Zawgyi
အိမ္တံခါးကုိျပန္ပိတ္ျပီးသည္နွင့္
ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပး၀င္ကာေဘစင္မွာလက္ေထာက္ျပီး စားထားသမ်ွအန္ထုတ္လိုက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္မသတီနုိင္၊ မနွစ္ျမိဳ႕နုိင္။ သူငယ္ခ်င္း၏ခ်စ္သူကုိပစ္မွားျပီး သူနွင့္အတူတ၀ုိင္းထဲထုိင္ကာမ်က္နွာ
ေျပာင္တုိက္စားေသာက္ခဲ့ရေသာ မိမိကုိယ္ကုိ
အင္မတန္မွစက္ဆုပ္လွပါသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း စားထားသမ်ွတုိင္းကိုလည္ေခ်ာင္းေတြနာလာသည္အထိ တစ္စက္မက်န္အန္ထုတ္ပစ္လုိက္
သည္။ မွန္ထဲတြင္ျမင္ေနရေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိမုန္းတီးလာသည္နွင့္အမ်ွ ကုတ္ဖဲ့ပစ္လုိက္ခ်င္စိတ္ကုိ
တားမနုိင္စီးမရေတာ့။
နံရံကုိေက်ာမွီကာ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးမွ ေသြးမ်ားပြက္ပြက္ဆူလာသည္ဟုထင္လာျပီ
းေနာက္ေသြးမ်ားကုိေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္စိတ္ပင္
ေပါက္လာရသည္။
ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ရြံရွာစိတ္သည္ ွဆဲလ္တစ္ခုခ်င္းစီတြင္ ဆူးစိုက္၀င္သကဲ့သုိ႕တယြယြျဖစ္လာသည္မုိ႕
တစ္ကုိယ္လုံးကုိကုတ္ျခစ္ေနမိေသာ္လည္း
ေပ်ာက္မသြား။
တစတစပုိနာက်င္လာရသလုိ အသက္ရႈလုိ႕လည္း
မ၀ေတာ့သလုိပင္။ ေသြးစအနည္းငယ္ထြက္လာ
သည္အထိ ကုတ္ဖဲ့ပစ္ေတာ့မွ အနည္းငယ္ေနလုိ႕
ေကာင္းသြားသလုိခံစားရသည္။
ပူေလာင္ျခင္းကလဲ ရင္ဘတ္မွစ၍တကုိယ္လုံး
ပုိက္စိတ္တုိက္။ မွီရာေရပန္းခလုတ္ကုိနွိပ္ခ်လုိက္ေတာ့
ေအးစက္စက္ေရမ်ားက ကြ်န္ေတာ့အေပၚ၀ရုန္းသုန္းကားေျပးလႊားဆင္းၾကသည္။
ဒူးကုိလက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ ေပြ႕ပုိက္လုိက္ျပီးဒူးေပၚ
တြင္မ်က္နွာကုိနစ္၀င္လုမတတ္အပ္ကာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ
တတ္စြမ္းသမ်ွ က်ဳံ႕ထားမိသည္။
က်ဳံ႕ထားရမည္။ ကမၻာေျမျပင္ေပၚတြင္ ကြ်န္ေတာ့
အတြက္တစ္ေနရာေလးေတာင္မွရပ္တည္ရာမရွိဟု
သိလုိက္ရသည့္ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ေနရာထုိင္ခင္း
အက်ယ္ၾကီးကို ေၾကာက္သည္။
တစိမ့္စိမ့္စီးဆင္းေသာေရစက္ေရမႊားမ်ားေအာက္
ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ကပ္ခုိေနမိပါသည္။
အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ လက္သည္းမ်ားကုိကုိက္ျဖတ္
ေနရင္း ဂဏွာမျငိမ္နုိင္။
ကြ်န္ေတာ့့ပါးစပ္မွ ဗလုံးဗေထြးေရရြတ္ေနသည္က
တစ္ခုတည္း ...။
" ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါမသိခဲ့လုိ႕ပါ
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"
အထပ္ထပ္ေရရြတ္ေနသည့္တုိင္ စိတ္တြင္းတစ္ေနရာမွေၾကာက္ရြံ႕မႈကရပ္တန္႕မသြား။
မ်က္လုံးမ်ားကုိမွိတ္ပိတ္ပစ္လုိက္ေသာ္လည္း အျပစ္
ကင္းသည့္သူမ၏အျပဳံးမ်ားကကြ်န္ေတာ့မျဖဴစင္မႈလိပ္ျပာကုိ ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္ေစသည္။
" ငါတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ .....
ငါတကယ္ကုိ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေသာ္ကရယ္ ..."
ေသြးပ်က္ျခင္းကုိနဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ၾကဳံရေသာအခါမွ
မည္မ်ွေၾကာက္စရာေကာင္းမွန္းသိသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေသြးပ်က္ေနသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ကမၻာငယ္လဲပ်က္သည္။
ရွင္သန္မွီတည္ရာအားလုံးေန႕ခ်င္းညခ်င္းကြယ္
ေပ်ာက္သြားသည့္နွယ္ ကြ်န္ေတာ့တြင္ပုိင္ဆုိင္ရာဟူ၍
တခုတေလေတာင္မရွိ။ ေမွာင္မုိက္ျခင္းအတိသာျပီး၏။
ဟင္ ......... ကုိကုိေရာ ...
ကုိကုိရွိပါေသးတယ္
ကြ်န္ေတာ့မွာ ကုိကုိရွိပါေသးတယ္ေလ ....
ကုိကုိ ျမန္ျမန္လာပါ.... ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္ေနတယ္
ကြ်န္ေတာ္အရမ္းေၾကာက္ေနတယ္ ကုိကုိရဲ႕ ....။
ဒါေပမယ့္ ကုိကုိက ေသာ္ကခ်စ္သူေလ...။
အခုေသာ္ကကုိ သြားပုိ႕တာဆုိေတာ့ကြ်န္ေတာ့ဆီျပန္မလာေတာ့ရင္ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။
ဟင့္အင္း ကုိကုိကပါကြ်န္ေတာ့ကုိထားမသြားပါနဲ႕။
ကြ်န္ေတာ္ေသလိမ့္မယ္ထင္တယ္။
စိတ္အစဥ္က အထိတ္ထိတ္အလန္႕လန္႕ကေယာင္
ေျခာက္ျခားျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ေနရာမွထ၍မရ။ လႈပ္ရွား၍မရ။ ခဲဆြဲထားသလုိေလးလံျခင္းကကြ်န္ေတာ့အားဘယ္ကုိမွထြက္မေျပးနုိင္ေအာင္ခ်ဳပ္ထိန္းထားသည္။
အခုကြ်န္ေတာ္သိေသာ တစ္ခုတည္းေသာအရာက
အေၾကာက္တရား...။
ေသာ္ကသိသြားမွာေၾကာက္သည္။
ရြံ႕ရွာမုန္းတီးသြားမည္ကုိေၾကာက္သည္။
ဒါတင္ပဲလားဆုိေတာ့မဟုတ္။
ကုိကုိ႕ကုိ ျပန္ဆြဲေခၚသြားမည္ကုိေၾကာက္သည္။
ကုိကုိ႕အား လက္လႊတ္ဆုံးရႈံးရမည္ကုိေၾကာက္သည္။
အေၾကာက္တရားက ကြ်န္ေတာ့ျဖစ္တည္မႈ႕ကုိ
တစတစ၀ါးျမိဳလ်က္ရွိရာကြ်န္ေတာ့မွာ ေခါင္းပင္မေဖာ္၀့ံ။ တုတ္တုတ္မ်ွလည္းမလႈပ္၀ံ့။
ေခါင္းေပၚသုိ႕တစက္စက္က်ေနေသာေရစက္မ်ားက
ပင္ကြ်န္ေတာ့ကုိေလွာင္ေျပာင္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္မိလာေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေပါက္ကြဲခြင့္မရွိတဲ့
သူေလ။
တံခါးဆြဲဖြင့္သံနွင့္အတူ ကုိကုိ႕အသံကုိၾကားသည္။ ခႏၶာကုိယ္ေပၚသုိ႕က်ေနေသာေရမ်ားတိခနဲပိတ္က်သြားျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ့ခႏၶာကုိယ္ေႏြးခနဲျဖစ္သြားသည္။
" ကုိကုိ" မရဲတရဲေခၚမိေတာ့ ကုိကုိကကြ်န္ေတာ့ကုိ
ခပ္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္လုိက္ရင္း
" ကေလးရယ္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြာ"
မခ်ိတင္ကဲေရရြတ္သံတြင္ အရင္ကလုိၾကင္နာဟန္
အျပည့္၊ အရင္ကလုိကရုဏာအျပည့္။
မွီခုိတြယ္ကပ္ေနက် ရင္ခြင္အားလြတ္ထြက္သြားမွာစုိး
သည့္အလား ကြ်န္ေတာ္တုိးေ၀ွ႕မိေတာ့ကုိကုိက
ကြ်န္ေတာ့တစ္ကုိယ္လုံးနစ္ျမဳပ္၀င္ေတာ့မတတ္
သိမ္းၾကဳံးဖက္လုိ႕ထားသည္။
" ကြ်န္ေတာ္...... ေၾကာက္ေနတာ ကုိကုိ ...
