ေ႐ွ႕က စာသင္ေနေသာ Lee Teuk ေက်ာျပင္ကို
ေငးၾကည့္ေနရင္းမွ Oh Sehun ေယာင္ဝါးဝါးညည္း
သည္။
" ဘာေတြသင္ေနသလဲလို႔ ထေမးလိုက္ရင္လဲ
တစ္တန္းလံုးက ဝိုင္းၾကည့္ကုန္မွာစိုးလို႔ၿငိမ္ေနရတယ္၊
ဘယ္စာမ်က္ႏွာလွန္ထားရမလဲမသိဘူး… "
စာအုပ္ကို ဟိုဖက္ဒီဖက္လွန္ေနေသာ Sehunကို
Baekhyun မၾကည္ၾကည့္လွမ္းၾကည့္လိုက္မိ၏။
ဆရာေတြကမွ သူတို႔ဆိုရင္ေၾကာက္လြန္းလို႔ အၾကည့္
ခ်င္းေတာင္မဆံုတာကို သူက ထေမးခ်င္ေနေသးတယ္
လို႔… … …။
စာမ်က္ႏွာသိေတာ့လဲ စာလိုက္မွတ္တာမဟုတ္…
ေဆြးေငးေနေသာသူတစ္ေယာက္လို ျပတင္းေပါက္
အျပင္ဘက္ကို တေမ့တေမာေငးၾကည့္ေနရင္း…
ကမၻာႀကီးမွာ အေဆြးေတြနဲ႔ခ်ည္းျပည့္ေနေသာသူတစ္
ေယာက္လိုေနေနတာကိုမ်ား… … …။
" ေဟး… ဘယ္စာမ်က္ႏွာလဲ သိလား… "
Kaiကိုလွမ္းေမးေလသည္။
စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ၿပီးကာနီးမွ စာမ်က္ႏွာလွမ္းေမးေန
ေသာ အႏွီဂ်င္ကလည္အား Chanyeol မ်က္ေစာင္း
သာ လွမ္းထိုးလိုက္သည္။ အနည္းဆံုးေတာ့…ကိုယ္က
ဘယ္စာမ်က္ႏွာလဲဆိုတာသိေနေသးသည္ေလ…။
Kaiက သူ႔အားလွမ္းေမးလာေသာ Sehunကို
ခပ္ေစြေစြေစာင္းၾကည့္၏…။
ေခါင္းကုတ္ခ်င္တာလား…ရံုးခန္းသြားခ်င္တာလားမသိ
ေသာ အမူအရာတို႔ကို Kai ျပဳလုပ္လာၿပီး စကၠန္႔
အေတာ္ၾကာမွ ဝါးတားဝါးတားျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။
" အခုသင္ေနတာ ဘာဘာသာလဲ "
" ဘုရားသခင္! "
အက်ယ္ႀကီးထေအာ္လိုက္ေသာ Taoအသံေၾကာင့္
Lee Teuk ေနာက္တန္းကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။
ဂ်င္ကလည္ေတြမွန္းလည္းသိေရာ နာရီကိုတစ္ခ်က္လွမ္းရႈိး၏…။ ဟင့္အင္း… အခ်ိန္က
သူ႕ဘက္တြင္႐ွိမေနပါ။ အခုခ်ိန္ ဂ်င္ကလည္ေတြကို
ဆူေနရင္ သူ႔ကိုျပန္ေမႊဖို႔အခ်ိန္အနည္းငယ္ေတာ့
က်န္ေနေသးသည္ေၾကာင့္…ခ်က္ခ်င္းပင္ နားအူသြား
ေသာပံုစံႏွင့္ Taoအသံကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္
ပစ္လိုက္ရသည္… … …။
စာမ်က္ႏွာေမးလိုက္တာကို ဘာသာျပန္လာေမးေန
ေသာ Kaiထက္ေတာ့ သူကမွသာပါေသးသည္ဟု
Sehun ခပ္ခ်ီခ်ီေတြးပစ္လိုက္ကာ ေခါင္းသာခါျပၿပီး
ေနေတာ့ေနေတာ့ဟုသာ ေခ်ေတေတေျပာပစ္လိုက္
သည္…။
သိပ္မၾကာေသာမိနစ္ပိုင္းအတြင္းတြင္ အခ်ိန္ေျပာင္း
ေခါင္းေလာင္းသံကိုၾကားလိုက္ရေလ၏။
