Carl's POV
Si Jessy. Ang daming nagbago sa kanya. From Prague, I moved toAmsterdam dahil may nakabigay sa kanila ng clue na nag stay ako dun. I forgot that Ren's family have a lot of connections in Prague, too bad that place was amazing and looks like Disneyland.
So I need to moved to Amsterdam. It's not a bad place at all. Namuhay ako bilang isang simpleng individual. Nagtrabaho ng kung anu-ano para lang mabuhay. Nagtago sa pamilya ko. Pinagkaitan ko ang sarili ko maging masaya. Pinagkaitan ko ang sarili ko makita ang mga taong mahahalaga sa buhay ko.
Nagtagpo ang mata nilang dalawa. Pero hindi sila magkakilala ni Jessy. Ano bang nangyayari? Ano bang nangyari sa loob ng tatlong taon?
Agad naman ako pumiglas sa hawak ni Ayu saken. Bakit parang wala na yung dating Jessy? Oo, mas gumanda na siya ngayon, mahaba na ang buhok pero yung ngiti niya di na umaabot sa mata niya.
"Jessy .." nalipat naman ang tingin ko kay Matthew. Bakit parang iba na rin ang Matthew kaharap ko? Napatingin siya kay Jessy, pero yung mata niya di na tulad ng dati. Puno ito ng inis.... At tanong?
Ang daming nagbago. Kasalanan ko 'tong lahat. Hindi ko maiwasan na sisihin ang sarili ko. Bakit nauwi ang ganito sa lahat?
"Carl?" sinuri niya naman kung ako ba talaga ito. Nakalapit na siya saken. Gusto ko tumakbo ulit. Pero mas pinili ng isip ko manatili. I miss them. Ang haba ng 3years. Mag isa ko lang sa loob ng mahabang tatlong taon.
"What now? Magkakilala ba kayo? Ganyan ba lahat ng kakilala mo? They are...so rude!!" agad naman niya tinago sa likod niya ang babae. Nakita ko sa mata ni Jessy na nabigla siya.
Sasagutin ko sana siya nang agad naman humarap si Ayu sa kanya. "Oh my mr. Wala kang karapatang pagtaasan ng boses si Ate jessy ha! Sino ka para ganyanin mo siya ha? bastos neto ha."
"You know what... stop pretending as if you know me. Because you guys make it even more confusing. Who are you really?!" sabay turo naman niya kay Jessy. Kinakabahan ako sa inaasal ni Matthew. Kung Cold siya dati, mas tumindi ito. Napaka cold niya saming lahat. Bakit ba siya nagkakaganyan? Inisip ko ang scenerio. Ang tagal kong nawala, wala talaga akong balita sa kanilang lahat.
Possible kaya nawala ang memorya ni Matthew? Sino nga ulit siya? Kaya ba nandito si Jessy? Kaya ba parang nagpapanggap na hindi apektado si Jessy sa BAGONG babae sa buhay ni Matt?
"jessy?" tiningnan ko siya na sobrang dami kong tanong pero wala akong karapatan dahil ang dami ko ring kasalanan sa kanya. Ako nanaman ba ang may dahilan kung bakit nauwi sa ganito ang lahat?
Patago siyang umiling gumuhit ang malungkot na ngiti sa labi niya. "Sorry Navin. Hehe kaibigan ko pala si Carl." agad naman ako nilapitan ni Jessy and cling her arms with me.
"it's been too long na friendship! 3 years na rin tayo hindi nag kita ha." patago niya akong kinurot sa braso. She's secretly telling me to shut up and follow her lead. Tumango nalang ako.
"I have enough of this. Jessy...carl.. Ayu. Whoever you are. Whenever we meet again please pretend we don't know each other. " sabi ni Matthew. For real? How can he manage to be fine all these years?
Did he really gave up? So all along, mag isa nalang ni Jessy. Hinila ni Matthew ang babae sa likod niya at naglakad palayo. Pipigilan ko sana siya pero agad naman ako hinawakan ni Jessy sabay iling ni Jessy.
"Jessy, bakit mo hinayaang gawin yun ni Matt? Ano ba? Sinasaktan ka ba niya huh?!" i want to burst out. My head is aching at nanlalabo ang mata ko.
