E I G E N
Nauuna akong maglakad sa kanya habang siya naman, nahuhuli sa akin.
She's scared. It's written on her eyes.
Well, this is an abandoned place. Sino ba naman ang hindi matatakot? Kami lang ang tao dito, or should I say, hindi namin alam kung may iba pa bang tao dito.
(ctto of the image below)
"Quick." sabi ko sa kanya.
"Saan tayo pupunta?" tanong niya.
"We're going to find some food." sabi ko sa kanya. Tumango naman siya.
Nakakita kami ng isang abandoned na parang store. Pwede na siguro dito.
"What are you doing?" tanong niya.
"Hindi pa ba obvious? Kukuha ako ng mga makakain natin. Kailangan nating makasurvive dito." sabi ko.
"Sa tono mo, parang nasa zombie apocalypse nga tayo." nanginginig niyang sabi.
"Funny woman." sabi ko sa kanya and she hissed. Kumuha na rin siya ng iba pang mga pagkain, siguro 'yung mga gusto niya.
"Are you done?" tanong ko sa kanya.
"Teka lang, kukuha lang ako ng desserts." pagkasabi niya nun, napabuga ako ng hangin.
Unbelievable.
"Done. Tara na." sabi niya at napatingin ako sa dala niya.
"Base sa computation ko, sixty five percent ng kinuha mo ay puro sweets. Seriously Asky?" sabi ko sa kanya.
"Bakit ba? Hindi naman ikaw ang kakain nito ah. Minsan nga lang makaranas ng libre kaya grab the opportunity na." sabi niya naman.
"Hays. Ang goal natin ay makasurvive hindi ang magkaroon ng tooth ache." sabi ko.
"Whatever mister Eigen. Hindi naman ikaw ang magkaka-tooth ache." bulong niya.
Tss.
"Teka." pigil niya sa akin. "Anong oras na ba?" tanong niya.
"It's already four pm." sabi ko.
"Ah, I see."
Nagtago muna kami sa pader sa isang sirang bahay bago kami tumakbo. Dadaan kasi kami ngayon sa isang open field. Nag-hand signal ako sa kanya na pwede na kaming lumabas.
"Coast is clear." bigkas ko.
Hindi pa man kami nakakalayo, biglang sumabog ang kaninang pinagtataguan namin kaya napalipad kami dahil sa lakas ng impact nito.
"What the hell was that?!" sigaw ni Asky.
A S H E
Aray. Ang sakit nun ah.
"Are you alright?" tanong niya habang ina-alalayan niya akong tumayo. Tinanguan ko naman siya.
"Ano naman 'yun?" tanong ko sa kanya.
"Obviously, an explosion." pilosopo niyang sagot.
Sira talaga ulo ng lalaking 'to. Kala mo walang nangyari eh. Cool lang ng dating habang ako dito, natataranta na.
"Look out!" sigaw ni Eigen at bigla niya akong tinulak.
*boooogsh*
May nagpasabog nanaman sa amin kung nasaan kami kanina.
"Eigen!" tawag ko sa kanya.
Nakita ko siya sa di kalayuan na umuubo gawa ng makapal na usok. Nag-thumbs up siya sakin para iparating na ayos lang siya. Ibinuka ko ang kanang kamay ko at lumabas ang sword ko.
Mula sa makakapal na usok, may naglalakad na isang babae. Makikita mo sa silhouette niya na slim siya at medyo may katangkaran. Maikli din ang buhok niya.
Tinutok ko sa kanya ang sword ko. Nagulat nalang ako nang biglang humarang sa harap ko si Eigen.
Pa'nong--nandun lang siya kanina diba? Ano 'yun? Teleportation?
"Huy!" tawag ko sa kanya pero di niya ako pinapansin. Nawala na ang usok at nakita ko na ang mukha ng babae.
Woah. Woman in black. As in all black siya with gold highights at may hawak siyang dalawang gun. Tinutok niya ang isa niyang hawak sa amin.
(ctto of the image below)
Oooh. Angas ng dating niya.
"Hands up. Weapons down." utos niya at sinunod naman siya ni Eigen.
Nagulat ako nang biglang may dumaplis na arrow sa likod ko at tumama iyon sa lapag. Ramdam ko iyon at medyo nasira din ang laylayan ng damit ko.
Pinulot ko 'yung arrow at inilibot ko ang paningin ko.
Saan nanggaling 'to? Wala naman akong makita na iba pang tao dito.