စာသင္ခ်ိန္ကတည္းက တစ္ခုခုေမးခ်င္ေနေသာပံုႏွင့္
ပါးစပ္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနေသာ Chenအမူအရာေၾကာင့္
အတန္းလည္းေျပာင္းေရာ… Sam Lee Teuk
တို႔ အတန္းထဲကထြက္ခ်သြားသည္မွာ လွစ္ခနဲပဲ…။
ဆရာလည္းထြက္… Sehunလည္း အတန္းေရွ႕
ခ်က္ခ်င္းေျပးေတာ့တာ…။
ဟုတ္တယ္ေလ…သူ ဒီစာေတြကို မ်က္စိထဲ တစ္စကၠန္႔
ေလးေတာင္ ထပ္မထားခ်င္ေတာ့ပါ…။
ဘယ္စာမ်က္ႏွာမွန္းမသိဘဲ စာသင္ေနရေသာအျဖစ္
ႀကီးကို ခံစားဖူးမွ နားလည္ပါမည္…။
(" အမယ္ " ~~~
ဂ်င္ကလည္ယပ္ေတာင္ေလးေတြ၏ တအံ့တၾသတသံ)
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက စာေတြကို အားႀကိဳးမာန္တက္
ဖ်က္ေနေသာOh Sehunအား အတန္းေရွွ႕တန္းက
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ နားမလည္ႏိုင္သလို
ၾကည့္ေနၾကသည္။ လက္ထဲက dusterေလးကို
သြားေတာ့မလုရဲပါဘူး… … …။
တရွဴးရွဴးတရွဲ႐ွွဲျဖစ္ေနေသာ Sehunက ဘာကို
အခဲမေၾကလို႔မေၾကေနမွန္းမသိ။
" ေမ့ေဆးေတြ…ေမ့ေဆးေတြ…
စာေတြက ငါ့အတြက္ေတာ့ ေမ့ေဆးေတြပဲ…၊
ေလာကႀကီးနဲ႔ တိခနဲခဏတာအဆက္အသြယ္ျပတ္သြား ေစႏိုင္တဲ႔အရာေတြ… "
Sehun ႏႈတ္ခမ္းထက္မွေနလည္း စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး
ေရရြတ္ေနေသးသည္။
" Samကလည္း ဘာလို႔အဲ႔သေလာက္ေတာင္ေရး
ထားသလဲမသိဘူး… စာသင္တာလား… ေက်ာက္သင္
ပုန္းေဆးျခယ္ထားတာလားကို မသဲကြဲဘူး…
ေရးလည္းေရးႏိုင္လိုက္တာေနာ္… "
ႏႈတ္ခမ္းတေထာ္ေထာ္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကဳတ္ကာ
ေျပာေနေသာ Sehun အမူအရာေၾကာင့္…
အတန္းေပါက္ဝတြင္ရပ္ကာ အတန္းထဲဝင္ရန္ျပင္ေန
ေသာ Siwon ခဏေၾကာင္အသြားသည္။
အဲ႔ဒါမွ ျပႆနာ… သူက ဒီေန႔မွ လက္ခ်ာအရွည္ႀကီး
ေရးေပးရန္ရွိေနသည္… … …။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေရးၿပီး ကုိယ့္ဟာကိုယ္ဖ်က္ႏိုင္ေတာင္
ဂ်င္ကလည္ေတြ၏ ပါးစပ္က ေၾကာက္ရသည္။
အခုေတာင္ Lee Teukကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေဆး
ျခယ္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္ၿပီ။ သူသာ အမ်ား
ႀကီးေရးလွ်င္ နံရံေဆးျခယ္သူအျဖစ္ ရာထူးမ်ားျမွင့္ေပး
လိုက္ၾကေလမည္လား… … …။
အေတြးပူတစ္ခ်က္ႏွင့္ နဖူးထိပ္တြင္ ေခြ်းစို႔လာသည္။
ေအာ္… သနားစရာSiwonေလးပါတကား…