"Carl... Please calm down. But...he's not Matthew, anymore." nanginginig ang buong katawan ko. Damn it. Not now. Nag flashback lahat ng ginawa ng pamilya ko, ang pagkamatay ni Alvin, ang pag iwan ko sa kaibigan at pamilya ko, at pag iwan ni Ate kay Nathan.
Dumilim ang paligid ko.
"CARL!!!!"
***
I woke up and staring at the white ceiling. It's still blurry. Where am I?
Naririnig ko ang mga boses ng isang lalake at babae.
"Thank you doc." the voice is familiar.
"OMG!! ATE JESSY, gising na siya!!" parang nabingi naman ako. Nakaharap siya saken. At sobrang lapit ng mukha niya sa mukha ko. Agad ko naman tinulak palayo ang mukha niya.
"ARAY!! sira kaba? Bakit ka nanunulak ng mukha?" sabay pout niya. Naiirita ako sa maingay na payatot na to.
"Carl! Gising kana. Nahimatay ka kanina. Gutom kaba? Pagod kaba?" hindi ako sumagot. Agad ako tumayo.
"Saan ka pupunta? Humiga ka muna! Magpalakas ka muna. " pigil niya naman.
"babayaran ko lang ang hospital bill. Aalis na ako." malamig na sabi ko sa kanila.
"Carl..." tiningnan ko si Jessy. Ibang iba na talaga siya. Hindi na siya katulad ng dati. At kasalanan ko to.
"Please lang Jessy, hayaan mo lang ako. Iwan mo nalang ako." pakiusap ko naman sa kanya. Gusto ko maiyak sa sobrang guilty. Pero wala na ako maiyak, dahil sa sobrang sakit ng naramdaman ko dati. Pero shet, hanggang ngayon ang sakit sakit parin pala.
"Carl... Tama na please. Tama na yung tatlong taon. Nahanap kana namin, sa tingin mo hahayaan kitang malayo ulit?"
Tiningnan niya ako. Parang nabuhusan ako ng malamig na tubig. Ang dating over confident na Carl Maven, parang isang basura ngayon. Pasimple kong inayos ang magulo kong buhok.
"bakit ka naman nagpahaba ng buhok? Bet mo pala ang may balbas? At yung sense of fashion mo, palaus na rin." wala na akong budget bumili ng mamahaling damit. At pinili ko rin ipahaba ang buhok at magpabalbas para hindi masyadong lamigin dahil maninipis lang ang damit ko.
"Bumalik kana Carl. Sabay tayong uuwi." hinawakan niya naman ang kamay ko.
Wala akong masagot. Tatlong taon ko hinahanap hanap ang ganito. Yung pahalagahan ako. Yung may mag aalala saken.
"I want to. But... I can't." naluluha kong sabi sa kanya. "please Jessy, please.. Hayaan mo muna ako. Babalik naman ako, kapag handa na ako."
"Carl naman.."
"Please Jessy. Please." dahan dahan kong inalis ang kamay niya sa pulso ko. Nag lakad ako palayo sa kanila.
****
Nakarating na ako sa magulong apartment ko. Puno ito ng bote ng alak. Tatlong taon, binalewala ko ang buhay ko. Ang baho na pala ng kwarto ko. Pinagpagan ko ang kama ko,it's dusty. Humarap ako sa salamin.
"What have you done, Carl?" hinawakan ko ang mukha ko. Parang tumanda ako at di nababagay sa edad ko. Sobrang payat ko narin.
Wala naman akong sakit pero mukhang meron. Damn it. Parang di ako anak ng mayaman. Where's the Only Son of Mr. Carlo Maven?
Ngayon isang utos lang sinusunod ko nalang para may panglaman tiyan. Nagliligpit ng basura ng iba. Nagpapasalamat sa nagmamagandang loob na tulungan ako. Shit. Dati rati ang taas taas ng tingin ko sa sarili ko. Pero eto ako ngayon, sobrang diin na diin na sa putik.
Tumigil sa pag aaral, hinayaan ang buhay, binalewala ang yaman, at piniling magmukmok sa banyagang lugar.
"this is your punishment. Why? Because, you're glad your mom is alive so fvcking happy that she made it but you can't face your friends because of what your dad did. Ano ba talaga ang dapat Carl? Kapalan ang mukha ko at harapin sila? O habang buhay ka mamuhay ng ganito?"
