Sinusuklay ko ang buhok ko na ngayon ay may highlights ng brown sa bandang likod katabi ang ilang buhok ko na may kulay pula. It's been three weeks and three days since we went here. The three girls already found out who they really are. And still me... I don't know who am I?
I still have four days to know if ever I have a powers. Ugh! Really Yvon, nakikipowers ka na ngayon?
Kahapon ako nagising, sinabi nila na si Ashton ang dahilan kung bakit nandito padin ako. Si Axelle ang dahilan kung bakit namatay ako pero siya din ang dahilan kung bakit ako nabuhay ulit. I want to thank Ashton, lalo na nalaman ko na siya ang dahilan kung bakit ako nabuhay pagkatapos ng mangyari nung Duel Battle namin ni Arami Hikaru. Siya pala ang nagligtas saakin nung mamatay na ako... o namatay na ako noong pagkatapos nung Duel battle?
Siya din ang nagligtas saakin nung halos patayin na ako ni Arami Hikaru gamit ang mga sanga na sumakal saakin.
He saved my life twice.
I badly want to talk to him but I didn't have the chance. Simula ng magising ako kahapon hindi ko siya makita. Hindi daw alam ni Cass, kahit nga sila Via at Mia. Ang mga lalaki naman halatang alam pero ayaw lang saakin sabihin.
Natigil ako sa pag-iisip ng may pumasok sa kwarto.
"Hey," pag-uumpisa ni Axelle, umupo siya sa katapat kong kama.
Tinigil ko ang pagsususklay ng buhok. Hinintay ko ang sasabihin niya.
"I want to apologize for almost killing you, I mean... for killing you."
"It's not your fault to lost control. You already apologize before our battle began, but also I want to thank you for saving my life."
He smiled genuinely, "O god knows how I hate myself, but thanks for accepting my apology."
"Level ano ka na?" I asked him, making conversation.
"Level nine, alam mo ba kung gaano kahirap makatungtong sa stage na 'yon? Pero dahil sa nangyari sayo talagang binuhos ko ang lahat para magawa iyon."
"Isang level na lang makakabalik ka na ng safe sa academy," ipinagpatuloy ko ang pagsusuklay.
"Kami na nga lang ni Airos ang nagsasanay hanggang ngayon. Kahapon natapos ni Mizu ang level ten. Si Ash naman nung isang araw pa," natigil siya bigla ng nabanggit ang pangalan ni Ashton.
"Where is he Axelle?" seryosong tanong ko.
"I can't tell you right now Yvon, ang importante matapos mo muna ang pagpapalabas ng powers mo. Galingan mo..." he's smiling saka tumayo, "Good luck!"
"Thanks," I said, pinanood siyang maglakad palabas ng kwarto.
Ngayong araw na 'to ay susubukan ko ulit maipalabas ang kapangyarihan ko kung meron man. Sinigurado na ni Lolo Alejandro na magiging safe na ako.
"Gem..."
Isang tao lang sa mundo na 'to ang tumatawag saakin niyan. Inangat ko ang tingin sa kanya.
"Mizu."
Umupo siya sa kamang inuupuan ni Axelle kanina.
"Kamusta na ang pakiramdam mo?"
"Well fine, thank you for asking."
"Actually that's not what I came here for. Well I do want to know if you're fine but I want to say something," nahihiya siyang ngumiti.
"What is it?"
"When the moment you died, I was there... standing and feeling useless."
"You're not useless Mizu, why do you felt that way?"
"Yes I am Yvon, when it comes being in the same place with Ash."
"There's no competition here," kumunot ang noo ko sa mga sinasabi niya.
Where is this going?
"Yes there's no competition, because I already knew who's the guy you want at the very first."
"Mizu---"
"Let me finish Yvon, you don't have any idea how I have this worst strength just to talk to you about this."
I nodded, letting him to continue.
"The moment you died and I have nothing to do, but Ash was there to saved your life. That moment... I realize he's better with you. He always does. I told myself that time, if ever I have the chance again to tell you about my feelings in a proper way I would grab that chance."
Why do I feel that this is some kind of goodbye?
"The first time I saw you three years ago. I was seventeen that time, I'm attracted to Gem. Humanga ako kung paano ka makipaglaban sa loob ng battlefield. Who's this cool girl? Iyon ang unang pumasok sa utak ko. Bago lang kasi ako non sa underground dahil nanggaling ako sa London. Halos lahat kilala ka kaya nalaman ko agad kung ano ang code name mo. You're Gem, the Mafia Princess. Simula non inalam ko lahat ng tungkol kay Gem. Lahat ng nakalaban mo, lahat ng panalo mo sa event sa underground, kung kelan ka nag-umpisang maglaro sa Battlefield Arena at kung ano ano pa. Lahat ng laban mo pinanonood ko, at sa bawat laban na 'yon hindi ko napuna... I'm falling to the famous Gem. Then last year, nung unang beses mo akong napansin, nung panahon na tinulungan mo ako, at nung panahon na nalaman ko kung sino ka. I fall deeply. Pero nung mawala ka na sa mga laban sa underground at hindi na kita mahanap, parang nadudurog ang puso ko. Corny pero iyon ang totoo. Pinabalik ako ng hari dito ng parang nawala ang kalahating mundo ko. Pero sa pagkakataon nga namang pinagtagpo tayo ulit. Nakita kita kung saan kinakailangan kitang iligtas, that's the worst. Hindi kita nailigtas, at nalaman ko ngayon na si Ash ang gumawa ng bagay na dapat ako yung gumawa. Pero ng nakaligtas ka sobrang saya ko at dumating na sa puntong nakakasama na kita bilang Yvon, doon tumatak sa isip ko... na mas nahulog ako kay Yvon kesa kay Gem. I love you Yvon, but sometimes in the battle we need to give up. Ash is better for you Yvon, " then he's tears starting to give up also.