စာသင္ရမွာေတာင္ ရင္ထဲသိမ့္ခနဲလႈပ္ရွားေနရသည္ဟု
Siwon မိမိအျဖစ္ကိုယ္မိမိ သနားစြာေခါင္းခါယမ္းမိ
သြားသည္။
ထိုအခိုက္…အတန္းေပါက္ဝတြင္ ရပ္ေနေသာ သူ႕ကို
Sehunက သတိထားမိသြားဟန္ႏွင့္ ေခါင္းေလး
တစ္ခ်က္ၫြတ္ျပလာၿပီး…
" ဝင္မွာလား sam "
" ေအာ္… အင္းအင္း… ဝင္ရမွာေပါ့…
မဝင္လို႔မွမရတာေနာ့… "
ကေယာင္ေျခာက္ျခားေျပာခ်င္တာေျပာကာ Siwon
အတန္းထဲဝင္လိုက္ရသည္…။
ေနာက္တန္းက ဂ်င္ကလည္ငါးေယာက္ကေတာ့
သူ႔ကို ၿပံဳးစိစိေလးေတြႏွင့္ၾကည့္ေနေလ၏…။
ကံတရားႀကီး…ကြ်န္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ…။
~°•~°• JGL Twelve °•~°•~
Kris ဦးေဆာင္ေသာ အခန္းတြင္ေတာ့ ဂ်င္ကလည္ေျခာက္ေယာက္ လြတ္လပ္ေရးရေနသည္။
အေၾကာင္းက… ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေကာင္းမႈႏွင့္
အတန္းဝင္ရမည့္ သခ်ၤာဆရာမက ေက်ာင္းတြင္းၿပိဳင္ပြဲကိစၥေတြစီစဥ္ေနရသည္ေၾကာင့္…အလုပ္ရႈပ္ မအားလပ္ကာ
အားကစားဆရာကပဲ တာဝန္ယူေနရသည္…။
ၾကည့္စရာရွိတာၾကည့္ထားဟူေသာ ခိုင္းေစမႈေအာက္
တြင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕ စာအုပ္အသီးသီး
ကို ဖြင့္ဖတ္၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။
ဂ်င္ကလည္ေျခာက္ေယာက္ကေတာ့ စားပြဲခံုေပၚက
ရွိသမွ်စာအုပ္ေတြကိုသိမ္းဆည္းကာ… တစ္ေယာက္
မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ထိုင္ၾကည့္ေနၾကသည္…။
မွန္၏… ဂ်င္ကလည္ေတြအတြက္ ၾကည့္စရာရွိတာဆို
သည္မွာ အခ်င္းခ်င္း၏မ်က္ႏွာေလးေတြပဲျဖစ္သည္။
Krisက စကားဝိုင္းကို ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ဦးေဆာင္
ေနေလ၏…။
" ငါ… မနက္ျဖန္ညေနေလာက္ အိမ္ကေခၚတဲ႔
မိသားစုထမင္းဝိုင္းကိုသြားတက္ရမယ္… "
" သြားတက္ရေအာင္ မိသားစုထမင္းဝိုင္းက ေကာင္းကင္ေပၚမွာလုပ္တာလား… "
အတည္ေမးတာလား… ရြဲ႕ေမးေလသလားမသိေသာ
Layက မ်က္ေတာင္ေလးေတြကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္
လုပ္ရင္း ေကာင္းကင္ေပၚကိုေတာင္ လက္ညွိဳးေလး
ေထာင္ျပထားေသးသည္…။
Kris သက္ျပင္းကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးခ်၏။
" ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အိပ္ေနစမ္းပါ…
