12. Talismannen
'Vertel ons meer over de tijdreizigers. Wanneer kun je door de tijd reizen? Dat je het geërfd hebt, snap ik. Maar hoe doe jij het?'
Hij glimlachte nog een keer. 'Ik moet jullie zoveel uitleggen, maar alles op zijn tijd.'
'Wat als we nu per ongeluk in de tijd reizen?'
'Per ongeluk gebeurt dat niet zo vaak. Misschien in het begin.' Hij wreef over zijn kin toen Alex gromde dat ze 'beginners waren', dat het hen zou kunnen overkomen. 'Je reist met een talisman, iets dat je mentor aan je geeft' Hij zweeg even en keek naar Isa. 'Normaal zou jouw vader dat dus doen, maar omdat hij er niet meer is, heb ik jou dat horloge gegeven.'
'Dat erfstuk van je opa?'
'Dat was verzonnen. Eigenlijk is het van jouw opa. Ik had het maar tijdelijk in bezit om aan jou te geven, maar je zou me voor gek verklaard hebben als je dat wist.'
'Ik vind niets meer gek,' mompelde ze, maar hij ging er niet op in en stond op, terwijl hij zijn cola neerzette.
'Ik heb ook nog iets voor jou, Alex.'
'Ook een erfstuk van mijn opa?'
Hij schudde zijn hoofd, terwijl hij een lade van de ladekast opentrok en erin rommelde tot hij vond wat hij zocht en triomfantelijk een oorbel met groene steen omhoog hield.
'Een oorbel. Mijn talisman of hoe je het noemen wilt, is een oorbel. Zij krijgt een oud horloge, ik een oorbel. Had dat niet andersom gekund?'
Jamie schudde zijn hoofd. 'Nee, dat kan niet.'
Hij greep Alex' hand, liet de oorbel erin vallen en kneep hem dicht. 'Je moet niet zo zeuren. Je bent geen twee meer en niemand lacht je uit, omdat je een oorbel in je zak hebt. Dan zeg je gewoon dat die van je vriendinnetje is en dat je hem vond bij het opruimen van je slaapkamer.'
Alex werd rood en verbaasd keek Isa haar stiefbroer aan, omdat ze hem nog nooit rood had zien worden tijdens de lessen. Daarbuiten ging ze nauwelijks met hem om. Nu zag ze hem meer dan haar lief was, omdat ze in één huis woonden.
Alex mompelde dat hij geen vriendinnetje had, maar Jamie leek het niet te horen, omdat hij naar buiten keek. Ze vroeg zich af wat hij daar zag, behalve donkere bossen.
'Jij weet het al dus drie jaar,' zei ze en hij knikte.
'Ben je in het verleden geweest?'
'En in de toekomst. Tijdreizen beperkt zich niet tot het verleden, ook al denkt iedereen dat. Ik kan de toekomst zien, al zijn er natuurlijk altijd meerdere. Je weet nooit wat de juiste toekomst is, iedereen maakt andere keuzes.' Hij glimlachte en keek naar de andere twee. 'Mensen denken dat het lot het bepaalt, maar dat is helemaal niet waar. Het lot wil ons alleen een handje helpen.'
'Dus jij weet welke keuzes je het beste kunt maken?'
'In mijn eigen leven? Nee. Ik kan niet in mijn eigen toekomst reizen en ook niet in mijn verleden. Ik kan het bij iemand anders alleen als ik iets bezit van hem of haar dat uiterst dierbaar is.'
'Dus je kunt terug in mijn leven? Kun je dan ook de dingen rechtzetten? Zoals voetbalwedstrijden die ik verloren heb?' Ze hoorde de gretige toon van Alex. Waarschijnlijk hoopte hij dat hij op die manier eens de beste speler van team was.
'Ik kan het verleden niet veranderen,' zei Jamie met een lachje. 'Nooit.' Hij hapte even naar adem en zweeg even, terwijl hij na leek te denken. 'Ik zal jullie laten zien dat jullie in de tijd kunnen reizen en hoe, maar nu nog niet. Het vergt tijd en voorbereiding. Jullie ouders worden woest als jullie de hele nacht wegblijven.'
'Mijn vader niet,' mompelde Alex zo zachtjes dat alleen zij hem hoorde. 'Mijn vader zal wel iets gemeens gedaan hebben.'
'Voor vandaag is het wel genoeg. Bovendien horen kleine kinderen nu wel zo'n beetje in bed,' zei Jamie, terwijl hij naar de gang liep. 'Kom. Naar huis.'
Jamie had ook in de lift gezwegen en de fiets de hal in gereden. Nu stonden ze achterin de tuin. Ze giechelde, terwijl hij een hand op haar mond legde. 'Stil, Isa.'
'Het maakt niet uit, we hebben toch al een probleem,' zei ze, maar ze stopte wel met lachen. Hij negeerde haar woorden en stak zijn hand uit naar de klink van de achterdeur. Die gaf niet mee. Ook niet toen hij het voor een tweede keer probeerde en ook haar lukte het niet om de deur open te krijgen.