"Mizu, you don't understand. Hindi ako pumunta dito para pumili. I went here being the broken Yvon, and right now my heart still is. I'm broken into thousand pieces because of my past, because of my parents and... because of the guy who build my world."
After telling him those things, the pain that I'm avoiding turns back.
"I see you in other way of the broken Yvon you saw. You're not anymore broken Yvon. You're starting to build your world again, without noticing... and the reason of that is him Yvon. It's because of Ash."
Hindi ako nakapagsalita sa sinabi niya.
"So now, I'm giving up, Gem."
A pain fire to my heart.
"You said you're not going to leave me? I need you Mizu. I may not turn back your romantic feelings but I need you as a friend," pinipigilan ko ang luha ko.
Friend? Ang bagay na hindi uso saakin. Ang bagay na iniiwasan ko. Sa huli pala ay kakailanganin ko din.
Mizu is important to me. He really is.
"I said I will give up, but it doesn't mean I will leave you. Hindi madaling mabura ang pagmamahal ko sayo Yvon. Susuko na ako sa paghihintay na may maramdaman kadin para saakin. Pero hindi ako susukong mahalin ka. As a promise I will never leave you. You'll always stay here," he pointed his heart.
He will never leave me, but why do I feel hurt? Ganito ba talaga kapag ang taong mahalaga sayo ay nasasaktan?
"Can I just atleast have a friendly hug?" natatawang tanong ni Mizu.
I nodded. Then without saying anything tumabi siya sa kamang inuupuan ko saka ako niyakap ng mahigpit.
"Why did I fall to the girl who has a complicated mind, worst cold attitude, and a girl who build a high barrier against her heart?" he tried to joke, but it's a failure.
"That means you should stop loving me in a romantic way," I countered back.
He groaned, disagreeing with my suggestion.
"You need to do your best. Ayokong bumalik ka sa mundo ng tao," he said, reminding me that I still have an important matters to make today.
I shoved him off, "I almost forgot because of your drama," sinimangutan ko siya.
Tumawa naman siya, saka ako sinabayan pumunta sa labas ng cabin.
Doon ko nakita ang lahat... pati si Ashton. Hinihintay na lang nila ako. Gusto kong lumapit kay Ashton para kausapin siya pero pinigilan ko ang sarili ko. Kailangan ko munang mag concentrate sa dapat kong gawin.
Isang malaking glass room ang naghihintay saakin. Pinalilibutan ng itim na usok ang buong glass room. Kita ang loob pero hindi ko alam kung makikita ang labas kapag nasa loob na.
"What do I need to do?" I asked the old Videre.
"Pumasok ka lamang sa loob."
Niyakap ako bigla ni Cass, "Don't die again! Baka maging hobby mo na ang mamatay at mabuhay, hindi nakakatuwa 'yon!" nakasimangot siya ng humiwalay saakin.
"Yeah yeah."
"Goodluck Yvon," Mizu, Axelle, and Airos said in unison.
Nagtinginan sila saka natawa sa kalokohan nila.
Nakabukas ang pinto ng glass room kaya pumasok na ako agad. Isinara ito ni Lolo Alejandro. Then all I see is dark surrounding. Nothing at all.
Itim na usok ang pumalibot sa loob ng Dark room. Nakakahilo ang epekto saakin. Hanggang sa unti-unting hinatak ang pagiisip ko kung saan.
"I'll see you tomorrow," he kissed my forehead, as a goodbye.
"Alright. Drive safe Tyle," I waved my hand.
"Or I can stay here for tonight?" he grinned.
"O shut up Tyle, just go home."
He laughed, "I'm just joking hon," he tilted down his head and pressed his lips on mine. Mabilis lang 'yon, agad niyang nilayo.
"I love you," that's the last thing he said before he run fast to go inside his car... and drove away.
"I love you too," sinabi ko na lang sa hangin.
Napunta ang atensyon ko sa itim na S.U.V. nakatigil sa tapat ng drive way namin. Iba ang kutob ko doon. Lalo na ng bumukas ang bintana nito.
Nakita ko ang lalaking naka mascara, kalahati ng mukha ang natatakpan. Ngumisi saakin saka isinarado ang bintana. Mabilis na pinaharurot ang sasakyan paalis.
Tumakbo ako papunta sa parking lot namin saka pumasok sa sasakyan na una kong nakita. Pinaharurot ko ng mabilis para mahabol ang itim sasakyan.
I dialled Tyler's number, but I can't reach him. Damn it Tyle. Sagutin mo!
My heart is beating so fast. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung may mangyaring masama kay Tyler.
Naabutan ko ang itim na S.U.V. kasunod ng sasakyan ni Tyler. May sumalubong na isa pang kotse sa harap ng sasakyan ni Tyler kaya napatigil si Tyler.
Bumaba ang mga lalaking naka all black saka kinatok ang sasakyan ni Tyler. May bitbit silang mga baril.
Bumaba ako para puntahan sila. Wag kang lalabas Tyle.
Kasasabi ko lang na huwag siyang lalabas pero bigla siyang lumabas. Wala sa mukha niya ang kaba o takot.
Pero ng nakita niya akong papalapit doon nagbago ang ekspresyon ng mukha niya. Bakas ang takot, hindi para sa kanya kundi para saakin.
Bakit siya natatakot para saakin?
-----
Who's the guy in the pic? Well he's Tyley Kean Bleigh.