ငါက ေကာင္းကင္ေပၚ ထမင္းတက္စားရေအာင္
ၿဂိဳလ္သားလား… "
ခပ္တည္တည္ေငါက္ငမ္းပစ္လိုက္ေတာ့ ရွိစုမဲ႔စုအတြင္း
အားနဲ႔ Lay မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။
" ဘယ္သိမလဲ…မင္းက galaxyရူး၊ ၿပီးေတာ့… supermanေတြ ဘာေတြေအာ္ထားေတာ့…
မင္းမိသားစုက မင္းအလိုမ်ားလိုက္ေပးထားၾကသလား
လို႔ေပါ့… "
" အလိုလိုက္ဖို႔ေနေနသာသာ… ငါ့ဦးေလးက
ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ…
မင္းတို႔ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံျခားကိုပညာေတာ္သင္
မသြားခ်င္ၾကဘူးလားတဲ႔၊ အနီးအနားမွာေနေနတာ
ဘယ္အခ်ိန္ေပၚလာမလဲဆိုၿပီး ရင္ထိတ္ေနရလို႔ဆိုပဲ "
" အမယ္မယ္… ငါတို႔ကိုပါ လူကုန္ကူးပစ္ဖို႔ေခ်ာင္းေန
ေသးတာ… "
Xiuminက မေက်မနပ္ ရန္စကားဆိုသည္။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကိုယ့္ပါးစပ္ေလးေတြနဲ႔ကိုယ္လိုက္ေမႊ
တာကို ပညာေတာ္သင္လႊတ္ခ်င္ေသးသည့္သူက
ေပၚလာေသးတယ္။
" မင္းဦးေလးကိုေျပာလိုက္… အဲ႔ပညာေတာ္သင္သြား
ဖို႔ေနေန… coffee ဆိုင္မွာ coffeeမွာရင္ေတာင္
စကားမေျပာတတ္တဲ႔သူေတြလို လက္ညွိဳးသံုးၿပီး
ေတာင္ထိုးျပ ေျမာက္ထိုးျပနဲ႔ မွာတာလို႔… … … "
Suho အေျပာကို Kris ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံသည္။
ထို႔ေနာက္… လိုရင္းကိုျပန္ဆက္၏…။
" ငါဆက္ေျပာဦးမယ္…ေသခ်ာနားေထာင္ေပးဦး
ငါ ထမင္းစားပြဲသြားရမွာဆိုေတာ့… ေသေသသပ္သပ္
ျဖစ္ေအာင္ နက္ကတိုင္ေတာ့တပ္သြားရမွာေလ…
အဲ႔ဒါ… ေရြးေပးၾကပါဦး… "
သူ႔ဂ်င္ကလည္ေတြ သူယံုၾကည္ရွာပါေသာ Yifanႀကီး
ပါတကား။
အားကစားဆရာ မျမင္ေအာင္ သူ႔ဖုန္းေလးကိုအသာ
ထုတ္ရင္း ေရြးခ်ယ္ရမည့္နက္ကတိုင္ႏွစ္ခုကို သူ႔လူေတြ
ကိုျပသည္…။
ဦးဆံုး… Lay လက္ထဲေရာက္သြား၏။
Lay က ဖုန္းကို အလ်ားလိုက္ထားလိုက္၊ ေထာင္ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္းအလုပ္ရႈပ္
ေနသည္။ နက္ကတိုင္အေရာင္ေရြးတာ အဲ႔သေလာက္
ၾကည့္စရာလိုသလားဟု Kris ေတြးေနခိုက္…
မေျပာမဆို ဖုန္းေလးကို ၾကမ္းျပင္ေပၚလႊင့္ပစ္လိုက္
သည္။
အတန္းထဲ တစ္စံုတစ္ရာက်သြားသံေၾကာင့္
ေရွ႕တန္းမွာထိုင္ကာ စာအုပ္ဖတ္ေနေသာ အားကစား
ဆရာ သူတို႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္လာ၏…။
