Thanks for waiting! Here is the ninth chapter of my greatest downfall. Learn how to read between the lines. Wink!
****
MGD 9 — Yes or No
"No." he said with authority. Literal na napatingin at nadivert ang atensyon ko sa kapatid ko, "He couldn't enter this house." I breathe in and breathe out. Napunta ang atensyon ko kay Stefan na kasalukuyang nakapamulsa ang nakamasid lang kay Tristan.
I couldn't see how he feels, hindi ko mabasa ang tumatakbo sa utak ng batang 'to, his expression was so vague. He seem so mysterious behind those cute and gorgeous face.
He shrugged, "Why you couldn't allow him to enter this house? Could you give me five good reasons and explain why?" I almost gasped on what I've heard. This kiddo was so straight to the point, he seem so serious and have this guts na once na magsalita ng mali si Tristan ay kaya n'yang sagutin ito.
Everyone on the sala was definitely quiet, the promdi girl was quiet to the point na nakatingin lang s'ya kay Tristan at sa batang nakikipagtitigan dito. Habang si Carl naman, Dominique at Kurt ay nag-iintay sa isasagot ni Tristan dito. And I, na nasa gitna ng dalawa ay emotionless lang at mataimtim na pinapakinggan ang sasabihan nila.
Nagulat ako noong lumuhod si Tristan para maging ka-level n'ya si Stefan, he send these glares, they do this eye contact before spiling these words, "Because this is my territory." he stand up and walk three steps. Lumingon s'ya muli kay Stefan sa huling pagkakataon, "Don't dare to ask questions, kid. You don't know anything.." but before he could walk ay napahawak na si Stefan sa t-shirt nito.
"You didn't enlighten me, Twistan. I said give me five and you only gave one. Where's the other four reasons?" deep inside ay alam ko ang nararamdaman ni Tristan, ayaw n'yang makipagdiskusyon sa bata kaya ninanais n'ya na lumayo na lang at hindi na sagutin ang katanungan ni Stefan.
"It is not my obligation to answer your f-cking questions, kid. Go ask your brother why." that moment, everything flash on my memories. I heard foosteps, that made Tristan disappear.
"Can you explain why?" napanganga na lang ako sa tanong ng batang 'to. He didn't know anything, he didn't know na ang kuya n'ya ang dahilan kung bakit namatay ang mom namin.
Those brown pair of eyes is asking me, hindi ko naman pwedeng sabihin sa kan'ya kung bakit ayaw ni Tristan. Kaya kahit labag sa loob ko ay mas gugustuhin ko na lang na i-divert ang atensyon ng bata sa iba.
Yes, para s'yang matanda kung makapagsalita but he was too innocent to know the truth.
This is not the right time to spill the truth, this isn't the right time to let him know about this, this is not definitely the right time.
I shook my head, "Lets forget it.Stop asking questions, Teptep. Tristan made a decision. So I'll go grab a cookies okay? Wai—" he cut me off.
"Sorry, but I made my decision too." he paused and turned his back, "I'm leaving.." lumuhod ako para maging kalevel ko s'ya. Pilit ko s'yang inikot papaharap sa akin at nagtama ang mata naming dalawa.
"Ngayon pa lang kita nakita baby boy tapos iiwanan mo na ako?" I asked. But he just shrugged, "Someone is waiting for me outside." he said with a flat tone.
"I'll visit you soon.. Ate Trish." that made a pang in my heart. Pinanood ko lang s'ya habang dahan dahang naglalakad papalabas ng pinto. His hands were inside his pants' pockets. That gesture, made me remember something..
Terrence Sy.
He always do that, putting his hands on his pockets. Ahh! Why I do remember him?! I shouldn't be thinking of him! Geez! But the cold voice and stares that Stefan gave me were so alarming, hindi ko alam kung bakit ako nakokonsensya.
"Are you okay?" nabalik ako sa realidad when Carl tapped my right shoulder.
"O-of course, I'm okay." I stammered.
"You're not." he pulled me and drag me on the sofa, "Stay there. Bibili ako ng ice cream.."
"Wala ba silang malaking silver na kahon? Baka may sorbetes doon? Suggestion lang naman. Hehe!" nagsalita bigla 'yung kasama ni Dominique. Tumango naman si Carl at sumunod sa inuutos nito.
After a few minutes ay binigyan ako ni Carl ng isang bowl ng strawberry icecream, "Pampagood vibes!" sabi n'ya at ngumiti ng pagkalawak lawak.
"Nakakadiabetes 'to." angal ko sa kan'ya pero sinubuan n'ya naman ako ng isang kutsarang ice cream.
