Duistere Prins

(Hoofdstuk 21) ~ Verjaardag

Hoofdstuk 21

- Verjaardag

Vladimir

Na die woorden verdween Vincent.

‘Verdomme!’ Vloekte ik, ookal was er niemand in de buurt. Het kon me geen bal schelen, we waren zwaar gekloot. En dat allemaal door familie. Míjn familie. Ik zuchte en krabbelde overeind. Ik nam mijn zwaard en liep naar mijn kamer – die zich over Katie’s kamer bevond. De wachters die zelfs ook maar naar me durfden te kijken keek ik dreigend terug aan. In mijn kamer verfrisde ik me en ging ik met een zucht op mijn bed liggen. Ik sloot mijn ogen en dommelde weg, diep in gedachten met Katie.

Katie

Het was ochtend toen ik wakker werd. Op mijn raam was er aan de zijkanten een bevroren korst gevormd. Ik wreef in mijn ogen en keek naar buiten. Overal lag er een dun laagje sneeuw. Het was vandaag 18 december, als ik het goed had, ik wist namelijk niet waarin de tijd verschillend was. Vandaag was ik dus 17 jaar geworden. Zuchtend mompelde ik tegen mezelf: ‘Gelukkige verjaardag, ik.’ En al slenterend liep ik naar de dressing. Ik koos voor een simpele zwarte spijkerbroek en een lichtblauw T-shirt. Daarna deed ik zwarte bottines met studs aan. Ik liep naar de badkamer en borstelde mijn donkerbruine lange golvende haren en deed die in een staart. Ik werkte mijn gezicht af met wat mascara en eyeliner waarna ik de deur uitliep. Een paar wachters staarden me aan, en wanneer ik naar hun terug keek wendden ze snel hun blik af. Vreemd… Na een korte blik op Vladimir’s kamer liep naar de keuken en besefte ik dat het best een tijdje geleden was dat ik die voor het laatst had gezien. Toen ik de koelkast opende schrok ik van al dat bloed. Vol met afgrijzen gooide ik de koelkastdeur terug dicht. Bah… eten ging dus niet. Ik draaide me om en schrok me rot van het donkere, lenige en lange gestalte voor me. Ik ademde diep in en uit. ‘Vladimir! Laat me niet zo schrikken…’, hij grijnsde enkel als antwoord.

‘Weet je toevallig waar ik voedsel kan vinden?’ Vroeg ik terwijl ik tegen het eiland leunde. Vladimir wilde zijn mond openen maar ik was hem voor. ‘Ménsen voedsel, ter verduidelijking.’ Zei ik erbij. Hij rolde met zijn ogen. ‘Dat weet ik ook wel hoor, volg me.’, en zonder dat ik daar nog tegen kon protesteren om te eisen dat hij me zou vertellen waarheen, greep hij me zachtjes bij mijn pols. Ik bood geen weerstand en merkte op dat we deze keer de andere vleugel van het paleis naderden, alhoewel we wel op gelijkvloers bleven. We liepen na een aantal gangen een onopvallend kamertje in. Het behang was in het bordeau en bevatte sporen van versletenheid. Het houten parket zag er donker uit, en verder stonden er alleen meubels zoals een stoffige oude boekenkast, een versleten zetel en een oud bed.

‘Eh… wat doen we hier?’ Vroeg ik aarzelend.

‘Je zult het wel zien,’ mompelde Vladimir terwijl hij rare dingetjes met de boeken in de stoffige boekenkast deed. Hij nam steeds weer verschillende boeken voor de helft uit de boekenkast waarna hij die weer terug plaatste.

‘En, eh, wat doe je?’ Vroeg ik na een tijdje toen hij zachtjes vloekte. Vladimir stuurde me een korte dreigende blik toe voor hij weer aan boeken begon… te trekken. Ik besloot om mijn mond voor een tijdje te houden. Plots liet Vladimir een zachte juichende kreet horen toen er een soort klik-geluid werd gemaakt. En voor ik kon reageren bewoog de boekenkast naar achteren en daarna aan de kant. Mijn mond viel open toen ik besefte wat het was. Een geheime doorgang! Ik keek – nadat ik bekomen was – Vladimir vragend aan.

‘Deze ondergrondse doorgang werd al jaren niet meer gebruikt, dus het spijt me voor de spinnenwebben. Maar deze doorgang diende om gemakkelijker bij de mensen te komen. Ik dacht dat je liever niet meer door het woud wilde…’