Hoofdstuk 22
- Verboden
Vladimir
De uitdrukking op Katie’s gezicht was gewoon onschatbaar. Als ik hierdoor die glimlach die over haar lippen verspreid was opnieuw kon zien, dan zou ik nog zeker duizend keer haar verjaardag op die manier vieren.
‘Vladimir… dit,’ ze lachte en bewonderde de fleurige lichtjes om ons heen. Ik moest toegeven, het werk dat ik geleverd had was echt magisch geworden.
‘I-ik ben sprakeloos…’ Mompelde ze. Haar ogen fonkelden van bewondering en van betovering, en die ogen keken mij aan. Daarna keek ze naar het pakje dat ik in mijn handen nog steeds voor me uithield.
‘Voor jouw,’ fluisterde ik.
‘Maar Vlad, hoe wist je dat ik jarig was?’ Fluisterde ze vragend. Ergens in haar ogen zag ik ongeloof, maar nee hoor, dit was maar al te echt. Ik kreeg kippenvel toen ik haar mijn naam hoorde afkorten. Zou ze het door hebben? Ik wist – doordat ik haar soms “observeerde” toen ze van ons bestaan nog niet afwist - dat ze alleen maar de namen afkortte van mensen die veel voor haar betekenden. Door dat besef begon mijn hart nog harder te bonken. Ik hief mijn schouders op toen Katie me nog steeds vragend aankeek.
‘Dat heeft een vogeltje, of in dit geval een gedachte, me ingefluisterd.’ Plaagde ik haar. Ze lachte. ‘Die verdomde barrières toch.’ Zei ze rollend met haar ogen. Ik herinnerde haar weer aan het pakje door er zachtjes mee te schudden voor haar neus.
‘Oh ja,’ mompelde ze terwijl ze het aannam. Ik legde mijn hand op dat ene bekende plekje op haar rug en begeleide haar richting het deken. Ze nam plaats en ik ging over haar zitten – afwachtend op haar reactie. Ze opende het pakje voorzichtig zonder enige haast, alsof het haar niet kon schelen dat ik zat te wachten. Nee, in haar ogen had ze de eeuwigheid.
Katie
Verwonderd opende ik het pakje, door eerst het strikje los te maken. Nadat ik de verpakking had geopend keek ik verbaasd naar het zwarte leren doosje.
‘Euh… Vladimir?’ Vroeg ik twijfelend. Dit was toch niet… het was toch geen… Vladimir hief een wenkbrauw op tot dat hij mijn tip begreep. ‘Oh, nee! Het is geen ring! Geen zorgen,’ vertelde hij snel. Meteen was ik weer gerust gesteld. Ik ademde diep uit van opluchting. Daarna opende ik langzaam het doosje en mijn mond viel open. Het was een prachtige gouden ketting waaraan een zwarte diamanten hart hing. De ketting was zo verblinded mooi, nog nooit had ik zoiets eerder gezien. Het geslepen hart was duidelijk handgemaakt, er bestond geen andere precisie. Vladimir bood aan om de sierlijke ketting om mijn nek te hangen. Ik knikte enkel.
‘Vladimir, ik ben… dit had je niet moeten doen.’ begon ik buiten adem terwijl hij mijn haar – die in een staart zat - over mijn schouder legde. De ketting voelde ik amper op mijn borstkas hangen, de enige manier waardoor ik bewust was dat ik het aanhad was omdat het diamant nog koud was. Vladimir ging naast me zitten.
‘Ik weet niet hoe ik je kan bedanken, ik bedoel… dit is gewoon… Bedankt.’ Het laatste woord fluisterde ik. Vladimir keek me liefdevol aan. Waarom doe je dit, Prins? Een moment lang staarden we elkaar gewoon aan, en het volgende moment zaten we aan elkaars lippen. Met veel moeite duwde ik hem terug een beetje weg.
‘Vladimir, ik kan het niet.’ Zei ik trillerig.
‘Waarom niet?’ Vroeg hij een beetje kil, zijn ogen stonden ook wat groter open dan gewoonlijk.
‘Als dit weer gaat zoals de laatste keer, je weet wel, de grot, dan…’ Ik zuchte en sloeg mijn ogen neer. Nee, ik kon het niet. Ik wilde de pijn niet opnieuw meemaken. Vladimir hief mijn kin zachtjes op met zijn wijs- en duimvinger zodat ik hem moest aankijken.
‘Ik zou je niet kussen als ik niet besloten had om voor jou te kiezen.’, ik keek hem fronsend aan. ‘Wat?’ Vroeg ik niet begrijpend.
