Κεφάλαιο 3ο
Emily
Οι μέρες περνούσαν και η εκπαίδευση μου ερχόταν στο τέλος της . Είχα σχεδόν μάθει τα πάντα στο θέμα της μάχης έτσι ο Louisσκέφτηκε πως μπορούσε να μου δείξει κάποια κόλπα για την κοινωνικοποίηση . Όλοι ήξεραν πως το να τα πηγαίνω καλά με άλλους ανθρώπους δεν ήταν ένα από τα ταλέντα μου . Δεν έφταιγα όμως εγώ για αυτό , ήταν αποτέλεσμα όλων αυτών των αναμνήσεων και του παρελθόντος μου που με μετέτρεψαν σε ένα μοναχικό κορίτσι . Όταν η οικογένεια μου έφυγε έχασα κάθε είδους χαρά , ήμουν πλέον ένα αντικοινωνικό , μελαγχολικό ορφανό που έπρεπε να μάθει να επιβιώνει στην σκληρή κριτική και στις δυσκολίες της ζωής .
Κάθε φορά που κλίνω τα μάτια μου βλέπω την μητέρα μου την μέρα που πήραν εκείνη και τον πατέρα μου για τους αγώνες , μέχρι και πριν από δύο χρόνια κάθε περιφέρεια πρόσφερε δύο άτομα , ένα αγόρι και ένα κορίτσι . Ήμουν μόλις ενός όταν τους πήραν μακριά μου . Οι γνωστοί τους στο χωριό πάντα έλεγαν πως ήθελαν να κάνουν ένα παιδί νωρίς γιατί φοβόντουσαν για το μέλλον και το πόσο δύσκολο θα ήταν τότε . Κανείς από τους δυο τους δεν επιβίωσε όμως για να γυρίσει πίσω να με φροντίσει . Σε αυτό το θέμα ο Louisείναι πολύ ήρεμος . Από το βλέμμα του φαίνετε η σιγουριά του για την επιβίωση μου . Κάτι όμως δεν μου κολλούσε στο όλο σκηνικό . Από εκείνη την νύχτα δεν μου ξαναφώναξε ποτέ , ήταν ευγενικός όπως πριν όλα αυτά συμβούν . Αυτή η αλλαγή διάθεσης του από την μια μέρα στην άλλη με τρόμαζε , δεν είχα όμως όρεξη να κουράσω το μυαλό μου με περισσότερες σκοτούρες .
«Emily !» ακούστηκε η φωνή του Louμέσα στις σκέψεις μου .
«Τι ;» είπα λες και είχα ξυπνήσει λίγα λεπτά πριν .
«Πάλι ταξίδευες» μου απάντησε
«Συγγνώμη , έχω πολλά στο κεφάλι μου»
«Τι σημαίνει αυτό ;» με ρώτησε
«Σημαίνει να μην ανακατεύεσαι» του απάντησα και προσπάθησα να απομακρυνθώ . Τα δυνατά του χέρια όμως με κράτησαν στη θέση μου .
«Μην μου γυρίζεις εμένα την πλάτη !»άρχιζε να μου φώναξε . Έμοιαζε με την τελευταία φορά , η φωνή του όμως δεν ακουγόταν όπως τότε , ήταν απαλή , λες και νοιαζόταν πραγματικά .
«Γιατί ! Τι θα μου κάνεις ; Θα με σκοτώσεις ; Είμαι ήδη νεκρή ! Νεκρή ! Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσω !» λεπτές σταγόνες δακρύων έτρεχαν καταμήκος του προσώπου μου ενώ ούρλιαζα σχεδόν κοιτάζοντας ευθεία στα μάτια του .
«Μην λες βλακείες ! Φυσικά και θα επιβιώσεις !»
«Το ξέρεις καλά πως δεν είναι αλήθεια , εσύ το είπες πρώτος από όλους . Θα έχω πεθάνει πριν καν προλάβεις να ανοίξεις την τηλεόραση σου .»
«Τα ίδια έλεγα και εγώ όταν ήμουν στην θέση σου , φοβόμουν πως θα πέθαινε . Ήμουν αδύναμος , δεν πίστευα στον εαυτό μου . Emilyεσύ είσαι πολύ καλύτερη από εμένα . Έχεις θάρρος και πίστη , μπορείς να καταφέρεις τα πάντα . Και εγώ θα είμαι εδώ για σένα , ότι κι αν χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου . Ξέρω πως δεν κάναμε την καλύτερη αρχή , μα πιστεύω σε εσένα όσο σε κανέναν άλλο . Για αυτό πρέπει να μου πεις τι συμβαίνει…»
«Δεν θα καταλάβεις …» του αποκρίθηκα χαμηλόφωνα και κάθισα σε μία πολυθρόνα . Μετά από λίγα λεπτά ένοιωσα το σώμα του δίπλα μου .
«Δοκίμασε με»
«Γιατί είσαι τόσο καλός μαζί μου ; Ποτέ δεν ήσουν τόσο καλός .»
«Ίσως με είχες παρεξηγήσει .»
«Ή απλά παριστάνεις τον κόπανο για να κρύψεις τον αληθινό σου εαυτό».
«Και ποιος σου είπε πως αυτός είναι ο πραγματικός μου εαυτός ;»
«Το βλέπω στα μάτια σου» είπα κοιτάζοντας τον .