'Ik zei toch dat hij iets gemeens zou doen. Hij heeft ons buitengesloten en nu moeten we wel aanbellen om naar binnen te komen.'
Hij deed een stapje achteruit en liet zijn ogen over de gevel glijden alsof daar een antwoord te vinden was.
'Hij wil ons vast een preek geven over verantwoordelijkheidsgevoel. Zoals elke keer wanneer hij dit deed.' wanneer hij dit deed
'Heeft hij dit vaker gedaan?' vroeg ze zachtjes en hij knikte.
'Een paar keer waren Wouter en ik te laat thuis van een feestje. Twintig minuten meestal en elke keer moesten we aanbellen. De laatste keer hebben we bij Murat geslapen.'
Hij besloot dat het antwoord niet boven hun hoofden te vinden was en rammelde nog een keer tevergeefs aan de achterdeur. 'Ik ga niet aanbellen,' gromde hij.
Ze sloeg haar armen om zich heen, terwijl ze rondkeek in de achtertuin op zoek naar iets om binnen te komen.
Overdag was het prima weer, maar in de nacht daalde het kwik al behoorlijk en ze droeg niet meer dan haar leren jasje. Alex droeg alleen een van zijn geliefde sweaters met capuchon.
'Wat wil je dan doen, Alex? In de tuin overnachten?' Het laatste kwam er een beetje bibberend uit.
'Ja!' zei hij fel. 'We kunnen in de schuur slapen, daar ligt in elk geval een deken.'
Aarzelend volgde ze hem naar de schuur waar het naar olie en fietsen rook. Hij knipte het licht aan en vond de deken die hij bedoelde: Een deken met rode, grijze, groene en bruine ruiten. Het was een afschuwelijk ding en ze zag dat er vlekken op zaten. Door een van de raampjes keek ze verlangend naar boven, naar haar kamer.
'Je komt echt niet binnen zonder mijn vader wakker te maken,' fluisterde hij in haar oor. Hij trok haar mee naar het houten tuinbankje dat achterin de schuur stond. Er stond een heleboel troep voor die ze gezamenlijk aan de kant schoven voor ze zich er tussendoor konden wurmen. Het ding stamde uit een vorig leven, maar haar moeder had het blijkbaar toch willen bewaren. Het had altijd voor haar oude huis gestaan en had alle kleuren van de regenboog gehad. Op dit moment was het lila.
Voorzichtig ging ze zitten, bang dat het ding in elkaar zou storten. Alex volgde haar voorbeeld en toen trok hij de deken over hen heen. Het was in de schuur niet veel beter dan buiten, dacht ze huiverend. Zelfs niet met een stinkende deken over haar heen, opgetrokken tot aan haar kin.
'Kunnen we echt niet gewoon aanbellen?' vroeg ze bibberend. 'Ik heb liever een preek dan dat ik hier slaap.'
Hij schudde zijn hoofd en sloeg een arm om haar middel. 'Het is veel geiniger om mijn vader te zien ontploffen doordat ik niet doe wat hij wil.'
Ze voelde zijn warmte en het leek of het een beetje minder koud werd in de schuur. In haar vorige leven, het leven voor haar moeders huwelijk, zou ze haar rechterarm gegeven hebben voor zo'n moment met Alex.
'Deze deken namen we altijd mee om te gaan picknicken,' zei hij toen zachtjes. 'Hij was van mijn opa. Mijn moeder jatte de deken, omdat ze het zo'n fijn ding vond.'
Zijn stem was prettig in de donkere schuur en ze voelde zich er slaperig door worden. Zijn vingers gleden door haar haren.
'Een halfjaar geleden waren we nog klasgenoten, nu worden we geacht om gezinnetje te spelen met onze ouders die smoorverliefd en klef zijn. Ik had een hekel aan je moeder en haar kinderen.'
Ze ging met een ruk rechtop zitten.
'Dat was voordat ik wist dat jij het was, ik heb geen hekel aan jou, Isa. Maar het idee dat een andere vrouw de plek van mijn moeder in zou pikken, daar had ik een hekel aan. Ik heb teveel vriendinnen gezien die dat probeerden, die op mijn moeder wilden lijken. Vrouwen die dachten dat ik hun zoon wel wilde zijn.' Hij maakte een geluid en het klonk als lachen. 'Ik ben alleen de zoon van mijn moeder, verder van niemand. Ik had een hekel aan het idee van een nieuw gezin, nieuwe zussen en een broer. En toen ontdekte ik dat mijn vader verliefd geworden was op jouw moeder…Dat is heel raar.'
Ze kon dat laatste alleen maar beamen.
'Ik had verwacht dat mijn nieuwe zusje een draak zou zijn.' Hij glimlachte en liet haar los. Wel bleef hij door haar haren kammen.
'Lauren is ook een draak,' mompelde ze, terwijl ze probeerde om zijn vingers in haar haren te negeren en ze duwde zachtjes tegen zijn hand, maar dat had geen zin.
