Duistere Prins

(Hoofdstuk 22) ~ Verboden

Hoofdstuk 22

- Verboden

Vladimir

De uitdrukking op Katie’s gezicht was gewoon onschatbaar. Als ik hierdoor die glimlach die over haar lippen verspreid was opnieuw kon zien, dan zou ik nog zeker duizend keer haar verjaardag op die manier vieren.

‘Vladimir… dit,’ ze lachte en bewonderde de fleurige lichtjes om ons heen. Ik moest toegeven, het werk dat ik geleverd had was echt magisch geworden.

‘I-ik ben sprakeloos…’ Mompelde ze. Haar ogen fonkelden van bewondering en van betovering, en die ogen keken mij aan. Daarna keek ze naar het pakje dat ik in mijn handen nog steeds voor me uithield.

‘Voor jouw,’ fluisterde ik.

‘Maar Vlad, hoe wist je dat ik jarig was?’ Fluisterde ze vragend. Ergens in haar ogen zag ik ongeloof, maar nee hoor, dit was maar al te echt. Ik kreeg kippenvel toen ik haar mijn naam hoorde afkorten. Zou ze het door hebben? Ik wist – doordat ik haar soms “observeerde” toen ze van ons bestaan nog niet afwist - dat ze alleen maar de namen afkortte van mensen die veel voor haar betekenden. Door dat besef begon mijn hart nog harder te bonken. Ik hief mijn schouders op toen Katie me nog steeds vragend aankeek.

‘Dat heeft een vogeltje, of in dit geval een gedachte, me ingefluisterd.’ Plaagde ik haar. Ze lachte. ‘Die verdomde barrières toch.’ Zei ze rollend met haar ogen. Ik herinnerde haar weer aan het pakje door er zachtjes mee te schudden voor haar neus.

‘Oh ja,’ mompelde ze terwijl ze het aannam. Ik legde mijn hand op dat ene bekende plekje op haar rug en begeleide haar richting het deken. Ze nam plaats en ik ging over haar zitten – afwachtend op haar reactie. Ze opende het pakje voorzichtig zonder enige haast, alsof het haar niet kon schelen dat ik zat te wachten. Nee, in haar ogen had ze de eeuwigheid.

Katie

Verwonderd opende ik het pakje, door eerst het strikje los te maken. Nadat ik de verpakking had geopend keek ik verbaasd naar het zwarte leren doosje.

‘Euh… Vladimir?’ Vroeg ik twijfelend. Dit was toch niet… het was toch geen… Vladimir hief een wenkbrauw op tot dat hij mijn tip begreep. ‘Oh, nee! Het is geen ring! Geen zorgen,’ vertelde hij snel. Meteen was ik weer gerust gesteld. Ik ademde diep uit van opluchting. Daarna opende ik langzaam het doosje en mijn mond viel open. Het was een prachtige gouden ketting waaraan een zwarte diamanten hart hing. De ketting was zo verblinded mooi, nog nooit had ik zoiets eerder gezien. Het geslepen hart was duidelijk handgemaakt, er bestond geen andere precisie. Vladimir bood aan om de sierlijke ketting om mijn nek te hangen. Ik knikte enkel.

‘Vladimir, ik ben… dit had je niet moeten doen.’ begon ik buiten adem terwijl hij mijn haar – die in een staart zat - over mijn schouder legde. De ketting voelde ik amper op mijn borstkas hangen, de enige manier waardoor ik bewust was dat ik het aanhad was omdat het diamant nog koud was. Vladimir ging naast me zitten.

‘Ik weet niet hoe ik je kan bedanken, ik bedoel… dit is gewoon… Bedankt.’ Het laatste woord fluisterde ik. Vladimir keek me liefdevol aan. Waarom doe je dit, Prins? Een moment lang staarden we elkaar gewoon aan, en het volgende moment zaten we aan elkaars lippen. Met veel moeite duwde ik hem terug een beetje weg.

‘Vladimir, ik kan het niet.’ Zei ik trillerig.

‘Waarom niet?’ Vroeg hij een beetje kil, zijn ogen stonden ook wat groter open dan gewoonlijk.

‘Als dit weer gaat zoals de laatste keer, je weet wel, de grot, dan…’ Ik zuchte en sloeg mijn ogen neer. Nee, ik kon het niet. Ik wilde de pijn niet opnieuw meemaken. Vladimir hief mijn kin zachtjes op met zijn wijs- en duimvinger zodat ik hem moest aankijken.