Anastasia
«Θέλει να σε δει.» μου είπε ο Hoseok όταν βγήκε από το δωμάτιο, μαζί με τον Yoongi.
Και οι δύο με κοίταξαν με ένα περίεργο βλέμμα.
Σαν να μου λένε πως ίσως το μετανιώσω αν μπω σε αυτό το δωμάτιο.
Έπρεπε όμως να το κάνω.
Ο Jin, που καθόταν δίπλα μου, μου έπιασε το χέρι και μου χαμογέλασε καθησυχαστικά.
« Μπορώ να έρθω μαζί σου, αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.»
Εγώ όμως κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«Δεν χρειάζεται. Θα πάω μόνη μου.» είπα και σηκώθηκα αποφασισμένη από την θέση μου.
Κοίταξα τα τρία αγόρια που φαίνονταν κάπως ανήσυχα.
Στάθηκα μπροστά στη πόρτα, διστάζοντας για πολύ λίγο, πριν την ανοίξω και μπω μέσα.
Αμέσως είδα το αγόρι ξαπλωμένο στο κρεβάτι, έχοντας ακόμα τα περισσότερα μηχανήματα συνδεδεμένα στο σώμα του.
Νόμιζα πως όταν ξυπνούσε δεν θα ήταν απαραίτητα, αλλά μάλλον έκανα λάθος.
«Σου πήρε πολύ ώρα.» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε ο Jungkook μόλις με είδε.
Σηκώθηκε ελαφρά για να ακουμπήσει την πλάτη του στο πίσω μέρος του κρεβατιού.
Δεν φαινόταν να δυσκολεύεται ιδιαίτερα, αν και δεν χρησιμοποίησε καθόλου τα πόδια του για να το κάνει.
Ο Namjoon μου είπε πως για λίγο καιρό δεν θα μπορεί να περπατήσει και πως θα χρειαστεί φυσιοθεραπείες.
Μέχρι τότε όμως, θα μετακινείται με αναπηρικό καροτσάκι.
Η σκέψη αυτή έκανε την καρδιά μου να σφιχτεί, παρόλο που αυτό θα ήταν κάτι προσωρινό.
Ήμουν έτοιμη να πάω προς το μέρος του, αλλά έμεινα ακίνητη στη θέση μου, όταν τον είδα να με κοιτάει θυμωμένος.
Ήξερα πως θα έβλεπα αυτή την αντίδραση.
Έσκυψα το κεφάλι μου, μη μπορώντας να τον αντικρίσω στα μάτια.
«Ξέρω πως είσαι θυμωμένος μαζί μου.» είπα, πριν με διακόψει.
«Φυσικά και είμαι θυμωμένος!»
Έκλεισα τα μάτια μου από τον τόνο της φωνής του.
Δεν ήταν απλά θυμωμένος.
Ήταν εξοργισμένος.
«Αλήθεια, τόσο καιρό που με ξέρεις, έχεις σχηματίσει τέτοια εικόνα για εμένα;» ρώτησε, με το ίδιο σοβαρό ύφος.
Η ερώτησή του με έκανε να τον κοιτάξω περίεργη, μη ξέροντας σε τι αναφερόταν.
«Τι εννοείς; Εγώ...» ξεκίνησα να πω, αλλά για ακόμα μια φορά με σταμάτησε.
«Εννοώ πως ποτέ δεν θα σε κατηγορούσα για κάτι. Πόσο μάλλον για κάτι που δεν φταις εσύ.»
Δεν απάντησα.
Ντρεπόμουν να μιλήσω.
Ήξερα πως ήταν λάθος να σκεφτώ κάτι τέτοιο.
Αλλά αυτό θα ήταν το λογικό να κάνει.
Να με μισήσει.
Το βλέμμα του μαλάκωσε και μου έκανε νόημα να πάω προς το μέρος του.
Το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Στάθηκα μπροστά του χωρίς να πω τίποτα.
Εκείνος έβγαλε ένα μικρό γελάκι.
«Πόσο χαζό να σκεφτείς κάτι τέτοιο.» είπε, κοροϊδευτικά, κάνοντάς με να χαμογελάσω.
«Σκάσε. Αλήθεια νόμιζα πως μου είχες θυμώσει.» είπα, κοιτώντας ξανά κάτω.
«Θεέ μου!» αναφώνησε εξαντλημένος, «Όλοι οι άλλοι με αγκάλιασαν, ακόμα και ο Yoongi. Και το άτομο που ήθελα περισσότερο από όλους να με αγκαλιάσει, απλά στέκεται δίπλα μου βγάζοντας λόγο, λες και παίζουμε σε κανένα δράμα.»
Τον κοίταξα έκπληκτη, στο άκουσμα του σχολίου του.
«Αλήθεια;» ρώτησα, αλλά εκείνος έδειχνε να νιώθει άβολα, μόλις συνειδητοποίησε τι είχε πει.