'Volgens mijn vader was ze heel aardig en kon ze heel goed met een penseel overweg, maar ik vertrouw mijn vader niet zo. Die vindt ook dat ik heel goed ben op het voetbalveld. Hij vergeet alleen dat Wouter heel goed is op het voetbalveld.'
Ze lachte even. 'Ben ik niet aardig dan? En kan ik niet heel goed met een penseel overweg?'
'Jawel, mijn vader heeft deze keer niet gelogen.'
De maan was een stukje verschoven en zorgde er nu voor dat de schuur een beetje verlicht werd. Het voelde beter dan een compleet donkere schuur.
'Mijn moeder heeft niet veel gezegd over jullie twee, alleen dat Bram twee zoons had van mijn leeftijd.'
'Meer niet? Niet eens hoe goed ik ben in bankzitten en penalty's doorlaten?'
Ze keek naar hem op met een brede grijns. 'Nee, hij vergat te melden wat voor sportieve tegenstander je bent. Iedereen wil jou op doel hebben als ze tegen je voetballen, dan weten ze zeker dat ze winnen.'
Hij kreunde even voor hij haar haren door de war maakte en haar met een brede lach aankeek. 'En daarom heeft mijn eigen team me liever op de bank. Iedereen.'
'Ik niet,' floepte ze eruit.
'Waarom zei je dat eigenlijk over je naam? Vind je Alexander stommer dan Alex?'
Hij knikte eerst, schudde toen zijn hoofd en haalde daarna zijn schouders op. 'Een hekel heb ik er niet aan, Isa. Het is gewoon...pijnlijk, omdat mijn moeder hem verzonnen heeft en ze me nooit heeft zien opgroeien, omdat ze ziek werd.'
Ze zag verdriet in zijn ogen toen hij haar aankeek en ze wist dat het echt was. Hij was slecht in voetbal, maar nog slechter in toneel.
Ze schoof een stukje naar hem toe en veegde voorzichtig zijn tranen weg. 'Niet huilen, ik kan er echt niet tegen als mensen huilen in mijn bijzijn.'
Hij glimlachte. 'Ik snap wel waarom Jamie jou als vriendinnetje gekozen heeft.'
'Dat hebben we verzonnen, dat weet je. Daar was je zelf bij.' Ze hield haar hoofd schuin en keek hem vragend aan.
'Ik weet niet hoe nep het bij hem is, Isa.'
'Het is nep, hij is een acteur! Hij kan iedereen laten geloven wat ze willen.'
'Net als jij.' Hij glimlachte. 'Jij zou ook een goede actrice zijn en een goede kunstenares. Acteren ligt daar niet zo ver vanaf.'
Ze snoof. 'Natuurlijk.'
'Ik meen het. Je bent heus niet zo gewoon.'
Zijn vingers gleden nu over haar lippen, over haar nek, over de bovenkant van haar t-shirt. Langzaam, heel langzaam, trok hij haar naar zich toe en drukte toen zijn lippen op die van haar. Zijn vingers gleden over haar middel, trok haar dichter tegen zich aan.
Hij kuste haar alsof hij nog nooit eerder iemand gezoend had en niet meer kon wachten. Ze voelde zijn tong over haar lippen glijden.
Ze voelde de zijdezachte plukken van zijn haar, terwijl vlinders zich door haar lichaam verspreidden. Van haar grote teen tot in het puntje van haar neus. Ze negeerde haar geweten dat het er duidelijk niet mee eens was.
Toen stopte hij en liet haar los. Zijn pupillen waren gigantisch en zijn ogen onnatuurlijk helder, het leek alsof hij drugs gebruikt had. Ze kon niet zien wat hij dacht.
'Alex,' mompelde ze. 'Misschien moeten we dit niet doen.'
Hij haalde een hand door zijn toch al warrige haar. 'Waarom niet?'
'Je bent mijn stiefbroer!' siste ze.
Hij grijnsde breed. 'Maar ik ben niet echt familie van je, ook al zijn onze ouders samen. Bovendien willen genoeg fans van boeken incest. In tv-series gebeurt het ook.'
'Nou en! Dat is verzonnen! Mijn moeder wordt gek als ze het weet. Jouw vader vindt het ook niet leuk, dat weet ik zeker. Het kan gewoon niet, Alex, hoe graag ik het ook wil.'
Ze draaide haar hoofd weg om zijn teleurgestelde blik niet te zien.
***
Dus.
Eigenlijk had de laatste scene al in hoofdstuk 5 moeten gebeuren (ik schrapte dat hoofdstuk, al overweeg ik om het nog te posten :P), maar ik besloot dat het toen nog te vroeg was. Ik gebruikte wel sommige stukjes uit dat hoofdstuk. Sommigen letterlijk, bij anderen wat minder.
Ik ben nog steeds een beetje in twijfel of het wel goed staat zo, maar nu op Save & Publish heb gedrukt is er geen weg meer terug. :P
De oranje kerel hier rechts helpt trouwens altijd supergoed mee door mijn toetsenbord te gebruiken als kussen en voetenbankje. Misschien moet ik hem een eigen novel laten schrijven?