8. Isa’s fiets is Oost-Indisch doof en draagt foundation
'Je moet ermee tijdreizen.'
Ze snoof. Alsof ze Jamie zou geloven. Nijdig gooide ze het horloge hard op haar bureau. Zo hard dat ze bang was dat het kapot was. Hij vond het vast niet leuk als ze het ding kapot zou maken. Wie vindt het wel leuk als je een cadeautje sloopt?
'Niemand kan tijdreizen, Jamie. Ik al helemaal niet', fluisterde ze tegen haar plafond, terwijl ze naar boven keek. De gedachte eraan was alleen al te belachelijk voor woorden.
Het enige talent dat ze bezat, was omgaan met een penseel en ze zag niet in hoe tijdreizen in dat rijtje paste. Isa gluurde nog een keer naar het horloge, alsof het elk moment op zou springen en de lambada zou gaan dansen.
Beneden vloog de voordeur open en ze hoorde de stemmen van de tweeling. Ze leunde over het hekje op de overloop en zag de hoofden van drie jongens. De twee donkerblonde hoofden van de tweeling en het zwartharige hoofd van Murat. 'En, hoe ging het?'
'En, hoe ging het?' herhaalde Wouter sarcastisch. 'Geweldig.'
'De coach besloot om Alex in het doel te zetten,' zei Murat somber.
'Dat is balen!'
Wouter gromde alleen wat, terwijl hij zijn schoenen uittrapte en een moddervlek op de muur achterliet. Isa hoopte maar dat haar moeder te verliefd was om het op te merken, want anders werd het misschien een probleem.
'Ik dacht dat Alex vastgeplakt zat aan de reservebank.'
'Niet meer dus,' zei Murat, terwijl hij boos naar Alex keek. 'Als hij ooit in het Nederlands elftal zou spelen, dan zouden we niet eens door de groepsfase komen. Al denk ik niet dat hij ooit zover komt.'
Isa vroeg zich af hoeveel boze woorden hij vandaag al gehoord had en toen hij omhoogkeek, zag ze verslagenheid in zijn ogen. Hij bleef het proberen, ook al belandde hij elke keer op de bank. Zij zou het allang opgegeven hebben en een andere hobby hebben gezocht. Zoiets als pottenbakken.
'Na vandaag is dat ongetwijfeld weer mijn vaste plek,' gromde Alex die langs haar heen stoof en de badkamerdeur met een knal sloot. De andere twee jongens grinnikten.
'Wil je wat drinken?' Wouter liep naar de keuken gevolgd door Murat en toen hoorde ze hun stemmen alleen nog maar, maar ze had geen zin om te blijven luisteren. In plaats daarvan klopte ze op de houten badkamerdeur.
'Alex?'
Er kwam alleen een boze 'Rot op, Isa!' terug en ze trok even een gezicht. Ze klopte opnieuw en ze vroeg zich af of ze te vasthoudend was. Zou Suzie zich ook weleens zo voelen? Ze schudde haar hoofd, omdat die gedachte niet in haar hoofd hoorde. Ze moest helemaal niet aan het meisje denken.
'Ik heb iets te vertellen dat je misschien wel interesseert!' riep ze boven het geluid van stromend water uit.
'Het kan me niet schelen!' was zijn reactie, maar ze had het idee dat hij aarzelde.
'Toch wel. Je reputatie kan weleens op het spel komen te staan.'
Je moet hem over het tijdreizen vertellen, fluisterde een stemmetje, maar dat negeerde ze.
Ze wilde nog een keer kloppen, maar hij had de badkamerdeur al geopend. Stoom ontsnapte door de deuropening. Water drupte op zijn gespierde schouders en op de handdoek die hij om zijn smalle heupen geslagen had. Ze slikte en ze wist waarom alle meisjes hem zo leuk vonden: Door zijn gespierde lichaam.
'Wat wilde je me vertellen, Isa?'
Ze knipperde even met haar ogen en een moment wist ze niet meer waarom ze hem geroepen had. Toen zei ze heel zachtjes: 'Jamie komt bij ons op school.'
Alex keek haar verbaasd aan. 'Is hij niet veel te oud om nog op school te zitten? Hoe oud is hij? Dertig?'
'Negentien en hij heeft de laatste twee jaar gemist.'
'En nu wil hij leren wie Pythagoras was en waar zijn stelling voor staat zeker.' Alex snoof en leek zich totaal niet ongemakkelijk te voelen met alleen een handdoek om.
'Misschien heeft hij besloten dat een diploma een goed idee is. Ik weet het niet, ik zit niet in zijn hoofd.'