ကြ်န္ေတာ္ ..... အင့္ .....ေနစရာမရွိေအာင္ေၾကာက္ေနလုိ႕ ...
ကြ်န္ေတာ္ေလ ............ အင့္ ........ ကုိကုိရယ္
ကြ်န္ေတာ္ေလ ........ ကြ်န္ေတာ္............
ကုိကုိ ကြ်န္ေတာ့ကုိထားသြားျပီ ..... အင့္ ထင္ေန....
အင့္ .... ကြ်န္ေတာ္ရူးေတာ့မယ္... အင့္.... တကယ္ ... ရူးေတာ့မယ္ ......."
အေခ်ာ့ခံရသည့္ခေလးပုိငိုသည္မဟုတ္လား။ ေႏြးေသာကုိကုိ႕ရင္ခြင့္တြင္းကြ်န္ေတာ္ရႈိက္ၾကီးတငင္ငိုေၾကြးမိပါေတာ့သည္။
ေတာ္ေသးလုိ႕ ......... ။ ကုိကုိကေတာ့ကြ်န္ေတာ့ကုိ
ထားမသြားေသးဘူး။
ေတာ္ေသးတာေပါ့....။ ကြ်န္ေတာ္၀မ္းသာလုိက္တာ။
စိတ္ကုိေလ်ွာ့ခ်လုိက္သည္နွင့္ ကြ်န္ေတာ့အျမင္အာရုံတုိ႕အေမွာင္အတိက်သြားသည္။
အၾကားအာရုံတြင္ ကုိကုိ႕စုိးရိမ္တၾကီးေခၚသံကုိ
ၾကားမိေသာ္လည္း
ကုိကုိ႕ကြ်န္ေတာ့အနားရွိသည္ဟူေသာအသိျဖင့္ပင္
သိျခင္းတရားကိုစိတ္ခ်လက္ခ်လႊတ္ခ်လုိက္သည္။
အိမ္မက္ထဲမွာေတာင္ ကြ်န္ေတာ့ကုိထားလုိ႕မသြားပါနဲ႕ ကုိကုိ။
×××××××××××××××××
အေမွာင္ .......
ေမွာင္မုိက္ေနသည္မွ မည္သည့္အ၇ာကုိမ်ွ
မျမင္နုိင္ေအာင္ ပိန္းပိန္းအုပ္အုပ္။
ေမွာင္မုိက္ေ၀၀ါးျခင္းကုိမွ တိတ္ဆိတ္ျခင္းနွင့္
အနားကြပ္ထားသည္။
မည္သည့္တစုံတရာအသံကုိမ်ွ ကြ်န္ေတာ္မၾကားရသလုိ တေလာကလုံးတြင္ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း
က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖင့္ေက်ာရုိးထဲမွ
စိမ့္လိႈက္လာေသာ အေၾကာက္တရားက ကြ်န္ေတာ့ဒူးမ်ားကုိညြတ္ေကြးသြားေစသည္။
ကုိကုိ ...
ကုိကုိဘယ္မွာလဲဟင္ ....
တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ျခင္းတြင္ကုိယ့္အသံကုိယ္ျပန္
ၾကားရင္ေတာင္ေျခာက္ျခားမည္လား မေသခ်ာသည္မုိ႕ ပါးစပ္လႈပ္ရုံေလးသာ ေခၚမိသည္။ ေလတေမြ႕က
ကြ်န္ေတာ့အနားျဖတ္သန္းတုိက္ခတ္သြားေသာ္လည္း
ေအးစက္ျခင္းကုိသာခံစားမိလုိက္ရသည္။
လက္နွစ္ဖက္ကုိပုိက္ကာ ခႏၶာကုိယ္ကက်ဳံ႕ထားလုိက္
ရင္း မွီတြယ္ရာတစုံတရာမ်ားေတြ႕ေလမလား
စမ္းတ၀ါး၀ါးရွာေနမိသည္။ ေမွာင္မုိက္ျငိမ္သက္ျခင္းက ကြ်န္ေတာ့ကုိတေစၦသရဲတစ္ေကာင္လုိ ၀ါးျမိဳထား
သည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္အံမတုနုိင္သည့္ေနာက္ ေနရာတြင္
ပင္ထုိင္ခ်လုိက္ျပီး ဒူးနွစ္ဖက္ကုိပုိက္ကာ ေခါင္းကုိပါငုံ႕ထားလုိက္သည္။ ဒါေတာင္ နည္းနည္းေလးမွ
လုံျခဳံျခင္းကို မခံစားရ။
ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာက္လုိက္တာဆုိတာေလ...။
ကုိကုိ .... ဘယ္မွာလဲ ကြ်န္ေတာ့ကုိကယ္ပါ။
တဖ်တ္ဖ်တ္ျမည္ေသာေျခသံကုိ ကြ်န္ေတာ္နားစြင့္
မိေတာ့ကြ်န္ေတာ့မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္တန္႕လုိ႕
သြားသည္။
" ဘယ္သူလဲ .... အေရွ႕မွာရပ္ေနတာ ဘယ္ သူ လဲ"
ကုိယ့္သင္းရနံ႕ .....
ကြ်န္ေတာ္ရင္းနွီးကြ်မ္း၀င္ေနေသာ ရနံ႕....။
ေသာ္က .... ဟုတ္တယ္ ေသာ္ကပဲ။
ကြ်န္ေတာ္၀မ္းသာအားရေအာ္ဟစ္ေခၚမိေသာ္လည္း
တုန္႕ျပန္မႈမရ။
" ေသာ္က .... နင္မမဟုတ္လား .... ငါ့ေရွ႕မွာရွိေနတာ
နင္မဟုတ္လား "
ျပန္ထူးသံအစား ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ကုိသာၾကားလုိက္ရသည္။
" ဘာလုိ႕လဲ နင္ဘာလုိ႕ငုိေနတာလဲ ဟမ္ ....
ေသာ္က ငါ့ကုိျပန္ေျဖဦး"
" မေခၚနဲ႕ ......... ငါ့နာမည္ကုိနင္မေခၚနဲ႕"
အေမွာင္ထုထက္ပင္ ပုိ၍သိပ္သည္းေသာ၊ ေလထု
ထက္ပင္ပုိ၍ေအးစက္ေျခာက္ကပ္ေနေသာ ေလသံမ်ိဳး
ျဖင့္ ေသာ္ကကကြ်န္ေတာ့ကုိေအာ္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့ရင္ဘတ္တေနရာမွ ေအာင့္မ်က္လုိ႕လာခဲ့သည္။
" ဘာလုိ႕လဲ ဘာလုိ႕မေခၚရတာလဲ"
သူမရပ္ေနမည္ဟု ထင္မွတ္မိေသာေနရာကုိ မွန္းဆရင္းေျပာမိသည့္ကြ်န္ေတာ့အသံမ်ား တုန္ယင္လုိ႔ေနသည္။
" နင္ ..... နင္ ... ေမာင့္ကုိလုယူသြားတာ"
လ်ပ္စီးလက္သကဲ့သုိ႕ ကြ်န္ေတာ့ဦးေခါင္းတခုလုံးဖ်တ္ခနဲလင္းလက္သြားခ်ိန္
ကြ်န္ေတာ့ရင္တြင္းမွ နာက်င္မႈသည္လည္း တစထက္တစတုိးျမင့္လုိ႕လာသည္။
" မဟုတ္ဘူး ေသာ္က အဲ့လုိမဟုတ္ဘူး ငါ .....