«Μπορείς να καταλάβεις όταν κάποιος προσποιητέ μόνο από τα μάτια του ;»
«Όχι σε όλους … Τα δικά σου μάτια … είναι απλός …»
«Γαλάζια»
«Ναι αυτό»
«Τι σου λείπει περισσότερο από το σπίτι σου ;»
«Τι ;» αιφνιδιάστηκα από την ερώτηση του
«Ξέρω είναι χαζό , εγώ απλός ..»
«Όχι … Δεν πειράζει . Απλά ξαφνιάστηκα .»
«Λοιπόν ; Τι σου λείπει περισσότερο ?»
«Δεν είμαι σίγουρη . Όταν ήμουν εκεί πίστευα πως δεν είχα τίποτα , τώρα αισθάνομαι λες και τα έχασα όλα»
«Ξέρω πως νοιώθεις»
«Εσένα τι σου λείπει ;»
«Τίποτα . Είμαι υπερβολικά χαρούμενος που έφυγα για να μου λείπει κάτι»
«Αυτό είναι ανόητο . Όλο και κάτι θα σου λείπει . Ίσως κάποια κοπέλα σου ;»
«Τι ; Κοπέλα ; Γιατί υπέθεσες κάτι τέτοιο ;» απάντησε αναστατωμένος .
« Απλά φαίνεσαι ο τύπος που όλα τα κορίτσια τρέχουν από πίσω του» του είπα
« Όχι . Έχω σταματήσει να ασχολούμαι με τέτοια θέματα πολύ καιρό»
«Γιατί αυτό ;»
«Δεν είμαι σίγουρος . Απλά μετά από το είδος της ζωής που έχω ζήσει έμαθα να εμπιστεύομαι μονάχα τον εαυτό μου»
«Μπορείς να εμπιστεύεσαι εμένα»
«Θα το σκεφτώ» μου αποκρίθηκε και απομακρύνθηκε
Καθώς τον είδα να φεύγει αντιλήφτηκα πως ο Louis δεν είναι τόσο κόπανος όσο νόμιζα . Όταν το θελήσει είναι συμπονετικός , απλά η κοινωνία τον έκανε να κλιστεί στον εαυτό του . Δεν είναι κακός . Προσπαθεί απλά να μην πληγωθεί , βάζοντας ένα πέτρινο τοίχος μπροστά στα συναισθήματα του έχει καταφέρει να δείχνει παραέξω την εικόνα του εγωκεντρικού αλαζόνα . Εγώ όμως ξέρω τι πραγματικά είναι και θα κάνω τα πάντα για να τον κάνω να το πιστέψει και ο ίδιος .
Μετά από λίγη ώρα άκουσα το κουδούνι να χτυπάει αλλά πριν προλάβω να ανοίξω ο το είχε ήδη κάνει εκείνος . Στεκόταν σαν άγαλμα μπροστά από την πόρτα κοιτάζοντας σοκαρισμένος . Η περίεργα μου μεγάλωνε κάθε δευτερόλεπτο έτσι αποφάσισα να κάνω την κίνηση και να πάω προς το μέρος του .
Αμέσως το μετάνιωσα . Στο κατώφλι της σιδερένια πόρτας βρισκόταν ένας νεαρός . Είχα ακούσει ότι ήταν ο προπονητής των παιδιών που διαγωνίζονταν για την πρωτεύουσα . Το ύψος του ήταν παρόμοιο με του Louisο που σε αντίθεση με εκείνον το αγόρι είχα μεγάλα πράσινα μάτια και καστανές μπούκλες που έπεφταν απαλά στους ώμους του . Φορούσε ένα μαύρο παντελόνι και μια απλή άσπρη μπλούζα με στάμπα αλλά επάνω του ακόμα και η πιο πρόχειρη ενδυμασία πρέπει να φαινόταν αριστοκρατική .
«Γεια σου Louis , καιρό είχαμε να τα πούμε . Από ότι φαίνετε τώρα έχεις άλλες προτεραιότητες» του είπε στον και έστρεψε το βλέμμα του προς το μέρος μου .
«Harry τι έκπληξη ! Δεν σε περιμέναμε εδώ , νόμιζα πως προπονούσες τους αγωνιστές από την πρωτεύουσα» του απάντησε ο Lou καθαρά ενοχλημένος με την παρουσία του .
«Μην ανησυχείς Louisδεν πρόκειται να σε απασχολήσω για πολύ . Για την ακρίβεια είμαι εδώ για να σε απελευθερώσω από τα καθήκοντα σου»
«Τι ;» εγώ και ο Louis είπαμε συγχρόνως
«Έμαθα ότι υπήρχαν κάποιες εντάσεις μεταξύ σας , είναι πολύ φυσικό , δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους . Μίλησα στον κ.Snow για το θέμα και είχε την λαμπρή ιδέα να βοηθήσουμε , κυρίως εγώ , στην υπόθεση .»
«Που θες να το πας Harry ;» τα μάτια του αγοριού δίπλα μου ήταν γεμάτα τρόμο , το ίδιο και τα δικά μου . Πάνω που εγώ και αυτός αρχίσαμε να τα πηγαίνουμε καλά , ήρθε αυτό .
«Είμαι ο νέος μέντορας και προπονητής της Emily»