"Hays, kumain ka na lang. Hindi naman nakakadiabetes 'yan. Di naman 'yan sobra.." paliwanag n'ya.
"Talaga lang hah?" inis na tiningnan ko ang ice cream na ibinigay n'ya, "Sa lagay na 'to hindi pa 'to sobra? Talaga lang hah?" isang mangkok lang naman ang ice cream na binigay n'ya sa akin.
"Ay ano ba 'yan Carl! Bakit strawberry? Wala bang bayabas flavor?" inis na tanong ni Eumice. Napatingin naman ako sa kan'ya at tinaasan ko s'ya ng kilay.
"Really Eumice? Bayabas talaga?" tumango naman s'ya, "Mabuti pa at lumayas na kayong apat! Naiinis ako! Please lang talaga!" iiling iling naman na tumayo si Kurt habang masamang nakatingin sa babaeng kasama ni Dominique.
"Bakit pa kasi sinama mo 'yan! Bad trip!"
"Ano bang ginawa ko sa'yo?" inosenteng tanong ni Eumice.
"Sa akin wala. Pero sa ice cream na kinakain ko meron!" galit na sabi ni Kurt.
"Ano bang ginawa ko sa ice cream mo?" tanong na naman nito.
"Tsaka bakit ba masama kang makatingin sa akin? Ano bang ginawa ko sa'yo at sa ice cream mo?" napa-face palm na lang si Kurt.
"Eh bakit hindi pa kayo lumayas sa pamamahay ko?" nakapamewang na tanong ko.
"Ang sungit pa din!" protesta ni Kurt. Inis silang lumayas sa bahay, hay nako, bahala nga sila. Nasstress ako sa mga nangyayari.
***
Kinabukasan ay napagdesisyunan ko na puntahan si Steph sa bahay nila. Anong akala n'ya tapos na ako sa kan'ya? No. Hindi pa din ako makagetover sa pagmamaldita n'ya.
Isinuot ko lang ang isang fitted jeans at isang crop top. Pwede na 'to. Maganda pa din naman ako kahit anong isuot ko.
Mag aalas-dose na noong nakarating ako sa bahay nila. Namataan ko kaagad ang guard nila, "Open the gate." wala na s'yang nagawa kung hindi sundin ako. Aba! Dapat lang, siguro naman ngayon ay kilala n'ya na ako.
Ipinarada ko ang pula kong car sa harap ng fountain. Ang init ng araw ay nakadagdag sa pag-init ng ulo ko. Hay grabe, bakit ba isang malaking oven ang Pilipinas? Nakatira ako sa isang panghabang buhay na oven! Kaagad akong pumasok sa loob ng mansion nila.
Wala pa ding pinagbago, medyo naiba lang ang ayos ng mga furniture at may mga nadagdag. Kita pa rin dito ang kamodernuhan ng bahay nila. Sinalubong naman ako ng matagal na nilang kasambahay, "Ay Ma'am! Ang ganda ganda n'yo pa din po!" papuri n'ya sa akin habang walang humpay s'ya sa pag-sscan ng kagandahan ko.
"I know Manang. Asan 'yung nagmamalditang alaga mo?" tanong ko. Kaagad n'ya naman itinuro ang dining room.
"Nandun ho Ma'am. Naglulunch po." napangisi na lang ako. Naglulunch? That would be good, papalamunin ko s'ya ng mga sermon at rants ko sa pagmamaldita n'ya.
Poise akong naglakad at talagang sinadya kong patunugin ang heels ko. Syempre, kailangan ay umeksena ka. Kailangan mapalingon mo s'ya at mapatigil sa pagkain n'ya. Ha ha ha! Nakakaenjoy talaga ang magiging palabas na 'to.
At talagang hindi ako nagkakamali, napatigil s'ya sa pagkain. Ah no, napatigil sila sa pagkain.
"Trish.." he mouthed. Mukhang ako na naman ang nasorpresa sa nasaksihan ko. Nakabalik ako sa katinuan ko at patuloy na naglakad papunta sa 10-seater na dining table nila.
Magkaharap silang dalawa at mukhang nakaistorbo pa ata ako sa kanila, "Anong kailangan mo?" mataray na pahayag ng napakabait at napakasupportive ko na bestfriend.
"Wow. Wala man lang good afternoon o kain ka na best friend?" napasmirk na lang ako. Kahit kailan talaga ay na-aamaze ako.
"Eat with us." napabaling ako sa lalaking nagsalita, "Sure ka?" tanong ko sa kan'ya. Tumango naman s'ya, napansin ko na tumungo naman s'ya at hindi na muling ginalaw ang pagkain n'ya.
