Namjoon
Έφτασε επιτέλους η μέρα!
Η μέρα που ο Kyungsoo θα έβγαινε από την φυλακή.
Αν και τον επισκεπτόμουν κάθε μέρα, ένοιωθα μεγάλο ενθουσιασμό καθός τον περίμενα έξω από τις φυλακές της Σεούλ.
Το κτήριο μου θύμιζε πολύ τις φυλακές από κάποιες αστυνομικές ταινίες που έβλεπα παλιότερα, πράγμα που με έκανε να καταλάβω πόσο δύσκολα περνούσε ο αδερφός μου σε αυτό το άθλιο μέρος.
Αυτό με έκανε να σκεφτώ και τον Taehyung.
Αν το σχέδιο δεν πετύχει, σε λίγες εβδομάδες που θα γίνει το δεύτερο δικαστήριο, και που σίγουρα θα τον βγάλουν ένοχο, τότε θα καταλήξει εδώ.
Δύο φύλακες υπήρχαν στην είσοδο, οι οποίοι και οι δύο με κοιτούσαν ύποπτα. Ίσως να έφταιγε το γεγονός πως κοιτούσα έντονα και ανυπόμονα την είσοδο.
Μετά από αρκετά λεπτά αναμονής, είδα πρώτα τον δικηγόρο και ύστερα τον αδερφό μου να βγαίνουν.
Ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του μόλις με είδε.
Το ίδιο συνέβη και σε εμένα.
Τον περίμενα να έρθει προς το μέρος μου, πριν τον αγκαλιάσω σφηχτά.
Εκείνος έβγαλε ένα μικρό γελάκι.
«Πότε έγινες πιο ψηλός από εμένα;» ρώτησε, κάπως παραπονεμένος, καθώς μου χτυπούσε απαλά την πλάτη.
Ήταν αλήθεια.
Η διαφορά του ύψους μας ήταν φανερή.
Θυμόμουν πως πριν μπει στη φυλακή ήμασταν ίσοι.
Γέλασα με το σχόλιό του και τραβήχτηκα μακριά για να τον δω.
Τα μάτια του είχαν μικρύνει και ήταν γεμάτα κούραση.
Το πρόσωπό του είχε αδυνατίσει, όπως και το σώμα του.
Αν και δεν είχε καμιά τρίχα πάνω στο πρόσωπό του, πράγμα που με έκανε να καταλάβω πως ξυρίστηκε σήμερα, τα μαλλιά του είχαν μακρύνει αρκετά.
«Χρειάζεσαι κούρεμα.» είπα αμέσως το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό.
Εκείνος γέλασε.
«Πώς είσαι;» ρώτησε ο αδερφός μου, καθώς έπινα μια γουλιά από τον καφέ μου.
Είχαμε κάτσει σε μια καφετέρια της πόλης, αφού πρώτα πήγαμε στο κομμωτήριο.
Το κούρεμα τον έκανε να μοιάζει ήδη πολύ καλύτερα και σίγουρα μου θύμιζε τον αδερφό μου.
Κοίταξα τον δρόμο, έξω από το τεράστιο παράθυρο που βρισκόταν δίπλα στο τραπέζι μας, και προσπάθησα να σκεφτώ την απάντησή μου στην ερώτησή του.
Ήξερα ότι αναφερόταν στο θέμα του Taehyung.
Και ήξερα ήδη την απάντηση.
«Έχουμε υπάρξει και καλύτερα.» είπα εγώ, μιλώντας για όλους μας.
Αν και όλοι τους είχαν θυμώσει μαζί μου, εγώ ακόμα τους θεωρούσα φίλους μου.
Ελπίζω κι αυτοί να κάνουν το ίδιο και για εμένα.
Ο Kyungsoo με κοιτούσε καθησυχαστικά.
Το ότι έχω ξανά τον αδερφό μου δίπλα μου με κάνει να νοιώθω πιο χαρούμενος.
Παρόλα αυτά απείχα ακόμη πολύ από την ευτυχία.
«Όλα θα πάνε καλά, θα το δεις.» είπε, προσπαθώντας να μου δώσει ελπίδα.
Όμως ο Kyungsoo δεν ήξερε με ποιόν είχαμε να τα βάλουμε.
Ο Rei δεν ήταν μόνο επικίνδυνος, αλλά και καλό οργανωμένος.
Ήξερε την κάθε μας κίνηση και δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν το σχέδιο δεν πετύχει, όσο καλό κι αν ήταν.
«Όλο αυτό λες.» είπα κοροϊδευτικά, αλλά έχοντας έναν τόνο απογοήτευσης στη φωνή μου.
Εκείνος χαμογέλασε και κοίταξε έξω από το παράθυρο.
«Πάντα όμως βγαίνει, σωστά;» είπε χωρίς να με κοιτάξει.
Είχε δίκιο.
Πάντα έβγαινε.
Βγήκε όταν ανησυχούσα για αυτόν.
Βγήκε όταν ανησυχούσα για τον Jungkook.
Όμως τι θα γίνει τώρα, που ανησυχώ για όλους μας;
«Πριν σε βρω, ήμουν σαν εσένα τώρα. Δεν είχα ελπίδα για τίποτα. Νόμιζα πως τίποτα δεν μου πήγαινε καλά, και όντως έτσι ήταν. Ούτε έβρισκα δουλειά, ούτε είχα φίλους. Οι γονείς μας πέθαναν. Και οι τέσσερις...» έκανε μια μικρή παύση και με κοίταξε πριν συνεχίσει, «Αλλά μετά σε βρήκα. Και τότε κατάλαβα πως αν συνεχίσεις να προσπαθείς, μπορείς να πετύχεις το ακατόρθωτο.»