မဟုတ္ဘူး နင္မွန္းမသိလုိ႕
ဟင့္အင္း ငါေတာင္းပန္ ..... ငါ ..."
ရႈိက္သံကတျဖည္းျဖည္းေ၀းလုိ႕သြားကာ ကြ်န္ေတာ့ကုိ
ခ်န္ထားရစ္ခဲ့သည္။ကြ်န္ေတာ္ေျပးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္
ေျခေထာက္ေတြကလႈပ္ရွားမရ။
" ညီ ...."
ေဟာ ကုိကုိပဲ ....။
ပထမဆုံးအၾကိမ္ကုိကို႕ကုိအျပစ္တင္မိတာပဲ။
" ကုိကုိ .... ဘာလုိ႕ေနာက္က်ေနတာလဲ ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာေၾကာက္ေနတာ"
" ညီ .... လိမ္လိမ္မာမာေနခဲ့ေနာ္...
ကုိယ္ ... ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ဦးေခါင္းထက္သုိ႕က်ေရာက္လာေသာ အနမ္းတစ္ပြင့္က ကြ်န္ေတာ့ကုိရိႈက္ၾကီးတငင္ငုိယုိေစမိသည္။
" ဟင့္အင္း .... ကုိကုိ မသြားပါနဲ႕ .... ကုိကုိမသြားပါနဲ႕
ေနာ္ .... ကြ်န္ေတာ့ကုိမထားခဲ့ပါနဲ႕"
ကုိကုိ႕ေျခသံလည္း ကြ်န္ေတာ့အနားမွေပ်ာက္သြားေရာ
ကြ်န္ေတာ့မွာရွိသမ်ွအလုံးစုံေသာအင္အားကုိသုံးကာ
ကုိကုိရွိရာေနာက္သုိ႕ေျပးလုိက္သည္။
" ကုိကုိ .... ကုိကုိ"
" ကေလး .... ကုိယ္ဒီမွာရွိတယ္ ကုိယ္ဒီမွာရွိတယ္"
ေႏြးေထြးသြားသည္နွင့္အမ်ွလုံျခဳံမႈကုိပါတျပိဳင္နက္တည္းခံစားရျပီးေနာက္ေလးလံေနေသာ မ်က္လုံးအစုံကုိ အားယူဖြင့္လုိက္သည္။
ကုိကုိ .... ။
" ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကုိကုိထားသြားျပီထင္ေနတာ
ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္လုိက္ရလဲ
မေျပာမဆုိနဲ႕ထားသြားရလား"
ကြ်န္ေတာ္တရစပ္ေျပာမိေတာ့ ကုိကုိကကြ်န္ေတာ့ကုိ
ပုိတင္းၾကပ္စြာဖက္လုိက္ျပီးဆံပင္မ်ားၾကား မ်က္နွာ
အပ္လုိ႕ထားသည္။
အခန္းထဲသုိ႕ေ၀့၀ုိက္ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ အျဖစ္မွန္ကုိ
သေဘာေပါက္လုိ႕သြားသည္။
အိမ္မက္မက္ေနတာပဲ ........။
အိမ္မက္တစ္ခုသာဆုိလ်င္ေတာ့ ပုိျပီးေကာင္းလိမ့္မည္
ေပါ့။ အခုကြ်န္ေတာ္နုိးလာခ်ိန္တြင္
ကုိကုိကကြ်န္ေတာ့အနားတြင္ရွိေနသကဲ့သုိ႕အမွန္
တကယ္နုိးထရမည့္ လက္ေတြ႕အိမ္မက္တစ္ခုတြင္ေရာ ကုိကုိကကြ်န္ေတာ့ထံပါး ရွိေနနုိင္ပါ့မလား။
တကယ္ေတာ့ ေဖာ္ျပလုိ႕မရေအာင္ပင္ကြ်န္ေတာ္
ေၾကာက္ပါသည္။
" ကေလး .... ျပန္လွဲေနေနာ္ ေဆးသြင္းထားတယ္
ခဏျပန္အိပ္လုိက္"
ကြ်န္ေတာ္မအိပ္ခ်င္ပါဘူး။ အိပ္ေနတုန္း ကုိကုိေပ်ာက္သြားရင္ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့။နႈတ္မွဖြင့္မေျပာဘဲ
ကြ်န္ေတာ္ကုိကုိ႕ကုိသာျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေငးေနမိေတာ့
ကုိကုိက သက္ျပင္းခ်ရင္းကြ်န္ေတာ့ခႏၶာကုိယ္ကုိပခုံးမွ
ေပြ႕ျပီးေခါင္းအုံးေနာက္သုိ႕လွဲခ်ေပးလုိက္သည္။
" ဘာေတြေလ်ွာက္လုပ္လုိက္တာလဲ ကုိယ္သာျပန္
မလာေသးရင္ ဘယ္ေလာက္ထိအဲ့ဒီေရပန္းေအာက္မွာ
ေနမယ္လုိ႕ဆုံးျဖတ္ထားတာလဲ"
" ကြ်န္ေတာ္ပူလုိ႕ပါ"
ေသြ႕ေျခာက္ေသာနႈတ္ခမ္းသားမ်ားကုိလ်ွာနဲ႕
တစ္ခ်က္သပ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ေျဖေတာ့
ကုိကုိက သက္ျပင္းထပ္ခ်သည္။
" အဲ့လုိမလုပ္နဲ႕ကေလး ..... ကုိယ္ ....
တကယ္ .... ရူးသြားလိမ့္မယ္
ကေလးတခုခုျဖစ္ရင္ ကုိယ္ တကယ္ ......"
ကုိကုိ႕စကားမဆုံးခင္ ကြ်န္ေတာ္ကုိကုိ႕ခါးနားဆီသုိ႕
သြယ္ဖက္ကာတုိးေ၀ွ႕ငုိရႈိက္မိသည္။
စိတ္ဓါတ္မမာေၾကာသူဟုသာဆုိပါေစေတာ့ ေယာက်ာ္း
မပီသသူဟုသာျမင္ပါေစေတာ့။
ရင္ဘတ္တခုလုံးကုိ ဆြဲကုိင္ရုိက္နွက္ထားသလုိနာက်င္မႈကုိ ကုိကုိ႕ရင္ခြင္မွလြဲ၍ ေျဖေဖ်ာက္ရာမရွာတတ္။ ကုိကုိမရွိလ်င္ ဟူေသာအေတြးကုိ အသက္ရႈၾကပ္ရင္းတုန္လႈပ္
ေနမိသည့္ကြ်န္ေတာ့အျဖစ္ကုိ မည္သူသနားမည္နည္း။
" ေၾကာက္တယ္ကုိကုိ ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ....
ကြ်န္ေတာ့ကုိတခုခုေျပာပါဦး ....
ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲဟင္.... ကြ်န္ေတာ္
ေၾကာက္တယ္ကုိကုိရဲ႕ ....."