Isa lang ang masasabi ko, magaling siya sa accuracy. Binitawan ko narin ang sword ko at itinaas ang mga kamay ko.
"We mean no harm." sabi ni Eigen sa kanya.
"Sino siya? NPC ba siya? Ano ba' to? Quest?" sunud-sunod na tanong ko kay Eigen.
"Idiot. She's not a NPC. You should know the difference between a player and a NPC. Geez." sabi niya.
Na-idiot pa nga. Tingnan mo 'yan, nagtatanong lang naman eh.
"Players?" tanong ng babae sa amin.
"Yes." sagot naman ni Eigen. Tinanggal na niya ang pagkakatutok niya ng baril niya sa amin.
"I'm Daix. Come with me." sabi niya sa amin. Agad naman siyang sinunod ni Eigen pero pinigilan ko siya.
"Ano bang ginagawa mo? Magtitiwala ka agad? Parang kanina lang gusto niya tayong patayin ah." sabi ko sa kanya.
"Wala namang masama kung susunod tayo sa kanya. Tsaka kung papatayin niya talaga tayo, kanina niya pa sana ginawa." pagpapaliwanag niya at iniwan na niya ako dito.
"Hays. Do I have a choice? Syempre wala." bigkas ko.
Tinago ko na ang sword ko at sumunod narin sa kanila.
*****
Papasok na kami ngayon sa isang tunnel.
"This place gives me creeps." I mumbled.
"Just walk. Don't talk." sabi naman ng masungit na Eigen.
"Saan ba tayo pupunta?" tanong ko sa kanya.
"Aba malay ko." sagot niya.
Tss. Sungit forever. Parang kanina lang may pa sweetheart pa tapos ngayon parang daig pa mga babaeng may period.
"I'm back." sabi ni Daix at napahinto kami sa harap ng isang pinto. Kumatok siya ng dalawang beses at bumukas ito.
Maliit lang ang espasyo ng room na 'to. Mukha siyang isang maliit na headquarter lang. Bilang mo din ang mga cabinets. May mahabang kahoy na upuan sa kaliwang banda at may isang lamesa sa gitna na kasya ang limang tao. Meron din itong limang upuan.
Mula sa gilid katabi ng mataas na wooden cabinet, may nakatayo na isang lalake. Nakapamulsa siya. Bagsak ang buhok niya na kulay black and he's wearing a cape. His suit is in full black also.
(ctto of the image below)
Napatingin siya sa amin at nanlaki ang mga mata niya nang makita niya kami.
"Who are they?" tanong niya.
"Players, Trevor." sagot naman ni Daix.
Nakita ko ang pagkamangha sa mukha ng lalake.
"I'm Eigen and this is Asky. Can you tell us what's this place?" tanong ni Eigen sa kanila.
"This place?" pag-uulit niya at bigla siyang natawa. "This place is a nightmare." seryosong sagot niya.
"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko.
"Abandonado na ang lugar na 'to. Walag sapat na makakain. Walang maayos na matitirahan. Mamamatay ang sinuman na hindi maka-alis dito. This is not what we've expected." sabi niya. Pabulong niya lang din na sinabi 'yung bandang dulo kaya di ko masyadong naintindihan.
"M-Mukha namang okay din sa lugar na 'to. Payapa. May nga pagkain naman kaming nakuha ni Eigen kanina. Hindi kaya exagerrated ka lan--"
"You don't know the truth about this place. You took the wrong path. You're so unlucky." sabi niya at tumayo siya. Tumalikod siya sa akin. "I assume you know that seven AM 'till twelve noon is the range of the game, right?" tanong ni Trevor.
"Yes." sagot ko naman.
"And you know that we must defeat all three hundred monsters to clear the game, right?" - Trevor
"Yes. That's what Aione said." sagot ko uli.
"And you know that PK is prohibited, right?" - Trevor
"Stop." napatingin ako kay Daix ng bigla siyang magsalita. "Sorry, continue. Don't mind me." sabi niya. She sounded suspicious or baka ako lang nag-iisip nun?
Sinagot ko na 'yung tanong ni Trevor.
"Hindi ko pa nababasa ng buo ang manual pero, yes. Sa lahat naman ng laro ay ganun ang panuntunan." paliwanag ko. Pero bakit bigla akong nakaramdam ng kakaiba?
"'Yun ang nakapahayag sa manual." sabi niya at tumingin siya ng diretso sa akin. "Those rules are ONLY relevant to the island where you left off." sabi niya. "You're in a different place now." dugtong niya.