‘Katie, in die grot dacht ik te kiezen voor mijn titel, domme ik die ik ben.’ Het laatste mompelde hij grommend tegen zichzelf. ‘Maar na wat denken, besloot ik om toch voor mijn hart te gaan. En weet je wat die zei?’, ik schudde mijn hoofd alsof ik nog maar vijf was.
‘Mijn hart zei: Katie Rose, Katie Rose, Katie Rose. En ik koos voor Katie Rose.’ Fluisterde hij. Ik bloosde en wilde wegkijken, maar dat ging niet, met zijn wijs- en duimvinger nog steeds op mijn kin. Hij liet me traag los.
‘Katie, ik hóu van jou.’ Vertelde Vladimir terwijl hij met zijn mooie donkerblauwe ogen diep in de mijne keek. ‘En ik wil voor altijd met jou samenblijven.’, ik boog me voorover en kuste hem vurig. Toen we naar adem hapten zei ik: ‘En ik hou ook van jou.’, wat vreemd, dacht ik, als ik kijk naar hoe ik was toen ik hier nog maar pas was aangekomen, ben ik flink veranderd. Ik liet mijn hoofd op Vladimirs borst rusten. Ik hoorde zijn hart tekeergaan, net als die van mij.
Voor de rest hadden we nog wat gegeten, veel gelachen en uiteraard ook veel gezoend. Ik besefte dat ik heel veel veranderd was. En ik besefte ook dat ik voor eeuwig met Vladimir samen wilde zijn. Ik was er zeker van dat ik alles voor Vladimir over had. Maar hoever, was natuurlijk de vraag. Hoever zou ik gaan? Wilde ik vampier worden, voor hem? Misschien.
We waren ondertussen hand in hand in het oude kamertje aangekomen. Vladimir liet mijn hand los, sloot de geheime doorgang en keek me met een serieuse blik aan.
‘Als Prins mag ik geen relatie aangaan met een mens, laat staan trouwen. Dus ik heb even tijd nodig om na te denken over hoe we dit gaan doen. Maar onthoud, wat er ook gebeurd, we komen er sámen doorheen.’ Vertelde hij. Ik knikte waarna hij me nog een laatste keer diep kuste, voordat we de kamer uitgingen. We hielden elkaars hand niet meer vast, maar ik voelde zijn bijzijn wat me al veel meer geruststelde. Toen we naar de andere vleugel liepen van het paleis, kwamen er wachters op ons af. Ik keek Vladimir verward aan, maar hij keek zelf verbaasd naar de wachters. Oh nee, dacht ik bang, toch niet weer een overhoring?!
‘Bevel van de koning: u en het mens moeten meekomen.’ Vertelde een wachter. Ik was opgelucht dat ze deze keer gewoon bleven staan. Vladimir fronste. ‘Waarom?’
‘Dat weten we niet, heer, we hebben alleen orders om u en het mens te komen halen.’, Vladimir knikte en stuurde me een geruststellende blik toe. Zijn woorden kwamen weer in me op: wat er ook gebeurd, we komen er samen doorheen. Ik bleef zo dicht mogelijk bij Vladimir zonder dat het opviel. Toen we in de gigantische troonzaal aankwamen nam ik iets meer afstand, gewoon voor de zekerheid.
‘Zoon,’ zei de koning toen hij ons – of toch zijn zoon Vladimir – zag binnenkomen. Vladimir maakte een korte buiging en ging wat meer naar voor staan. Alle wachters maakten een diepe buiging en ik besloot maar om dat ook te doen, alhoewel die van mij wat minder diep was… om bepaalde redenen.
‘Waarvoor was mijn komst nodig, vader?’ Vroeg Vladimir met een sterke stem. Toen viel zijn mond open door de komst van… zag ik dat goed? Wat was zijn naam nu weer… V-Vilfred? Vinesh? Vincenzo?
‘Vincent?’ Vladimirs stem konk verbaasd en zijn gezichtsuitdrukking werd steeds donkerder. Ah ja, Vincent! Die ene stomme bloedzuiger die me nog laatst had ondervraagd.
‘Vincent beweerde dat jij een relatie met het mens had?’ Vroeg de koning fronsend. Oh… Dát… Wacht eens… hoe wist Vincent van dit af?!
‘Vader ik zweer u dat dat langs geen kant klopt. U weet dat Vincent en ik nooit overeen kunnen komen. We hadden onlangs gewoon een ruzie.’ Legde Vladimir kalm uit. Ik wist dat dit noodzakelijk was, maar toch stak het ergens.