Kris ဖုန္းေလးကို သတိမထားမိေအာင္အျမန္ေကာက္
လိုက္ရရင္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရယ္ျပလိုက္ရသည္။
Layကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါေတာ့ သူ မဟုတ္သည့္
အတိုင္း ခံုေပၚေမွာက္အိပ္ေန၏။
က်န္ေသာသူေတြလည္း ဘာထူးတာက်…
Suhoက ဘယ္အခ်ိန္က စာအုပ္တစ္အုပ္ကို
ေကာက္ခါငင္ကာ ထုတ္လိုက္သည္မသိ…
ေျပာင္းျပန္ႀကီးႏွင့္ စိတ္ပါဝင္စားစြာဖတ္ဟန္ေဆာင္ေန
သည္။ Xiuminကေတာ့ ေဖာင္တိန္ေလးတစ္ေခ်ာင္း
ႏွင့္ တစ္စံုတစ္ရာကို စိတ္ပါဝင္စားစြာဆြဲေနဟန္ျပ၏။
တကယ္က… ခံုေပၚမွာ ဟိုဒီျခစ္ေနျခင္းပင္။
စာအုပ္ကမရွိ… … … ။
Luhanကေတာ့ text bookေတြကို ခံုေပၚအကုန္
တင္ကာ ညီေအာင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ေျပာင္းထပ္ေန
သည္…။
ေနပါဦး… ဘာလို႔အဲ႔သေလာက္ စာအုပ္ေတြမ်ားေနရ
တာတုန္း။ အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္မွ… ကိုယ့္စာအုပ္
ေတြကိုပါ ဆြဲယူၿပီး ထပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္…။
ေအာ္… သူက်လြတ္ေစ၊ကိုယ့္က် ကြ်တ္ေစေပါ့…။
D.O.က အခုမွ အတန္းထဲေရာက္လာေသာ စံျပ
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ မသိနားမလည္သည့္
ဟန္ေလးႏွင့္ မ်က္ဝန္းမ်ားကို မဆိုသေလာက္ေလး
ပိုျပဴးထားကာ… " မင္းလြတ္က်သြားတာလား " တဲ႔။
ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ရိုးရိုးသားသားေလးေမးလာရွာ
တာ…။ ခုန… Lay…ဖုန္းကို လႊင့္ပစ္လိုက္တုန္းက
သူ႔စားပြဲေပၚအရင္က်တာကို လက္နဲ႔ပုတ္ထုတ္ပစ္လိုက္
တာက ကမ႓ာ့ခ်န္ပီယံဂိုးဖမ္းသမားေတြေတာင္
သူ႕ေလာက္ ပုတ္ထုတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး…။
အခုမွ… စာလုပ္ရာက လန္႔ျဖန္႔ႏိုးလာတဲ႔သူတစ္
ေယာက္လို ဟန္ေဆာင္ျပေနေသးသည္…။
Kris အားလံုးကို မ်က္ေမွာင္လိုက္ၾကဳတ္ၿပီးၾကည့္ေန
ၿပီးမွ ဆရာလည္းလြတ္ေရာ…Lay လက္ေမာင္းကို
ဆြဲဆိတ္ပစ္လိုက္သည္။
ရိုက္ရင္အသံထြက္မွာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့
ကိုယ္လည္း လည္ပါတယ္… … …။
Lay ခမ်ာလည္း နာက်င္သြားတဲ႔ လက္ေမာင္းေလး
ကို ပြတ္ေခ်ေခ်ေနရင္း ခပ္တိုးတိုးလွမ္းဆဲသည္။
သူ႔ကို အေစာပိုင္းက အေကာင္းမေျပာထားသည့္