Hij rolde met zijn ogen. 'Het is jouw vriendje.'
'Dat is nep, dat weet je zelf ook wel!' Ze rolde met haar ogen. 'Dat is voor Suzie, meer niet. Bovendien vraag ik hem om me vandaag of morgen te dumpen.'
'Tot die tijd is hij officieel je vriendje, nep of niet. Dan moet je dit soort dingen weten.'
Toen sloeg hij de deur met een klap dicht. Het was maar goed dat haar moeder er niet was, die zou uit haar vel gesprongen zijn.
Ze zocht de sleutel van haar kluisje in haar tas en daardoor zag ze hem niet. Hij kon haar bovenarmen nog net beetgrijpen om te voorkomen dat ze viel en met een gilletje keek ze op. Jamie keek grijnzend terug. 'Isapisa! Goedemorgen.'
'Blijf je me nu zo noemen?'
'Voor altijd.'
Ze wurmde zich langs hem heen, maar hij hield haar arm nog steeds vast.
'Ik ben verbaasd om je hier te zien. Ik dacht dat het een grapje was om me op stang te jagen, net als dat tijdreizen. Wat doe je?' vroeg ze, terwijl hij een vinger tegen haar lippen tikte die ze wegduwde.
'Praat hier niet over in het openbaar.' Zijn ogen stonden boos en het blauw was kil, hard. 'Muren hebben oren.'
'Fietsen ook?'
Ze gebaarde wild om zich heen en daarbij stak ze een voorbijlopend meisje bijna de ogen uit. Het kind kon nog net wegduiken en wierp haar een vuile blik toe. 'Oeps, sorry!' riep ze
Het meisje leek het niet te horen en vluchtte weg, de fietsenstalling uit.
'Als dat zo is, dan is mijn fiets doof. Hij luistert nooit.'
'Misschien is hij Oost-Indisch doof, je fiets,' zei hij en hij keek haar serieus aan. 'Ik meen het, Isapisa. Je moet dit nooit meer zeggen op een openbare plek.'
Ze keek naar zijn hand, naar zijn pols die ze kon zien, omdat zijn mouw een stukje omhooggeschoven was en ze zag geen vlekje meer. Ze zag alleen de aders en een kleine lichtbruine moedervlek.
'Waar...' begon ze, maar hij schudde zijn hoofd en viste een klein glazen flesje uit zijn tas dat hij haar toestak.
Foundation.
Ze keek hem met grote ogen aan en mompelde zachtjes: 'Nu denkt iedereen dat ik verkering heb met iemand die niet uit de kast komt. Je hebt foundation in je rugzak.'
'Ik ben acteur,' zei hij met een schouderophalen en op een toon alsof dat alles verklaarde.'Soms heeft dat zijn voordelen. Je weet bijvoorbeeld hoe je oneffenheden moet laten verdwijnen. Smeer dat er maar op.'
Zwijgend smeerde ze de foundation uit tot de vlek zo goed als onzichtbaar was. Jamie had een donkerdere huid dan zij, dus er bleef een klein vlekje zichtbaar.
Hij bekeek het kritisch en schoof tenslotte haar mouw er overheen. 'Het moet zo maar. Je moet het wel erop blijven smeren, het blijft niet voor eeuwig zitten.'
Toen haalde hij een hand door zijn haar en haar blik werd automatisch getrokken door zijn pols die nu leeg was. Was het echt waar? Kon hij tijdreizen en had het maken met het vlekje op zijn pols? Als ze kon tijdreizen, waarom was er dan in vredesnaam nog niets gebeurd? Er was geen moment geweest dat het gebeurd kon zijn. Dat zou ze geweten hebben.
Tijdreizen. Zoiets kon in boeken, maar niet in het echte leven. Dat kon in haar favoriete boekenserie, De Edelsteentrilogie, maar zij was de heldin Gwendolyn Shepherd niet. Zij was gewoon Isa Hart met een gestoorde moeder, een dode vader en een stomme verliefdheid op haar stiefbroer.
Voor ze nog iets kon zeggen, werd er een arm om haar heen geslagen en rook ze Iris’ parfum. Als je dat luchtje rook, wist je dat Iris in de buurt was.
'En daar is Isa!' riep haar vriendin in haar oor en Isa gaf haar een zacht duwtje. 'Wie is hij? Is hij nieuw?' Ze herhaalde de vraag, terwijl ze Jamie aankeek en glimlachte.
Hij opende zijn mond, maar Isa was hem voor: 'Ja, hij is nieuw. Jamie, Iris. Iris, Jamie.'