Χαμογέλασα, βρίσκοντας την αμηχανία του χαριτωμένη.
Την τελευταία φορά που τον είχα ακούσει να μιλάει έτσι, ήταν όταν τον είχα βρει μεθυσμένο.
Χωρίς να διστάσω, έκατσα στο κρεβάτι, δίπλα του, και τον αγκάλιασα.
Από το σφίξιμο του σώματός του, κατάλαβα πως είχε εκπλαγεί από την κίνησή μου.
Μετά από λίγο όμως χαλάρωσε, και τύλιξε τα χέρια του απαλά γύρω μου.
«Μου έλειψες Kook!» ψιθύρισα, προσπαθώντας να μην του δείξω πως ήμουν έτοιμη να κλάψω.
Εκείνος γέλασε.
«Το κατάλαβα.» είπε ειρωνικά, σφίγγοντας με περισσότερο στην αγκαλιά του.
Taehyung
Ο δικηγόρος Jaegun καθόταν στο ίδιο μέρος που τον είχα δει και την τελευταία φορά.
Φορούσε ίδιο στυλ ρούχα και είχε ακριβώς το ίδιο επαγγελματικό ύφος.
Εγώ από την άλλη, ένοιωσα την ίδια αμηχανία.
«Ζήτησες να με δεις;» ρώτησε μόλις ο αστυνομικός μας άφησε μόνους στο δωμάτιο.
«Ναι.» είπα και έκατσα στην καρέκλα απέναντί του, «Θέλω την βοήθειά σου για να βγω από εδώ μέσα.»
Ο Jaegun με κοίταξε έκπληκτος.
«Όσο πιο γρήγορα γίνεται.» συμπλήρωσα.
Ο άντρας σοβάρεψε, καταλαβαίνοντας πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
«Τι σε έκανε να αλλάξεις γνώμη;» ρώτησε περίεργος.
Ήξερα πως θα με ρωτούσε.
Ήταν λογικό εξάλλου.
Πριν λίγες μέρες τον παρακαλούσα να φύγει και να με αφήσει να σαπίσω στη φυλακή.
Τότε όμως πίστευα τα λόγια του Rei.
Τώρα δεν θα διακινδυνεύσω να χάσω ξανά την μητέρα μου ή τους φίλους μου.
Δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να τον εμπιστευτώ, αλλά κάτι μέσα μου μου έλεγε πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος.
Έπρεπε να βγω από εδώ μέσα με κάθε τρόπο.
Κι ας, στην τελική, κατέληγα πάλι εδώ.
Δεν με ένοιαζε.
Αρκεί να σώσω την μητέρα μου από αυτό το τέρας.
«Ο Rei είναι ζωντανός. Και με έχει στο χέρι.» είπα, αποφασισμένος να αποκαλύψω όλη την αλήθεια.
Ο άντρας έγειρε προς το μέρος μου, και έβαλε το δάχτυλό του μπροστά από το στόμα του, δείχνοντάς μου να κάνω ησυχία.
Έμεινα ακίνητος, μέχρι που τα μάτια του κοίταξαν προς μια κατεύθυνση.
Κοίταξα διακριτικά τριγύρω και εντόπισα μια κάμερα, στη γωνία του ταβανιού.
Έπειτα κοίταξα πάλι τον άντρα, προβληματισμένος.
«Ο Rei έχει άτομα μέσα στην αστυνομία. Σε παρακολουθούν στενά.» ψιθύρισε και απομακρύνθηκε κοιτώντας το τραπέζι, «έχουν βάλει μικρόφωνα για να ακούν τις συζητήσεις μας. Τα έχω απενεργοποιήσει.»
Έμεινα έκπληκτος, ακούγοντας όλα αυτά.
«Πώς το ξέρεις;» ρώτησα χαμηλόφωνα, μη μπορώντας να τον πιστέψω.
«Δεν έχει σημασία πως. Σημασία έχει που αποφάσισες να μου πεις την αλήθεια. Ξέροντας πως είναι ζωντανός, μπορούμε να τον κλείσουμε μέσα για όσα έκανε.» είπε χαμογελώντας ικανοποιημένος.
«Δεν γίνεται αυτό. Αν μάθει πως σου αποκάλυψα την αλήθεια, θα σκοτώσει την μητέρα μου.» είπα, πανικοβλημένος από την σκέψη.
Το βλέμμα του Jaegun ξαφνικά σκοτείνιασε, κάνοντάς με για ακόμα μια φορά να απορήσω.
Δεν έδωσα όμως πολύ σημασία.
«Εγώ πρέπει να τον σταματήσω. Για αυτό και πρέπει να βγω το συντομότερο.»
«Την μητέρα σου; Νόμιζα πως ήταν νεκρή.» απάντησε, αγνοώντας όσα είχα μόλις πεί.