‘Is dat zo?!’ De koning keek Vincent bedenkelijk aan. Vincent leek even paniek te hebben maar herpakte zich al snel. ‘Albert, werden Vladimir en het mens samen gevonden?’
De wachter die blijkbaar Albert heette knikte bijna onmerkbaar en ontweek alle blikken.
‘Wel, wel, is dat niet toevallig, broertje?’ Vincent spuugde bijna het woord “broertje” uit alsof het een stuk vuil was. De koning hief een wenkbrauw traag op en keek nu naar Vladimir.
‘Leg uit.’ Bevool de koning aan Vladimir. Verdorie, dit loopt niet goed… Dacht ik bang. Er flikkerde voor een kort moment angst in Vladimirs ogen. ‘Ik heb geen relatie met haar, vader, u weet toch hoe graag ik mensen irriteer?’
‘Dat is waar,’ bromde de koning mompelend. Ik deed mijn best om mijn opluchting binnen te houden. Ik speelde zelfs het spelletje een beetje mee en keek Vladimir lichtjes met afgrijzen aan.
‘Dat is niet waar! Vladimir, jij vuile leugenaar! Hij begon gisteren met vechten doordat ik over dit onderwerp begon! Zo bevestigde hij dat het klopte!’ Brulde Vincent boos. De koning keek geamusseerd naar Vladimir.
‘Vincent, hou zelf op! Het heeft geen zin om dit nog door te doen, je verspilt enkel en alleen iedereens tijd!’ Gromde Vladimir boos.
‘Oh, is dat zo? Is dát zo?!’
‘Ben je doof of wat? Moet ik het in je kop komen rammen?!’
‘Best! Kom maar op mensenliefhebber! Dan knal ik je kop zo do-’ Vincent kon zijn sissende zin niet afmaken door de koning.
‘Ophouden!’ Brulde hij. Ik zwoor dat ik de hele zaal voelde trillen door de machtige stem. Sommige wachters waren zelfs een beetje naar achteren gewankeld. Het was muisstil nu.
‘Ik ben blij dat Vitalis – mijn oudste zoon – kroonprins is en niet een van jullie kleuters! Hij gedraagt zich tenminste als een échte Prins.’ Bromde de koning waarna hij diep zuchte. ‘Vincent, jij beweert dat Vladimir en het mens een relatie hebben?’ Vroeg de koning boos. Vincent knikte kort en sloeg zijn blik neer.
‘En Vladimir, jij beweert van niet?’ Vroeg de koning nu tot Vladimir. Ook Vladimir knikte kort en keek naar de grond. De koning ging rechtstaan en iedereen keek op.
‘Dan doe ik het volgende,’ begon hij met een luide stem. ‘Vladimir Moon en Katie Rose mogen elkaar niet meer zien.’
Mijn mond viel open en mijn ogen werden groot van ongeloof. Nee! Ook Vladimir keek zijn vader verbaasd aan.
‘Dat kunt u niet maken! Dat is oneerlijk!’ Riep Vladimir. Toen hij besefte dat hij zonet de beweringen van Vincent had bevestigd door te roepen, sloeg hij snel zijn handen voor zijn mond.
‘Aha, toch gevoelens voor het mens?’ Zei Vincent die een grijns niet kon onderdrukken. De koning keek Vladimir boos aan. ‘Wat een schaamte! Mijn eigen zoon liegt tegen me en heeft een relatie met een mens?!’ Bulderde hij woedend. De zaal trilde en de lusters bewogen.
‘Nee, jullie mogen elkaar niet enkel niet meer zien, maar het wordt jullie verboden om nog zelfs in dezelfde kamer te zitten of een woord uit te wisselen! Hiermee beëindig ik jullie relatie! Breng het mens weg!’ Bevool hij brullend. De wachters grepen mijn armen en ik worstelde zo hard als ik kon. ‘Nee! Nee! Laat me los, verdorde bloedzuigers!’ Schreeuwde ik woedend. Vladimir werd tegengehouden toen hij me ervan wilde weerhouden om de kamer uitgesleurd te worden.
‘Katie!’ Schreeuwde hij.
‘Vladimir! Nee! Laat ze dit niet doen!’ Riep ik paniekerig. Ik schrok toen de deuren voor me dichtvielen. Ik worstelde niet meer en er gleed een traan over mijn wang. Nu we net samen waren, werd onze liefde voor eeuwig en officiëel verboden… Na die gedachten zakte ik in elkaar en werd het donker.