အတြက္ အျမင္ကတ္ပုဒ္မျဖင့္ ဖုန္းကိုလႊင့္ပစ္လိုက္ျခင္း
ျဖစ္သည္… … …။
ထိုသို႔ Lay ႏွင့္ Kris ေလးေလးနက္နက္ စစ္တိုက္
ေနတုန္း…Luhanက ဖုန္းကိုလွမ္းေတာင္းသည္။
ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လားမသိ…၊ သို႔ေသာ္ မေပးမျခင္း
ငွက္ေတြ အေတာင္ပံခတ္သလို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ၿပီး
ေတာင္းေနေသာ Luhanကို ၾကည့္ရင္း မ်က္စိေနာက္လာသည္ေၾကာင့္… Kris ဖုန္းကို
လွမ္းေပးလိုက္ရသည္…။
Luhanက Layတုန္းကလိုေတာ့ ဖုန္းကို ဒီဂရီေတြ
လွည့္ၿပီး ၾကည့္မေနပါ။
ေရြးထားေသာ နက္ကတုိင္ႏွစ္ခုကို ဟိုပံုၾကည့္လိုက္
ဒီပံုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို လက္မီးထြက္
မတတ္ပြတ္ေနသည္…။
အာလာဒင္ေတာင္ သူ႔မီးခြက္သူ Luhanေလာက္
ပြတ္မွာမဟုတ္ဘူးဟု Kris ေတြးမိေတြးရာ
ေတြးပစ္လိုက္မိေသးသည္။
ပြတ္လို႔ရတာ အားရေက်နပ္ၿပီဆိုမွ ဖုန္းကိုလွမ္းေပး
ေလ၏။ Luhanမ်က္ႏွာအရိပ္အေယာင္ၾကည့္ရတာ
သိပ္ကို ေက်နပ္အားရေနသည့္အေနအထားမို႔…
Kris ေမွ်ာ္ကိုးကာ ေမးလိုက္မိပါ၏…။
" ဘယ္အေရာင္ပိုလိုက္ေလာက္လဲ Luhan… "
အေျဖတစ္ခုကို ေသခ်ာပိုင္ႏိုင္စြာရွာေတြ႕ထားေသာ
သူတစ္ေယာက္လို… Luhan ခပ္ဝံ႔ဝံ႔ၿပံဳးသည္။
" ငါၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ Krisရ… "
" အြန္း… "
" မင္းက ဘာစတိုင္လ္ဝတ္ဝတ္ ၾကည့္ေကာင္းတဲ႔သူ
ေလ…၊ အဝတ္အစားက မင္းကိုေပၚလြင္ေစတာမဟုတ္
ဘဲ မင္းက အဝတ္အစားကိုေပၚလြင္ေစတဲ႔အမ်ိဳးအစား
မလား… "
Luhan ကို အျမင္ရွိတယ္ဆိုေသာအၾကည့္ျဖင့္
Kris ရက္ရက္ေရာေရာကို ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္…။
Luhan ေရွ႕ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ သူ႔စာအုပ္ေတြ
ကို Luhanအား ေပးပစ္လိုက္ရမည္လားဟုေတြး
လိုက္မိေပမယ့္… စာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးလွ်င္
သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ေတြကို ဓားႏွင့္ကိုျဖတ္ေတာက္
ခုတ္ပစ္လိုက္ပါမည္ဟု အခ်င္းခ်င္းေၾကညာသေဘာတူ
ခ်က္လုပ္ထားေသာ ဂ်င္ကလည္စည္းမ်ဥ္းေတြေၾကာင့္
Kris ကိုယ့္အေတြးကို ကန္႔ကြက္လိုက္ရေလသည္…။
" အဲ့ေတာ့… ဘယ္တစ္ခုပိုမိုက္လဲ… "
" ႏွစ္ခုလံုးမိုက္တယ္ကြ…