ရွပ္အက်ီၤသည္ ကြ်န္ေတာ္တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ျခင္းျဖင့္
ေၾကမြသကဲ့သုိ႕ ကြ်န္ေတာ့မ်က္ရည္မ်ားစြန္းထင္းေပက်ံ
ျခင္းျဖင့္ အေရာင္ေျပာင္းလ်က္ရွိသည္။
" ကုိယ္ရွိပါတယ္ကေလးရယ္ မေၾကာက္ပါနဲ႕
ကုိယ္ရွိပါေသးတယ္"
ေလာဘ ...။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနွင့္ပတ္သတ္ေသာေလာဘကုိ
ကြ်န္ေတာ္ထူးထူးျခားျခားမတပ္မက္မိဖူးသည့္တုိင္
ေတာင့္တမိတုိင္းလည္း စြန္႕ခြာခံခဲ့ရသည္ခ်ည္း။
အထီးက်န္ခဲ့ရသည္ခ်ည္း။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တစုံတေယာက္ကုိ
ပုံေအာျမတ္နုိးပစ္မိရမွာေၾကာက္တာ။
တစုံတေယာက္ကုိ မျဖစ္မေနလုိအပ္ေနခဲ့မွာကုိ
ေၾကာက္တာ။
ကြ်န္ေတာ္သိလုိ႕ ..... ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႕ပတ္သတ္လ်င္
ကြၽန္ေတာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကအျမဲတေစ ဗလာက်တတ္သည္မို႔ ... မခ်စ္မိေစရန္ အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခဲ့သည္။
သုိ႕ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ဆုိသည့္အမာသားကုိကုိကုိ
ကဖေယာင္းအျဖစ္ပုံသြင္းခဲ့သည္ကိုမျငင္းဆန္နုိင္ခဲ့။
ပထမဆုံးအၾကိမ္ စြဲလန္းရူးသြပ္ရေသာသူသည္
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည့္တုိင္
ထုိေယာက်ာ္းတြင္ ပုိင္ဆုိင္သူတံဆိပ္တျခမ္းကပ္နွိပ္ထားသည္ကုိသိပါလ်က္
မုိက္မုိက္မဲမဲ ဆင္ကန္းေတာတုိးသုိ႕နွယ္ ကုိကုိရွိရာ
အရပ္ေျခစုံပစ္၀င္ခဲ့မိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ဟာ ငရဲသုိ႕ေျခတစ္လွမ္းကူးျပီးတာေတာင္ အပူဟပ္သည္ကုိေပ်ာ္ေနမိသည့္လူစား။
" မငုိနဲ႕ေတာ့ ကေလးပင္ပန္းေနျပီ .... ကေလး
ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ကုိယ္အားလုံးလုပ္ေပးမယ္
မေၾကာက္နဲ႕ေနာ္ ကေလးမေၾကာက္နဲ႕ေနာ္...."
ဘာလုပ္ေပးမွာလဲ ကုိကုိကဘာလုပ္ေပးမွာလဲ...
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ပတ္သတ္မႈကုိ ကုိကိုကေသာ္ကကုိ
ေျပာျပျပီး ေတာင္းပန္မွာလား။
ကုိကုိ႕အမွားမွ မဟုတ္တာပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္သာ
ေလးပစ္သူ ကြ်န္ေတာ္သာအသြားေစခုိင္းသူ
ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သာဒီအစြယ္ကုိလိုခ်င္ခဲ့သူ
မဟုတ္ပါလား။
ကုိကုိက အမွားမရွိပါဘဲနွင့္ ကြ်န္ေတာ့ေၾကာင့္
သက္သက္ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ထံ
ပုိျပည့္စုံေအာင္ေျပာရလ်င္ သူ႕ခ်စ္သူ ....
အင္း ... ခ်စ္သူေဟာင္းလား
ဘုရားေရ ..... ကြ်န္ေတာ္အခုဘာေတြေတြးလုိက္တာလဲ ....။
ခ်စ္သူေဟာင္းတဲ့လား .... သူတုိ႕နွစ္ေယာက္ျပတ္စဲ
သြားျပီဟု မည္သူဆုိသနည္း။
ဒါဆုိ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ ..... ကြ်န္ေတာ္ကေရာဘာတဲ့လဲ့။
ဖ်တ္ခနဲ လန္႕ျဖန္႕ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ကုိကုိကကြ်န္ေတာ့ကုိငုံ႕ၾကည့္ရင္းမ်က္ရည္စမ်ားကုိ သုတ္လုိ႕ေပးသည္။
မပီမျပင္ျပဳံးျပေသာကုိကုိ႕မ်က္နွာက ႏြမ္းဖတ္လ်က္။
" ေတာ္ျပီ ေလ်ွာက္မေတြးနဲ႕ေတာ့ အခုခဏအိပ္လိုက္ နုိးလာေတာ့မွကုိယ္တုိ႕စကားေျပာၾကမယ္
ဟုတ္ျပီလား.... ေနာ္ ကေလး ... ခဏအိပ္လုိက္ေနာ္"
" ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္တယ္ ကုိကို .............."
ထပ္တလဲလဲေသာစကားကုိပင္ဆုိမိသည့္အခါ ကုိကုိကကြ်န္ေတာ့ပါးျပင္ကုိခပ္ဖြဖြနမ္းသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေယာင္ယမ္း၍မ်က္စိမွိတ္လုိက္ေသာအခါ
ကုိကုိကကြ်န္ေတာ့ကုိေပြ႕ကာ
ကုတင္ေပၚသုိ႕လွဲခ်ျပီး ေစာင္တထည္ယူကာ
နွစ္ေယာက္လုံးအေပၚသုိ႕ျခဳံအုပ္လုိက္သည္။
" ကုိယ္ကသီခ်င္းေတာ့မဆုိတတ္ဘူး ဒါေပမယ့္
သီခ်င္းဖြင့္ျပမယ္ေလကုိယ့္ရင္ခြင္ထဲမွာအိပ္ပါ
ကေလးမေၾကာက္နဲ႕ေနာ္....
ကုိယ္ ........... ကေလးအနားမွာပဲရွိမွာ"
ထုိမ်ွေလာက္ရင္းႏွီးပူးကပ္ေနျခင္းမွာ အထိန္းအသိမ္း
ကြ်မ္းက်င္လြန္းသည့္ကုိကုိ႕ရာဇ၀င္တြင္
အင္မတန္ ေျဖခ်ထားေသာၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းသာ
ျဖစ္သည္မုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ေငးေမာၾကည့္ရႈေနမိသည္။
ထုိ႕ေနာက္ကြ်န္ေတာ့ကုိတင္းတင္းေပြ႕ကာ ကြ်န္ေတာ့ဦးေခါင္းထက္တြင္သူ႕ေခါင္းကုိေမွးတင္ထားျပီး
ကြ်န္ေတာ့ေက်ာျပင္မ်ားကုိ ညင္ညင္သာသာ
ပုတ္ခတ္ေပးသည္။
ကြ်န္ေတာ့မ်က္လုံးမ်ားေမွးမိွတ္ခါနီးတြင္ ဖုန္းမွတဆင့္ဖြင့္ထားေသာသီခ်င္းအား
ကုိကုိတုိးဖြဖြလိုက္ညီးေနသည္ကုိၾကားရေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ္စိတ္တင္းမရေတာ့။
ကုိကုိပခုံးထက္ ေခါင္းကုိပိုတုိးေ၀ွ႕ရင္းလုံျခဳံေႏြးေထြးမႈကုိအထပ္ထပ္ယူမိသည္။
~~ Cause all of me ............
Loves all of you ........
Love your curves and all your edges .....
All your perfect imperfections !!!!
Give your all to me ....
I'll give my all to you .....
You're my end and my beginning .....
Even when I lose I'm winning ....