"See? Nawalan ata kayo ng gana ng dahil sa akin?" blanko pa din ang ekspresyon ng mukha ko.
"H-hindi sa ganun. Uhm, I just find it too awkward for the three of us." said Terrence.
"Bakit ka ma-aawkward? Anong rason? Kung sa tingin mo na gusto pa kita. Nagkakamali ka.." I paused, "So how's my bestfriend, Terrence? Kailan pa kayo nag-ddate?" he clenched his jaw.
"I never dated a girl since you left." madiin na sabi n'ya. Napa-oh-really naman ang subconcious mind ko. Talaga lang? Eh ano 'tong nakikita ko? Lunch date? Ha ha!
"Oh pakialam ko naman? Tinatanong ko ba?" I rolled my eyes. Hindi ko naman tinatanong. Hinihingi ko ba ang explanation n'ya?
"Wala ka namang pakialam diba? Gan'yan ka, e. You are a selfish ego-centric bitch." tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Steph.
"So ako pa ngayon ang bitch? Why the hell you are acting this wa-" he cut me off.
"Stop arguing. We are infront of God's grace." napataas ang kilay ko sa sinabi ni Terrence, "Kailan ka pa naging banal?" nanunuyang sabi ko. Hindi ko naman sinasabi na hindi s'ya banal, pero sa pagkakakilala ko sa kan'ya s'ya pa din ang aroganteng nakilala ko.
"Sh*t Trish, pati ba naman 'yon ay babarahin mo?!" naningkit ang mata sa akin ni Steph.
"Am I asking for your opinion?" huminga s'ya ng malalim na parang hirap na hirap sa sitwasyon namin ngayon.
"Enough. I won't argue anymore with you. But please, stop blaming him for everything." 'yung sincerity sa mata n'ya ay nakikita ko. Oh please.
"Why would I? S'ya ang dahilan ng pagkamatay ng mom ko!" tumayo si Steph sa kinauupuan n'ya at sinampal ako. Nagulat ako sa ginawa n'ya pati na rin si Terrence. Bago pa makagitna s'ya sa aming dalawa ay buong lakas ko na sinampal s'ya pabalik.
Mas masakit pa 'to sa inaasahan ko.
"You don't know how it feels, ako ang namatayan at hindi ikaw! You don't know anything! You don't know how I suffered!" gigil na sabi ko. Nangingilid ang luha ko pati na rin s'ya.
Pumigil sa tensyon namin si Terrence, "I said! Stop arguing!" lumingon s'ya kay Steph, "Steph, please. Drop it!" tila naiinis na din 'to. Knowing him ay mabilis s'yang mapikon, but those dark pool of eyes were damn sincere.
"Hindi lang ikaw ang nahihirapan Trish! Si Terrence! Sa tingin mo ba ay hindi s'ya nahihirapan?! God, ang selfish selfish mo! Hindi s'ya ang reaso—" Terrence cut her off.
"Don't." 'yung pagtitig n'ya kay Steph made her shut her mouth..
"No Terrence! Hindi ko hahayaan na hindi n'ya malaman ang totoo!"
"Anong dapat ko malaman?!" sigaw ko. Naguguluhan ako! Anong katotohanan ang dapat kong malaman?
"He's not the one who kil—"
Natakot ako bigla noong mahigpit na hinawakan ni Terrence ang braso ni Steph, "I SAID DON'T! DON'T! WHY COULDN'T YOU JUST SHUT YOUR MOUTH?! HOW MANY TIMES I'VE F*CKING TOLD YOU TO STOP BEING SO NOSY?!" biglang lumambot ang ekspresyon nito, "Kung dapat n'yang malaman 'to, hindi dapat manggaling sa'yo. Sa akin, Steph. Sa akin.."
"Let go.." biglang binitawan ni Terrence ang braso ni Steph. Nagmarka ang pamumula nito dahil sa higpit ng paghawak nito.
She made her escape. Kaming dalawa ang naiwan. The silent atmosphere was broke by a phone call.
I grab my phone inside my pocket, napatitig ako sa tumatawag.
Liam..
Before I could answer his call, Terrence held my hand, napatitig ako sa mata n'ya na tila nangungulila, his stares were so hypnotizing, I breathe heavily. After a damn long time ay napatitig na naman ako sa nakakalunod na bagay na 'to.
"Am I too late? Can't you just forgive me?"
******
Add nyo ko sa facebook.
www.facebook.com/gierome.wattpad
Salamat! Ano kamusta mga puso sa chapter na 'to?!