«Το ότι βρήκαμε ο ένας τον άλλον ήταν τύχη.» απάντησα εγώ.
«Ίσως.» είπε και πήγε πίσω ακουμπώντας την πλάτη του στη καρέκλα, «Αλλά ίσως να ήταν επειδή δεν σταμάτησα ποτέ να σε ψάχνω. Ακόμα και όταν νόμιζα πως δεν υπήρχε ελπίδα, εγώ συνέχισα να ψάχνω. Επειδή ήσουν το μόνο που μου είχε απομείνει σε αυτόν τον κόσμο, και ήξερα πως αν σε έβρισκα όλα θα πήγαιναν καλύτερα.»
Τα μάτια του άρχισαν να γυαλίζουν, αλλά δεν άφησε τα δάκρυα να ξεφύγουν.
Χαμογέλασα από τα λόγια του, μιας και ποτέ δεν μου είχε πει κάτι τέτοιο.
Ήξερα πως είχε δουλέψει σκληρά για να με βρει, όπως κι εγώ, αλλά πρώτη φορά συζητούσαμε για αυτό και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε μέχρι να βρούμε ο ένας τον άλλον.
Μείναμε για αρκετή ώρα σε εκείνο το μέρος, μέχρι που ο ήλιος άρχισε να πέφτει.
Είχε έρθει η ώρα να γυρίσουμε σπίτι.
Jimin
«Θες να σου φέρω κάτι;» ρώτησα τον Jungkook που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου.
Εκείνος δεν απάντησε και συνέχισε να κοιτάει ανέκφραστος την μικρή τηλεόραση που βρισκόταν κρεμασμένη στον απέναντι τοίχο.
Από εχθές δεν είχε αρθρώσει κουβέντα.
Κάτι μου έλεγε πως έφταιγε εκείνη η κοπέλα, που τον βρήκαμε να μιλάει μαζί της στο διάδρομο.
Για κάποιο λόγο δεν τη συμπαθούσα.
Ίσως φταίει το γεγονός πως ήταν αγενέστατη.
«Πώς τη λένε;» ρώτησα, μιας και ήξερα πως το μυαλό του ήταν σε αυτή.
Γύρισε και με κοίταξε έκπληκτος με την ξαφνική ερώτηση.
«Ποιά;» ρώτησε μετά, αλλάζοντας ύφος και κοιτώντας πάλι προς την τηλεόραση, τάχα αδιάφορος.
«Ξέρεις πολύ καλά ποια.» απάντησα, πιο εκνευρισμένος απ'ότι σκόπευα να ακουστώ.
Ο Jungkook δάγκωσε νευρικός τα χείλη του χωρίς να με κοιτάξει.
Ήξερε πως δεν μπορούσε να μου κρύψει τίποτα.
Αν δεν μου έλεγε εκείνος θα το μάθαινα μόνος μου.
«Jihun.» απάντησε χαμηλόφωνα, αλλά εγώ τον άκουσα καθαρά.
«Και σου αρέσει;» ρώτησα ήρεμος αυτή τη φορά.
Με κοίταξε απότομα, για ακόμα μια φορά έκπληκτος.
«Τι; Όχι! Ούτε που την ξέρω.» απάντησε γρήγορα.
Σήκωσα το ένα φρύδι μου ελαφρά κοιτώντας τον, δείχνοντάς του πως εμένα δεν μπορεί να με κοροϊδέψει.
«Ξέρω πως την σκέφτεσαι.»
«Δεν τη σκέφτομαι.»
«Τότε γιατί δε μου μιλάς; Το σώμα σου είναι εδώ αλλά εσύ είσαι αλλού.»
Ο Jungkook δεν απάντησε.
Με κοίταξε εκνευρισμένος, χωρίς να καταλάβω το γιατί.
Εγώ θα έπρεπε να είμαι ο θυμωμένος εδώ πέρα.
«Νόμιζα πως αν ξυπνούσες θα είσαι ο ίδιος χαρούμενος Jungkook που ήσουν πάντα. Αλλά δεν έγινε έτσι.» είπα απογοητευμένος.
«Μα πως μπορώ να είμαι. Ξύπνησα και τα πράγματα είναι χίλιες φορές χειρότερα απ'ότι τα θυμάμαι. Έχω τις αποδείξεις για να κλείσουμε αυτό το κάθαρμα στη φυλακή και εσείς, εσύ, θες να το κάνεις με το δύσκολο τρόπο.» απάντησε εκνευρισμένος.
Συνειδητοποίησα πως τόση ώρα έκανα λάθος.
Τόση ώρα ήταν θυμωμένος επειδή δεν τον άφηνα να χρησιμοποιήσει τα στοιχεία που είχε βρει.
Αναστέναξα.
«Το κάνω για να σε προστατέψω, Jungkook. Αυτή είναι σοβαρή κατηγορία και, ενώ τα στοιχεία δείχνουν φανερά πως ο Rei είναι ζωντανός και όντως σκότωσε κάποιον, μπορεί εύκολα να βρει κάποιον τρόπο πως τα στοιχεία σου είναι ψεύτικα και ίσως και να σε κλείσει στη φυλακή. Έπιασες το όπλο. Έχει και τα δικά σου αποτυπώματα πάνω.»
Προσπάθησα να του εξηγήσω, αλλά εκείνος δεν με άκουγε.
Κοίταξε πάλι μακριά μου και δεν μίλησε.
Δεν προσπάθησα άλλο.
Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και έπειτα βγήκα από το δωμάτιο.