~~~ Cause I give you all, all of me ...~~~
And you give me all, all of you ..... ~~
ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္လုနီနီးတြင္ ကြ်န္ေတာ့နဖူးထက္ေႏြးေသာအၾကင္နာတစ္ပြင့္နွင့္အတူ
" မေၾကာက္နဲ႕ေနာ္ ကုိယ္ ကေလးအနားမွာအျမဲရွိမွာ"
တုိးတုိးေလးေရရြတ္သံကုိ ၾကားလုိက္ရသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕ေနသည္မွာ ေသာ္က
သိသြားမည္ကုိစုိးရိမ္ေနျခင္းျဖစ္ျပီး သူ႕ကုိလက္လႊတ္
ရမည္လားဟုပူပန္ေနျခင္းဟုသာ ကုိကုိက
ေတြးထင္ေနျခင္းျဖစ္သည္မုိ႕ကုိကုိ႕အား ဖမ္းဆြဲထား
နုိင္ရန္ မည္သည့္နည္းလမ္းမဆုိသုံးျပီး
အဆုံးသတ္မရွိေသာေလာဘမ်ားတက္လာမည္ကုိ
တုန္လႈပ္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ကုိကုိမသိတန္ရာ။
ဒသနဲ႕ရာမကုိနႈိင္းယွဥ္တဲ့အခါ
သီတာမဟုတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္မ်ားသာဆုိရင္ျဖင့္
ဘယ္သူ႕ကုိေရြးခ်ယ္မလဲေလ
ေရႊသမင္ထြက္ေသာ တာက
မင္းၾကီးကိုယ္တုိင္ တားထားေသာ
စည္းမ်ားျဖစ္ခဲ့ပါလ်င္ ........
ေနအလင္းစက္
Unicode
အိမ်တံခါးကိုပြန်ပိတ်ပြီးသည်နှင့်
ရေချိုးခန်းထဲပြေးဝင်ကာဘေစင်မှာလက်ထောက်ပြီး စားထားသမျှအန်ထုတ်လိုက်သည်။
ကျွန်တော်မသတီနိုင်၊ မနှစ်မြို့နိုင်။ သူငယ်ချင်း၏ချစ်သူကိုပစ်မှားပြီး သူနှင့်အတူတဝိုင်းထဲထိုင်ကာမျက်နှာ
ပြောင်တိုက်စားသောက်ခဲ့ရသော မိမိကိုယ်ကို
အင်မတန်မှစက်ဆုပ်လှပါသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း စားထားသမျှတိုင်းကိုလည်ချောင်းတွေနာလာသည်အထိ တစ်စက်မကျန်အန်ထုတ်ပစ်လိုက်
သည်။ မှန်ထဲတွင်မြင်နေရသော ကိုယ့်ကိုယ်ကိုမုန်းတီးလာသည်နှင့်အမျှ ကုတ်ဖဲ့ပစ်လိုက်ချင်စိတ်ကို
တားမနိုင်စီးမရတော့။
နံရံကိုကျောမှီကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးမှ သွေးများပွက်ပွက်ဆူလာသည်ဟုထင်လာပြီ
းနောက်သွေးများကိုဖောက်ထုတ်ပစ်ချင်စိတ်ပင်
ပေါက်လာရသည်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ရွံရှာစိတ်သည် ှဆဲလ်တစ်ခုချင်းစီတွင် ဆူးစိုက်ဝင်သကဲ့သို့တယွယွဖြစ်လာသည်မို့
တစ်ကိုယ်လုံးကိုကုတ်ခြစ်နေမိသော်လည်း
ပျောက်မသွား။
တစတစပိုနာကျင်လာရသလို အသက်ရှုလို့လည်း
မဝတော့သလိုပင်။ သွေးစအနည်းငယ်ထွက်လာ
သည်အထိ ကုတ်ဖဲ့ပစ်တော့မှ အနည်းငယ်နေလို့
ကောင်းသွားသလိုခံစားရသည်။
ပူလောင်ခြင်းကလဲ ရင်ဘတ်မှစ၍တကိုယ်လုံး
ပိုက်စိတ်တိုက်။ မှီရာရေပန်းခလုတ်ကိုနှိပ်ချလိုက်တော့
အေးစက်စက်ရေများက ကျွန်တော့အပေါ်ဝရုန်းသုန်းကားပြေးလွှားဆင်းကြသည်။
ဒူးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွေ့ပိုက်လိုက်ပြီးဒူးပေါ်
တွင်မျက်နှာကိုနစ်ဝင်လုမတတ်အပ်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို
တတ်စွမ်းသမျှ ကျုံ့ထားမိသည်။
ကျုံ့ထားရမည်။ ကမ္ဘာမြေပြင်ပေါ်တွင် ကျွန်တော့
အတွက်တစ်နေရာလေးတောင်မှရပ်တည်ရာမရှိဟု
သိလိုက်ရသည့်နောက် ကျွန်တော်နေရာထိုင်ခင်း
အကျယ်ကြီးကို ကြောက်သည်။
တစိမ့်စိမ့်စီးဆင်းသောရေစက်ရေမွှားများအောက်
ထောင့်တစ်ထောင့်တွင် ကျွန်တော်ကပ်ခိုနေမိပါသည်။
အကြောင်းပြချက်မရှိဘဲ လက်သည်းများကိုကိုက်ဖြတ်
နေရင်း ဂဏှာမငြိမ်နိုင်။
ကျွန်တော့ပါးစပ်မှ ဗလုံးဗထွေးရေရွတ်နေသည်က
တစ်ခုတည်း ...။
" ငါတောင်းပန်ပါတယ် ငါမသိခဲ့လို့ပါ
ငါတောင်းပန်ပါတယ် ငါတောင်းပန်ပါတယ်"
အထပ်ထပ်ရေရွတ်နေသည့်တိုင် စိတ်တွင်းတစ်နေရာမှကြောက်ရွံ့မှုကရပ်တန့်မသွား။
မျက်လုံးများကိုမှိတ်ပိတ်ပစ်လိုက်သော်လည်း အပြစ်
ကင်းသည့်သူမ၏အပြုံးများကကျွန်တော့မဖြူစင်မှုလိပ်ပြာကို ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စေသည်။
" ငါတကယ်တောင်းပန်ပါတယ် .....
ငါတကယ်ကို တောင်းပန်ပါတယ်သော်ကရယ် ..."
သွေးပျက်ခြင်းကိုနဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြုံရသောအခါမှ
မည်မျှကြောက်စရာကောင်းမှန်းသိသည်။
ကျွန်တော်သွေးပျက်နေသည်။ ထို့နောက် ကမ္ဘာငယ်လဲပျက်သည်။
ရှင်သန်မှီတည်ရာအားလုံးနေ့ချင်းညချင်းကွယ်
ပျောက်သွားသည့်နှယ် ကျွန်တော့တွင်ပိုင်ဆိုင်ရာဟူ၍
တခုတလေတောင်မရှိ။ မှောင်မိုက်ခြင်းအတိသာပြီး၏။
ဟင် ......... ကိုကိုရော ...
ကိုကိုရှိပါသေးတယ်
ကျွန်တော့မှာ ကိုကိုရှိပါသေးတယ်လေ ....