'Ik dacht altijd dat iedereen me kende,' zei de jongen verward, 'maar dat is blijkbaar niet waar.'
Iris liet haar blik over hem heen glijden en vroeg toen: 'Zou ik je moeten kennen dan? Ben je de oude buurjongen van Isa of een bekend fotomodel? Een wereldberoemde DJ? Is je haar trouwens echt zo blond?'
Isa kreunde even uit schaamte voor het gedrag van haar vriendin. Iris dacht nooit na voor ze iets zei en ze kwam er altijd mee weg.
Iris was zo'n meisje dat populair was zonder het te merken en tegen iedereen aardig was. Alleen als ze te weinig chocolade op had, was ze gevaarlijk en moest je bij haar uit de buurt blijven. Carly en Isa waren veel minder bekend en alleen hun namen zeiden de mensen wat. Carly dankzij de schoolkrant en zijzelf door de paar schilderijen die in de school hingen.
’Mijn blonde haar is echt, er is niets geblondeerd aan. Anders zou je uitgroei moeten zien.'
'Een jongen die weet wat uitgroei is!'
'Ik weet ook wat foundation is,' zei hij grijnzend, terwijl hij haar aankeek.
Haar vriendin keek hem geschokt aan. 'Val je op mannen?'
'Iris!' riep ze geschokt, terwijl Jamie op hetzelfde moment 'Ik ben acteur' zei.
Ze grinnikte en keek de andere twee aan. 'Ik mag het wel vragen, toch? Mijn beste vriendin staat te praten met een jongen die meer weet van make-up dan ik en ziet er goed uit. Mijn beste vriendin die nooit met jongens omgaat.'
Toen maakte Jamie zich uit de voeten, mompelend dat hij zijn rooster nog op moest halen en dat was maar goed ook, want er kwam een woeste Carly aangestormd. Isa kon zich nog net beetgrijpen aan een paar fietsen, al vielen een paar anderen met een hels kabaal om en er werd om haar heen gegrinnikt.
'Ook een goedemorgen.'
'Wanneer wilde je me dit vertellen?' Carly zwaaide haar mobieltje heen en weer voor Isa's hoofd en sloeg haar bijna een blauw oog. Ze slikte, omdat ze een vermoeden had waar Carly het over had. Hier had ze op voorbereid moeten zijn, ze had haar vriendinnen in moeten lichten voor het online ging.
'Ik kan het uitleggen!'
'Laat me raden: Je dacht dat ik jaloers zou worden, omdat je een vriendje hebt.' Carly sloeg haar armen over elkaar en tikte op de grond. Iris' ogen werden groot en het was duidelijk dat ze een en een aan het optellen was.
'Die jongen van net...Jamie...'
'Als je het per se weten wilt: Jamie is mijn vriendje, ja.'
'WAT?!'
'Iris, Carly, doe alsjeblieft niet zo hysterisch.'
'Jamie Linners is beter bekend als Jamie Lines die Alec Zelsen speelt in...' las Carly voor van het schermpje van haar mobieltje.
'...Two Teeth,' stamelde Iris en ze leek witter te zijn geworden. 'Daar herkende ik hem van! Hij zit in die film.'
Ze hoopte dat de grond nu open zou gaan onder haar voeten, omdat ze er geen moment aan had gedacht dat haar vriendinnen er ook achter zouden komen. Normaal keken die twee niet eens op roddelsites en wisten ze niets van acteurs. Ze kreunde toen ze zich realiseerde dat Carly's zusje helemaal weg was van het boek en ongetwijfeld posters in haar kamertje had hangen.
'Je eerste vriendje!' gilde Iris.
'Tweede eigenlijk. Sam was de eerste,' probeerde ze zwakjes, maar daar namen de andere twee geen genoegen mee.
’Sam telt niet en trouwens: Hij is even oud als jij bent. Dit nieuwe vriendje is negentien, is bekend en heeft een sportauto. Ik heb nooit geweten dat je op zulke types viel,' zei Iris en ze fronste even, terwijl ze naar het schermpje van Carly's mobiel tuurde. 'Opscheppers.'
***
Dit is eigenlijk meer een tussenhoofdstuk, maar weglaten gaat niet. Dit is het eerste hoofdstuk dat ik tijdens Camp NaNoWriMo schreef dat afgelopen dinsdag begonnen is. Dit is niet extra overgelezen door iemand anders, dus er kunnen nog best foutjes in zitten. :-)
O, en De Edelsteentrilogie van Kerstin Gier is een bestaande serie en is supertof :-)