ႏွစ္ခုလံုးတပ္သြားကြာ… "
" ဟာ!!! ႏွစ္ခုလံုးတပ္သြားရေအာင္ အရူးမို႔လို႔လား၊
နက္ကတိုင္ႏွစ္ခုတပ္တာ ျမင္ဖူးလား… "
Kris စိတ္တိုစြာ ထေအာ္သည္။ အေကာင္းေျပာမည္
မွတ္ေနတာကို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နက္ကတိုင္ကို
ႏွစ္ခုတပ္ပါလားတဲ့… … …။
စိတ္လြတ္စြာေအာ္လိုက္ေသာအသံေၾကာင့္ အားကစား
ဆရာက ဒုတိယအႀကိမ္လွမ္းၾကည့္လာျပန္သည္။
ဒုတိယတစ္ေခါက္တြင္ေတာ့ သတိေပးသလို နာမည္
ေခၚလိုက္ၿပီး အတန္းအျပင္ထြက္ခ်င္လို႔လားဟု
ေမးလာေလ၏…။
Luhanက ရုတ္ျခည္း ေရွ႕ဘက္ကိုျပန္လွည့္လို႔မရ
ေသာအခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚသူ႕လက္ညွိုဳးေလးတင္ကာ
"Shuu…တိုုးတိုးေနေလကြာ" တဲ႔။
မသိလွ်င္ Kris ဆူညံေနလို႔ လွည့္အသိေပးေနတဲ့
အထာနဲ႔… … …။
တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ၾကသည့္ သူ႔လူေတြေၾကာင့္
Krisတစ္ေယာက္ ႀကံရာမရျဖစ္ကာ ေနာက္ဆံုးေတာ့
ေရွ႕တန္းမွ အားကစားဆရာကိုပဲ ႐ႈတည္တည္ၾကည့္ၿပီး
မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္ေတာ့သည္…။
အားကစားဆရာက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနၿပီးမွ
မေလးမစားလုပ္ရပါသည္လားဟုဆိုကာ ထေအာ္ေတာ့
သည္… … …။
" သြား… အခန္းအျပင္ထြက္ေန!!! "
အတန္းထဲက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအကုန္
လန္႔ကုန္ၾကသည္…။ ဂ်င္ကလည္ငါးေယာက္ကလည္း
Krisကို "မင္းေတာ့သြားၿပီ" ဟူေသာအၾကည့္ေတြ
ေဖာ္က်ဴးလာရင္းၾကည့္လာၾက၏… … …။
ထြက္ဆိုေတာ့လည္းထြက္ရတာေပါ့ဟုဆိုကာ
Kris ထြက္ေပးလာလိုက္ပါသည္။ ဆရာေျပာစကား
နားေထာင္တာ အျပစ္မွမျဖစ္တာေလေနာ့… ။
သို႔ေပမယ့္… Krisစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အ႐ိုးသားခံ
မ်က္ဝန္းေလးေတြႏွင့္ ၿငိမ္ကုပ္ေနၾကေသာ သူ႔လူေတြ
သူ ဂုတ္ခ်ိဳးသတ္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္
ေပၚေနေလသည္…။
သူမ်ားေတြကိုမေျပာႏွင့္ အခ်င္းခ်င္းကိုပင္ ျပႆနာ တစ္ေထာႀကီးေပးတတ္ေသာ ဂ်င္ကလည္ဆယ့္ႏွစ္
ေယာက္အား… အတန္းထဲက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား
ေတြ လက္လန္ကုန္ၾကသကဲ႔သို႔… ပို၍လည္းအံ့ၾသမိ
ကုန္ၾကသည္…။
~°•~°• JGL Twelve °•~°•~
~ဆက္ရန္~
---25.5.2018Fri---