ကိုကို မြန်မြန်လာပါ.... ကျွန်တော်ကြောက်နေတယ်
ကျွန်တော်အရမ်းကြောက်နေတယ် ကိုကိုရဲ့ ....။
ဒါပေမယ့် ကိုကိုက သော်ကချစ်သူလေ...။
အခုသော်ကကို သွားပို့တာဆိုတော့ကျွန်တော့ဆီပြန်မလာတော့ရင်ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ။
ဟင့်အင်း ကိုကိုကပါကျွန်တော့ကိုထားမသွားပါနဲ့။
ကျွန်တော်သေလိမ့်မယ်ထင်တယ်။
စိတ်အစဉ်က အထိတ်ထိတ်အလန့်လန့်ကယောင်
ခြောက်ခြားဖြစ်နေသော်လည်း ကျွန်တော်နေရာမှထ၍မရ။ လှုပ်ရှား၍မရ။ ခဲဆွဲထားသလိုလေးလံခြင်းကကျွန်တော့အားဘယ်ကိုမှထွက်မပြေးနိုင်အောင်ချုပ်ထိန်းထားသည်။
အခုကျွန်တော်သိသော တစ်ခုတည်းသောအရာက
အကြောက်တရား...။
သော်ကသိသွားမှာကြောက်သည်။
ရွံ့ရှာမုန်းတီးသွားမည်ကိုကြောက်သည်။
ဒါတင်ပဲလားဆိုတော့မဟုတ်။
ကိုကို့ကို ပြန်ဆွဲခေါ်သွားမည်ကိုကြောက်သည်။
ကိုကို့အား လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးရမည်ကိုကြောက်သည်။
အကြောက်တရားက ကျွန်တော့ဖြစ်တည်မှု့ကို
တစတစဝါးမြိုလျက်ရှိရာကျွန်တော့မှာ ခေါင်းပင်မဖော်ဝံ့။ တုတ်တုတ်မျှလည်းမလှုပ်ဝံ့။
ခေါင်းပေါ်သို့တစက်စက်ကျနေသောရေစက်များက
ပင်ကျွန်တော့ကိုလှောင်ပြောင်နေသည်ဟု ထင်မှတ်မိလာသော်လည်း ကျွန်တော်ကပေါက်ကွဲခွင့်မရှိတဲ့
သူလေ။
တံခါးဆွဲဖွင့်သံနှင့်အတူ ကိုကို့အသံကိုကြားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ကျနေသောရေများတိခနဲပိတ်ကျသွားပြီးနောက် ကျွန်တော့ခန္ဓာကိုယ်နွေးခနဲဖြစ်သွားသည်။
" ကိုကို" မရဲတရဲခေါ်မိတော့ ကိုကိုကကျွန်တော့ကို
ခပ်တင်းတင်းပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း
" ကလေးရယ် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ"
မချိတင်ကဲရေရွတ်သံတွင် အရင်ကလိုကြင်နာဟန်
အပြည့်၊ အရင်ကလိုကရုဏာအပြည့်။
မှီခိုတွယ်ကပ်နေကျ ရင်ခွင်အားလွတ်ထွက်သွားမှာစိုး
သည့်အလား ကျွန်တော်တိုးဝှေ့မိတော့ကိုကိုက
ကျွန်တော့တစ်ကိုယ်လုံးနစ်မြုပ်ဝင်တော့မတတ်
သိမ်းကြုံးဖက်လို့ထားသည်။
" ကျွန်တော်...... ကြောက်နေတာ ကိုကို ...
ကျွန်တော် ..... အင့် .....နေစရာမရှိအောင်ကြောက်နေလို့ ...
ကျွန်တော်လေ ............ အင့် ........ ကိုကိုရယ်
ကျွန်တော်လေ ........ ကျွန်တော်............
ကိုကို ကျွန်တော့ကိုထားသွားပြီ ..... အင့် ထင်နေ....
အင့် .... ကျွန်တော်ရူးတော့မယ်... အင့်.... တကယ် ... ရူးတော့မယ် ......."
အချော့ခံရသည့်ခလေးပိုငိုသည်မဟုတ်လား။ နွေးသောကိုကို့ရင်ခွင့်တွင်းကျွန်တော်ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုကြွေးမိပါတော့သည်။
တော်သေးလို့ ......... ။ ကိုကိုကတော့ကျွန်တော့ကို
ထားမသွားသေးဘူး။
တော်သေးတာပေါ့....။ ကျွန်တော်ဝမ်းသာလိုက်တာ။
စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်သည်နှင့် ကျွန်တော့အမြင်အာရုံတို့အမှောင်အတိကျသွားသည်။
အကြားအာရုံတွင် ကိုကို့စိုးရိမ်တကြီးခေါ်သံကို
ကြားမိသော်လည်း
ကိုကို့ကျွန်တော့အနားရှိသည်ဟူသောအသိဖြင့်ပင်
သိခြင်းတရားကိုစိတ်ချလက်ချလွှတ်ချလိုက်သည်။
အိမ်မက်ထဲမှာတောင် ကျွန်တော့ကိုထားလို့မသွားပါနဲ့ ကိုကို။
×××××××××××××××××
အမှောင် .......
မှောင်မိုက်နေသည်မှ မည်သည့်အရာကိုမျှ
မမြင်နိုင်အောင် ပိန်းပိန်းအုပ်အုပ်။
မှောင်မိုက်ေ၀ဝါးခြင်းကိုမှ တိတ်ဆိတ်ခြင်းနှင့်
အနားကွပ်ထားသည်။
မည်သည့်တစုံတရာအသံကိုမျှ ကျွန်တော်မကြားရသလို တလောကလုံးတွင်ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း
ကျန်ရစ်ခဲ့သည့်ခံစားချက်မျိုးဖြင့်ကျောရိုးထဲမှ
စိမ့်လှိုက်လာသော အကြောက်တရားက ကျွန်တော့ဒူးများကိုညွတ်ကွေးသွားစေသည်။
ကိုကို ...
ကိုကိုဘယ်မှာလဲဟင် ....
တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်ခြင်းတွင်ကိုယ့်အသံကိုယ်ပြန်
ကြားရင်တောင်ခြောက်ခြားမည်လား မသေချာသည်မို့ ပါးစပ်လှုပ်ရုံလေးသာ ခေါ်မိသည်။ လေတမွေ့က
ကျွန်တော့အနားဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်သွားသော်လည်း
အေးစက်ခြင်းကိုသာခံစားမိလိုက်ရသည်။
လက်နှစ်ဖက်ကိုပိုက်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကကျုံ့ထားလိုက်
ရင်း မှီတွယ်ရာတစုံတရာများတွေ့လေမလား
စမ်းတဝါးဝါးရှာနေမိသည်။ မှောင်မိုက်ငြိမ်သက်ခြင်းက ကျွန်တော့ကိုတစ္ဆေသရဲတစ်ကောင်လို ဝါးမြိုထား
သည်ကို ကျွန်တော်အံမတုနိုင်သည့်နောက် နေရာတွင်
ပင်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကိုပိုက်ကာ ခေါင်းကိုပါငုံ့ထားလိုက်သည်။ ဒါတောင် နည်းနည်းလေးမှ
လုံခြုံခြင်းကို မခံစားရ။
ကျွန်တော် ကြောက်လိုက်တာဆိုတာလေ...။
ကိုကို .... ဘယ်မှာလဲ ကျွန်တော့ကိုကယ်ပါ။
တဖျတ်ဖျတ်မြည်သောခြေသံကို ကျွန်တော်နားစွင့်
မိတော့ကျွန်တော့မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်တန့်လို့
သွားသည်။
" ဘယ်သူလဲ .... အရှေ့မှာရပ်နေတာ ဘယ် သူ လဲ"
ကိုယ့်သင်းရနံ့ .....
ကျွန်တော်ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေသော ရနံ့....။
သော်က .... ဟုတ်တယ် သော်ကပဲ။
ကျွန်တော်ဝမ်းသာအားရအော်ဟစ်ခေါ်မိသော်လည်း
တုန့်ပြန်မှုမရ။
" သော်က .... နင်မမဟုတ်လား .... ငါ့ရှေ့မှာရှိနေတာ
နင်မဟုတ်လား "
ပြန်ထူးသံအစား ရှိုက်သံသဲ့သဲ့ကိုသာကြားလိုက်ရသည်။
" ဘာလို့လဲ နင်ဘာလို့ငိုနေတာလဲ ဟမ် ....
သော်က ငါ့ကိုပြန်ဖြေဦး"
" မခေါ်နဲ့ ......... ငါ့နာမည်ကိုနင်မခေါ်နဲ့"
အမှောင်ထုထက်ပင် ပို၍သိပ်သည်းသော၊ လေထု
ထက်ပင်ပို၍အေးစက်ခြောက်ကပ်နေသော လေသံမျိုး
ဖြင့် သော်ကကကျွန်တော့ကိုအော်သည့်အခါ ကျွန်တော့ရင်ဘတ်တနေရာမှ အောင့်မျက်လို့လာခဲ့သည်။
" ဘာလို့လဲ ဘာလို့မခေါ်ရတာလဲ"
သူမရပ်နေမည်ဟု ထင်မှတ်မိသောနေရာကို မှန်းဆရင်းပြောမိသည့်ကျွန်တော့အသံများ တုန်ယင်လို့နေသည်။
" နင် ..... နင် ... မောင့်ကိုလုယူသွားတာ"
လျပ်စီးလက်သကဲ့သို့ ကျွန်တော့ဦးခေါင်းတခုလုံးဖျတ်ခနဲလင်းလက်သွားချိန်
ကျွန်တော့ရင်တွင်းမှ နာကျင်မှုသည်လည်း တစထက်တစတိုးမြင့်လို့လာသည်။
" မဟုတ်ဘူး သော်က အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး ငါ .....