Sinuntok ko ang salamin. Dumurugo ang kamay ko pero wala na akong maramdam na sakit. Kinuha ko ang bubog sa sahig. Tinaas ang sleeves ng damit ko at cut my forearm using the broken glass.
Fvxk. Now I can feel pain. So I'm still alive. Hinayaan ko naman dumugo ito. Hindi naman ako basta basta mamatay sa mababaw na sugat.
I wounded their lives deeper than this and left a disgusting scar on their hearts.
At wala pa akong karapatan mamatay. Call me crazy, because I know I am now.
Crazy because I feel happy that my mom is well and alive, sad that I destroyed the friendship we've built for a long time.
Ironic isn't? Because I can't figure out my emotions anymore.
****
Ayu's POV
"ate Jessy, sino ba ang matandang yun? Kilala mo pala siya?" nagtinginan naman si Dani at Ate Jessy.
"hmmm. Isa siya sa kaibigan namin. Hehe." hindi ko kasi siya nakita noon. Pero sabi nila barkada nila ito. Curious na curious ako sa lalakeng yun. Para bang may saltik siya. At oo nga kaibigan niya rin sina ate Jessy, may picture kasi ang Lito na yun nina ate Jessy at ibang barkada neto. Di ko lang masyado nahanap kung nasan siya sa group picture na yun. Tsk. Tanga ko talaga.
"pero, anong ginagawa niya dito? Diba, dapat magkasama kayo? Batchmates?" hindi ko napigilang sunod sunod mag tanong.
"Mahabang storya Ayu. Basta kaibigan siya ni Matthew. " as in? Hindi ko alam ano ang drama ng isang yun.
Pero... Nararamdaman ko na para bang ang gulo ng laman ng isip niya. Kung kaibigan siya nina Kuya Matt, sana hindi na siya lumayo. Bakit siya lumayo?
Gusto ko siya makilala ng lubos. Para bang may nagsasabi saken na kailangan nya ng tulong. Ngayon lang rin ako nagkainterest sa isang kaibigan ni Ate Jessy, mababait naman sina kuya Than at Ren, pero ibang iba ang aura nila. Para bang it speaks Power. Pero yung si Lito, parang ang dungis niya. Joke!! Ayaw ko mag judge dahil mahirap lang ako, pero feeling ko magkamundo kame. Mundo ng hindi ganun kayaman. Parang magkamundo kame... Dahil parang pareho kameng malungkot at naguguluhan.
Hindi ko kayang makihalubilo sa mga mayayamang tao, ewan ko allergic ako. Idol ko nga ito si Ate Jessy dahil yakang yaka niya ang dalawang yamanin na barkada niya. Iba talaga si Ate, matalino,mabait, matiyaga..kaya ayan asensado sa buhay.
***
Jackie's POV
Navin's keeps on pacing. Naguguluhan ako dahil sige lang siya lakad ng lakad habang sinasabunutan ang buhok niya.
Alam ko kapag ganyan ay naiinis siya...at may gusto siyang sabihin pero hindi niya alam paano ito simulan.
"Navin, calm down. Why are you acting like that? Did you get mad because of what that guy said to us?" di ko rin alam pero kung maka asta ang lalakeng yun para bang kilala niya si Navin.
Maging ako naguluhan. Bakit unti unting maraming nakakakilala sa kanya? Pero kahit isa wala siyang kilala dito? At iba ang pangalang binabanggit nila....
"Matthew?" mahinang bigkas ko. At natigilan siya sa paglalakad.
"fvxk Jackie, please don't mention that name to me. I feel uneasy, uncomfortable...confuse." naguguluhang pakiusap niya naman saken.
"pero Navin, mukhang kilala ka nila. Baka naman sila ang makakatulong sayo para maalala mo ang nakaraan mo." hinawakan ko naman ang kamay niya. Pero agad niya naman inalis ito.
"NO!!" nagulat ako sa pag sigaw niya. Para bang nasasaktan siya. "I...I'm sorry. But I don't know what I feel. I'm so confuse. Para bang ang sakit sakit kapag nakikita ko sila... Siya! Yung babaeng yun. Parang sobrang sumasakit ang ulo ko Jackie, any moment mag burst out ako sa sobrang sakit at sobrang bigat ng nararamdaman ko sa kanila. I feel like... I feel like I did or they did something to me that I can't remember. Fvck fvxk fvxk." ginulo niya lalo ang buhok niya. Ngayon ko lang siya nakitang nagkaganito. Agad ko siya nilapitan at niyakap ng mahigpit. Sobrang tense ng katawan niya.