Ο τόνος της φωνής του ήταν έκπληκτος, μα ταυτόχρονα ανήσυχος.
Οι υποψίες μου ότι αυτός ο άντρας με ξέρει και πως τον έχω ξανασυναντήσει έγιναν μεγαλύτερες.
«Πως ξέρεις για την μητέρα μου;» ρώτησα περίεργος.
Δεν απάντησε.
Έμεινε σιωπηλός για λίγο, πριν σηκωθεί απότομα από την καρέκλα του και κατευθυνθεί προς την έξοδο.
«Ποιος είσαι;» του φώναξα, αλλά δεν πρόλαβα να τον σταματήσω.
Είχε φύγει.
Jungkook
«Σου έφερα ότι μου ζήτησες.» είπε ο Jimin, μόλις μπήκε μέσα στο δωμάτιο, κρατώντας ένα μεγάλο χαρτόκουτο.
Μου ήταν ήδη γνωστό τι υπήρχε μέσα, μιας και ήταν δικό μου.
«Το άνοιξες;» ρώτησα ανήσυχος, όταν είδα πως η κολλητική ταινία ήταν κομμένη, με αποτέλεσμα το περιεχόμενο του κουτιού να φαίνεται, ελάχιστα, από το άνοιγμα στη μέση.
«Φυσικά και το άνοιξα!» απάντησε και πέταξε το κουτί, νευριασμένος, πάνω στην καρέκλα, δίπλα από το κρεβάτι στο οποίο καθόμουν.
Αναστέναξα.
Φυσικά και θα το άνοιγε.
Ποτέ δεν κάνει αυτό που του λέω.
«Τι στο διάολο Jungkook; Γιατί δεν μας είπες τίποτα;»
Μιλούσε ψιθυριστά, αλλά μπορούσα να διακρίνω τον εκνευρισμό και την ανησυχία στον τόνο της φωνής του.
«Ήξερες πως έψαχνα για στοιχεία Jimin.» μίλησα ήρεμος, χωρίς να τον κοιτάξω.
«Ναι. Αλλά δεν ανέφερες με ποιόν τρόπο θα το έκανες αυτό.»
Εκνευρισμένος, άνοιξε το κουτί και έβγαλε το μεγάλο σακουλάκι με την άσπρη σκόνη, που είχα αγοράσει πριν λίγους μήνες.
Δεν είπα τίποτα.
Ήξερα τι σκεφτόταν ο Jimin.
«Αγόρασες ναρκωτικά, όπλο...» συμπλήρωσε βγάζοντας και το όπλο από το κουτί, «Τι άλλο έκανες Jungkook;»
«Θεέ μου Jimin, βάλ'τα μέσα πριν μπει ο γιατρός ή καμιά νοσοκόμα.» ψιθύρισα, κι εγώ πλέον αγανακτισμένος.
Ο Jimin με κοίταξε σοβαρός για λίγο, έτοιμος να πει κάτι, αλλά το μετάνιωσε.
Έβαλε και τα δυο αντικείμενα ξανά μέσα στο κουτί.
«Ξέρω πως φαίνεται, αλλά δεν χρησιμοποίησα κανένα από αυτά, στο ορκίζομαι.»
«Εσύ και οι ηλίθιοι ηρωισμοί σου!» ξεκίνησε να λέει και με κοίταξε απογοητευμένος, «Όλο αυτό, σε οδήγησε εδώ. Παραλίγο να πεθάνεις.»
«Αλλά δεν πέθανα.»
«Τέλεια! Τότε ας τα αφήσουμε όλα στην άκρη σαν να μη συνέβησαν ποτέ. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!» είπε ειρωνικά
«Γιατί βλέπεις μόνο τα αρνητικά; Βρήκα αποδείξεις πως ο Taehyung είναι αθώος, και μπορώ να τον βγάλω από την φυλακή...»
Ο Jimin με σταμάτησε αρπάζοντας το κουτί από την καρέκλα, κάνοντάς με να απορήσω.
«Εσύ δεν πρόκειται να κάνεις τίποτα.» απάντησε
«Περίμενε. Χρειάζομαι τις φωτογραφίες.» είπα πανικόβλητος, μόλις κατάλαβα τι πήγαινε να κάνει.
Προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά τα πόδια μου δεν λειτουργούσαν.
«Αυτό που χρειάζεσαι είναι μυαλό Jungkook. Κάτσε στη θέση σου, και κοίτα τη δουλεία σου.»
Το αυστηρό του βλέμμα με έκανε να μείνω ακίνητος στη θέση μου.
Ο Jimin είχε αλλάξει.
Δεν τον είχα δει ποτέ ξανά έτσι.
«Τι σκοπεύεις να τα κάνεις;» ρώτησα όταν τον είδα να πλησιάζει την πόρτα.
«Αυτό που χρειάζεται.» είπε πριν βγει από το δωμάτιο, χωρίς να με κοιτάξει.