"A-ano?" naguguluhang sambit ko.
"Do you have the key?" bigla niyang tanong sa akin at natigilan ako. Nagsimula nang mamuo ang luha sa mata ko. dahil gulung-gulo na talaga ako.
"Please, please explain everything to me." pagmamaka-awa ko sa kanya. Hindi na siya nagsalita at umupo na siya sa mahabang kahoy na upuan. Napatingin ako kay Eigen, nakaupo lang din siya at walang imik.
"Endless ang pakikipaglaban dito na dapat seven to twelve noon lang. Hindi natin pwedeng tanggalin ang gear dahil monitored tayo dito." napatingin ako sa babae na nakatayo sa kabilang side ng room.
Hindi ko siya napansin kanina. No, I mean wala naman siya dito kanina.
Isang babae na hanggang bewang ang buhok. Black with gray highlights underneath. She has these pair of black eyes. Suited in black and white with a hood. She's handling a bow and arrow.
(ctto of the image below)
Siya. Sa kanya naggaling yung arrow kanina.
"Hekigan..." I mouthed her name silently.
Napatingin uli ako sa kanya nang magsalita siya.
"Walang pahinga. Walang tigil." nakayukong sabi niya. "We've been through a lot of monsters since we got here. Katawan parin naman natin ang gamit natin kaya napapagod din tayo. Kahit na ba illusions lang ang nakikita natin. We are born to live in a normal world at hindi sa ganitong klase ng mundo kaya hindi maabot ng capacity natin ang makipaglaban ng walang tigil lalo na sa mga kakaibang nilalang na makakasalamuha natin. Ang lakas natin sa game ay nakasalalay sa energy natin." paliwanag niya.
She's right. Kahit nga nung sa FWO lang, kahit na utak lang ang gumagana noon ay nakakapagod din.
"At isa pa, no one knows what will going to happen kapag namatay ang isang player sa lugar na 'to. This place seems to be very different kesa sa kabilang island na pinanggalingan natin." dagdag niya.
"I just saved you from before." sabi niya sa akin.
'Yung arrow kanina. Ibig sabihin, may kalaban na pala sa likod ko kanina?
"We need to get out of here and in order to do that, we need your help. We need the key." sabi niya at napatingin siya sakin. "You hold the key." seryosong bigkas niya nang tumingin siya diretso sa mga mata ko.
How'd they know na ako ang may hawak nung susi? Who are these people?
Nanginginig na ang mga kamay ko. Napatingin ako kay Eigen. Nakatingin lang din siya sa akin.
"You are our last hope." sabi ni Hekigan kaya napatingin ako sa kanya.
"Last hope?"
"Yes." sagot niya.
"Dito kami dinala, sa island na 'to. Paggising namin, nandito na kami. I guess we're trapped in this island." napatingin ako kay Trevor nang magsalita siya.
"What? Bakit?"
Hekigan heaved a sigh.
"We don't really know." sagot niya.
This can't be happening again. Bakit ako? Bakit parating ako ang kailangang mapunta sa ganitong sitwasyon?
May humawak sa balikat ko at si Hekigan iyon.
"Teka... p-pa'no mo nalaman na ako ang may hawak ng susi?" tanong ko sa kanya.
"'Yung bridge... nasira na nang makatapak kayo dito. That means na nandito na ang player na may hawak ng susi."
Hindi ko parin maintindihan. Halo-halo na ang mga nasa isip ko ngayon.
"This is still a game. We are still in the game. Walang laro ang hindi natatapos. We want to get out of here. Would you help us?" tanong niya sa'kin. Ini-upo niya ako sa isa sa mga upuan at hinagod niya ang likod ko. I guess pinapakalma niya ako.
"Do you know why you're here? It's because you chose to come here. And why? Maybe because your heart or your mind told you do so." sabi niya. "Calm your heart. Just consider this as a twist of the game. Na ang island na 'to is just a feature of PD and we're destined to be here. Nangyari na ang mga dapat mangyari. All we have to do is to fight and survive. We don't have any other choice. Kailangan nating maka-alis sa island na 'to. There's no turning back. Kaya magtutulungan tayo." sabi niya sakin at hinawakan niya ako sa balikat.
Inintindi ko mabuti ang mga sinabi niya. I really hope for now that this is JUST another feature of this game. Nangyari na 'to sa FWO at ayoko ng maulit pa.
Please, don't let that tragedy happen again.