Ano ba ang nakaraan mo Navin? Sa tuwing tinatanong ko rin si Tito Terrence, wala naman siya nababanggit na espesyal. Pero sa pinapakita ni Navin, meron siyang alaala na sobrang naapektuhan siya ng ganito.
"Shhhh. It's okay. Breath in..breath out. Huwag natin pilitin. Kung nasasaktan ka, tigilan natin. Okay?" dahan dahan siyang tumango habang yakap yakap ko siya.
Sa totoo lang gusto ko siya makilala ng lubusan. Oo, kilala ko ang Navin ngayon, pero ano nga ba siya dati? Gusto ko ibigay ang buong ako pero paano kung may mga tanong rin siya sa sarili niya? Paano ko siya makilala ng lubusan? Dapat kilala namin ang bawat isa.
"Sorry Jackie.. I shouted at you. I didn't mean to. Please...forgive me." kumalas siya sa yakap ko at tiningnan ako sa mata.
Umiling naman ako. "you don't need to ask for my forgiveness. I understand. Mahirap talaga ang kondisyon mo Navin."
"sorry dinala kita dito sa Amsterdam. Gusto ko lang malaman mo ang buong rason kung bakit..." umupo naman kame sa sahig habang magkaharap kameng dalawa.
"There's this Ren guy who keeps bothering my head. Telling me that he knows me well and when I have questions he can give me answers. So I decided to come here and think about his offer. I really do want to know my past. Hindi ko nga alam kung nagtitiwala ako sa sinasabi ni Dad. Para bang kulang Jackie. Gusto ko makilala ang tunay na ako. Gusto ko makilala pa ang sarili ko. Dahil ayaw kong maging unfair sayo. You told me all about your past and yourself. Pero wala ako maikwento sayo because of my stupid head. "
"Navin... Alam ko naman na sinusubukan mo. Pero wala tayong magawa. At totoo nga gusto ko talaga malaman mo ang dating ikaw. Pero nararamdaman ko naman sayo na totoo ka rin talaga saken eh. Ikaw si Navin Aaron Armani, ang lalakeng mahal ko at mahal ako. Sa ngayon, sapat na yun saken. At kung nasasaktan ka sa paghahanap ng dating ikaw, ayos lang naman saken ang ganito. Kung anong meron satin ngayon."
Nakatingin lang siya saken na para ako nalang ang natitirang tao sa mundo.
"I..I'm sorry. Dapat magalit ka. Dinala kita dito dahil gusto ko lang makapag isip kung itutuloy ko ba ang plano ko para alamin ang nakaraan, pero trust me dinala rin kita dito for our first anniversary Jackie. It's just.... Naguguluhan ako. Ang dami kong tanong..pero wala namang nakakasagot. Bakit ganito?"
"Navin, gusto mo ba talaga malaman ang nakaraan mo?"hinarap ko naman ang mukha niya saken at tiningnan ang mga mata niyang naguguluhan.
"I...I don't know. "
"Sa tingin ko kasi Oo. Nasasaktan ka, pero hindi mo alam kung bakit. Habang buhay ka maghahanap ng mga sagot sa mga tanong mo Navin. Let's face this, whatever the outcome let find your past together. Nang sa ganun yung tanong at bigat sa dibdib mo matanggal na natin ng tuluyan. What do you say about this?"
"Ja--Jackie I'm scared." pag amin niya saken. Ngayon ko lang siya nakitang nanliit sa sarili niya.
"Scared of what?"
"Scared that I'll lose myself?" I chuckled. Umiling naman ako sa kanya. "No no.. You will not lose yourself, but you will discover more about yourself. At oo Navin, alam ko bakit ka nag imbinta bigla mag out of the country. Naguguluhan ka at gusto mo mag chill out. Kahit anong gawin mo Navin, susuportahan kita. Basta tandaan mo nandito lang ako sa tabi mo. Always. Kahit sino kapa."
With that, he sealed my lips with his. Mas natatakot ako sa lahat ng 'to, pero kailangan niya buuin ang sarili niya.
Sana walang magbabago.
AN: mag uupdate lang ako guys, pero hindi madalas. Hehe. Sobrang busy na kasi ako. Sorry talaga.