မဟုတ်ဘူး နင်မှန်းမသိလို့
ဟင့်အင်း ငါတောင်းပန် ..... ငါ ..."
ရှိုက်သံကတဖြည်းဖြည်းဝေးလို့သွားကာ ကျွန်တော့ကို
ချန်ထားရစ်ခဲ့သည်။ကျွန်တော်ပြေးလိုက်ချင်ပေမယ့်
ခြေထောက်တွေကလှုပ်ရှားမရ။
" ညီ ...."
ဟော ကိုကိုပဲ ....။
ပထမဆုံးအကြိမ်ကိုကို့ကိုအပြစ်တင်မိတာပဲ။
" ကိုကို .... ဘာလို့နောက်ကျနေတာလဲ ကျွန်တော်ဒီမှာကြောက်နေတာ"
" ညီ .... လိမ်လိမ်မာမာနေခဲ့နော်...
ကိုယ် ... တောင်းပန်ပါတယ်"
ဦးခေါင်းထက်သို့ကျရောက်လာသော အနမ်းတစ်ပွင့်က ကျွန်တော့ကိုရှိုက်ကြီးတငင်ငိုယိုစေမိသည်။
" ဟင့်အင်း .... ကိုကို မသွားပါနဲ့ .... ကိုကိုမသွားပါနဲ့
နော် .... ကျွန်တော့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့"
ကိုကို့ခြေသံလည်း ကျွန်တော့အနားမှပျောက်သွားရော
ကျွန်တော့မှာရှိသမျှအလုံးစုံသောအင်အားကိုသုံးကာ
ကိုကိုရှိရာနောက်သို့ပြေးလိုက်သည်။
" ကိုကို .... ကိုကို"
" ကလေး .... ကိုယ်ဒီမှာရှိတယ် ကိုယ်ဒီမှာရှိတယ်"
နွေးထွေးသွားသည်နှင့်အမျှလုံခြုံမှုကိုပါတပြိုင်နက်တည်းခံစားရပြီးနောက်လေးလံနေသော မျက်လုံးအစုံကို အားယူဖွင့်လိုက်သည်။
ကိုကို .... ။
" တော်သေးတာပေါ့ ကိုကိုထားသွားပြီထင်နေတာ
ကျွန်တော်ဘယ်လောက်ကြောက်လိုက်ရလဲ
မပြောမဆိုနဲ့ထားသွားရလား"
ကျွန်တော်တရစပ်ပြောမိတော့ ကိုကိုကကျွန်တော့ကို
ပိုတင်းကြပ်စွာဖက်လိုက်ပြီးဆံပင်များကြား မျက်နှာ
အပ်လို့ထားသည်။
အခန်းထဲသို့ဝေ့ဝိုက်ကြည့်ပြီးတော့မှ အဖြစ်မှန်ကို
သဘောပေါက်လို့သွားသည်။
အိမ်မက်မက်နေတာပဲ ........။
အိမ်မက်တစ်ခုသာဆိုလျင်တော့ ပိုပြီးကောင်းလိမ့်မည်
ပေါ့။ အခုကျွန်တော်နိုးလာချိန်တွင်
ကိုကိုကကျွန်တော့အနားတွင်ရှိနေသကဲ့သို့အမှန်
တကယ်နိုးထရမည့် လက်တွေ့အိမ်မက်တစ်ခုတွင်ရော ကိုကိုကကျွန်တော့ထံပါး ရှိနေနိုင်ပါ့မလား။
တကယ်တော့ ဖော်ပြလို့မရအောင်ပင်ကျွန်တော်
ကြောက်ပါသည်။
" ကလေး .... ပြန်လှဲနေနော် ဆေးသွင်းထားတယ်
ခဏပြန်အိပ်လိုက်"
ကျွန်တော်မအိပ်ချင်ပါဘူး။ အိပ်နေတုန်း ကိုကိုပျောက်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။နှုတ်မှဖွင့်မပြောဘဲ
ကျွန်တော်ကိုကို့ကိုသာပြူးကြောင်ကြောင်ငေးနေမိတော့
ကိုကိုက သက်ပြင်းချရင်းကျွန်တော့ခန္ဓာကိုယ်ကိုပခုံးမှ
ပွေ့ပြီးခေါင်းအုံးနောက်သို့လှဲချပေးလိုက်သည်။
" ဘာတွေလျှောက်လုပ်လိုက်တာလဲ ကိုယ်သာပြန်
မလာသေးရင် ဘယ်လောက်ထိအဲ့ဒီရေပန်းအောက်မှာ
နေမယ်လို့ဆုံးဖြတ်ထားတာလဲ"
" ကျွန်တော်ပူလို့ပါ"
သွေ့ခြောက်သောနှုတ်ခမ်းသားများကိုလျှာနဲ့
တစ်ချက်သပ်ရင်း ကျွန်တော်ဖြေတော့
ကိုကိုက သက်ပြင်းထပ်ချသည်။
" အဲ့လိုမလုပ်နဲ့ကလေး ..... ကိုယ် ....
တကယ် .... ရူးသွားလိမ့်မယ်
ကလေးတခုခုဖြစ်ရင် ကိုယ် တကယ် ......"
ကိုကို့စကားမဆုံးခင် ကျွန်တော်ကိုကို့ခါးနားဆီသို့
သွယ်ဖက်ကာတိုးဝှေ့ငိုရှိုက်မိသည်။
စိတ်ဓါတ်မမာကြောသူဟုသာဆိုပါစေတော့ ယောကျာ်း
မပီသသူဟုသာမြင်ပါစေတော့။
ရင်ဘတ်တခုလုံးကို ဆွဲကိုင်ရိုက်နှက်ထားသလိုနာကျင်မှုကို ကိုကို့ရင်ခွင်မှလွဲ၍ ဖြေဖျောက်ရာမရှာတတ်။ ကိုကိုမရှိလျင် ဟူသောအတွေးကို အသက်ရှုကြပ်ရင်းတုန်လှုပ်
နေမိသည့်ကျွန်တော့အဖြစ်ကို မည်သူသနားမည်နည်း။
" ကြောက်တယ်ကိုကို ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမလဲ....
ကျွန်တော့ကိုတခုခုပြောပါဦး ....
ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမလဲဟင်.... ကျွန်တော်
ကြောက်တယ်ကိုကိုရဲ့ ....."
