμένο πόδι. Ευτυχώς η μαμά τον σταμάτησε».
Η καρδιά μου αναπηδά στο άκουσμα του λόγου της και το τραγουδάκι επανέρχεται στο μυαλό μου. Σε λίγο θα τον δω, σε λίγο θα τον δω.
«Αχιλλέα, δε θα αφήσεις βέβαια τη Νεφέλη να κουβαλήσει μόνη της αυτό το τεράστιο σακίδιο», λέει η μικρή και κοιτάζει τον αδερφό της αυστηρά.
«Όχι, βέβαια, στρατηγέ», απαντά αυτός και καμώνεται πως χαιρετάει στρατιωτικά. Ύστερα παίρνει από την πλάτη μου το σακίδιό μου και το φορτώνεται υπό το άγρυπνο βλέμμα της αδερφής του.
«Έτσι μπράβο», χαμογελάει η Μαριλένα και με κοιτάει συνωμοτικά, κάτι που μου προκαλεί γέλια.
Προχωράμε για περίπου δέκα λεπτά σε ένα μονοπάτι του δάσους που πλαισιώνεται από γέρικες βελανιδιές με πυκνό φύλλωμα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής τα δύο αδέρφια αστειεύονται συνεχώς μεταξύ τους. Ο Αχιλλέας πειράζει τη μικρή Μαριλένα κι αυτή γελάει χαρούμενα. Η ομοιότητά τους είναι χαρακτηριστική και φαίνεται έντονα η στενή σχέση που έχουν μεταξύ τους.
Προσπερνάμε μια στροφή κι ύστερα στεκόμαστε μπροστά από τον καταυλισμό των επαναστατών. Ή μάλλον η πιο σωστή λέξη για να το περιγράψει κανείς θα ήταν ‘χωριό’. Η αλήθεια είναι πως αρχικά δεν είχα ιδέα για τον τρόπο ζωής των επαναστατών κι ούτε μπορούσα να μαντέψω κάτι γι’ αυτούς. Ωστόσο, σίγουρα δεν είχα φανταστεί αυτό που αντικρίζουν τα μάτια μου. Ξύλινα σπίτια, άλλα μικρότερα κι άλλα μεγαλύτερα, μερικά φωτισμένα στο εσωτερικό τους, ξεπροβάλλουν διάσπαρτα κάτω από τα κλαδιά πανύψηλων δέντρων. Το όλο σκηνικό θυμίζει χωριό βγαλμένο από παραμύθι. Κοντοστέκομαι για λίγο με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη.
«Ουάου», μουρμουρίζω εντυπωσιασμένη.
«Σου αρέσει;», με ρωτάει ο Αχιλλέας.
«Σίγουρα!», απαντώ. «Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περίμενα».
Η Μαριλένα με τραβάει από το χέρι και με οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα ξύλινα σπίτια. Ανοίγει την πόρτα του μικρού φράχτη που το περιβάλλει και αφού διασχίζουμε το μονοπατάκι για την είσοδο του σπιτιού, χτυπάει ανυπόμονα την πόρτα. Αμέσως στο κατώφλι ξεπροβάλλει μία στρουμπουλή γυναίκα με καστανά μαλλιά κι ένα πλατύ χαμόγελο, που έχει εκπληκτική ομοιότητα με τον Αχιλλέα και τη Μαριλένα.
«Περάστε, περάστε!», λέει καλόκαρδα. «Εσύ πρέπει να είσαι η Νεφέλη. Πέρνα μέσα. Ο αδερφός σου σε περιμένει», συμπληρώνει και μου δείχνει το βάθος του διαδρόμου.
Περπατάω γρήγορα προς τα εκεί και κοντοστέκομαι στην είσοδο του δωματίου, όταν τον βλέπω. Είναι γυρισμένος πλάτη κι ανακατεύει τη φωτιά στο τζάκι μπροστά του. Το δεξί του πόδι είναι τυλιγμένο με επίδεσμο στο ύψος του αστραγάλου. Ανασάνω βαθιά και προφέρω το όνομά του με δυσκολία:
«Ιάσονα;».
Στρέφει το κεφάλι του αστραπιαία και τα βλέμματά μας συναντιούνται.
«Νεφέλη», ψιθυρίζει το όνομά μου με ένταση.
Πέφτω πάνω του με απίστευτη ταχύτητα και χώνομαι στην αγκαλιά του. Εκείνος με σφίγγει περισσότερο και με φιλάει στην κορυφή του κεφαλιού μου. Η καρδιά μου πάλλεται τόσο έντονα που νομίζω ότι θα δραπετεύσει από το σώμα μου. Τα μάτια μου υγραίνονται και δάκρυα αρχίζουν να αυλακώνουν τα μάγουλά μου. Αγγίζω τις ξανθές μπούκλες του Ιάσονα και τις τυλίγω στα δάχτυλά μου. Κοιτάζω τα μάτια του και αντικρίζω το πράσινο χρώμα που παλεύει με τα δάκρυά του.
«Συγγνώμη», ψελλίζει ανάμεσα στα μαλλιά μου.
«Μη λες τίποτα», ψιθυρίζω. «Τώρα που σε ξαναβρήκα, τίποτα δεν έχει σημασία».