Duistere Prins

(Hoofdstuk 14) ~ Spoor

Hoofdstuk 14

- Spoor

Vladimir

Toen ze naar haar pols met open mond staarde bestudeerde ik haar blik, zou ze het voelen dat mijn bloed door haar vloeit? Ik voelde het wel, en nog heel goed ook. Zou ze weten dat het effect op haar heeft, naarmate hoe meer we van elkaar drinken of binnen krijgen? Ach, we zien wel. Wat was ze toch zó mooi… en van mij! Ik grijnsde maar keek meteen weer neutraal toen ze terug naar me keek. ‘Wat heb je gedaan?’ Vroeg ze verwonderd en staarde naar de grond. Ze keek me met een ruk aan. ‘Ik ben toch niet… je hebt me toch niet…’ Stotterde ze verward. Ik las haar gedachten – haar barrières had ze toch laten zakken tijdens onze hartstochtige zoen. O god, o god! Dacht ze wanhopig, ik ben toch geen vampier?! Ik grijnsde. ‘Dat denk je toch niet echt?’ Vroeg ik speels en streek een lok achter haar oren weer tevoorschijn, zo vond ik het mooier. ‘Wat?’ Vroeg ze waarna bij haar zo te zien het belletje begon te rinkelen. Mijn barrières! Verdomme… Vloekte ze in gedachten. Ik grinnikte. ‘Natuurlijk heb ik je niet veranderd. Zeker niet zonder toestemming, zolang je maar niet heel veel van mijn bloed drinkt is alles in orde.’ Zei ik terwijl ze haar barrières er weer bij haalde. ‘Dus wacht… jouw bloed werkt bij me als een soort geneesmiddel van een paar seconden?’ Vroeg Katie nadenkend. ‘Ja. Nou, eigenlijk het bloed van alle vampieren… voor zover ik weet. Zo is het ook andersom met het bloed van mensen. Als wij gewond zijn en jullie bloed drinken, dan genezen wij ook in een paar seconden.’ Legde ik haar uit. Ze fronste. ‘Maar dat is oneerlijk, niet dat ik je bloed wil drinken ofzoiets… maar jij kan dus gewoon elk moment weer een druppeltje bloed van me drinken zonder problemen?!’ Vroeg ze verschrikt. Ik knikte grijnsend. ‘Inderdaad. Je verandert enkel in een vampier als – pak nu jou en als mij voorbeeld – we lang genoeg tergelijkertijd van elkaars bloed drinken.’ Verklaarde ik. Katie knikte traag. ‘Hé, wil je gaan paardrijden?’ Stelde ik grijnzend voor. God, wat wilde ik haar toch zo graag… stop! Ik moest toch echt eens dringend mijn gedachten onder controle houden. Katie leek helemaal op te fleuren van dat idee. ‘Ja, natuurlijk!’, ze was zo hyper dat ze recht sprong en aan mijn arm trok om me overeind te krijgen. Ik gaf natuurlijk geen kik maar stond wel recht toen ze opgaf. Ik moest een glimlach onderdrukken toen ik haar zo zag. Ze was zelfs nog mooier wanneer ze straalde.

Katie

Ik had echt veel zin in paardrijden, wat was ik blij dat Vladimir dat aanbood. Ik huiverde stilletjes toen ik de lichte druk van zijn hand op mijn onderrug voelde. Hij leide me de gangen – die ik ondertussen steeds meer en meer gewoon werd – en hal uit zodat we buiten kwamen. Ik merkte op dat er zich een dun laagje bevroren ijskorst was gevormd. We liepen richting de stal en plots moest ik aan iets denken. ‘Vertel me eens, Vladimir, heb jij telepathie met dieren?’ Vroeg ik langzaam. Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘En jij weet dit door…’ Begon hij, afwachtend op mijn antwoord. Ik lachte enkel en rolde met mijn ogen. ‘Dat heeft een vogeltje mij ingefluisterd.’ Zei ik maar. ‘Denk maar niet dat je dingen geheim kunt houden voor mij.’ Waarschuwde ik hem plagend. Hij grijnsde en keek naar de verwelkte bloemen. Daarna verdween zijn grijns. ‘Echt jammer dat er zoveel schade is.’ Mompelde hij stil. Ik knikte instemmend. Na een tijdje kwamen we aan bij de stal. We liepen eerst naar Storm toe. Terwijl hij een leren zadel op Storm haar rug nestelde, begon hij vragen af te vuren. ‘Dus, weet je hoe je moet paardrijden?’

‘Ja.’

‘Herinner je haar naam nog?’

‘Storm.’

‘Weet je wat je moet doen als ze wild wordt?’

‘Haar kalmeren?’

‘Rustig blijven en haar een veilig gevoel geven.’