ရှပ်အကျီၤသည် ကျွန်တော်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ခြင်းဖြင့်
ကြေမွသကဲ့သို့ ကျွန်တော့မျက်ရည်များစွန်းထင်းပေကျံ
ခြင်းဖြင့် အရောင်ပြောင်းလျက်ရှိသည်။
" ကိုယ်ရှိပါတယ်ကလေးရယ် မကြောက်ပါနဲ့
ကိုယ်ရှိပါသေးတယ်"
လောဘ ...။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့်ပတ်သတ်သောလောဘကို
ကျွန်တော်ထူးထူးခြားခြားမတပ်မက်မိဖူးသည့်တိုင်
တောင့်တမိတိုင်းလည်း စွန့်ခွာခံခဲ့ရသည်ချည်း။
အထီးကျန်ခဲ့ရသည်ချည်း။
ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်တစုံတယောက်ကို
ပုံအောမြတ်နိုးပစ်မိရမှာကြောက်တာ။
တစုံတယောက်ကို မဖြစ်မနေလိုအပ်နေခဲ့မှာကို
ကြောက်တာ။
ကျွန်တော်သိလို့ ..... ချစ်ခြင်းတရားနဲ့ပတ်သတ်လျင်
ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ကောင်ကအမြဲတစေ ဗလာကျတတ်သည်မို့ ... မချစ်မိစေရန် အကြိမ်ကြိမ်ကြိုးစားခဲ့သည်။
သို့သော်လည်း ကျွန်တော်ဆိုသည့်အမာသားကိုကိုကို
ကဖယောင်းအဖြစ်ပုံသွင်းခဲ့သည်ကိုမငြင်းဆန်နိုင်ခဲ့။
ပထမဆုံးအကြိမ် စွဲလန်းရူးသွပ်ရသောသူသည်
ယောကျာ်းတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည့်တိုင်
ထိုယောကျာ်းတွင် ပိုင်ဆိုင်သူတံဆိပ်တခြမ်းကပ်နှိပ်ထားသည်ကိုသိပါလျက်
မိုက်မိုက်မဲမဲ ဆင်ကန်းတောတိုးသို့နှယ် ကိုကိုရှိရာ
အရပ်ခြေစုံပစ်ဝင်ခဲ့မိပါသည်။
ကျွန်တော်ဟာ ငရဲသို့ခြေတစ်လှမ်းကူးပြီးတာတောင် အပူဟပ်သည်ကိုပျော်နေမိသည့်လူစား။
" မငိုနဲ့တော့ ကလေးပင်ပန်းနေပြီ .... ကလေး
ဘာလုပ်ချင်လဲ ကိုယ်အားလုံးလုပ်ပေးမယ်
မကြောက်နဲ့နော် ကလေးမကြောက်နဲ့နော်...."
ဘာလုပ်ပေးမှာလဲ ကိုကိုကဘာလုပ်ပေးမှာလဲ...
ကျွန်တော်တို့ပတ်သတ်မှုကို ကိုကိုကသော်ကကို
ပြောပြပြီး တောင်းပန်မှာလား။
ကိုကို့အမှားမှ မဟုတ်တာပဲလေ။ ကျွန်တော်သာ
လေးပစ်သူ ကျွန်တော်သာအသွားစေခိုင်းသူ
နောက်တော့ ကျွန်တော်သာဒီအစွယ်ကိုလိုချင်ခဲ့သူ
မဟုတ်ပါလား။
ကိုကိုက အမှားမရှိပါဘဲနှင့် ကျွန်တော့ကြောင့်
သက်သက် မိန်းမငယ်တစ်ယောက်ထံ
ပိုပြည့်စုံအောင်ပြောရလျင် သူ့ချစ်သူ ....
အင်း ... ချစ်သူဟောင်းလား
ဘုရားရေ ..... ကျွန်တော်အခုဘာတွေတွေးလိုက်တာလဲ ....။
ချစ်သူဟောင်းတဲ့လား .... သူတို့နှစ်ယောက်ပြတ်စဲ
သွားပြီဟု မည်သူဆိုသနည်း။
ဒါဆို ကျွန်တော်ကရော ..... ကျွန်တော်ကရောဘာတဲ့လဲ့။
ဖျတ်ခနဲ လန့်ဖြန့်မော့ကြည့်မိတော့ ကိုကိုကကျွန်တော့ကိုငုံ့ကြည့်ရင်းမျက်ရည်စများကို သုတ်လို့ပေးသည်။
မပီမပြင်ပြုံးပြသောကိုကို့မျက်နှာက နွမ်းဖတ်လျက်။
" တော်ပြီ လျှောက်မတွေးနဲ့တော့ အခုခဏအိပ်လိုက် နိုးလာတော့မှကိုယ်တို့စကားပြောကြမယ်
ဟုတ်ပြီလား.... နော် ကလေး ... ခဏအိပ်လိုက်နော်"
" ကျွန်တော်ကြောက်တယ် ကိုကို .............."
ထပ်တလဲလဲသောစကားကိုပင်ဆိုမိသည့်အခါ ကိုကိုကကျွန်တော့ပါးပြင်ကိုခပ်ဖွဖွနမ်းသည်။
ကျွန်တော်ယောင်ယမ်း၍မျက်စိမှိတ်လိုက်သောအခါ
ကိုကိုကကျွန်တော့ကိုပွေ့ကာ
ကုတင်ပေါ်သို့လှဲချပြီး စောင်တထည်ယူကာ
နှစ်ယောက်လုံးအပေါ်သို့ခြုံအုပ်လိုက်သည်။
" ကိုယ်ကသီချင်းတော့မဆိုတတ်ဘူး ဒါပေမယ့်
သီချင်းဖွင့်ပြမယ်လေကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်ပါ
ကလေးမကြောက်နဲ့နော်....
ကိုယ် ........... ကလေးအနားမှာပဲရှိမှာ"
ထိုမျှလောက်ရင်းနှီးပူးကပ်နေခြင်းမှာ အထိန်းအသိမ်း
ကျွမ်းကျင်လွန်းသည့်ကိုကို့ရာဇဝင်တွင်
အင်မတန် ဖြေချထားသောကြိုးတစ်ချောင်းသာ
ဖြစ်သည်မို့ ကျွန်တော်ငေးမောကြည့်ရှုနေမိသည်။
ထို့နောက်ကျွန်တော့ကိုတင်းတင်းပွေ့ကာ ကျွန်တော့ဦးခေါင်းထက်တွင်သူ့ခေါင်းကိုမှေးတင်ထားပြီး
ကျွန်တော့ကျောပြင်များကို ညင်ညင်သာသာ
ပုတ်ခတ်ပေးသည်။
ကျွန်တော့မျက်လုံးများမှေးမှိတ်ခါနီးတွင် ဖုန်းမှတဆင့်ဖွင့်ထားသောသီချင်းအား
ကိုကိုတိုးဖွဖွလိုက်ညီးနေသည်ကိုကြားရပေမယ့်
ကျွန်တော်စိတ်တင်းမရတော့။
ကိုကိုပခုံးထက် ခေါင်းကိုပိုတိုးဝှေ့ရင်းလုံခြုံနွေးထွေးမှုကိုအထပ်ထပ်ယူမိသည်။
~~ Cause all of me ............
Loves all of you ........
Love your curves and all your edges .....
All your perfect imperfections !!!!
Give your all to me ....
I'll give my all to you .....
You're my end and my beginning .....
Even when I lose I'm winning ....
~~~ Cause I give you all, all of me ...~~~
And you give me all, all of you ..... ~~
ကျွန်တော်အိပ်ပျော်လုနီနီးတွင် ကျွန်တော့နဖူးထက်နွေးသောအကြင်နာတစ်ပွင့်နှင့်အတူ
" မကြောက်နဲ့နော် ကိုယ် ကလေးအနားမှာအမြဲရှိမှာ"
တိုးတိုးလေးရေရွတ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။
ကျွန်တော်ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေသည်မှာ သော်က
သိသွားမည်ကိုစိုးရိမ်နေခြင်းဖြစ်ပြီး သူ့ကိုလက်လွှတ်
ရမည်လားဟုပူပန်နေခြင်းဟုသာ ကိုကိုက
တွေးထင်နေခြင်းဖြစ်သည်မို့ကိုကို့အား ဖမ်းဆွဲထား
နိုင်ရန် မည်သည့်နည်းလမ်းမဆိုသုံးပြီး
အဆုံးသတ်မရှိသောလောဘများတက်လာမည်ကို
တုန်လှုပ်နေခြင်းဖြစ်ကြောင်းကို ကိုကိုမသိတန်ရာ။
ဒသနဲ့ရာမကိုနှိုင်းယှဉ်တဲ့အခါ
သီတာမဟုတ်တဲ့သူတစ်ယောက်များသာဆိုရင်ဖြင့်
ဘယ်သူ့ကိုရွေးချယ်မလဲလေ
ရွှေသမင်ထွက်သော တာက
မင်းကြီးကိုယ်တိုင် တားထားသော
စည်းများဖြစ်ခဲ့ပါလျင် ........
နေအလင်းစက်